Ik kwam dit topic toevallig weer tegen toen ik ergens naar zocht.
Heel grappig om terug te lezen dat ik toen dacht dat een podenco niet bij mij zou passen en nu een podenco en een podencokruising heb
Als herdermens nog wel
Ik ben er een beetje tegen wil en dank ingerold en nu zou ik echt niet meer zonder willen. Ja, het extreme jachtinstinct in combinatie met de onafhankelijkheid zijn soms lastig en een behoorlijke uitdaging. Het vraagt echt om een aanpassing in je manier van wandelen, creativiteit, een totaal andere manier van trainen/samenwerken, vooruit denken, slimmer zijn dan je hond en zelfs de gekste dingen niet uitsluiten. Ze zijn zo inventief, volhardend, creatief, snel en behendig, en dat in combinatie met zintuigen die altijd gericht zijn op de jacht, elk geluidje, geurtje beweging kan de aanvang zijn en dan neemt dat instinct het gewoon over.
Dit geldt overigens veel meer voor Amy dan voor Taartje. Weliswaar is Amy heel trainbaar en gehoorzaam en trekt ze zich er erg veel van aan wat ik ergens van vind, ze is ook altijd paraat, jong en heel energiek. Taartje daarentegen is volstrekt ontrainbaar - maar dat heeft zeker ook met haar leeftijd en achtergrond te maken -, ligt er bepaald niet wakker van of ik iets wel of niet leuk vind, maar vindt lekker snuffelen en hier en daar naar muisjes graven eigenlijk al wel genoeg om haar jachtpassie te bevredigen. Ze mist totaal het fanatisme en de drive van Amy.
Beide kunnen ze niet betrouwbaar los. Taartje omdat ze écht niet snapt wat luisteren betekent, het ook geen probleem vindt om mij kwijt te raken en gewoon vergeet dat we samen aan het wandelen waren. Amy omdat ze dusdanig snel getriggerd wordt, dat ikzelf minstens zo alert moet kunnen zijn als zij wil ik haar op tijd terug kunnen roepen (en in dat geval luistert ze wel ontzettend betrouwbaar).
Maar ze zijn zo leuk, dat ik het vaker aangelijnd wandelen voor lief neem, ik ben er inmiddels aan gewend en we zoeken vaak plekken - omheind of wildarm - op waar ze wel los kunnen. Maar allebei kunnen ze hun ei ook goed kwijt aan een lange lijn, zolang ze maar kunnen snuffelen en graven en rondkijken (en Amy af en toe kan sprinten op een veilige plek of naast de fiets).
Want ze zijn ook ontzettend vrolijk, altijd goedgehumeurd, nieuwsgierig, speels en inventief, ze blijven je verrassen met hun humor en gekke streken, ze zijn sensitief, aanhankelijk en heel makkelijk in de omgang zolang je ze met respect en vriendelijk behandelt en geen absolute gehoorzaamheid verwacht. Ik ben inmiddels meer gewend hun eigen inbreng te waarderen en daar een dusdanige draai aan te geven, dat we via een omweggetje toch komen waar ik wilde komen
Kortom: ik ben helemaal overstag
