De grootste rothond van Nederland...

[Nicaaa!]

Ik weet het nog als de dag van gisteren, de spanning op de app, de opwinding na de eerste zichtmelding, dat ze over de boulevard rende met een politieauto achter haar aan . En uiteindelijk het verlossende berichtje dat jullie haar gevonden hadden. Ik ben nog een dagje wezen flyeren en ben toen ook je moeder tegengekomen, wat een lieve vrouw is dat zeg .
Dankzij Uma ga ik nog regelmatig een dagje naar Meijendel trouwens. En superleuk om Uma hier nog regelmatig langs te zien komen, de mooie prinses

[sanne86]

Een jaar geleden was ik nog niet actief op het HF maar een poosje terug naar aanleiding van het Spaanse opvanghonden topic, terecht gekomen op het verhaal van Uma.
En al wist ik toen al dat het een goede afloop had, ik vond het zo spannend om te lezen en ik had zo met jullie te doen!
Toen de foto voorbij kwam waarbij jullie haar samen knuffelden, oefff heel emotioneel!

Wat was ze mager.... en wat zal zij ook dolgelukkig zijn geweest dat ze weer 'thuis' (vond ze het trouwens raar dat het voor haar een nieuw huis was? ) was.

Jij maakt zo wel heel wat bijzondere dingen mee geloof ik.... Frankrijk/Manu, vermiste Uma, nu topper Cody....

[Mirri]

Een jaar alweer. Het hele hf was met jullie van de leg.

[grover]

Is dat alweer een jaar geleden joh? wauw.. Nog steeds als ik de foto's zie ga ik een beetje huilen, letterlijk een voorbeeld van een foto zegt meer dan duizend woorden..

[Johnny Jones]

Was jij dat? Ik zat toen nog niet op het hondenforum, maar heb destijds wel het bericht op fb gedeeld en gevolgd.
Wat een vreselijke tijd moet jij hebben gehad zeg..

[M@scha]

jeetje alweer een jaar! ik kan de wanhoop nóg voelen!

[Frederique]

Ik had dit bericht beter niet kunnen lezen op het werk want ik schiet compleet vol van die foto's van jullie hereniging
Zag het de laatste dagen geregeld als herinnering op FB langskomen.
Ik heb toen op afstand ontzettend met jullie meegeleefd en ook zo'n beetje ieder bericht toen gedeeld.
Ik ben mijn eerste hond ooit 6 uur in een donker groot bos in de Ardennen kwijt geweest en wist dus hoe je je moest voelen.
En al die aandacht heeft dus in ieder geval gewerkt.
Geweldig dat ze weer gewoon los kan en dat je dat vertrouwen ook gewoon weer in haar hebt

[Chihuahua-paws]

Een jaar alweer.
volgens mij hebben jullie sinds de komst van Uma wel een paar grijze haren.
Gelukkig kan Uma gewoon lekker blijven genieten ze heeft het goed bij jullie.

[Zamunda]

Rothond, rotfoto en rotbaas . Zit ik hier weer janken . Wát een spanning en nachtmerrie en wat een schitterende foto blijft het, die van jullie hereniging.

[mim]

Ik hou het ook niet droog met het zien van de foto's . Uma hield het wel spannend zal ik maar zeggen. Jeetje, een jaar alweer...

[Valerie]

Echt wat een verhaal, zo lang weggeweest. En nu heerlijk thuis een klein disney sprookje is het

[laeken]

Ik moest ook huilen toen je haar weer terug had en ik jullie foto zag. Die foto is zo intens. Alles zeggend.

[Anke]

Is het alweer een jaar geleden?! Ik herinner me het nog zo goed. Ik duwde 30 keer per dag op F5 om te zien of er al iets nieuws bekend was. Ook hier waren er tranen bij het zien van jullie foto.

[Manuma]

ik zit ook alweer met tranen in mijn ogen...wat zag ze eruit he?

Maar gelukkig weer helemaal blij en happy bij jullie thuis met 2 grote broers die op haar passen

Ze is zo blij met haar mannen Ze zag er inderdaad verschrikkelijk uit maar gelukkig knapte ze wel heel snel weer op.

Het staat ook zó in mijn geheugen gegrift, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het alweer een jaar geleden is.
Wat een afschuwelijke periode is dat geweest voor jullie en voor Uma. En wat een opluchting en ontlading toen het allemaal voorbij was en ze weer veilig thuis was. Voor mij ook een moment om nooit te vergeten.

Ik vind het pas een jaar geleden. Misschien gek maar ik lijk nare dingen wel uit te wissen of verder het verleden in te duwen. Het voelt voor mij alsof dit al zó lan geleden is dat ik het alweer bijna vergeten ben. Sommige dingen kan ik me ook gewoon echt niet meer herinneren en Jonathan bijvoorbeeld weer wel.

Ja dat zal ik ook niet snel meer vergeten denk ik... wat duurde dat lang...

15 hele dagen en na 24 uur al denken dat het nooit meer goed komt

Alweer een jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel. Het is wel een van de ergste nachtmerries van elke hondenbezitter om je hond zo kwijt te raken. Maar het blijft een ontroerend verhaal en super fijn dat ze alweer een jaar braaf is! Ik kan me best voorstellen dat je er nog vaak aan terug denkt. Wat was ze mager op de foto's. En hoe goed ziet ze er nu uit!

Ik heb na Uma's terugkomst nog geholpen met andere vermissingen maar helaas haken toch wat eigenaren af zodra het regent of ze hebben weinig slaap gehad. Ik vond dat zo onvoorstelbaar. Het is inderdaad je ergste nachtmerrie dat je hond ergens helemaal alleen loopt. Nu is Uma helemaal een zielepootje natuurlijk, misschien dat ik me bij Manu minder zorgen zou maken om hem.
Ze ziet er nu inderdaad weer helemaal doorvoed uit

ik zit inderdaad ook al weer met tranen in mijn ogen, vooral bij de foto waar jullie elkaar weer in de armen sluiten

Wat een opluchting was het voor velen dat ze weer terecht was.

Die foto is voor ons ook heel bijzonder Weer met zijn drieën

Wat gaat zo'n jaar snel.
Het was een van de eerste verhalen die ik op HF las en met spanning volgde
Hier ook even een traantje weg gepinkt

Serieus, een jaar geleden alweer? Ik schiet nog steeds een beetje vol als ik de foto zie waar Uma weer in jullie arme terug is. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.

Rothond hè? Iedereen maar aan het huilen maken

Het blijft een ongelooflijk ontroerend verhaal. Zoooo fijn dat het dappertje veilig thuis is gekomen

Dat moment van herkenning was zo ontzettend bijzonder Wat heeft ze het zwaar gehad maar ze is blijven zoeken en zoeken om weer thuis te komen Inderdaad een dappertje

Tjonge niet voor te stellen dat het alweer een jaar geleden is en ja hoor, ook ik moest vechten tegen mijn tranen toen ik DE foto weer zag.
Gelukkig is het nu alleen maar een herinnering en kunnen jullie Uma knuffelen zo vaak jullie willen.

Jaaa madame ligt elke nacht bij ons op bed en mag als Jonathan thuis werkt achter zijn bureau in haar eigen speciale knuffelmandje liggen

Een "vreemde" hond is nog nooit zo lang in mijn gedachten geweest als zij. Bij het opstaan en het naar bed gaan spookte zij door mijn hoofd. Inderdaad het zoeken met zoveel mensen was hartverwarmend en voelde heel fijn dat er naar haar uitgekeken werd.

De eerste foto waar ze gefotografeerd werd toen ze nog ergens liep gaf tranen van opluchting en dan de foto waar jullie weer samen waren gaf een waterval. Zoveel emoties wisselende elkaar af. Maar toch blijft zij voor mij een bijzonder hondje

Haha wat hebben we ons toch ingezet voor die kleine wurm! De app was ook zo spannend en het was zo fijn jullie als steunpunt te hebben

Als ik toentertijd in staat was geweest om mee te zoeken, had ik het acuut gedaan. En dat voor een 'vreemde'. Ik ken het gevoel zelf zo goed.
Oké, wij waren onze dame 'maar' een dag kwijt, maar god, wat er dan allemaal door je hoofd spookt. Je ziet de ergste beelden voor je.
Wat heb ik met jullie meegeleefd. Vreselijk vond ik het. En de foto, toen ze weer terug was...echt tranen. Emotiedoos dat ik ben.

Ik ben Manu ook ooit kwijt geweest, een middag en avond Ik ben zo'n goede hondenbaas Maar inderdaad, het is verschrikkelijk, al is het maar een paar uur. Ik hoopte dat het bij Uma ook bij een paar uur of hoogstens een dag zou blijven maar helaas. En dat besef na die eerste dag zoeken brrrr. Ik hoop echt dat niemand dit ooit mee hoeft te maken

Ik weet het nog als de dag van gisteren, de spanning op de app, de opwinding na de eerste zichtmelding, dat ze over de boulevard rende met een politieauto achter haar aan . En uiteindelijk het verlossende berichtje dat jullie haar gevonden hadden. Ik ben nog een dagje wezen flyeren en ben toen ook je moeder tegengekomen, wat een lieve vrouw is dat zeg .
Dankzij Uma ga ik nog regelmatig een dagje naar Meijendel trouwens. En superleuk om Uma hier nog regelmatig langs te zien komen, de mooie prinses

Leuk om te lezen dat dankzij Uma's avontuur jij een mooi plekje gevonden hebt! Meijendel is zo ontzettend mooi Dat heeft Uma ook gedacht
Mijn moeder is inderdaad ontzettend lief En jij ook nogmaals ontzettend veel dank voor al je hulp, ondanks die grote afstand

Een jaar geleden was ik nog niet actief op het HF maar een poosje terug naar aanleiding van het Spaanse opvanghonden topic, terecht gekomen op het verhaal van Uma.
En al wist ik toen al dat het een goede afloop had, ik vond het zo spannend om te lezen en ik had zo met jullie te doen!
Toen de foto voorbij kwam waarbij jullie haar samen knuffelden, oefff heel emotioneel!

Wat was ze mager.... en wat zal zij ook dolgelukkig zijn geweest dat ze weer 'thuis' (vond ze het trouwens raar dat het voor haar een nieuw huis was? ) was.

Jij maakt zo wel heel wat bijzondere dingen mee geloof ik.... Frankrijk/Manu, vermiste Uma, nu topper Cody....

God ja, ik hoop dat volgend jaar toch gewoon zonder rariteiten mag gaan. Ik word elk jaar gewoon getest

Was jij dat? Ik zat toen nog niet op het hondenforum, maar heb destijds wel het bericht op fb gedeeld en gevolgd.
Wat een vreselijke tijd moet jij hebben gehad zeg..

That's me

Ik had dit bericht beter niet kunnen lezen op het werk want ik schiet compleet vol van die foto's van jullie hereniging
Zag het de laatste dagen geregeld als herinnering op FB langskomen.
Ik heb toen op afstand ontzettend met jullie meegeleefd en ook zo'n beetje ieder bericht toen gedeeld.
Ik ben mijn eerste hond ooit 6 uur in een donker groot bos in de Ardennen kwijt geweest en wist dus hoe je je moest voelen.
En al die aandacht heeft dus in ieder geval gewerkt.
Geweldig dat ze weer gewoon los kan en dat je dat vertrouwen ook gewoon weer in haar hebt

Jeetje ook al in zo'n groot gebied Wat ontzettend eng is dat.

Een jaar alweer.
volgens mij hebben jullie sinds de komst van Uma wel een paar grijze haren.
Gelukkig kan Uma gewoon lekker blijven genieten ze heeft het goed bij jullie.

Rimpels én grijze haren

Rothond, rotfoto en rotbaas . Zit ik hier weer janken . Wát een spanning en nachtmerrie en wat een schitterende foto blijft het, die van jullie hereniging.

[Sulluna]

Het was me wat hé.. Pff, ik zal het ook nooit meer vergeten. Wat een tranen, paniek, slapeloze nachten en chaos was die tijd.

Het gevoel wat ik had, toen ik Uma kon aanklikken zal ik nooit meer vergeten. Mén, stijf van de adrenaline en toch kalm blijven. Een soort oerkrachten haha, bizar.

Uma heeft het getroffen met jullie.. Echt heel erg zelfs.

Maar door Uma is het maar wel mooi zo gekomen, dat er van een normale vriendschap een hele bijzondere en hechte vriendschap is gekomen. Uit al het slechts komt iets goeds, zeggen ze wel eens.. En dat goeds,daar ben ik dan weer erg blij mee

[ranetje]

Ik zal het ook nooit vergeten al heb ik toen niet veel gereageerd.
Dat vond ik zinloos omdat ik toch niet kon helpen

Ik heb hier ook staan jubelen toen ze terug was.
Hoe je je voelde en hoe wanhopig je was kon ik me zo verschrikkelijk goed voorstellen!
Alweer een jaar voorbij................
Het lijkt gisteren.

Geniet maar fijn van haar

Maar eh... rothond?
Nee hoor
Een hondje dat de weg kwijt was, en dat is geen rothond.

[Manuma]

Rothond is een grapje hoor. Manu is ook mijn rothond, alleen ik mag dat zeggen

[ranetje]

Rothond is een grapje hoor. Manu is ook mijn rothond, alleen ik mag dat zeggen

[Eefsel]

Ik zei het natuurlijk vorige week nog tegen je, maar ik heb toen ook echt het nieuws op de voet gevolgd. Kon helaas maar 1 keer helpen zoeken met Joep en ook hier tranen toen het nieuws kwam dat ze eindelijk weer terug was!

[Hylos]

Pff crisis wat was dat een toestand! Elke dag duizend keer op het forum en FB kijken of Uma al terug was.
Godzijdank is het allemaal goed gekomen.

[Fotogravinnetje]

Ik zat het grootste deel van die tijd in de VS. En elke ochtend meteen kijken of er nieuws was. En elke keer weer die teleurstelling. En dan 's middags ook weer checken (rond middernacht Nederlandse tijd). Daarna had weinig zin om nog te checken. Heb constant m'n ouders op de hoogte gehouden en we hebben samen gejuicht toen jullie haar weer hadden

[Marie-Josée]

Het blijft ontroeren. Wat een verhaal.

[hakunamatata]

Zoooo, weer opnieuw kippenvel, vooral bij de foto dat ze net weer bij jullie is!
Ik weet nog zo goed dat ik geloof het halve forum steeds weer even op het HF het topic moest bekijken en op F5 bleef drukken in de hoop op nieuws. En wat een ontlading toen ze eindelijk weer terecht was. Laat staan hoe het voor jullie was.
Gelukkig is ze nu al een jaar weer lekker warm en veilig