In het begin was ze natuurlijk ook heel zielig en moest ze echt opknappen en wennen. Ter opfrissing: bij de vorige eigenaar werd ze steeds gepest door de andere honden, mocht niet eten, slapen, spelen. Vacht heel uitgetrokken. Ze kwam amper buiten en kreeg op haar donder als ze binnen iets deed.

Flink wat liefde en vreet erin heeft wonderen verricht, ze ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Gelukkig is ook de giardia verdwenen na 4 fikse kuren pillen.
Ook qua gedrag is het echt verbeterd. Waar ze eerste hele dagen met een wazige blik op een kleedje lag, speelt ze nu naar hartelust met speelgoed, Noa en ons. Ze zeurt om maar bij ons op schoot te mogen voor kietels of spelen. In november was er het eerste blije bekkie met wandelen, sinds een week of 3 ook als ze op de bank ligt bij ons (dat typische Keeshonden-bekkie, zo'n lachje met dat tongetje eruit). Ze ziet er oprecht gelukkig uit als ik naar haar kijk

Maar ze kwispelt niet.
Staartje ligt volgens rasstandaard gekruld op de rug. Ze laat 'm hangen als ze triestig is (drolletje wat in de vacht hangt of een berisping bij stout gedrag). Het beweegt wel in haar bewegingen mee. Maar geen kwispel.
Hondentaal gaat haar goed af, ze is de meest sociale van de hoop hier. Ook met vreemde honden.
Heb ik een kwispelloze-hond? Een mutatie in de uiting van blijdschap?
Dit is gewoon uit nieuwsgierigheid, want Google geeft me niks
