gevoelens bij herplaatsers....

[Brindlecardi]

Oh maar ik zeg nergens dat een hond totaal geen emoties kan hebben, maar dat een hond werkelijk kan
denken " Dat baasje van mij stuurt me voorgoed naar andere mensen, " Nee sorry.
Blijdschap, jaloezie, angst, woede zullen er allemaal wel in zitten denk ik, maar verder dan dat, en beredeneren, nee.

[Felix]

Oh maar ik zeg nergens dat een hond totaal geen emoties kan hebben, maar dat een hond werkelijk kan
denken " Dat baasje van mij stuurt me voorgoed naar andere mensen, " Nee sorry.
Blijdschap, jaloezie, angst, woede zullen er allemaal wel in zitten denk ik, maar verder dan dat, en beredeneren, nee.

De spanningsboog bij een hond is zo wie zo al heel erg kort

[Brindlecardi]

Oh maar ik zeg nergens dat een hond totaal geen emoties kan hebben, maar dat een hond werkelijk kan
denken " Dat baasje van mij stuurt me voorgoed naar andere mensen, " Nee sorry.
Blijdschap, jaloezie, angst, woede zullen er allemaal wel in zitten denk ik, maar verder dan dat, en beredeneren, nee.

De spanningsboog bij een hond is zo wie zo al heel erg kort

Ook dat

[sjaak-k]

Ik vraag het me wel eens af, ik denk niet dat max nog terug wil.

We hebben hem bij mense weggehaald die er absoluut geen tijd voor hadden, hij barste van de energie en woonde in een kleine tussenwoning. We hebben daar 5 minuten met hem gelopen (zijn 3 x daags rondje) en hij was compleet wilt, trekken, springen, niet te houden. We hebben zn mand achter in de auto gezet, de hond er in en hij is gaan liggen, heeft niet omgekeken, heeft niet gepiept etc. Hoe hij reageerd op zn oude baas? Geen idee, ze zouden eerst na 4 weken langskomen, toen na 2 maanden, 3 maanden, 6 maanden, inmiddels is hij hier al bijna 13 maanden, ze zijn niet geweest.

toen we 10 dagen op vakantie zijn geweest is max 10 dagen in de opvang geweest, toen ik weg liep was het binnen blaffen en janken, hij was niet te houden (deur moest nog dicht). Gelukkig kon hij het daarna prima vinden met de 3 katten en de labrador . Het ophalen was helemaal.... Hij sprong me letterlijk om de nek, mn nek, gezicht, armen, alles zat onder de krassen.

EDIT: bij zn fokker had hij het nog slechter, hij is met 8 weken geplaatst en met 10.5 maand naar ons gegaan.

[sjaak-k]

Vanaf dag één ook geen problemen gehad trouwens, wel veel kwa gehoorzaamheid, maar de eerste avond was hij absoluut gelukkig, lag al lekker in de kamer te pitten. 's nachts was hij erg onrustig (camera), hij was gewend in een rustig hofje te slapen en hij ligt hier bij de achterdeur, daar komen wel eens auto's over de straat.

Ik ga mezelf niet wijsmaken dat hij ergens anders ongelukkig is, ik denk dat als iemand hem hetzelfde kan bieden als ik hij daar óók binnen 24u klaar is, het is gewoon een ontzettend makkelijke hond.

[sjaak-k]

Volgens mij valt dat op het forum juist wel mee.
Ik ben nooit zo op zoek naar redenen. Als je niet meer geïnteresseerd in een hond bent kun je hem ook niet bieden wat de hond nodig heeft.

ik denk ook dat het op het forum wel mee valt....
maar ik bedoel meer in het algemeen de meeste mensen het wel zielig voor de hond vinden,toch?

Het is ook zielig. Maar een zielige hond is niet het einde van de wereld, toch?
Zielig zijn we allemaal wel eens, gaat over.

Ik denk ook niet dat een hond zichzelf zielig vindt in zo'n situatie, zeker niet als hij er op vooruit gaat.

[sjef]

Onze herplaatsers, ik vind het trouwens een stom woord, pasten zich altijd gelijk aan, vier uit het asiel, een uit een kennel waar ze het duidelijk erg onprettig vond en een bij mensen thuis vandaan. De hond van mijn ouders heeft zes weken bij ons gelogeerd, toen mijn moeder in het ziekenhuis lag en was heel blij toen hij haar weer zag, maar hoefde niet perse mee, hij ging blij mee, dat wel, maar hij vond zijn nieuwe tijdelijke huis ook heel goed. Als honden het op hun nieuwe plek plezierig hebben, vinden ze het al lang best.

[Carma]

Ik denk echt dat het heel erg per hond verschilt en uit welke situatie hij komt. Luka komt uit een situatie waar hij zich niet prettig in heeft gevoeld. Toen ik hem ophaalde bij de vorige eigenaar liep hij dan ook zonder om te kijken met ons mee en hij heeft zich relatief snel aangepast. Onze vorige hond Chewie echter, kwam uit een warm gezin waar ze heel erg gek met hem waren en waar die hond zich prima thuis heeft gevoeld. Chewie heeft echt wel last van heimwee gehad. Dit uitte zich o.a. in niet willen eten (kruising lab ) en "depressief gedrag" (veel slapen, geen zin in wandelen etc.) Pas na een maand of 2 werd hij langzaam de hond die wij hadden gezien toen we voor het eerst bij hem gingen kijken. Hij bloeide op en uiteindelijk was het een blije energieke hond, kennelijk was het ook bij ons zo slecht nog niet

Dus ja, honden zullen zeker emoties hebben rond herplaatsing, alleen zijn die heel primair.

[*Linda*]

Ik denk dat men zich nog kan vergissen in de aanpassingstijd van een herplaatser. Oppervlakkig passen veel honden zich redelijk goed aan, zo met een dag of 2/3, dus dan heb ik het echt over meedraaien in de routine van de dag. Dan denk je nog, zo, dat gaat lekker vlot...Pas later, als je je hond echt zelf ook beter leert kennen, heb je dan toch meestal zoiets van, tja, nu is hij/zij écht op zijn/haar plek.

Mijn ervaring is dat dat toch snel een half jaar, soms wel een jaar kan duren. Dat het echt vertrouwd is en de hond ook echt zeker is van zijn plek bij jou. Het zijn de kleine dingen waaraan je het merkt, gewoon lekker doorslapen als je opstaat (ze plakken vaak de eerste maanden heel erg), aan een blik of half woord genoeg hebben. Die vertrouwensband hebben.

Mijn oude Patries was een jaar toen ze kwam en vrij snel erg hecht aan mij en is dat altijd gebleven. Hoe meer beschadiging ze hebben opgelopen, hoe meer ze zich met overgave storten op de nieuwe, veilige baas lijkt wel. Sun was 2 jaar toen hij kwam en hangt ook erg aan me, maar op een heel andere manier. Meer relaxer, is gewoon graag bij me, zonder gezenuw.

Bono was 3 toen hij arriveerde heeft toch best lang geduurt voordat hij echt "los" kwam. Hele zelfstandige reu, altijd lekker op zichzelf maar pas het laatste jaar komt hij uit zichzelf kwispelend een knuffel halen. Of even spontaan op schoot zitten en dan hij is hij toch al bijna 2 jaar bij me....Hij oogt heel rustig, heel afstandelijk maar in zijn hartje is hij gewoon een grote kroelkont die het gewoon even niet meer wist en zich had afgesloten. Dat komt er dus nú pas uit. Hij zit nu liefst de hele dag op schoot. Kleine dingetjes dus, met een hele grote betekenis erachter.

Hoewel ze stuk voor stuk hele akelige dingen hebben meegemaakt, probeer ik daar zo min mogelijk stil bij te staan. Ik houd er wél rekening mee want het is natuurlijk wel de oorzaak van bepaald gedrag maar verder niet. Ik vind het juist zo mooi en wonderlijk om te zien hoe ze ondanks al die dingen, toch altijd weer "open" gaan en vol vertrouwen er voor gaan.

[Jacky]

Ik denk in het geval van Coral ze niet echt moeite heeft gehad toen ze bij ons kwam. Tuurlijk, wat nerveus, en alles is nieuw, maar ze lag al snel gestrekt op de bank.
Ivan heeft meer moeite met aanpassen gehad, die was geen huis gewend en was rond de 8 maanden. Maar toch allemaal goed gekomen.

[_Leonie]

Dus ja, honden zullen zeker emoties hebben rond herplaatsing, alleen zijn die heel primair.

Dat denk ik ook.

[lieke]

Lisa is mijn laatste herplaatser, ze woont sinds half november bij ons. Die kwam uit een ideale situatie: alleenstaande wat oudere dame die haar overal meenam (en ook aardig verwende ). Lisa werd minstens 5x per dag uitgelaten, waarbij de meeste wandelingen rustig een drie kwartier tot een uur of langer duurde.
Een sheltie is trouwens nogal eenkennig en baasgericht, dus alles bij elkaar opgeteld zou het voor Lisa heel moeilijk moeten zijn om ineens herplaatst te worden.
Maar ik heb er niks van gemerkt. Ja, toen ze werd gebracht en haar oude baasje zonder haar wegging. Dat was moeilijk. Ongeveer een kwartier lang .
Vanaf dag 1 heeft ze probleemloos meegedraaid, luistert perfect, eet goed en heeft haar plaatsje in de roedel veroverd. En zelfs als haar oude baasje even op bezoek komt (is al een paar keer gebeurd) is ze weliswaar dolblij maar het is zeker geen drama als ze weer weggaat.
Eerder een soort verbazing van 'o, ik blijf hier toch? Nou ja, prima hoor!'

[Felix]

Heb nog eventjes gekeken, en gevonden .. Een paar foto's van het eerste uur van Laika bij mij in huis



Op bovenstaande foto kwam er een ietwat hyperactieve, onopgevoede, gestressde maar olijke Labrador de deur door gelopen ...



Toch knap, dat ze binnen de 5 minuten weten waar het voer vandaan komt



En als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl, pikte ze ook nog de beste plek in huis in!

En voor de rest .. Tsja, voor het eerste half jaar c.q. jaar .. Leefde ze alsof iedere dag zo'n beetje haar laatste kon zijn, ze had volgens mij niet echt het vertrouwen dat ze hier mocht blijven voorgoed (ze was al tig keer herplaatst) .. Maar dat laatste kwartje is nu wel aardig gevallen bij haar

[Eline*]

Ik denk dat het allemaal ook erg afhangt van de hond. De ene hond voegt zich gemakkelijk en de andere hond past zich lastiger aan in nieuwe situatie's. Ik geloof dat een hond wel degelijk iets als heimwee kan hebben.
Mijn honden gaan wel eens uit logeren. Kiki is altijd erg blij als ze naar Opa en Oma kan en de eerste 2 dagen vindt ze het daar prachtig. Daarna gaat ze voor het raam zitten...wachten..wachten wachten.
Kiki hebben wij opgehaald en uitgezocht in Spanje. Zij is vanuit het asiel daar even 1 dag met ons meegeweest om haar te leren kennen. We hebben haar toen voor de rest van de vakantie en week terug gebracht naar Kimba. Toen we naar Nederland gingen hebben we haar opgehaald. Kiki werd tussen de andere honden door het hek uitgemoffeld. Ze zei ons gedag en holde zo de straat op...we schrokken (ik schrok ) me een driedubbele rolberoerte..ik dacht; daar gaat mijn nieuwe hondje!
Echter..ze loopt langs alle geparkeerde auto's en toen ze mijn auto aan het eind van het rijtje zag staan sprong ze zo het openstaande raam in en ging liggen. Punt!
Prachtig!
Ze heeft wel erg moeten wennen. Ze was in het asiel geboren en had bv al nooit aan de lijn gelopen. Maar ik denk dat ze het hele proces met plezier heeft doorlopen en genoten heeft van iedere minuut!

[lieke]

Echter..ze loopt langs alle geparkeerde auto's en toen ze mijn auto aan het eind van het rijtje zag staan sprong ze zo het openstaande raam in en ging liggen. Punt!
Prachtig!

Doet me denken aan toen we Gina ophaalden in Duitsland. Eerst natuurlijk op neutraal terrein de anderen met haar laten kennismaken. Dat ging vanaf de eerste seconde helemaal geweldig. Dus na een uurtje stond het besluit al vast en liepen we terug naar het huis van de gastopvang waar ze verbleef om het papierwerk te regelen.
Omdat daar al een boel andere honden zaten, konden de drie van mij niet mee naar binnen. Ik doe dus de achterklep van mijn auto open om mijn honden alvast in de auto te doen.
En wie zat er als eerste in? Jawel hoor, Gina! Met een smoeltje van 'een knap iemand die mij er weer uit krijgt '.
Geweldig hè, zoals honden dingen ook kunnen aanvoelen.

[Felix]

Ohja .. Mijn ervaring na twee herplaatsers gehad te hebben is, dat ze altijd zo ontzettend dankbaar zijn

Ik bedoel .. Een pup is natuurlijk ook heel erg leuk en heeft ook zo zijn charme's .. Maar niets is zo leuker, als een herplaatser uit zijn of haar schulp zien kruipen en zien opbloeien tot een fantastische hond!

[Renee1966]

Ko kwam met 7 maanden uit het asiel, wij waren haar 4e gezin.

We maakten kennis, ze liep gezellig buiten een stukje mee.
Even de papieren geregeld en naar de auto, eenmaal binnen rolde ze zich op aan mijn voeten en ging slapen.
Uurtje later waren we thuis, daar keek ze even om zich heen, klom op de bank, rolde zich weer op en sliep nog een paar uur door.
Die voelde zich dus, direct, thuis.

Zolang een hond niet ernstig getraumatiseerd geweest is, denk ik dat ze zich makkelijk zullen aanpassen.

[Valerie]

Ik denk dat het erg verschilt per hond en situatie. Ik heb ook een herplaatser gekregen toen ze 3,5 jaar oud was. In het begin leek ze zowat contact gestoord en erg in haarzelf gekeerd. ik kreeg gewoon geen contact met haar, niemand eigenlijk. Op een gegeven moment is het helemaal omgedraaid en nu is het zo als ze je geaccepteerd heeft dan kom je moeilijk van haar af Ik ben wel haar grote nr 1.
Ik denk dat de rest van de honden zich redelijk snel kunnen aanpassen, zij niet.

[jacq1970]

Ko kwam met 7 maanden uit het asiel, wij waren haar 4e gezin.

We maakten kennis, ze liep gezellig buiten een stukje mee.
Even de papieren geregeld en naar de auto, eenmaal binnen rolde ze zich op aan mijn voeten en ging slapen.
Uurtje later waren we thuis, daar keek ze even om zich heen, klom op de bank, rolde zich weer op en sliep nog een paar uur door.
Die voelde zich dus, direct, thuis.

Zolang een hond niet ernstig getraumatiseerd geweest is, denk ik dat ze zich makkelijk zullen aanpassen.

mijn oudste Galga is erg getraumatiseerd maar voelde zich vrij snel thuis... heeft een avondje geduurt maar ze vond een plek waar ze zich veilig voelde en woonde daar direkt, in het begin at en dronk ze daar ook maar wij respecteerde dat en lieten dat zo... ze heeft alles op haar eigen tempo gedaan en had daar nog een soort van lol in ook... 1 stap van de bank af en helemaal hieper weer terug, daarna 2 stappen van de bank af en weer een soort van quasi blij terug... en zo hebben we alles doorstaan en we hebben haar nu 5 jaar en ik kan eerlijk zeggen dat zoals ik haar ken dat ze ook toen heel snel op haar gemak was, wij waren vreselijk eng maar we hoorde erbij en gaven eten, ook niet geheel onbelangrijk... maar in haar veilige plekje was ze zeer gelukkig...en nu is ze overal happy

[Emma]

het zal ook wel meespelen of de hond vanuit het asiel bij je komt of vanuit een goede situatie.
Luca kwam vanuit het asiel bij ons. ze was daar heel bang en schuchter. toen we met de auto een 5 minuten reden bloeide ze al helemaal op.
ik weet niet hoe ze bij haar vorige eigenaren was. ze is nu heel happy, nog wel wat banger/gevoeliger hondje (vergeleken bij Buster) maar of dat haar aard is, of dat ze wat meegemaakt heeft weten we niet. maar ze lijkt heel dankbaar, en is erg opgeknapt. maar elke hond zou opknappen vanuit een asiel denk ik dan.

er werd nog wat eerder gezegd over paarden/pony`s. maar de meeste paarden zien gemiddeld hun eigenaar 3 uur per dag. verder is hun thuis, niet bij jou thuis. (in de meeste gevallen) het paard zal eerder optrekken met andere paarden (als die gelegenheid er is). een hond is altijd bij jou thuis. je hebt veel meer interactie met je hond.

een kennelhond die b.v door meerdere handlers politiewerk doet. (diensthonden dus) zullen ook veel minder aan 1 bepaalde handler hangen.in de meeste gevallen dan. tenminste dat lijkt mij logisch.

verder zullen de meeste honden zich in een nieuwe situatie snel aanpassen. sommige honden zijn veel meer 1-persoons hondjes. en zullen er meer moeite mee hebben.
paarden die van huis/eigenaar wisselen, passen zich ook snel aan. ze lijken hun eigenaar nooit te missen. is mijn ervaring dan. maar ik denk dat dat niet te vergelijken is met een huishond.

ik ben wel voor herplaatsing, als je door omstandigheden de hond niet kunt bieden wat het nodig heeft. graag zelfs.

[Heidi T]

De meeste mensen ( ook op het forum) zijn meestal ook heel erg tegen het herplaatsen van een hond "dit doe je niet of je moet een héle geldige rede hebben"

Volgens mij valt dat op het forum juist wel mee.
Ik ben nooit zo op zoek naar redenen. Als je niet meer geïnteresseerd in een hond bent kun je hem ook niet bieden wat de hond nodig heeft.
Dan moet je dus gewoon beslissen om hem aan iemand anders te geven.
Ik vind daar vaak het mijne van maar kan me niet herinneren dat ik ooit heb gedacht dat iemand de hond maar moest houden of ze dat nu leuk vonden of niet.
Wel goed nadenken of je wel weer een andere hond moet nemen.

Mijn eigen herplaatsers hebben eigen amper aanpassingsproblemen gehad. Natuurlijk is het een ingewikkelde periode maar ruimschoots binnen de grenzen van het haalbare.

Ik ben zo iemand die er niet zo goed tegenkan als mensen hun dier herplaatsen, bij mensen die er echt over nadenken en er van leren vindt ik het goed, of echt goede redenen hebben, maar heb zelf veel mensen gezien/gekend/gehoord die om de onbenuligste redenen hun dier wegdeden, of om dingen die ze al hadden kunnen weten voor ze er aan begonnen, en ja ben blij voor de dieren dat ze dan weg mochten maar kan me er evengoed kwaad over maken. En vaak zijn het mensen die zich daarna gewoon een andere hond (lees dier) halen.

vb bij een mevrouw met negen katten moet er een weg reden de kat is te rustig . Iemand is al een jaar bezig om een hond te krijgen, eindelijk krijgt ze een hond maar na een week moet hij weer weg want blaft teveel, heeft zon beestje dan een kans gehad? Bij iemand met een spaniel van 9 jaar oud, heel rustig hondje, mevrouw raakt voor de tweede keer zwanger, tja dan moet de hond maar weg, wordt anders te druk. en zo zijn er tal van voorbeelden waar ik mij kwaad om kan maken, ook al ben ik blij voor de dieren dat ze een tweede kans krijgen om iemand te vinden die echt om hun geeft. Waar ik mij dus boos om maak is dat er zo vaak veel te licht over wordt gedacht, en vaak zijn het deze mensen die vlak daarna weer een andere hond halen.
Ik denk dus zeker dat dieren een gevoel hebben, maar ze leven meer met de dag en maken zich niet druk om morgen, (het gevoel is ook niet zo sterk als bij ons denk ik) en passen zich daardoor ook beter aan.

[Liesbeth]

Ik heb niet zo zeer een probleem met mensen die een hond herplaasten. Wel met mensen die ondoordacht een hond aanschaffen.

[yuki]

Ik denk dat het per ras al scheelt. Bepaalde rassen zijn zo erg op de eigen baas dat het hen zwaar valt als ze daar van gescheiden worden. Zelfs als die baas in velen ogen een "rotbaas" was.......
Sharpei's, Chow's en wat andere baasgerichte hondjes zullen het moeilijker hebben dan sommige wat socialere rassen. Ik ken hondjes die zonder problemen elders kunt zetten: ben je lief voor ze, krijgn ze natje en droogje en hun knuffels, vinden ze het best. Maar sommige lijden echt wel onder een scheiding van eigen baas / herplaatsing.

[tineke]

Ohja .. Mijn ervaring na twee herplaatsers gehad te hebben is, dat ze altijd zo ontzettend dankbaar zijn

Dat heb ik nou nog nooit opgemerkt bij een herplaatser , wel dat ze genoten van wat ze werd aangeboden ,zeker als hun leven daarvoor een wat mindere kwaliteit had maar dankbaarheid niet.
Dankbaarheid is denk ik soweiso een emotie die honden niet kennen in die zin zoals wij mensen het kennen ,het zou betekenen dat een hond zijn huidige leven met zijn vorige leven vergelijkt en kan beredeneren dat hij het nu zoveel beter heeft wat mogelijk gemaakt is door zijn nieuwe baasje.
Zover reikt het denken van een hond volgens mij niet.

[yuki]

Ohja .. Mijn ervaring na twee herplaatsers gehad te hebben is, dat ze altijd zo ontzettend dankbaar zijn

Dat heb ik nou nog nooit opgemerkt bij een herplaatser , wel dat ze genoten van wat ze werd aangeboden ,zeker als hun leven daarvoor een wat mindere kwaliteit had maar dankbaarheid niet.
Dankbaarheid is denk ik soweiso een emotie die honden niet kennen in die zin zoals wij mensen het kennen ,het zou betekenen dat een hond zijn huidige leven met zijn vorige leven vergelijkt en kan beredeneren dat hij het nu zoveel beter heeft wat mogelijk gemaakt is door zijn nieuwe baasje.
Zover reikt het denken van een hond volgens mij niet.

nee, geloof ik ook niet.
Omgekeerd weer wel, ben ik dankbaar voor hun vertrouwen, liefde en het feit dat ze op MIJN pad kwamen

[ashafowler]

tyson is ook een herplaatser. wij waren zijn derde eigenaars. en hij was 5 maanden dat we hem kregen.
maar hij was helemaal niet dank baar hij was zo wilt als maar kan en viel mij en me kinderen de hele tijd aan.
niet mijn vriend alleen ons. hij had heel veel tijd in een bensch gezetten en was ook alleen echt mannen als eigenaars gewent. dus het was echt een hel in de begien elke keer opeens in me kuiten bijten en echt niet los laten.
ik heb toen een honden spigoloog gebeld die zij omdraaien en niet beweggen. nou probeer het maar als zo beest overal loopt te happen waar hij maar kon. uit eindelijk was ik het zo zat dat ik hem zo hard in zijn oor heb gebeten, toen hij me weer eens aan viel. hij deinsde terug en ik ben weg gelopen en heb hem zeg maar een tijdje genegeert. wat hem ook niks uit maakte want hij was helemaal niet mens gericht. nou ja hij heeft daarna nooit meer gebeten. en nu naar al die maanden is hij steeds meer mens gericht en is het een doetje en merk je toch echt dat hij van je houd. ik kan nu alles bij hem doen en hij vind ook alles goed, naar de kinderen is hij zo zacht en lief echt een supper hond. maar dat ging echt niet van zelf

[Jisz]

Ik heb ook 2 herplaatsers, een teefje en een reutje.
Aan mijn reutje kan ik nooit wat merken, hij is echt een allemans vriendje en weet weinig meer van zn vorige leven denk ik.
Mijn teefje echter, is en blijft bangig en heeft veel aandacht nodig, ze kruipt al weg als je met een lege statiegeld fles aankomt, eerst was ze ook bang voor voeten, maar dat neemt nu langzamerhand af, ik denk dus dat ze wel doorheeft dat wij haar nooit zullen schoppen.
Ook gaat haar staartje steeds meer omhoog als ze aan het eten is (de andere hond van haar vorige eigenaar pakte altijd haar eten af).
Als we uitgaan bleef ze de eerste tijd altijd aan mn been geplakt zitten, alsof ze bang was dat je haar ergens achter zou laten, nu (ruim een jaar later) durft ze wel iets verder bij me weg, maar zodra ik haar roep, staat ze net zo hard weer naast me.
Soms denk ik dus wel dat ze nog weten hoe het bij de vorige eigenaar was en dat het hier heel anders is...
Wel moeilijk te zeggen...

[Hanneke2]

Ik dacht dat ik al had gereageerd in dit topic, maar ik kan het niet terugvinden, dus op het gevaar af dat het dubbel is (of dat ik mezelf tegenspreek ):

Hier twee herplaatsers, eentje vanuit een prima opvanggezin, de ander vanuit een prima asiel, en ze lagen hier op dag 1 al dieptevreden in hun nieuwe warme mand. Jack was zonder aarzelen en zonder om te kijken met ons meegelopen en sprong gewoon zelf in de auto (en kotste 3 keer onderweg ), en vond zijn nieuwe huis alleen maar ontzaglijk interessant. Lilo kwam uit haar bench met staartje tussen de benen, en besloot ook al heel snel dat ze thuis was. Het duurde nog wel een tijdje voor ze helemaal gewend en vertrouwd en alles waren, maar ze hadden op dag 1 toch allebei iets van 'Okee, dit is niet fout hier. Ik blijf.'

[Ink]

Zie dit topic nu pas, vandaar de late reactie,

Wij hebben ook een herplaatser, toen Loekie bij ons kwam waren wij zijn 4e baasjes. Hij liep eigenlijk vanaf de eerste dag hier al rond alsof ie dat al jaren gedaan had. Natuurlijk wel eerst even alles goed besnuffeld, bekeken en besprongen, maar eigenlijk konden we weinig negatieve reacties bij hem bespeuren. Het enige was dat hij af en toe in elkaar dook als mijn vriend hem wilde aaien, bij mij deed hij dat niet. Schijnbaar heeft hij slechte ervaringen gehad met mannen, tenminste, zo lijkt het. Verder zoals gezegd dus geen problemen; hij paste zich supersnel aan, luisterde al redelijk goed en dat ging ook snel steeds beter, en hij bloeide eigenlijk helemaal op hier. Hij duikt nu ook niet meer in elkaar als een man hem wil aaien, sterker nog; het is een echte knuffelkont geworden!

We hebben Loekie nu 5 maanden, maar het voelt alsof ie hier al z'n hele leven rondloopt.

[anja68]

een van mijn yorkies zaliger,
ging vroeger altijd als ik op vakantie was bij mijn moede(zaliger) logeren,
zij woonde maar 3 straten verder, en de yorkie huilde erg veel om mij,en liep vaker weg terug na huis
en dan stond ze voor mijn huis te blaffen,terwijl ik er natuurlijk niet was..was echt zielig..
uiteindelijk heb ik gekozen voor vakanties in eigen land,en nam haar altijd mee..
dus ik geloof er echt wel in dat een hond zijn baasje verschrikkelijk zal missen..
weet het zelf zeker..
mvg anja

ik weet het niet zo allemaal,mijn yorkie had het toenertijd zeer goed bij mijn moeder zaliger..
en toch liep ze steeds na mijn huis toe,dus ik blijf bij mijn eigen ervaring