Als voorbeeld neemt hij een jonge DSK die zijn eerste opleiding krijgt in een groep met verder alleen retrievers.
De Vos is al langere tijd van mening dat retrievers echt anders opgeleid moeten worden dan Continentaal Staande Honden.
De DSK blijkt het enige ongeleide projectiel te zijn...................
(Hoe zou dat nou komen
)Met enige druk leert hij binnen een paar weken netjes volgen en dummy's apporteren. De dode eend vindt hij niet interessant.
Binnen twee weken leert hij met hulp van de trainer om ook dat te apporteren (daar zal ook wel wat druk voor zijn uitgeoefend
) en hij haalt een KNJV B diploma.En dan mag hondje mee op jacht.................
Hij flusht de ene na de andere fazant :N: en als er een fazant geschoten wordt (gewiekt, dus leeft nog) haalt de hond hem wel op............................ tot 7 meter voor de baas.
Baas wordt boos en begint te brullen en de hond bijt vervolgens de fazant dood en kauwt er op.
Uiteindelijk weten de jagers de hond te vangen en de fazant wordt uit zijn bek gerukt.
Tsja.......................
Voor het eerst in het veld als staande hond en dan in een veld rijk aan fazanten kan je dat flushen verwachten volgens de Vos.
Hij is dus behoorlijk opgewonden en wil hebben, hebben, liefst voor een andere hond of jager er bij komt.
Hij moet nog leren dat hij een veel betere kans op "hebben" heeft als hij even wacht tot de baas heeft geschoten.
Nu hij die fazant heeft gepakt wil hij best naar de baas brengen, dat heeft hij wel geleerd, maar de baas had al lichtelijk de pest in en de DSK heeft eindelijk die zo gewenste fazant..................
(Paul de Vos geeft uitleg over alle hormonen die worden aangemaakt bij de hond tijdens dit evenement, door de eeuwenlange selectie op prooidrift.)
En daarna gaat het fout door woede, teleurstelling en ongeduld van de baas.
Want een woedend schreeuwende baas nodigt niet bepaald uit tot apporteren
De Vos adviseert een baas om door de hurken te gaan en de hond met deze eerste geschoten fazant met een hoge stem, vriendelijk te stimuleren om te komen.
En vervolgens adviseert hij dringend om nooit direct zo'n vogel af te nemen.
Wacht tot de hond de vogel zelf wil afgeven.
Dat kan je aan de hond zien.
De passie (hormonen) maakt de pupillen van de ogen heel groot.
Als je de hond bij je houdt en vriendelijk toespreekt zal je zien dat geleidelijk de pupillen weer kleiner worden. Dan nadert het moment om te lossen.
Als je dan het commando "los" gewoon rustig geeft zal de hond het wild afgeven.
Daarmee voorkom je problemen in de toekomst.
Hij adviseert voor honden die de neiging hebben wat hard in de bek te zijn om speciale dummy's te gebruiken, de zogenaamde "avery dummy's".
Die zijn in vorm en profiel aangepast.
Er zijn ook goedkopere zeshoekige hexadummy's die een speciaal profiel hebben.
Deze dummy's hebben een profiel waardoor ze vaster in de bek liggen.
Daardoor zou de hond minder neiging hebben om te kauwen.
Dus als de betreffende baas zichzelf verandert en rustig wordt en twee maanden alleen maar traint met dit type dummy's is de kans groot dat de hond daarna prima zal apporteren, zegt de Vos.
Het is de baas die moet veranderen.
De hond is zoals hij is.
Daarmee ben ik het zeker eens
Zijn idee vind ik interessant.
Vandaar dat ik het hier heb opgeschreven.
Dat een hond met een KNJV-B diploma niet alleen daarom in de praktijk meteen goed zal werken vermoedde ik al.
Veenmug heeft dat ook al eens bevestigd.
Mijn gehoorzame hondje zou op een eerste echte jacht wel eens heel wat moeilijker in de hand te houden kunnen zijn dan ik zou denken.
Dat is iets waar ik dus al rekening mee houd als het ooit zo ver zou komen
niet te geloven, hoe verpest ik mijn hond......
