Dan heb ik het dus niet over ernstige aanvallen waarbij een hond echt niet spoort.
Wat ik bedoel is een hond die bijt als reactie op een actie van de baas. Dus
bijvoorbeeld bij het weghalen van speelgoed, bij het ingrijpen van een onderling conflict van de hond, of
in het geval waarbij een hond zich dusdanig machtig voelt dat de hond bezitterig word bv met de betrekking tot de bank of bezitterig jegens personen.
Kijk, dat er iets mis gaat in de communicatie of dat er algeheel iets mis is met de verhoudingen, dat lijkt me redelijk voor de hand liggend in de meeste situaties.
Maar, in hoeverre moet je het een hond dan aanrekenen, dat ze op zo'n moment bijten?
Voorbeeldje, Osa heeft een keer gebeten omdat iemand een speeltje van haar afpakte. Ze was behoorlijk bezitterig met haar speelgoed. Na meerdere waarschuwingen naar de 'gebetene' toe, toch blijven doen, en toen was het hap.
Klein schrammetje en een blauwe hand, meer niet.
Dan kan je wel enorm spastisch reageren naar de hond toe, en aangeven dat de hond nou wel ervaring heeft met het bijten van een 'kind'. Maar is dat nou echt eerlijk?
Je moet natuurlijk dit soort dingen voorkomen, en als je daar als baas geen zin in hebt, dan is zoiets je eigen keuze, dat is prima.
Wat dan alleen wel vaak gebeurd, is dat men de hond afschildert als een monster die gebeten heeft.
Terwijl dat absoluut niet is gebeurd vanuit een bepaalde haat of is ontstaan uit een asociale hond.
Puur een 'hondse' reactie die misschien niet voldoende is begeleid, of tijdelijke extremer is door scheve verhoudingen.
Een hond kan nou eenmaal niet zeggen 'kutwijf'

Wat vinden jullie daar nou van? Is iedere hond die ooit heeft gebeten een vals kreng die maar onder scherp toezicht moet worden gehouden, en anders maar de spuit er in? Of realiseren we ons soms gewoon niet voldoende dat we te maken hebben met een dier, met zijn eigen taal en 'wapens'?