kooi schreef: ↑30 nov 2020 21:09
Wat een leuke pup en wat een mooie hond is ze aan het worden.
Lijkt me inderdaad moeilijk om afscheid van haar te nemen, maar klinkt alsof je een hele fijne plek voor haar hebt gevonden. Hopelijk gaat het goed en mag ze daar blijven.
Ik weet niet of het klopt wat er gezegd wordt over de wildheid van Roemeentjes. Die van mij was al anderhalf toen ze bij mij kwam. Dat is een compleet
'Dances with wolves' verhaal geweest. Eigenzinnig, zelfstandig en erg kwetsbaar. Wat moeizaam opgebouwd was, kon in een minuut stuk zijn, bijvoorbeeld doordat er iets omviel. Zelfs nu nog zijn er nieuwe ontwikkelingen terwijl ze bijna 4 jaar bij me is. En sommige dingen blijven spannend.
Maar voor een hondenliefhebber met wat ervaring, wel een heel boeiende reis en leerzaam!
Ik wens haar veel geluk op haar hopelijk definitieve plek.
Een onervaren iemand zou ik ook geen Roemeen aanbevelen (hoewel je daar ook wel gemakkelijker honden tegenkomt).
Er wordt al flink gespeeld met de andere hond en vandaag kreeg ik deze foto doorgestuurd. Ziet er best relaxed uit toch voor de tweede dag?
Heb geen verkeerde indruk bij dat ding wat links onder op de bank ligt (zeker icm de hond in deze pose). Dat is een nepkluif die ik mee heb gegeven omdat ze daar graag op knaagde!
Alfilillo schreef: ↑30 nov 2020 21:14
Wat dat wildheid betreft, doelde ik op het uiterlijk, maar misschien geldt dat ook voor het karakter. Zal vooral te maken hebben met de achtergrond denk ik. In Spanje zijn niet veel echte straathonden (in het wild geboren roedels). Die heb ik in Roemenie wel gezien.
Dat is inderdaad een groot verschil tussen Spaanse en Roemeense honden.
blondie schreef: ↑01 dec 2020 12:17
Heb echt respect voor mensen die dit soort hondjes eerst in huis opvangen om een goed beeld te krijgen en om in te schatten in hoeverre ze op bepaalde plekken in Nederland wel echt zouden kunnen wonen en verder vertrouwen kunnen krijgen en kunnen opbloeien. Vaak zie je toch ook wel dat een bepaalde angst of vluchtgedrag er nooit helemaal uit gaat, ben zelf daar wel goed over gaan nadenken of ik dat wel wil of aan kan. We waren er bijna voor gegaan, achteraf denk ik dat het zo heeft moeten zijn dat het geen match bleek met Aki. Hondje wat onze aandacht had kwam uit Bulgarije, en was ongeveer 8 maanden oud. Had zelf niet goed doorgevraagd, en dacht ook dat ze al in huis had gewoond. Maar dat was niet het geval, van asiel naar asiel gegaan.
Ik heb ook wel geleerd zelf kritischer te zijn naar welke hond ik in de opvang neem. Ik kies zelf aan de hand van de beperkte informatie die ik heb. Met Zorry vond ik het vooraf ook echt wel spannend. Het is gelukkig goed uitgepakt. Haar zusjes durf ik niet in de opvang te nemen.
laeken schreef: ↑01 dec 2020 12:54
Hier idem hoor. Maar ik neem gewoon de hondjes die duidelijk op mensen gericht zijn. Angstige en vluchtende honden is niks voor mij want ik laat de honden overal loslopen. Dus dat is geen match. Vorige week is een hondje van een kennis van mij nog weggerend en goddank de volgende dag weer gevangen. Geen van mijn buitenlanders had die gedragingen. En ik heb Bas en Guus al direct na een paar dagen gewoon los gelaten. Tom duurde iets langer. Een tweetal weken want die had het niet op ons. Dus als die weg liep kreeg hij de zenuwen als wij hem wilde aanlijnen. Maar dat was ook zo over.
Ik denk dat je heel erg goed kennis moet maken en de opvang moet vertrouwen. Ik wil alleen een hondje dat mij begroet en dat ik kan aanhalen en bekijken op het opvangadres. Zonder open en vriendelijke kennismaking hoef ik het hondje niet. Dat is meer voor andere mensen die daar wel een project van willen maken. Ik neem die risico's ook absoluut niet. Wel neem ik altijd een hondje uit het buitenland door de ruime keuze aan geweldige volwassen hondjes. Die vind ik hier niet.
Het vertrouwen dat ik eerlijk was, was voor deze mensen inderdaad belangrijk.
De hond die ze een paar jaar geleden vanuit mijn opvang kregen, was eerder rechtstreeks vanuit Spanje geplaatst. Dali was een hyperactieve pup die terechtkwam in een druk gezin met kleine kinderen. Dat ging niet goed en Dali kwam bij mij in de opvang. En echt, ik had mijn handen vol aan die kleine donder. Toen deze mensen kwamen heb ik flink op ze ingepraat over hoe druk de hond was en alle do's dont's met ze besproken. Een volgende plaatsing moest gewoon goed zijn!
En eigenlijk met Zorry ging het hetzelfde. Alle scenarios met ze besproken en ze goed op het hart gedrukt er heel goed over na te denken. Het is niet in het belang van de hond om niet eerlijk te zijn. Ik hou er zeker nog rekening mee dat ze terug kan komen, maar ze willen er echt voor gaan.
Na veel Spaanse opvanghonden zijn het de laatste twee jaar Roemenen. Ik heb er nu tien opgevangen en we hebben er zelf twee. Happy is en blijft een echte straathond die op straat heeft geleerd dat mensen 'eten' betekent. Ze is vanaf dag één stapel en stapelgek op mijn dochter. Ze is aanhankelijk, hondsociaal en graag bij ons. Ze blijft snel in paniek schieten, buiten is ze eigenlijk in haar element (want straathond) maar ze gaat daar te graag haar eigen gang.
Manipi is gewoon een enorme lieve enthousiaste knuffel. Over zijn achtergrond weet ik niet meer dan dat hij uit de public shelter is gehaald. Uit Embark bleek hij wel een kwart Russeltype naast driekwart villagedog.
Bij de opvangers hebben heel erg leuke en goed plaatsbare honden gezeten, maar het was ook wel een keer anders. Hierdoor kies ik nu zelf uit. Ik wil eerst filmpjes zien. Daar waar de Spaanse honden misschien voor 90% plaatsbaar als huishond zijn, ligt dat percentage bij de Roemenen veel lager. Ik denk dat er een betere selectie moet plaatsvinden en dat er hogere eisen aan de kennis en ervaring van de potentiele baasjes gesteld moeten worden dan bij de Spanjaarden.
