Hollen naar de horizon

[Marlett]

Tosca houdt van hollen, hard en ver, echt even checken of de aarde toch niet plat is. Op dat moment is ze echt het gelukkigste hondje van de wereld, dikke grijns, tong uit d'r bek, vette kwispel.
Nu hebben we de laatste tijd flink getraind met het fluitje, dus ze komt redelijk betrouwbaar terug. Redelijk als in dat het soms wel wat sneller mag en dat ze aan het einde van de wandeling niet meer in een rechte lijn komt aanhollen, maar nog een bochtje neemt. Dan gaat ze daarna dus aan de lijn.

Voor de zekerheid ga ik nu vaak naar een stuk bij de rivier waar ik goed overzicht heb en waar ze niet zomaar op de grote weg zit. Ik loop daar een rondje en Tosca holt tussen mij en de verte heen en weer. Er lopen ook andere honden, die benadert ze beleefd en soms wordt er gespeeld, ze is behoorlijk sociaal en haar grootte is niet angstaanjagend, dus ik voel me niet (al te) schuldig als er andere mensen lopen. (En tja, het is een soort mega-uitrenveld, dus als je niet van honden houdt, moet je er niet lopen, denk ik dan.)

Wat vinden jullie een acceptabele afstand tussen jou en je hond? Het lijkt me namelijk heerlijk om een kilometer of tien te wandelen in losloopgebied en dat Tosca dan gewoon een beetje om me heen cirkelt en af en toe eens een sprintje trekt. Niet dat ik continu moet speuren naar een wit stipje.
Aanlijnen of aan de lange lijn kan natuurlijk ook, maar hoe kom ik op dat punt dat we gezellig sámen optrekken?

Ik heb zo het idee dat ik ergens stappen heb overgeslagen...

Dit is 'r los trouwens:

[Jackira]

Ze ziet er wel heel blij uit

[Fotogravinnetje]

Hier is het ook heel regelmatig inchecken, samen dingen bekijken, samen door de struiken en over boomstammen heen. Regelmatig even aandacht vragen, elke keer dat ze langskomen even aandacht geven. Dus echt samen bezig zijn. Ook hebben we vaste plekken waar ze meer afstand nemen, maar ook op afstand blijft het contact. Uit contact gaan betekent aan de lijn en weer even oefenen op betrouwbaar hierkomen. En dan accepteer ik dus geen 'nog even...' Of het loslopen is dan voorbij (dus even aan een korte lijn zonder aandacht van mij), of ze laten heel snel zien dat ze toch wel weten wat de bedoeling is. Meestal luisteren ze weer een paar weken heel erg goed na zo'n sessie. Gait mag wat verder dan Elco. Hij luistert veel betrouwbaarder, zeker als er een andere hond in het zicht is, en hij is socialer naar andere honden toe (geen contact als ze niet willen, beleefd als ze dat wel willen). Realiseerde me vandaag dat dat ook verschil in karakter is en niet puur training. Natuurlijk hebben we het bij Gait nog extra gecultiveerd, maar het zat er bij hem al in toen hij nog pup was, terwijl Elco als pup al op alles af wilde

[DeDiana]

Wat vinden jullie een acceptabele afstand tussen jou en je hond? Het lijkt me namelijk heerlijk om een kilometer of tien te wandelen in losloopgebied en dat Tosca dan gewoon een beetje om me heen cirkelt en af en toe eens een sprintje trekt. Niet dat ik continu moet speuren naar een wit stipje.
Aanlijnen of aan de lange lijn kan natuurlijk ook, maar hoe kom ik op dat punt dat we gezellig sámen optrekken?

Hier ligt het aan de hond. Mila en Amoz mogen het zelf weten. Mila is altijd redelijk dicht in de buurt en hoef ik nooit te roepen. Amoz neemt soms wat meer ruimte, maar is eigenlijk ook altijd wel in zicht en houdt mij goed in de gaten.
Amy is een ander verhaal, als ik haar te veel ruimte laat nemen gaat ze steevast in jachtmodus, loopt ze ergens parallel aan mij in de bosjes en kan ik niet op tijd ingrijpen als ze ergens achteraan wil. Die moet dus op het pad blijven en in het zicht en afhankelijk van het soort gebied waar we lopen is dat maximaal een meter of 20 bij mij vandaan.

Bij Mila en Amoz heb ik daar niets bijzonders voor hoeven doen. Wel beloon ik ook altijd inchecken even met een aai of iets lekkers. Zij blijven van nature gewoon goed in de buurt en zijn ook met mij bezig tijdens de wandeling, houden voortdurend contact. Bij Amy heb ik er keihard voor moeten werken. Zij wil namelijk op avontuur en is altijd op zoek naar spanning en sensatie. Ik moet er dus voor zorgen dat bij mij de leuke en spannende dingen gebeuren, zoals veel spelen tussendoor, snuffelspelletjes, brokjes verstoppen in een boom, etc. Gewoon wandelen met gedachten op nul en verwachten dat Amy dan niet haar eigen avontuur gaat zoeken, is met haar echt een illusie. Werken met de voerdummy en haar haar voer laten verdienen tijdens de wandeling heeft bij ons het grootste verschil gemaakt.

[Marlett]

Wat vinden jullie een acceptabele afstand tussen jou en je hond? Het lijkt me namelijk heerlijk om een kilometer of tien te wandelen in losloopgebied en dat Tosca dan gewoon een beetje om me heen cirkelt en af en toe eens een sprintje trekt. Niet dat ik continu moet speuren naar een wit stipje.
Aanlijnen of aan de lange lijn kan natuurlijk ook, maar hoe kom ik op dat punt dat we gezellig sámen optrekken?

Het kan mij vrij weinig schelen hoever de honden bij me vandaan lopen, als ze maar geen kattenkwaad uithalen en op blijven letten waar ik naartoe ga, want ik ga ze namelijk niet roepen dat ik een ander pad in sla. Ik let niet op de honden (althans, dat denken zij), de honden moeten op míj letten.
Opletten doen ze dus prima, en omdát ze moeten opletten hebben ze ook niet zo enorm de neiging om de wereld uit te rennen. En nou heb ik een klein roedeltje met meerdere honden, dus dan heb je nog de kans dat ze met elkaar makkelijker weglopen, maar of ik ze nu alleen mee heb of met zijn allen tegelijk, dat maakt eigenlijk vrij weinig uit. Alleen aan zee of op de heide gaan ze heel ver weg, maar daar kan het ook omdat het overzichtelijk is. Ze houden altijd puik in het oog waar ik ben.

Ik verstop me ook weleens, dan schrikt ze wel als ze me even niet ziet, maar ze heeft me altijd weer zo gevonden.

Ik heb zo het idee dat ik ergens stappen heb overgeslagen...

Ik denk dat jij niet hebt bedacht dat hierkomen niet standaard moet betekenen dat het einde van de pret is.

Dan gaat ze daarna dus aan de lijn.

Roep jij je hond ook wel eens gewoon tussendoor? Voor even iets lekkers? Of omdat er even een fietser of wandelaar of ruiter of gehandicapte neger met baard aankomt? Dat ze even bij jou moet komen en daarna weer verder mag rauzen? Want dat is wel een beetje de clou, als je verder tussendoor geen contact met je hond maakt en alleen maar contact maakt om haar daarna aan te lijnen, dan zou ik ook niet zoveel haast hebben om te komen. Daarbij vind ik ook dat je echt in contact moet blijven met je hond, want anders ben je ieder je eigen wandeling op dezelfde plek aan het lopen. Dat vind ik niet zo'n goede insteek.

Bij geen van mijn honden is hierkomen ooit een probleem geweest, maar ik maak tijdens de wandelingen heel vaak even contact. Al is het maar voor een aaitje tussendoor of even "Ha meisje, heb jij het zo naar je zin? Is het hier leuk?" zeggen. Bij mij langslopen en even contact maken wordt door mij altijd beloond met aandacht, en dat gaat al bijna ongemerkt.

Nou, misschien doe ik het wel te veel... Ik laat inderdaad wel steeds even weten welke kant ik op ga, roep/fluit haar best wel veel terug. Ik volg nu een cursus en daar kreeg ik het advies om de beloningssnoepjes achter elkaar te geven bijv. Dan sta ik te juichen alsof ik een olympische sporter op Schiphol binnenhaal, met vijf brokjes in mijn handen, maar na twee is ze er alweer vandoor. Een spelletje, speeltje of even samen kijken naar iets (@Fotogravinnetje) daar heeft ze helemaal geen aandacht voor. Ik ben lang niet zo leuk als hollen. Dat is trouwens ook wel de reden dat ik die cursus aan het volgen ben, om dat te verbeteren.

[Marlett]

Hier is het ook heel regelmatig inchecken, samen dingen bekijken, samen door de struiken en over boomstammen heen. Regelmatig even aandacht vragen, elke keer dat ze langskomen even aandacht geven. Dus echt samen bezig zijn. Ook hebben we vaste plekken waar ze meer afstand nemen, maar ook op afstand blijft het contact. Uit contact gaan betekent aan de lijn en weer even oefenen op betrouwbaar hierkomen. En dan accepteer ik dus geen 'nog even...' Of het loslopen is dan voorbij (dus even aan een korte lijn zonder aandacht van mij), of ze laten heel snel zien dat ze toch wel weten wat de bedoeling is. Meestal luisteren ze weer een paar weken heel erg goed na zo'n sessie. Gait mag wat verder dan Elco. Hij luistert veel betrouwbaarder, zeker als er een andere hond in het zicht is, en hij is socialer naar andere honden toe (geen contact als ze niet willen, beleefd als ze dat wel willen). Realiseerde me vandaag dat dat ook verschil in karakter is en niet puur training. Natuurlijk hebben we het bij Gait nog extra gecultiveerd, maar het zat er bij hem al in toen hij nog pup was, terwijl Elco als pup al op alles af wilde

Maar snapt de hond dat dat is omdat 'ie uit contact is? Ik denk dat Tosca dat dus beschouwt als straf voor het hierkomen en dan kan ik de successen die ik daarmee heb ook op mijn buik schrijven.
Dus de consequentie dat je niet meer los mag als je niet snél hierkomt, is voor mij wel duidelijk, maar hoe wordt dat duidelijk voor Tosca?

[Marlett]

Wat vinden jullie een acceptabele afstand tussen jou en je hond? Het lijkt me namelijk heerlijk om een kilometer of tien te wandelen in losloopgebied en dat Tosca dan gewoon een beetje om me heen cirkelt en af en toe eens een sprintje trekt. Niet dat ik continu moet speuren naar een wit stipje.
Aanlijnen of aan de lange lijn kan natuurlijk ook, maar hoe kom ik op dat punt dat we gezellig sámen optrekken?

Hier ligt het aan de hond. Mila en Amoz mogen het zelf weten. Mila is altijd redelijk dicht in de buurt en hoef ik nooit te roepen. Amoz neemt soms wat meer ruimte, maar is eigenlijk ook altijd wel in zicht en houdt mij goed in de gaten.
Amy is een ander verhaal, als ik haar te veel ruimte laat nemen gaat ze steevast in jachtmodus, loopt ze ergens parallel aan mij in de bosjes en kan ik niet op tijd ingrijpen als ze ergens achteraan wil. Die moet dus op het pad blijven en in het zicht en afhankelijk van het soort gebied waar we lopen is dat maximaal een meter of 20 bij mij vandaan.

Bij Mila en Amoz heb ik daar niets bijzonders voor hoeven doen. Wel beloon ik ook altijd inchecken even met een aai of iets lekkers. Zij blijven van nature gewoon goed in de buurt en zijn ook met mij bezig tijdens de wandeling, houden voortdurend contact. Bij Amy heb ik er keihard voor moeten werken. Zij wil namelijk op avontuur en is altijd op zoek naar spanning en sensatie. Ik moet er dus voor zorgen dat bij mij de leuke en spannende dingen gebeuren, zoals veel spelen tussendoor, snuffelspelletjes, brokjes verstoppen in een boom, etc. Gewoon wandelen met gedachten op nul en verwachten dat Amy dan niet haar eigen avontuur gaat zoeken, is met haar echt een illusie. Werken met de voerdummy en haar haar voer laten verdienen tijdens de wandeling heeft bij ons het grootste verschil gemaakt.

Dat zou misschien nog weleens goed kunnen werken! Ik heb vanmiddag toevallig een voerdummy gekocht (voor de nieuwe cursus, je bent nooit uitgeleerd ) dus die gaat de volgende keer mee.

[Marlett]

Hein en Mira horen mij niet als ze aan het rennen zijn.
Net zoals ik zelf niet hoor wat er 100 meter verderop geroepen wordt als het hard waait.
Ik vind dat ook niet nodig. Een hond hoort terug te willen komen als de sprint er op zit. Dat is normaal.

Als het ander werkt dan heeft de hond daar iets mee te melden.
Tenminste, zo zou ik het lezen en op dit vlak heb ik het geloof ik meestal wel bij het juiste eind.

Tosca komt altijd terug, maar niet per se voor het snoepje of spelletje. Het is inderdaad heen en weer sprinten, maar soms dus wel heel ver.

[Marlett]

Werken met dummies juich ik van harte toe, heel goed.
Maar dat is wel echt iets anders dan werken aan de neiging om spontaan bij je in de buurt te willen blijven.

Maar het spelletje met een dummy is wellicht wel een interessante resource voor haar om buiten samen bezig te zijn. Leuk, samen.

[DeDiana]

Wat vinden jullie een acceptabele afstand tussen jou en je hond? Het lijkt me namelijk heerlijk om een kilometer of tien te wandelen in losloopgebied en dat Tosca dan gewoon een beetje om me heen cirkelt en af en toe eens een sprintje trekt. Niet dat ik continu moet speuren naar een wit stipje.
Aanlijnen of aan de lange lijn kan natuurlijk ook, maar hoe kom ik op dat punt dat we gezellig sámen optrekken?

Hier ligt het aan de hond. Mila en Amoz mogen het zelf weten. Mila is altijd redelijk dicht in de buurt en hoef ik nooit te roepen. Amoz neemt soms wat meer ruimte, maar is eigenlijk ook altijd wel in zicht en houdt mij goed in de gaten.
Amy is een ander verhaal, als ik haar te veel ruimte laat nemen gaat ze steevast in jachtmodus, loopt ze ergens parallel aan mij in de bosjes en kan ik niet op tijd ingrijpen als ze ergens achteraan wil. Die moet dus op het pad blijven en in het zicht en afhankelijk van het soort gebied waar we lopen is dat maximaal een meter of 20 bij mij vandaan.

Bij Mila en Amoz heb ik daar niets bijzonders voor hoeven doen. Wel beloon ik ook altijd inchecken even met een aai of iets lekkers. Zij blijven van nature gewoon goed in de buurt en zijn ook met mij bezig tijdens de wandeling, houden voortdurend contact. Bij Amy heb ik er keihard voor moeten werken. Zij wil namelijk op avontuur en is altijd op zoek naar spanning en sensatie. Ik moet er dus voor zorgen dat bij mij de leuke en spannende dingen gebeuren, zoals veel spelen tussendoor, snuffelspelletjes, brokjes verstoppen in een boom, etc. Gewoon wandelen met gedachten op nul en verwachten dat Amy dan niet haar eigen avontuur gaat zoeken, is met haar echt een illusie. Werken met de voerdummy en haar haar voer laten verdienen tijdens de wandeling heeft bij ons het grootste verschil gemaakt.

Dat zou misschien nog weleens goed kunnen werken! Ik heb vanmiddag toevallig een voerdummy gekocht (voor de nieuwe cursus, je bent nooit uitgeleerd ) dus die gaat de volgende keer mee.

Bij Amy is dus het jagen het probleem. Ik kan haar niet haar gang laten gaan, want dan kan ze zomaar meerdere dieren per wandeling vangen. Ze komt meteen terug na een achtervolging hoor, ik ben haar nooit lang kwijt geweest. Maar als zij niet in zicht is, is de kans groot dat andere dieren dat met hun leven moeten bekopen.
Zou ze gewoon wat rondrennen zoals jouw Tosca, en daarbij verder niets of niemand lastigvallen, dan zou ik er zelf ook veel losser mee omgaan. Ik had altijd wel plekken waar behalve muisjes zo goed als geen wild zat en waar ze wel haar gang mocht gaan. Als ik haar niet een beetje bij de les houd, is ze dan alleen constant beestjes aan het zoeken; ook op plekken waar je denkt dat zo goed als niets zit, vindt Amy altijd wel wat
Jagen op en speuren naar de voerdummy is voor haar een goed alternatief, omdat daar ook actie en spanning bij komen kijken. Dat maakte het voor haar allemaal een stuk interessanter dan gewoon een voertje krijgen bij inchecken of geroepen worden.

[Marlett]

Dus de consequentie dat je niet meer los mag als je niet snél hierkomt, is voor mij wel duidelijk, maar hoe wordt dat duidelijk voor Tosca?

Dat moet jij ook niet doen, want dan ga je stappen overslaan.
Tosca en jij moeten, op basis van wat ik lees, eerst een nieuwe routine van contact maken en contact houden aanleren. Pas als een hond weet hoe het wél moet, dan kun je corrigeren als het niet gaat zoals het moet.
Ik zou dus nu op dit moment niet aanlijnen, mopperen of corrigeren als ze niet snel genoeg bij je komt. Ik zou wel echt actief gaan belonen als ze wél komt, waarbij de lekkerste beloning is voor de snelste reactie, en als je gaat lopen teuten, dan krijg je gewoon niks. Had je maar sneller moeten zijn.
En ik denk dat als je samen wilt lopen, je dan ook daadwerkelijk sámen in contact moet blijven.

Binnenkort gaan we ook nog met de hondenschool een paar keer (aangelijnd en los) wandelen. Met de juf zeg maar. Ik hoop dat zij mij nog kan wijzen op dingen. Want wat je schrijft doe ik ook. Denk ik. Maar iets toch ook nog niet en dat is lastig om zelf te zien.

Jullie tips helpen wel, trouwens, bedankt.

[Budkes]

Mijn honden zijn daarin allemaal verschillend en ik laat ze in hun waarde. Het enige wat ik heel belangrijk vind is dat ze betrouwbaar komen als ik ze roep en dat doen ze. Perry is een stipje aan de horizon en Marco ook, Marco kan ook een stipje zijn aan de horizon achter me als hij zich weer eens verliest in een lekker luchtje. Rupert loopt continu op mijn hakken behalve als hij moet plassen of poepen. Louitje rent alleen maar knetterhard heen en weer, dat vindt hij net als Tosca het einde. Hij komt alleen wel heel regelmatig even langswaaien om wat lekkers te scoren. Frank twijfelt, ze rent mee met de voorsten en denkt dan o nee vrouwtje is nu wel ver weg en dan komt ze weer bij mij.
Ik heb altijd lekkers bij me, als ze ff komen buurten krijgen ze wat en voor de rest mogen ze van mij kiezen wat ze willen. Het is hun wandeling.

[Alfilillo]

Net als Budkes kijk ik naar het karakter van de hond en zijn zelfredzaamheid. Alfil kan bijvoorbeeld best eens 50 meter weg zijn omdat hij zit te poepen en ik loop door, of hij heeft ergens iets heel lekkers geroken, maar daarna is hij meteen weer bij me. Als het te lang duurt roep ik hem bij me, want ik weet dat hij op slot gaat als hij me niet kan vinden en dat voorkom ik liever. Hij is ook liever redelijk bij me in de buurt.
Lily is een ander verhaal. Die heeft het nodig om er af en toe alleen op uit te gaan. Ze is vreselijk lief naar andere honden en mensen en weet me altijd op eigen houtje terug te vinden, dus ik sta het toe. Dit alleen in bekend gebied, hun territorium zeg maar, en zonder wegen in de buurt. Overigens is ze meestal in een straal van 50m om me heen. In onbekend blijft ze wel altijd dicht bij me; dat is een heel andere context.

Als jouw hond behoefte heeft aan rennen, zou ik haar niet constant indammen. Wel belonen met iets lekkers als ze op eigen initiatief bij je komt en af en toe bij je roepen en dan een heerlijke beloning. Maar ik denk dat té veel er bovenop zitten averechts kan werken.

[maart]

Ik heb ze graag in zicht.
Kleine kronkelige wegentjes is dat dus niet ver. Op een leeg strand mogen ze rennen naar de horizon.

De jongste heb ik heel hard moeten werken op hier komen, hem heb ik graag op een afstand waarbij ik gewoon 'hier' dien te zeggen zodat hij het makkelijk hoort. Is hij die grens over, roep ik hem niet meer want ik wil absoluut niet dat hij het commando eventueel slecht hoort en het kan negeren. De moment dat hij op zo'n afstand even kijkt naar mij, doe ik een dansje waardoor hij terugkomt.

[Marlett]

Even een update. De hondencursus ging die niet meer door i.v.m. corona, dus nu ben ik aan de slag gegaan met dit artikel van Pippa Mattinson. Ik had ook haar boekje al, dus dat sloot mooi aan.
Ik heb een mooi begroeid terrein gevonden waar bijna geen mensen lopen, waar de hond veilig los mag en kan dus daar kan ik de komende coronaperiode mooi gaan trainen.
Als je me zoekt, ik lig in de bosjes.

[Lanavandevledders]

Lana kon in haar eerste 2 jaren ook een wervelwind wezen, als ze los mocht, op een erg overzichtelijk stuk waar niemand anders te bekennen was, met af en toe bananen in haar oren,
heb ontzettend veel geoefend met lekkers en speeltjes, ook af en toe haar wel eens inwendig vervloekt omdat ze soms lak aan mij had, als ik als een gek stond te dansen, maar altijd beloond als ze bij me kwam, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen,
nu is ze inmiddels 3 geweest en luistert prima, natuurlijk hou ik de omgeving goed in de gaten voor andere wandelaars en laat haar op sommige plekken gewoon niet verder dan een paar meter voor mij uitlopen, zodat ze binnen hand bereik is als ik haar roep, mocht er iemand in de verte om de bocht komen, op onoverzichtelijke stukken gaat ze zo wie zo aan de lijn,
op andere momenten mag ze rustig wat verder weg dwalen, maar altijd in zicht, tis nu 1 keer roepen en ze komt,

[Kaylee#]

Tja mijn honden staan met loslopen goed onder appel want ik heb er bij die mensen durven te bijten als zei vinden dat daar aanleiding toe is.
klinkt erger dan het is want als iets niet vertrouw kan ik ze direct terug roepen en ze gaan nooit uit zichzelf naar mensen toe.
Honden gaat overigens altijd goed.

Dus altijd in zicht en kort bij bij bochten.
Overigens ook de super sociale want ik ben als de dood dat ze de verkeerde hond tegen komen en ik te ver weg ben.

[Marlett]

Lana kon in haar eerste 2 jaren ook een wervelwind wezen, als ze los mocht, op een erg overzichtelijk stuk waar niemand anders te bekennen was, met af en toe bananen in haar oren,
heb ontzettend veel geoefend met lekkers en speeltjes, ook af en toe haar wel eens inwendig vervloekt omdat ze soms lak aan mij had, als ik als een gek stond te dansen, maar altijd beloond als ze bij me kwam, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen,
nu is ze inmiddels 3 geweest en luistert prima, natuurlijk hou ik de omgeving goed in de gaten voor andere wandelaars en laat haar op sommige plekken gewoon niet verder dan een paar meter voor mij uitlopen, zodat ze binnen hand bereik is als ik haar roep, mocht er iemand in de verte om de bocht komen, op onoverzichtelijke stukken gaat ze zo wie zo aan de lijn,
op andere momenten mag ze rustig wat verder weg dwalen, maar altijd in zicht, tis nu 1 keer roepen en ze komt,

Fijn om dit te lezen. Ik zie namelijk iedere keer vooruitgang, ze wilde gisteren zelfs een stuk los naast me blijven lopen. Dat was een half jaar geleden ondenkbaar. Hollen zou ze.
Maar hoogmoed komt dus voor de val, want dan heb ik -eigenlijk te lang- geoefend en getraind, zit ik daar in de bosjes in mijn nopjes te wezen omdat ze steeds minder ver loopt, maar me in de gaten houdt, ziet ze een eend. En dan sta ik daar toch shouting obscentities through clenched teeth, zoals in het boekje staat.

[Marlett]

Vandaag voor het eerst naar het bos geweest, dé plek waar je die de bomen de horizon zeker niet kunt zien. Ik vond het best even spannend, want ik had geen idee hoe ver ze zou gaan.

Nou, het trainen had gelukkig z'n vruchten afgeworpen, want ze checkte elke 20/30 seconden even in, hetzij door even naar mij te kijken of door naar me toe te hollen. Af en toe nog stiekem een ander paadje in slaan , geen probleem, ze stond zo weer naast me.
Ik vergeet op zulk soort momenten altijd foto's te maken, dus die blije bek moet je er zelf maar even bij denken. Van mij en van Tosca.

[dagmar88]

Vandaag voor het eerst naar het bos geweest, dé plek waar je die de bomen de horizon zeker niet kunt zien. Ik vond het best even spannend, want ik had geen idee hoe ver ze zou gaan.

Nou, het trainen had gelukkig z'n vruchten afgeworpen, want ze checkte elke 20/30 seconden even in, hetzij door even naar mij te kijken of door naar me toe te hollen. Af en toe nog stiekem een ander paadje in slaan , geen probleem, ze stond zo weer naast me.
Ik vergeet op zulk soort momenten altijd foto's te maken, dus die blije bek moet je er zelf maar even bij denken. Van mij en van Tosca.

Fijn!

Hier gaat het ook pas sinds kort echt vlekkeloos en mijn hondje is net twee. Hij krijgt nu zelfs wat meer ruimte.