Ze wordt weer geschoren omdat haar vacht door de prednison volkomen dood is.
Maar waar ze normaal altijd in één sprong op de achterbank springt, aarzelde ze nu en kreeg alleen haar bovenlijf er in. De achterhand moest ik er voor haar in tillen, die bleef steken. Met van die zwaaiende, zoekende achterpoten. Gelukkig wonen we op loopafstand van een schitterend wandelgebied, ( de Zevenhuizenplas) zodat ze nooit in de auto hoeft voor een fijne wandeling.
Toch even slikken als je dit weer voor het eerst ziet gebeuren.
We gaan ( nóg) liever voor haar zijn.


