Mijn beste vriend heeft een hond Max.
Het is een jonge beetje lompe reu van iets ouder dan een jaar.
Vanmiddag zijn we voor het eerst samen met zijn hond en Romeo gaan lopen.
Het ging wonderbaarlijk goed, ze negeerden elkaar netjes en Romeo plaste zelfs niet eens over de plasjes van Max heen.
Dus aan het einde van de wandeling mocht Max van ons even voorzichtig snuffelen aan de achterkant van Romeo.
Ik heb Romeo heel dicht bij me kort gehouden voor de zekerheid, en een koekje voor zijn neus gehouden.
Maar toen deed Max iets dat wij beiden niet aan zagen komen.
Hij duwde zonder pardon zijn kop onder Romeo's buik om aan zijn pielie te gaan zitten!
Oeps.... Romeo vond dat niet zo'n strak plan en draaide zijn kop, Max wilde net zijn kop terug trekken en kwam te dichtbij, en toen had Romeo dus een stukje van zijn oor te pakken met zijn hoektanden.
Er hing een stuk huid los, maar het oor was verder nog intact.
Op zich viel het allemaal wel mee gelukkig, maar het bloedde natuurlijk vreselijk, omdat het aan het oor was.
Ik en het baasje van Max zaten helemaal onder de bloedspetters omdat Max steeds met zijn kop ging schudden.
Het baasje van Max heeft zonder er over na te denken zijn shirt uitgetrokken en dat om z'n kop heen gebonden zodat het niet zo erg bleef bloeden.
Ik heb meteen de dierenarts en dierenambulance gebeld, dat we met spoed wilden komen omdat het waarschijnlijk wel gehecht moest worden.
En dat was dus ook het geval.
Alles is heel goed gegaan, en Max is inmiddels alweer helemaal wakker en ligt lekker uit te rusten bij zijn baasje thuis.
Achteraf vonden we het allebei toch wel behoorlijk dom van onszelf dat we niet gewoon de wandeling hebben afgesloten met beiden rustig naar huis te lopen. Want het ging juist zo goed, en dat hadden we zo moeten houden.
We hebben dan ook maar besloten om helemaal niet meer samen te gaan lopen als Romeo erbij is.
Wat kun je jezelf dan toch stom voelen zeg.
Je weet allebei dat Romeo geen makkelijke hond is, maar op de één of andere manier heb je dan een vertrouwen terwijl we allebei weten dat zo'n jonge hond als Max iets kan doen wat we niet verwachten.
Daar hebben we geen rekening mee gehouden.
Gelukkig was Max er niet erg van onder de indruk, want hij was het oor heel snel weer vergeten.
Ik denk ook wel dat dit komt omdat we allebei heel rustig bleven onder de situatie en gewoon tegenover Max deden alsof er niets aan de hand was.
Ik heb even ook helemaal geen aandacht meer aan Romeo geschonken, en heb hem thuis gebracht.
Daarna ben ik dus meteen weer naar het baasje van Max gegaan om mee te gaan naar de dierenarts.
Toen ik net thuis kwam stonden er weer twee blije hondjes op me te wachten met kwispelende staartjes.
Ik heb nog even zitten twijfelen of ik het hier wel zou plaatsen, vanwege de manier waarop veel mensen hier reageren.
Maar ik heb besloten het maar gewoon te doen.
Zoals iedereen kan lezen weet ik heel goed dat het nogal stom is geweest en dat dit ongelukje niet nodig was geweest als ik even had nagedacht.
Maar goed, elk mens maakt wel eens een foutje, en als vrienden onder elkaar ben je wel eens iets gemakkelijker in dingen omdat je van elkaar weet dat je het elkaar niet kwalijk neemt mocht er iets misgaan.
Het is alleen sneu voor Max, want hij kan er niets aan doen tenslotte.
En ik ben weer 100 euro armer
