Foto met de meest intense herinnering

[Paisley]

Als ik door mijn oude foto's blader, kom ik heel veel foto's tegen waardoor ik helemaal wordt meegesleept in die tijd of die op een andere manier een intense lading hebben.

Welke foto van jou hond(en) geven jou het grootste gevoel van vergane tijd?

De spelregels: 1 foto per hond, en vermeld erbij wat jullie toen aan het doen waren en waarom die foto een lading heeft!

Ik heb voor Mayke deze uitgekozen. Mayke in dr carrière als scheepshond. Een periode die we zonder spijt achter ons hebben gelaten, maar waar ik wel met prachtige herinneringen aan terug denk. Mayke met tegenlicht en op de achtergrond het schip wat voor mij een ziel heeft gekregen en waar ik aan terug denk als aan een verloren liefde.
Uitlaten was hier alleen voor 6 uur in de ochtend mogelijk, omdat een uur later de boel weer onder water staat. Op zo'n moment is de wereld even helemaal van jou alleen.


Voor Kiwi heb ik deze foto gekozen. Het is geen mooie foto maar wel een herinnering naar een momentje van bezinning. Zoals Kiwi daar soms een kwartier op de stijger kon zitten uitstaren naar het grauwe meer in een druilerige zomer - zo voelde ik me destijds ook. Ik zat hier om een tijdje te overbruggen dat ik geen huis had, op een bootje dat veel te klein en troosteloos was om lang op te vertoeven, maar wat wel heerlijk de ruimte gaf om mezelf lekker terug te trekken in een woelige tijd.



Ik ben heel benieuwd wat jullie uitkiezen!

[fenneke]

Mijn onceinalifetime hond Amos
Die in de nacht van oud op nieuw op de jonge leeftijd van 7 jaar zomaar dood ging aan een
Mitltumor bloeding

Met zijn eeuwige stok en natuurlijk in het water

[Barkley]

De ouwe sok toen hij niet meer geplukt (te oud) kon worden en voor de eerste keer geschoren was.

[Lothian]

Noooh, ik wist precies welke ik voor Zorro wilde: een slechte mobielfoto in het bos met mijn overleden bijrijdpaardje op de voorgrond en Zorro die voor ons op het ruiterpad blij opkeek. Zorro is eigenlijk te oud om nog te paard mee te gaan, hij loopt dan boven zijn tempo en loopt daarna mank. En paardje is er dus niet meer. Dubbele sentimentele waarde maar kennelijk heb ik die mobiel nooit goed gebackupt want ik kan die foto nergens vinden Daarom dan maar een andere foto van een moment dat we nog moesten vertrekken van stal. Dat zwarte vlekje bij die persoon is Zorro



Dalí toch wel de eerste avond dat hij hier was. Hij was zó bang en zó verloren en wilde alleen maar weer terug naar het opvanggezin waar hij een half jaar gewoond had. Echt intens zielig.

[Lothian]

Nee wacht ik heb er nog één.

Begin dit jaar moest Zorro geopeereerd worden aan zijn teen. We hielden er allemaal sterk rekening mee dat hij de narcose misschien niet zou overleven en hadden eigenlijk allemaal voor de zekerheid afscheid genomen. De avond vantevoren hebben we nog wat foto's van en met hem gemaakt, prachtige lieve Zorro die de operatie vanzelfsprekend gewoon fluitend doorstond, maar als ik deze foto zie herinner ik me weer de emoties van toen we die foto's maakten en vooral de enorme blijdschap en opluchting toen de dierenarts de volgende dag opbelde met het nieuws dat hij weer wakker was en opgehaald wilde worden.

[Tallie]

De mooiste vakantie die ik heb gehad, in Zweden. Echt geweldig. Een paar dagen na deze foto lag ik op m'n muil en kon ik afgevoerd worden naar het ziekenhuis. Ik vind het nog steeds ongelooflijk hoe ze daar mee om ging, hoe ze zich erbij neerlegde dat ze minder beweging kreeg en niet meer ging trainen. Na die periode heb ik haar echt moeten kickstarten, ze was compleet ingekakt, heel sneu.

[kipo]

Nee wacht ik heb er nog één.

Begin dit jaar moest Zorro geopeereerd worden aan zijn teen. We hielden er allemaal sterk rekening mee dat hij de narcose misschien niet zou overleven en hadden eigenlijk allemaal voor de zekerheid afscheid genomen. De avond vantevoren hebben we nog wat foto's van en met hem gemaakt, prachtige lieve Zorro die de operatie vanzelfsprekend gewoon fluitend doorstond, maar als ik deze foto zie herinner ik me weer de emoties van toen we die foto's maakten en vooral de enorme blijdschap en opluchting toen de dierenarts de volgende dag opbelde met het nieuws dat hij weer wakker was en opgehaald wilde worden.

Wat een prachtig mooie foto, die laatste.

[_Leonie]

Ik heb nog niet echt intense momenten meegemaakt met Ayleen. Alleen gewoon, blije herinneringen.
Deze foto is wel ééntje die mij bij blijft. Samen op stap, met z'n tweeën. En gewoon genieten van de omgeving.

[samantha!]

Macho:
Deze foto van hem samen met Babs, een paar maanden voordat Babs er niet meer was.
De band tussen die 2 was zo bijzonder en dit is gewoon een bijzondere foto van hen samen.


Jack:
Deze foto omdat deze foto is gemaakt na een geweldige dag vol samenwerken en genieten.
Jack haalde hier op slechts 3 jarige leeftijd het felbegeerde KNJV-A diploma en zijn blik op deze foto is zo typisch Jack.
Alleen jammer dat ik er zelf bij op sta

[Feather__]

De avond dat Snoopy weer thuis was na zijn operatie. Hij had een bult op zijn schouder wat kanker was. De ergste soort.
Na nog meer testen kwamen ze er achter dat het gelukkig helemaal geen kanker was.
Er zat ook een wrat op zijn neus die ze meteen hebben weggehaald.

Mijn lieverd zijn '2e kans' wat geen 2e kans bleek te zijn.

[Eefsel]

Met Isa is het deze:


Ons laatste momentje samen voordat ze ingeslapen werd...

[Stapper]

Als ik door mijn oude foto's blader, kom ik heel veel foto's tegen waardoor ik helemaal wordt meegesleept in die tijd of die op een andere manier een intense lading hebben.

Welke foto van jou hond(en) geven jou het grootste gevoel van vergane tijd?

De spelregels: 1 foto per hond, en vermeld erbij wat jullie toen aan het doen waren en waarom die foto een lading heeft!

Ik heb voor Mayke deze uitgekozen. Mayke in dr carrière als scheepshond. Een periode die we zonder spijt achter ons hebben gelaten, maar waar ik wel met prachtige herinneringen aan terug denk. Mayke met tegenlicht en op de achtergrond het schip wat voor mij een ziel heeft gekregen en waar ik aan terug denk als aan een verloren liefde.
Uitlaten was hier alleen voor 6 uur in de ochtend mogelijk, omdat een uur later de boel weer onder water staat. Op zo'n moment is de wereld even helemaal van jou alleen.


Voor Kiwi heb ik deze foto gekozen. Het is geen mooie foto maar wel een herinnering naar een momentje van bezinning. Zoals Kiwi daar soms een kwartier op de stijger kon zitten uitstaren naar het grauwe meer in een druilerige zomer - zo voelde ik me destijds ook. Ik zat hier om een tijdje te overbruggen dat ik geen huis had, op een bootje dat veel te klein en troosteloos was om lang op te vertoeven, maar wat wel heerlijk de ruimte gaf om mezelf lekker terug te trekken in een woelige tijd.



Ik ben heel benieuwd wat jullie uitkiezen!

Wat een mooie foto's!

[Stapper]

Pardon, ik was te snel en zie nu alle foto's. Ze zijn allemaal prachtig en ook de verhalen erbij! Helaas weet ik niet hoe ik een foto moet plaatsen, ik wacht tot meneer Stapper tijd heeft en zal ook proberen er wat op te zetten.

[Lemuria]

Door deze foto breekt mijn hart elke keer.



Dit is genomen een half uur na de wandeling waar ze d'r pootje brak. Ik was nog in de veronderstelling dat ze gewoon een beetje gekneusd was en had 'r naast me op de bank gelegd. Bij de dierenarts aangekomen was het snel duidelijk dat het geen kneuzing was, maar dat haar hak aan gort was. Heb er nog steeds spijt van dat ik niet gelijk naar de dierenarts ben doorgelopen maar het arme ding een uur met zo'n pijn op de bank heb laten liggen.

[80564M]

Deze. We liepen een paar dagen het Pieterpad, van huis tot Vierlingsbeek. En de hele week hebben we dit soort tafereeltjes voor ons gezien. We maakten toen trouwens wekelijks wel een dag-wandeling en dat was altijd genieten met een hoofdletter. Vervlogen tijden helaas...

[Tineke]

Dit is een dierbare foto voor mij,




net als deze

[Drazic]

Voor mij is dat deze van Bros, hier was hij geopereerd aan zijn knie.
Die 6 weken rust en voorzichtig opbouwen heeft hij echt netjes en zonder zeuren doorstaan.
Maar wat voelde hij zich zielig.

[LongFields]

De drie generaties op 1 van de vele mooie plekken in Oostenrijk waar we met hen geweest zijn. Zo dankbaar dat we de rijkdom hebben gehad van het mogen bezitten van 3 generaties van het ras dat me zo na aan het hart lag en ligt, en waarvan ik er 2 geboren heb zien worden.
Weemoedig, want dit komt nooit meer terug, en inmiddels is er nog maar 1 generatie over.


"The day I found my Mojo"
Al weken twijfelde ik over welke keus ik moest maken tussen de 3 reutjes uit het nest, en eigenlijk wist ik het nog steeds niet. Maar deze foto zegt het achteraf precies, mijn Mojo had mij gevonden, in plaats van andersom. Het hondje dat eigenlijk het minst in het oog sprong want hij leek zo kleurloos vergeleken bij zijn broertjes. Hij sliep veel en je zag hem letterlijk over het hoofd omdat hij bijvoorbeeld tegen mijn rug aan lag te pitten als ik op puppybezoek was.
Tijdens het uitje waar deze foto gemaakt is veranderde dat in 1 keer, en was hij constant bij me in de buurt, waar de andere reutjes hun eigen ding deden en weinig contact zochten.
En nu, anderhalf jaar later, heb ik er nog steeds geen spijt van dat Mojo mij gekozen heeft!


Verzonden vanaf mijn iPad met Tapatalk

[heimwee]

Jeannette heeft vele prachtige foto's van Kalev in de bergen gemaakt, maar deze, die ik zelf gemaakt heb en een stuk minder mooi is blijft er toch een met veel herinneringen. De eerste keer dat ik het aandurfde om in mijn poepie eentje een hele dag met hem de bergen in te gaan. Ik had de wandeling al een keer samen (met Jeannette ) gelopen, maar toch ik vond het spannend en hij was zo braaf

[Caro.]

Wat een prachtige en soms ook ontroerende foto's
Leuk topic!

Van Moritz (gestorven 2006 op 5.5 jarige leeftijd) wist ik direct welke foto de meest intense herinnering heeft.
Moritz was een hele bange hond uit Griekenland en dit was (na maanden en maanden) het eerste moment dat hij los ging,
het symboliseert vrijheid voor mij en hoe belangrijk dat is:




Bij Kaya (gestorven 2014) moest ik even nadenken, want ik heb zoveel prachtige foto's van haar.
Maar dit staat voor hoe ze was; vrolijk, alert en altijd in afwachting van wat er komen ging 'spelen vrouwtje?':




Puchu staat vaak nogal bezopen op foto's Hij gaat altijd verveeld kijken en lijkt diep ongelukkig, maar
dat is hij toch echt niet hoor.
Afijn, het was even zoeken, maar toen kwam ik deze foto tegen. Niet een speciale herinnering (behalve een heerlijke
wandeling in de sneeuw), maar het oneindige gevoel erbij ontroerd mij altijd:

[Angelique.]

De aanloop naar "het is tijd" de afspraak stond al en toen ging het sneeuwen, hard sneeuwen, wat genoot ze toch nog op haar manier ik mis haar zo

[Tiny]

Beau, in de laatste fase van zijn leven. Kon door open voetzooltjes niet meer hele stukken meelopen en maar in zijn wagentje kon hij toch mee op de wandelingen. Hij genoot er zo van



Bij Jeda is dat wel een foto van onze ochtendritueel. Zij deed altijd net alsof ze sliep en ik moest haar dan zachtjes wakker maken. Bij het horen van mijn voetstappen ging haar staartje al heen en weer en lag ze vol verwachting te wachten.



Hier had ik Akira net, voor mij een foto waar vertrouwen in uitstraalt.

[Sas]

ik moet dit niet kijken onder het werk.

Prachtige foto`s in combinatie met de verhalen. Ook zo veel oud bekende. snik.

[Manu]

Ik heb nog niet echt intense momenten meegemaakt met Ayleen. Alleen gewoon, blije herinneringen.
Deze foto is wel ééntje die mij bij blijft. Samen op stap, met z'n tweeën. En gewoon genieten van de omgeving.

Ik krijg helemaal een warm gevoel met een glimlach bij deze foto. Mooi

Paisley, de foto van Kiwi bij dat meer. Wat een dametje

Ik word een beetje week van dit topic.
Het zal geen verrassing zijn, maar dit is wel mijn meest intense foto: Uma na 15 dagen eindelijk weer dichtbij ons.
Samen met mijn lief, die ook door weer en wind is gegaan om te helpen zoeken en zijn Uma ook zo vreselijk miste. Wat leek op een kansloos uurtje zoeken in de stromende regen, werd uiteindelijk een vervulde wens waarvan ik dacht dat die niet meer in vervulling kon gaan.
De stroom van emoties die loskomt als je dan eindelijk je meisje weer dichtbij je hebt en wat zijn we sindsdien close geworden

[LongFields]

Toen ik zag dat jij gepost had wist ik gelijk dat het deze foto zou zijn.
Dit is ook wel hét voorbeeld van wat de topicstarter bedoelde.
Kon het ook dit keer nauwelijks droog houden bij het weerzien van deze foto.

[thom]

Deze foto van Yla, ik wist toen nog niet dat het de allerlaatste zou zijn. (deze hangt uitvergroot in huis)

[Lemuria]

Toen ik zag dat jij gepost had wist ik gelijk dat het deze foto zou zijn.
Dit is ook wel hét voorbeeld van wat de topicstarter bedoelde.
Kon het ook dit keer nauwelijks droog houden bij het weerzien van deze foto.

Idem hier.

[thom]

De foto van de eindelijk teruggevonden Uma is zo bijzonder.

[Aelynn]

Wat een hoop mooie foto's, prachtige herinneringen en ontroerende verhalen. Ik heb ze tot nu toe met veel belangstelling gelezen en bekeken.

[Marjoleine]

Mijn meisje Lobke.
In de dagen dat er nog niets aan de hand was en ik er nog gewoon van uit ging dat ze minstens twaalf zou worden.
Altijd lief en attent, altijd aan het opletten of ze niet iets moest regelen en altijd toch ook zelf bezig met dingen waar ze lol in had.