Pup opgevoed - Hoe denk je er achteraf over?

[DesireeB]

Nog nooit een pup gehad. Wel altijd herplaatsers, en ik vind ze best aardig gelukt. Zolang de omgeving hier geen overlast van ze heeft, ben ik als snel tevreden. Aantal (onzinnige) commando's kunnen ze wel maar het is vaak maar de vraag of ze het ook echt doen(ligt aan hun bui en wat er tegenover staat ). Als het puntje bij paaltje komt kunnen ze ineens best behoorlijk luisteren, maar dan moet ik het wel echt menen want anders nemen ze me gewoon niet serieus(en terecht, werkt prima zo).

Droef is een sloper in huis dus kan niet los voor langere tijd. Wie weet komt dat ooit nog, maar voor nu zit hij dus in de bench. Izzy steelt als ze de kant krijgt en blaft (mijn inziens onnodig veel) Dat zijn de minpuntjes waar ik nog geen oplossing voor heb.

[Simone-H]

Pepper is mijn eerste hondje.
Ik had zelf al bijna de pensioen gerechtige leeftijd toen ze als pup bij me kwam. Ik vond het heel erg leuk, maar ook wel vermoeiend. Dat kwam volgens mij ook doordat ik alleen woon. Ik moest alles alleen doen, ook als ik 'savonds helemaal af was, en pup bedacht dat ze wel even ergens in de kamer kon plassen. En net als destijds met de eerste baby, heb ik me heel erg zorgen gemaakt. Plast ze wel goed, is de poep niet te hard, lijkt haar buikje opgezet? Pup zelf had nergens last van en beet af en toe lekker in mijn hand of zo iets.
Zindelijk worden duurde ook wel wat lang, maar uiteindelijk is dat goed gekomen, net als niet overal inbijten. Bij de opvoeding heb ik wel wat fouten gemaakt, maar niet zodanig dat de hele hond verpest is. Ze is nu een heel leuk hondje, vind ik zelf, waar ik heel gek op ben.
Mocht er iets met Pepper gebeuren weet ik echt niet wat ik ga doen. Ik hoop dat ze heel lang bij me blijft en we samen oud worden.

[yodi]

Ik denk dat ik me zelf veel te druk heb gemaakt, als ze op cursus even een vreugde rondje crosste, was ik helemaal van slag en dacht ik dat het nooit weer goed kwam.

[malinois]

Ik vind de puppytijd geweldig. Geniet er altijd met volle teugen van en t gaat veel te snel weer voorbij. Van mij mag er best weer een pup bijkomen

[Sandra&co]

Ik heb er van genóten. Heerlijk zo'n pup. Met Izzy maakte ik me wel eens 'zorgen' of die magische knop ooit om zou gaan dus daar ben ik een tijd erg scherp op geweest, maar toen ik dat los kon laten, heb ik vooral weer genoten. Met Sofi idem. Ik zou elk jaar een pup willen, heerlijk. Ik ervaar het totaal niet als moeilijk of intensief. Het komt zoals het komt.

[laeken]

Overigens heb ik het met paarden ook. Veulens en jaarlingen kunnen binnen tien minuten helemaal opengaan voor een vreemde.
Die onbevangenheid is kostbaar en blijft echt beperkt tot naieve jeugd.
De middagen dat ik met peutermira in het gras heb gezeten zetten de toon voor een hondenleven. Het is onbeschrijflijk.

Aan de andere kant is het net zo onbeschrijflijk als een hond die nooit veiligheid heeft gekend het wel bij jou vindt.
Daarnaast zijn die wereldwijze figuren meestal ook wat wat stabieler en dat heeft ook zijn voordelen.

Een nadeel van een zelfopgevoede pup kan zijn dat het pijnlijk duidelijk is welke steken je hebt laten vallen.

Ik heb dus precies wat jij zegt met die volwassen honden die nooit veiligheid hebben gekend. Ik kan veel beter de veilige basis bieden dan de opvoeder zijn. Ik ben zelf nogal gevoelig en dus zal een pup bij mij altijd gevoelig worden. Als je een volwassen hond neemt in mijn geval kan die gevoeligheid en dat inlevingsvermogen juist heel erg helpen. Die komen dan heel snel bij me voor steun, sturing en meer. Daar vind ik mijn geluk en daar kan ik het meeste mee.

Ik snap heel goed dat mensen pups willen en die willen groot brengen. Ik heb dus echter precies het tegenovergestelde. Ik vind het fantastisch om een volwassen hond met een rugzak te nemen en die dan te observeren en zo te begeleiden dat het een heerlijke stabiele hond kan worden.

Bas is ultiem stabiel, ultiem volgzaam, ultiem trouw en ultiem vol van vertrouwen. Guus is nog erg op de wereld gericht maar gisteren liep ik met Tamara door het bos en zag ik ineens hoe goed hij al kon luisteren. Hij komt meteen. Kon hem wegroepen bij elke hond en zag ineens hoe gebonden en mooi onze band al was. Dat is echt mijn ding. Zo'n dolle hond zonder fundament weer vol vertrouwen krijgen en dan aan mij binden.

Je zegt het ook mooi. Er is geen verschil in de uiteindelijke band. En dat is iets wat veel mensen niet geloven. Als je kan invoelen in de hond kan je elke hond die het in zich heeft helemaal jouw hond maken. Ook al was hij 5 jaar toen je hem kreeg.

En ik kan me ook voorstellen dat juist jij prima past in de functie die je voor een pup nodig hebt. De manier waarop jij met je honden omgaat maakt dat een pup kan groeien. Ik zou te beschermend en te kloekerig zijn waardoor de pup teveel op mij gaat hangen wat in ontwikkeling averechts werkt. En daarom passen die buitenlanders zo bij mij. Die zijn al alles gewend en meer. Die moet ik juist iets bieden wat ze niet kenden. En dat kan ik prima!

[Odi]

13 jaar geleden kwam Jace als pup bij ons en we hebben veel fouten gemaakt.
Maar ik heb er heel veel van geleerd.
Na dik 2 jaar kwam Meagan als pup bij ons en die was super makkelijk. Daar ging alles vanzelf bij.
Nog altijd is ze een heel relaxte hond.
Judy, nestzus van meagan is een herplaatser en kwam bij ons toen ze 3 jaar was.
En nu hebben we Macey, net 8 weken geweest en ze draait gewoon mee met de andere honden.
Ze is wel heel snel en enthousiast, dus ze gaat op tijd de bench in, want ze blijft doorgaan.
Bench heeft ze geen moeite mee, ze gaat direct slapen

[nomo]

Ik vind dat Morris best leuk is opgedroogd! Of dat nou helemaal aan mij te danken is weet ik niet, maar ik geloof het graag Een volgende hond zou ik erg graag weer vanaf pup willen hebben, en dan ook het liefst als Morris er nog is. Denk dat het voor een pup ook heel fijn is als er al een andere hond rondloopt. Helaas zit het er nu nog niet in om er een hond bij te nemen.

Wat ik anders zou doen is me minder druk maken, het komt wel goed. En anders maar niet, dan lossen we dat ook wel weer op.
Zindelijk worden heb ik nooit zo'n probleem van gemaakt, komt vanzelf. Al vond ik de periode dat hij 's avonds elke 5 minuten moest plassen wel heel erg vermoeiend.
Alleen blijven kon ik rustig opbouwen gelukkig. En dat ging prima zodra ik de bench eruit heb gedaan.
Heb me wel eens afgevraagd of hij ooit zou leren dat 5 uur 's ochtends geen tijd is om op te staan gelukkig was ook dat gewoon een fase.

Het loslopen zonder iedereen lastig te vallen was wel een ding waar ik me op verkeken heb en wat ik nu anders zou doen. De enige manier om hond hier veilig los te laten lopen is als hij fietsers, hardlopers etc negeert. Losloop is ook fietspad en het is gewoon bijna onmogelijk om te wandelen zonder iemand tegen te komen. Heb echt wel eens met mijn handen in het haar gezeten en gedacht dat ik nooit gewoon lekker zou kunnen wandelen met hond om mij heen scharrelend, maar dat ik continu bezig zou moeten zijn met opletten, hond roepen, wachten, enz. En ik loop zo graag lekker dromerig rond was bang dat het nooit zou lukken. Daar heb ik echt veel energie in moeten steken.
Maar dat gaat nu ook gewoon heel goed. Zou er nu wel meer vertrouwen in hebben dat dingen uiteindelijk wel goed komen.

Oh en ik zou me véél minder aantrekken wat andere mensen en de hondenschool zeggen. Ik weet het zelf toch beter

[elskeadrianne]

Ik wou dat ik veel meer van de puppytijd had genoten!

[dewiii]

Ik wou dat ik veel meer van de puppytijd had genoten!

Inderdaad, en meer foto's had gemaakt.

[-Saskia-]

Dat is echt mijn ding. Zo'n dolle hond zonder fundament weer vol vertrouwen krijgen en dan aan mij binden.

Fantastisch is dat.
Wat ik bij mijn herplaatsers vaker heb gevoeld dan bij mijn pups was verwondering.
Dat ik járen na adoptie nog steeds dingen van ze zie waarmee ze me verbazen en ik besef hoe goed dat aanpassingsvermogen nu werkelijk is.
Bij pups vind ik dat iets vanzelfsprekender. Dat ze uiteindelijk mee kunnen lopen en zich gedragen tussen wandelaars, fietsers of soortgenoten want ze groeien er vanzelf in.
Ik weet dat dat wel goedkomt dus ik sta er minder bij stil.
Maar een herplaatser die de nodige begeleiding, socialisatie of steun heeft gemist en met wat tijd net zo soepel meeloopt vind ik net dat beetje leuker.

Toen ik Frank kreeg was het een verschrikkelijke drijver. Gooide zich voor alles wat bewoog, beet het ijzeren frame van mijn fietswiel krom en kon in eerste instantie pas ontspannen naar voertuigen kijken op 250m afstand.
Diezelfde hond laat vlotjes een peloton fietsers langsgaan terwijl hij een meter verder snuffelt, gaat los zélf uit de weg voor passerende auto's en hij is er inmiddels negen jaar maar het maakt niet uit: élke keer weer dat ie het toont wordt ik een beetje meer verliefd op dat beest.

[veertje]

Mijn herders waren er niet gelukkig van geworden.

Het is ook een beetje een zelfvervullende voorspelling. Net zoals bij teckels zelden de moeite wordt genomen er appèl op te krijgen wordt bij herders meteen aangenomen dat je er veel mee moet. Zo'n pup is nog geen maand thuis of er wordt al pre-agility mee gedaan of opgefokt met een jute lap.
Ik ben de laatste om te ontkennen dat heel veel exemplaren wel degelijk aan de bak moeten maar zo ontzettend vaak wordt vergeten om er af en toe helemaal niets mee te doen. Ik ken meer herders die in een halve seconde hun houdingen kunnen uitvoeren dan een terrasje kunnen meepikken met de baas.

Ik vind het wel eens moeilijk om een balans te vinden in aan de bak gaan en lekker pup laten zijn. Ik wil met Tess graag agility gaan doen straks en daar wil je dan een leuke basis voor aanleggen. Maar daar zijn zoveel mensen en meningen over dat het wel eens lastig is je eigen weg daarin te vinden. Zeker nu met mijn eerste pup. Ik probeer het allemaal rustig aan te doen, maar mijn valkuil is dat ik te veel kijk naar wat anderen al kunnen en doen. Moet ik niet doen, maar het gebeurt toch

[joyce83]

Nu weer een pup in huis, nr 3. Waar ik nu tegenop loop is dat de andere hond nog relatief jong is en ik daar eigenlijk verschillende dingen mee deed. De vorige keer met een pup in huis was de andere hond wat rustiger en hoefde niet perse grote stukken te lopen of te trainen.
Als ik wil gaan mantrailen moet pup mee, zelf vind ik dit niet prettig omdat ik dan zeker moet weten dat we vanuit de auto gaan trailen. Reis is een uur en met trailen erbij zijn er al snel 3 uur voorbij en dat kan pup nog niet alleen zijn en dat wil ik ook niet nadat ze in de middag ook alleen thuis zijn geweest. Behendigheid heb ik met de ander gestopt omdat hij daar te hoog in de hyper kwam en ik mijzelf er geen plezier meer mee deed om ermee bezig te zijn.

Ik heb zelf het idee dat het de andere keren makkelijker plannen was op een of andere manier. Maar de andere twee waren sneller lang zindelijk. Ik merk dat ik ook moeilijk tijd vrij gemaakt krijg om te oefenen voor de les. Voordeel is wel dat ze snel leert en ik ook relatief handiger ben dan de andere cursisten in de groep zodat ik wel wat bij blijf. Maar ik hou er ook rekening mee dat ik de jongste pup in de groep heb.

Wel weet ik dat het wel goed komt, druk maak ik me er niet over. Tja en achteraf weet ik zeker dat je echt wel de moeilijke momenten vergeet van de andere Ben erg benieuwd hoe deze kleine gaat uitgroeien.

[veertje]

Nu weer een pup in huis, nr 3. Waar ik nu tegenop loop is dat de andere hond nog relatief jong is en ik daar eigenlijk verschillende dingen mee deed. De vorige keer met een pup in huis was de andere hond wat rustiger en hoefde niet perse grote stukken te lopen of te trainen.
Als ik wil gaan mantrailen moet pup mee, zelf vind ik dit niet prettig omdat ik dan zeker moet weten dat we vanuit de auto gaan trailen. Reis is een uur en met trailen erbij zijn er al snel 3 uur voorbij en dat kan pup nog niet alleen zijn en dat wil ik ook niet nadat ze in de middag ook alleen thuis zijn geweest.

Ik heb Tess eens meegenomen naar een wandelles. Was niet helemaal ideaal, maar ging wel prima. Behalve dat Tess het op een gillen zette als Finn en ik het trailen deden en Tess achteraan moest blijven

Maar als we samen les hebben wil ik wel babysitten hoor, geen straf

[laeken]

Dat is echt mijn ding. Zo'n dolle hond zonder fundament weer vol vertrouwen krijgen en dan aan mij binden.

Fantastisch is dat.
Wat ik bij mijn herplaatsers vaker heb gevoeld dan bij mijn pups was verwondering.
Dat ik járen na adoptie nog steeds dingen van ze zie waarmee ze me verbazen en ik besef hoe goed dat aanpassingsvermogen nu werkelijk is.
Bij pups vind ik dat iets vanzelfsprekender. Dat ze uiteindelijk mee kunnen lopen en zich gedragen tussen wandelaars, fietsers of soortgenoten want ze groeien er vanzelf in.
Ik weet dat dat wel goedkomt dus ik sta er minder bij stil.
Maar een herplaatser die de nodige begeleiding, socialisatie of steun heeft gemist en met wat tijd net zo soepel meeloopt vind ik net dat beetje leuker.

Toen ik Frank kreeg was het een verschrikkelijke drijver. Gooide zich voor alles wat bewoog, beet het ijzeren frame van mijn fietswiel krom en kon in eerste instantie pas ontspannen naar voertuigen kijken op 250m afstand.
Diezelfde hond laat vlotjes een peloton fietsers langsgaan terwijl hij een meter verder snuffelt, gaat los zélf uit de weg voor passerende auto's en hij is er inmiddels negen jaar maar het maakt niet uit: élke keer weer dat ie het toont wordt ik een beetje meer verliefd op dat beest.

Super goed verwoord. Ik heb dat dus ook. Als ik Bas met hoge staart op een grote hond af zie lopen en doodkalm kennis zie maken is dat echt genieten. Ze was zo bang voor grote honden en elke keer riep ik haar en blokkeerde de honden. Zo leerde ze dat ik er voor haar was. Dat nam ze aan en langzaam groeide ze. Ze is zelfs een keer fiks gepakt door een malamute en herstelde meteen en haar open gedrag bleef.
Als ze op de bank heerlijk haar charme in zet om een vreemde bezoeker te charmeren....om verliefd op te worden. Grote ogen en een zacht tikje met de poot. Recht in de ogen een vreemde man aankijken en veroveren. Bas kan mensen die honden haten binnen een uur laten zeggen "mocht je ooit oppas zoeken, Bas mag je altijd brengen" En dat zelfde hondje was zo onzeker eerst. Zo klein van karakter en nu dus echt een rots in de branding. Niks kan haar van haar stuk brengen en alles en iedereen is hier welkom.

Het mooie is ook dat ze Nederlands kan verstaan. Niet letterlijk maar zo lijkt het. Als ik met haar wandel en zeg, liefie, er komen fietsen aan. Kom je effe bij het baasje lopen? Dan loopt ze alsof je VOLG!!! tegen een mechelse herder geroepen hebt. Zo knap!

Dit kan ik gewoon veel beter dan een pup groot brengen. Dit is waar mijn hondenhart sneller van gaat kloppen nl.

[joyce83]

Nu weer een pup in huis, nr 3. Waar ik nu tegenop loop is dat de andere hond nog relatief jong is en ik daar eigenlijk verschillende dingen mee deed. De vorige keer met een pup in huis was de andere hond wat rustiger en hoefde niet perse grote stukken te lopen of te trainen.
Als ik wil gaan mantrailen moet pup mee, zelf vind ik dit niet prettig omdat ik dan zeker moet weten dat we vanuit de auto gaan trailen. Reis is een uur en met trailen erbij zijn er al snel 3 uur voorbij en dat kan pup nog niet alleen zijn en dat wil ik ook niet nadat ze in de middag ook alleen thuis zijn geweest.

Ik heb Tess eens meegenomen naar een wandelles. Was niet helemaal ideaal, maar ging wel prima. Behalve dat Tess het op een gillen zette als Finn en ik het trailen deden en Tess achteraan moest blijven

Maar als we samen les hebben wil ik wel babysitten hoor, geen straf

Ze gaat binnenkort mee naar buildingsearch dan kan ze zich uitleven in de bench. Ze is gelukkig geen gillert
Is meer dat ik twee uur ook erg lang vind als we een stuk gaan lopen.

[blondie]

Aki was mijn eerste pup en derde hond, en de eerste hond die ik samen met iemand anders had/heb. Het was soms pittiger dan we dachten, maar ook een beetje omdat we in aanvang dachten dat Bluf mooi mee kon helpen met de opvoeding en ook dat de "gewoonte dingen" wat makkelijker overgenomen zouden worden als Bluf het voorbeeld gaf. Maar dat verliep anders omdat Bluf plots overleed en Jol wilde niet zoveel van Aki weten en zij is ook niet echt "getraind" op dingen dus moesten we het zelf maar doen .

Zowel mijn vriend als ik zaten wel eens met de handen in het haar, het was best wel een druktemaker en ik had een bepaalde "visie" die mijn vriend soms niet volgde of niet snapte waarom ik er bij de pup (en bij hem) zo bovenop zat.
Meestal kleine dingetjes, als met iedere hond aan de lijn kennis maken tijdens wandelen op straat, of pittig stoeien terwijl ik bij de kleine dan al hoorde dat zijn spelletje wat serieuzer werd dan mijn vriend of visite doorhadden.
Maar zeker met loslopen geen risico nemen met het laten najagen van honden of eenden e.d.. dat laatste vond ik echt heel belangrijk, puur omdat ik met Bluf had ervaren hoe moeilijk het was om toen ze volwassen was te voorkomen dat ze ging, en de wetenschap dat als ze ging ze totaal niet meer bereikbaar was.
Destijds werd mij wel eens gezegd dat ik niet zo moest vergelijken, maar ik ben blij dat mijn vriend en ik er goed op hebben ingespeeld eerlijk gezegd. Want hij is ook een hond die toch snel geprikkeld is en snel zou kunnen reageren, maar hij reageert dus goed op de stem.

Hij wordt 4 dit jaar en we vinden dat we het goed hebben gedaan. Het is een fijne hond, nog steeds lekker druk en gek, en soms lijkt het alsof hij geen opvoeding heeft genoten (in huis mag veel). Wij zijn blij met hem, en het is ook wel leuk om van buitenaf dat ook te horen, toch regelmatig mensen die ons aanspreken over hem en over zijn voorkomen. Het is een vrij open hond, ook naar vreemden toe, en dat is deels karakter maar ook wel een deel opvoeding.

En weer een pup of een wat oudere hond. Mijn vriend wil graag een pup en ziet een wat oudere hond niet zitten, hij wil de opvoeding in eigen hand hebben en twijfelt of hij wel een band kan krijgen als de hond al wat ouder is.
Zelf vind ik het ontzettend leuk om nu dingen te zien bij Aki die hij als pup ook al had en deed en we hebben een sterke band. Maar ik heb ook ervaren hoe het was met een wat oudere hond (4 jaar en 2,5 jaar) die bij me kwamen wonen.
En ik kan niet zeggen dat het gevoelsmatig nu anders is omdat ik Aki als pup al heb mogen ervaren.

Als er t.z.t. een andere hond komt hoeft het voor mij niet een pup te zijn, en als we daar wel voor gaan dan is dat ook goed. Maar als ik ineens een jonge hond voorbij zie komen tussen de 7 maanden en ca. 2 jaar dan zou ik ook niet schromen om daar mee kennis te gaan maken.

[M@scha]

ik was "vergeten" dat onze laatste opvoedpup in 2003 geboren is. nummer 2 werd namelijk vooral door nummer 1 opgevoed. dus in 2016 ineens een pup en ook nogeens een grote... laten we het erop houden dat we heel dankbaar mogen zijn dan we zo'n braaf aapje gekregen hebben ik zat vooral mezelf in de weg.

de puppytijd blijft niet mijn ding, maar het zelf zien opgroeien is het mij waard.

[renee-uk]

jan was, na alle herplaatsers, een cadeautje voor mezelf.
ik was verliefd op zijn moeder, maar die kreeg ik niet en dus kwam er een zoon van haar.

de puppentijd was geweldig, ik heb van elke seconde intens genoten, zelfs van de gebroken nachten en het eeuwige dweilen, jan was niet zo'n snelle met zindelijk worden
het allerfijnste vond ik het samen met hem de wereld ontdekken: zitten op het grasveld bij de straat -jan tussen mijn benen, mijn handen op zijn schoudertjes- en maar kijken naar alle mensen die voorbij gingen, de fietsers en de auto's.
me geen zorgen hoeven maken over het gekluns van anderen voor me was ook heel erg fijn: de fouten die ik maakte in de opvoeding waren gewoon mijn eigen fouten, makkelijker te herstellen omdat ik wist waarom en/of waardoor iets niet goed ging.

jan is altijd een geweldig fijne hond gebleven: een apekop, zeker van zichzelf en stabiel.
wel hectisch en een druktemaker, maar dat die kans er in zat wist ik van te voren: zo moeder, zo zoon
ik heb in de bijna tien jaar dat ik van hem heb mogen genieten geen seconde spijt gehad van mijn keuze voor deze pup uit deze combinatie.


maar ondanks dat ik de puppentijd één groot feest vind, hou ik het toch bij de herplaatsers.
er zijn zoveel verschrikkelijk veel honden die -al dan niet als oud vuil aan de kant geschoven- een warme mand zoeken, dat ik graag afzie van dat beetje extra dat een pup mij geeft.
herplaatsers -vooral die met een rugzakje- hebben hun eigen charme, ook al is het niet altijd makkelijk om uit te vinden wat zo'n hond dan weer nodig heeft.
maar ben je daar eenmaal uit is het heerlijk om die hond te zien opbloeien en op zijn/haar vier poten terecht te zien komen.

[S@ndr@]

Ik heb Gilleblil zelf opgevoed, en ja hij is echt de perfecte hond voor mij geworden, en ik hoop dat hij dat nog heel lang zal zijn, met Sneeuw ben ik een eind gekomen, maar ze was er nog niet ( maar ik geniet ook altijd van de reis zeg maar) met Zuri ben ik nu op t punt beland dat ik wat strikter zal moeten worden, ze is nu echt thuis zeg maar, en nu gaan de remmen erop .
Maar een hond als Van Gils, tref ik never nooit weer, helaas

[jome]

Mijn eerste hond was een herplaatser, de volgende twee zijn als pup gekomen.
Ik zou niet zo snel weer een herplaatser nemen, heb ervaren dat de band heel anders is.
Daarnaast vind ik het gewoon een ontzettende leuke periode om mee te maken