Er staat een foto van de aankomst op de facebookpagina van podencoworld:
https://www.facebook.com/podencoworld.nederland
Let niet op mij, ik sta er echt monsterlijk op, en zelfs mijn mooie honden staan er niet heel geweldig op.
Raar hoe foto's kunnen vertekenen, want Toto lijkt daar niet zo groot en hij lijkt ook niet zo mager. Terwijl hij echt heel hoog op zijn poten staat en je zijn ruggengraat ziet. En ik ben echt veel mooier in het echt.
Zoonlief heeft geloof ik al twintig foto's gemaakt en 'vergeet' ze steeds door te sturen.

Ik ga daar morgen (hij is nou naar de bioscoop) actie op ondernemen.
Verder is Toto eigenlijk een soort modelhondje. Ik ben een zorgelijk mens dus ik zit te wachten op iets dat fout gaat. Maar na twee keer wegsturen blijft hij netjes liggen terwijl we zitten te eten, hij gaat braaf zitten voor een koekje, hij kan zichzelf prima vermaken met zijn speeltjes en pakt nooit iets wat niet van hem is. Hij apporteert en lost keurig. Hij reageert direct op NEE of UHUH en komt dan effe een aaitje halen. Hij springt niet op het aanrecht, klimt niet in de schoorsteen, springt niet op tegen visite, jat geen vreten van tafel, sloopt niet, kan probleemloos even alleen blijven (ik ben alleen nog maar boodschappen wezen doen, ga de komende dagen opbouwen).
Tijdens wandelingen kijkt hij uit zichzelf vaak even naar mij, luistert al heel aardig als ik hem even bij me roep voor een koekie. Vreemde mensen benadert hij voorzichtig-vriendelijk. Vreemde honden benadert hij (aan de 8-meterlijn) vaak wat overenthousiast. Komen we roedels of indrukwekkende honden tegen, dan gaat hij zitten en de boel afwachten, of liggen als het erg spannend is. Dat is trouwens wel lastig, want ik kom nu honden tegen die dat als een soort uitnodiging zien om op hem af te stormen. En dan ga ik wel voor Toto staan, maar als het vrolijk aanstormen is springt hij op en rent ook naar de andere hond toe. Het is werkelijk een godswonder dat ik nog niet languit ben gegaan en ik voel ook echt al enorme spierballen ontstaan in mijn armen en schouders, ook omdat hij aan de lijn wel een beetje trekt, zal ik maar zeggen.
Maar goed, naar vreemde honden toe is hij uiteindelijk ook vriendelijk, maakt mooie speelbuigingen en gedraagt zich redelijk conflictvermijdend. Ik loop ook met zoveel mogelijk andere bazen en honden even een stukje mee, en na 10 meter is het alsof hij die honden al jaren kent.
Met sommige honden gaat het minder, vanmiddag een rottweiler die naar hem uitviel, effe later een springer spaniel die hem niet moest en grommend op hem af kwam (Toto dus aangelijnd, andere honden los), en dan geeft hij dus direct een krijs van angst en probeert weg te komen. Dat vind ik nog wel lastig. Lilo was in het begin voor alles bang en die parkeerde ik in zo'n geval achter mijn benen, maar Toto parkeer je niet zo makkelijk. Hij herstelt wel weer heel snel van schrik, volgende vreemde hond wordt gewoon weer open en vriendelijk benaderd. Misschien is het gillen bij dreigende conflicten ook wel een beetje theater, dat kan ik nog niet goed inschatten.
Het is de bedoeling dat Tototoetje na de grote wandeling 's ochtends (en dan eerst lekker vreten, en nog effe spelen) net als Lilo een lekker lange dut gaat doen omdat dat de routine is op mijn werkdagen. Nou, ik heb het stel wakker gemaakt om half drie want ze bleven maar bewusteloos liggen en ik wilde wandelen.

Dus daar ook nul problemen tot dusver.
En nou ligt hij met een Poehbeerknuffel tussen zijn voorpoten diep onder zeil schattig te wezen.
Maar ik geloof het niet, dat modelhondengedoe. Morgen sloopt hij vast mijn bankstel of bijt hij de postbode of poept hij op de eettafel. Ik vertrouw het voor geen meter, dat hij zo makkelijk is.