Het dametje komt enorm los de laatste dagen. Ze komt uit zich zelf naar ons toe, ook als we haar roepen.
Ze zoekt zelfs steun bij 1 van ons als ze iets spannend vind(stofzuiger bijvoorbeeld of als ze is geschrokken wanneer we wat laten vallen), maar ook bij zaken die veranderen in huis en ze niet goed kan inschatten of ze er dan wel langs kan. Even aaien, moed inspreken(eventueel de weg wijzen) en dan weer over tot de orde van de dag.
Ze heeft ook een nieuw trucje geleerd. Schooien, hele dansjes voert ze er bij op!

Ze weet ondertussen prima waar wij ons eten neerzetten en is van mening dat wij niks te kort komen dus alles wel met haar kunnen delen. Voorheen blafte ze alleen vanuit haar mand om daarna zielig te gaan piepen maar inmiddels komt ze dus echt aanrennen met hele shows erbij.
Ze heeft ook besloten dat binnen plassen geen bezwaar is. Dit is eigenlijk samen gegaan met het wandelen. Ze wil niet wandelen, ze kan het wel naar is gewoon echt super onzeker omdat ze zo slecht ziet. In huis staat haar staart inmiddels meestal in standje halfhoog of brede kwispel. Maar zodra we de voortuin uit gaan zakt zie staart en veranderd haar houding naar net timide (redelijk onbereikbare hondje) van een paar weken terug. Ze doet nu dus wat vaker plasjes voor de deur en soms ietsje verder.
Het is wel echt duidelijk dat haar zich zeer slecht is. Stilstaande objecten zijn voor haar moeilijk te onderscheiden. Als wij haar roepen in huis dan gaat haar koppie wel de juiste richting op maar ze ziet ons echt niet goed. Pas wanneer we uitgebreid staan te zwaaien(wat we dus ook doen) weet ze waar ze echt heen moet en dan wil ze best wel even komen voor een knuffel.
Ze geniet er inmiddels ook wel van om af en toe eens op de bank bij ons te zitten, als ze het zat is kan ze er onder begeleiding zelf vanaf. Sinds ze weet dat ze zelf bepaald wanneer ze van de bank af gaat is ze helemaal ontspannen op de bank, twee weken terug vond ze dit nog vreselijk spannend en bewoog dus ook echt niet als ik haar bij me nam.
Ze groeit echt enorm hard nu in haar gedrag. Ze is eigenlijk vreselijk stout maar dat weet ze zelf niet. Ze staat tegen de tafel op in de hoop wat te pakken te kunnen krijgen, blaft om eten of als ze haar zin niet krijgt om vervolgens te gaan zitten piepen. Vanmiddag beet ze in de telefoon van vriend omdat ze dacht dat hij wat voor haar had(haar teleurstelling was groot en duidelijk), en wij lachen om al die dingen. Uiteraard zeggen we ook wel eens nee, en dat begint ze ook wel door te krijgen maar ik vind het veel belangrijker dat ze gewoon zichzelf durft te zijn.
Even een paar foto's maar weer van het schooien om eten.
Ruikt lekker.
Hey, jij daar! Ga je me nog wat te eten geven?
En vanavond terwijl ik zat te eten.
zit je nou alweer te eten?
Ga je mij ook nog wat geven?
Of moet ik het zelf even komen pakken?
