Ik weet het, superdramatisch zulke terugblikken. Maar het houdt me nog steeds zo bezig en ik besef me nog steeds niet volledig in wat voor sneltreinvaart mijn leven op dat moment ging. Er zijn al een hoop herinneringen weggevaagd, vergeten of verdrongen.
Dat mijn telefoon de hele dag letterlijk gloeide van alle apps, Facebook notificaties, mails en telefoontjes. Ik weet nog dat ik na de eerste dagen zoeken al dacht dat ik haar nooit meer terug zou vinden en dat ik na twee weken al tegen Jonathan zei dat we Manu niet langer alleen konden laten. Ik weet nog dat ik Manu bij mijn ouders heb gezet omdat ik niet meer naar hem kon kijken zonder in tranen uit te barsten en dat ik 's avonds in bed lag en naar aanleiding van de zweverige bellers contact probeerde te maken in mijn gedachten. Dat ik probeerde of ik misschien kon praten tegen haar en of ik misschien een plek zou zien waar ze kon zijn als ik mijn ogen sloot.
Ik weet nog dat ik boos was. Dat ik ook in die periode moest verhuizen en mijn woning op moest leveren maar dat Uma naar mijn huis leek te lopen. Dat mensen niet begrepen waarom we haar niet gewoon vingen en ik weet nog dat ik mijn telefoon tegen een muur aan gegooid heb omdat ik gillend gék werd. Ik ben ook eens heel hard naar huis gerend toen ik op straat een bekende tegen kwam en ik wist dat ze zou gaan vragen hoe het met me ging, ik sloot de deur en heb mijn hoofd in een kussen gestopt om heel hard te schreeuwen en te huilen.
De paniek die ik die periode voelde is niet in woorden uit te leggen. Ik vergat gezichten, stemmen, andermans zorgen. Ik heb die periode in een waas geleefd en het enige dat telde was Uma naar huis te krijgen. Het is nu, ook voor mij, niet meer voor te stellen hoe we die periode geleefd hebben.
Ik weet nog dat mijn moeder huilend stond te vertellen dat ze het zo vreselijk vond dat iedereen maar steun betuigde aan mij en Jonathan. Maar zij houdt óók van Uma, waarom was er dan niemand die haar een klopje gaf en zei dat ze thuis zou komen? De paniek heerste bij vele mensen en Uma heeft half Nederland bezig gehouden met haar avontuur.
Dit is alweer een jaar geleden gestopt. Op 31 mei 2015 om 20:41 uur kwam Jonathan aangelopen in de duinen, in de stromende regen. Om 20:41 uur legde Uma haar kop weer in onze armen.
We vergeten nooit jullie hulp, zowel fysiek als de lieve woorden en steunbetuigingen
Uma tijdens een zichtmelding
Haar reis langs de kust
Agnes bezig met het vangen van Uma
Uma herkende ons weer
Uma in de Telegraaf
Hoe Uma terug kwam (na een bad en verwijderen van zo'n 30 teken)
En onze grote vriend hield haar goed in de gaten
Oké nu staan de tranen alweer in mijn ogen
Uma is wel wat veranderd sinds haar vermissing. Zo heeft ze sindsdien verlatingsangst en ze is vele malen aanhankelijker geworden. Alsof ze zeker wil weten dat ze ons nooit meer kwijt raakt. Ze loopt overigens gewoon weer los en dit doet ze (meestal
) erg braaf.
En nu is ze inderdaad de braafste 
