DeDiana schreef:laeken schreef:k laat ze liever thuis dan dat ik ze meeneem naar een plek waar ze niemand mogen begroeten en mogen spelen en zichzelf zijn. Dat mogen ze thuis ook.
Zo denk ik er grotendeels ook over. Ik vind heel veel goed, zolang ze maar stoppen als ik het zeg

Apenkooien door het huis, blaffend naar het hek rennen, wild doen als er iemand thuiskomt, dat mag hier allemaal gewoon. Ik vind het belangrijk dat ze zichzelf kunnen zijn en zich vrij kunnen voelen, maar als ik het welletjes vind, dan stoppen ze ook. De paar regels die er wel zijn, zoals mij met rust laten als ik aan het eten ben of pas de auto uit springen als ik het zeg, staan totaal niet ter discussie - als iets eenmaal niet mag, houden ze zich daar erg strikt aan allemaal.
helemaal mee eens. Ik vind het belangrijk dat mijn honden zich, ieder op hun eigen manier, kunnen uiten. Die hoeven niet constant in het menselijk gareel te lopen en als een stel robotjes op een plek te liggen wachten tot we wat gaan doen. Ik vind het veel leuker dat er de hele dag (inter)actie is en daarmee hebben ze veel vrijheid. Uiteraard zijn er ook grenzen en ik zorg echt wel dat ze die respecteren. Krijsend naar de poort rennen màg (want dat gebeurt gewoon weinig), aanhoudend blaffen niet. Opvallend genoeg gaat dat allemaal wel min of meer vanzelf.
De honden passen zich als het ware gewoon aan hoe wij het doen. Zitten wij rustig op de bank, dan liggen zij ook. Maar hebben we 's avonds eens een kampvuur bv, dan hebben ze het urenlang reuzedruk. Er wordt geschooierd, gespeeld, sprinkhanen gevangen enz. Kunnen ze de hele dag doen, en ook de avond als ze willen maar doen ze niet.
Laatst had ik een (niet zo hond-minded) logé die zich verbaasde over het feit dat ze eigenlijk maar weinig merkte van het feit dat er (toen) 4 honden in huis waren. Ook als we ergens zijn met het stel, zijn ze superkalm en reuze welgemanierd. Niet door strak opgelegde regels maar ik denk dat dat een soort van natuurlijke roedel- harmonie is. Of zo.