Ik kan op mijn honden dus niet boos worden als ze loslopen. Nou ja, ik kan het wel, maar ik mag het niet.
Mijn frustratie is blijkbaar op tien meter afstand te voelen, want ze denken echt: dikke doei
Vooral als Manu iets stouts uitvreet zie je zijn oren al draaien en zijn wenkbrauwen optrekken, woopsie baas

Dan doe ik eerst even 10 ademhalingsoefeningen, meditatie, schouders losgooien en een diepe zucht en dan met mijn niet te lieve maar ook niet te boze stem: klaar, kom hier.
Wuttt

En dan komt meneer héééél traag alle kanten op kijkend behalve de mijne op 50 cm afstand naast me zitten. Niet goed, ik weet het.
Uma vindt de druk dan echt te hoog, als ik zeg dat ze moet zitten knijpt ze 'm al. Dus bij Uma moet ik gewoon doorlopen en niks zeggen tot ze naar me kijkt. Scheelt dat zij me overal volgt. Manu wil nog wel eens een tussenstop gaan maken. Beide komen wel heel gauw terug gelukkig.
Binnenshuis kan ik wel heel impulsief reageren.
Ik had nog één ei in huis. Verheugd en vol liefde heb ik dat eitje gebakken en op mijn bord gelegd. Oops, vork vergeten, dus ik loop opgetogen met de vork in mijn hand terug naar mijn ei waar die dikke snol van een Uma net dat ei naar binnen stond te werken

Ik heb zonder nadenken die stokpootjes vast gegrepen en haar een slinger gegeven met een grote brul
En toen was het nog een bang drolletje dus ik voelde me een partij schuldig. Ze heeft het me nooit kwalijk genomen gelukkig. De rest van mijn ei heb ik toen maar met de eerstvolgende voerbeurt verdeeld
