Tot twee keer toe werden wij vannacht wakker. Wakker van een geluid wat we niet meteen konden plaatsen. Het was gehuil van een hond. Verschrikt kijken mijn man en ik elkaar kan in het donker: is dat er 1 van ons?
We wonen hier nu een half jaar. Achter ons wonen 2 Duitse Herders vooral buiten met het nodige lawaai, maar het kwam toch niet echt van buiten. En ook niet bij de minimechelse herder van een paar huizen verderop. Het moest er 1 van ons zijn. Tja zelfs een 4 en 6 jarige hond kunnen je ineens voor de gek houden hoor.
Eigenlijk in koor riepen wij meteen: NORAAAH! Het geluid hield op.
Maar een uurtje later horen we het weer. Weer kijken mijn man en ik elkaar aan. mmmm is dit wel Norah? We proberen even het geluid te plaatsen. Norah slaapt in de bijkeuken wat schuin onder ons raam is. Kay slaapt in de huiskamer. Maar eigenlijk is het onmogelijk om het geluid zo precies te lokaliseren. Dit keer roepen we maar gewoon: KAAAAAAY! En weer wordt het stil.
Toch besluiten we nog even beneden te gaan kijken. Maar kunnen niks verontrustends bemerken. Wel dat Kay bij de keukendeur ligt, waar hij eigenlijk anders niet ligt. En dat het gordijn in de gang open is, dus die doen we maar dicht. Norah nog even naar buiten gelaten
en de verdere nacht bleef het rustig.Wie zal het geweest zijn? Dat blijft de vraag. We dachten meteen Norah, omdat Norah altijd van het kattenkwaad is en ons ongeleid projectieltje. Dus krijgt ze bijna automatisch de schuld. Maar misschien was het ook wel brave Kay deze keer. Er moeten loopse teven in de buurt zijn. Hij snuffelt en smakt er op los, maar dat is voor ons nooit een heel groot probleem. Gejoelt heeft hij er nog nooit om in ieder geval. OF zou het volle maan geweest zijn, of zal de wolf in de buurt ook gehuild hebben?
Ach wie weet, maar opmerkelijk was het wel. Ik wist niet eens dat ze het konden: mijn weerwolfjes.
