De afgelopen week zijn we (weer) een paar keer vreemde honden tegengekomen die andere honden benaderen door te sluipen. Dat Saar daarvan in de stress schiet wist ik al, maar ook Vera die toch echt wel heel makkelijk en sociaalvaardig is met vreemde honden vindt dat dus drie keer niks.
Wat me steeds zo opvalt is dat de bazen in kwestie het altijd laten duren en duren en duren (er wordt zo een minuut of 5 geslopen/stilgestaan met loerende kop/geslopen/stilgestaan met loerende kop etc.), en daarbij ook totaal geen contact met mij lijken te willen maken zodat er even snel iets gezegd kan worden van "hij komt alleen maar spelen/snuffelen hoor
"Mijn honden vinden dat allebei schijnbaar net zulk onvoorspelbaar gedrag als ik dat vind (ik kan nooit ruiken of er daarna grijpen of spelen of gewoon snuffelen volgt), en wil Vera in eerste instantie nog wel wat onzeker terug kijken, naderen, toch weer teruglopen en even wat halfslachtig blijven staan, als het duurt en duurt en duurt gaat de staart tussen de poten en wil ze eigenlijk in de grond verdwijnen.
Saar komt altijd direct naast me staan zoals ik haar met bloed zweet en tranen heb kunnen aanleren.
Wat ik dus altijd een beetje tja 'apart?' vind is dat de honden in kwestie dat zolang mogen blijven doen naar een andere hond. Nu heb ik zelf nooit honden gehad met de neiging tot besluipen van andere honden, dus ik kan me ook niet zo goed een voorstelling bij maken hoe dat als baas dan aanvoelt zeg maar. Wellicht als je hond standaard andere honden zo benaderd, en het ook altijd (afgezien van een wat onzekere/angstige reactie) wel goed gaat, dat je je dan helemaal niet af gaat vragen of je het toe zou moeten laten, of dat je even naar de andere baas moet roepen van "gaat goed hoor!", of weet ik veel wat
Ikzelf merk dat ik me er eigenlijk nogal aan erger als het minutenlang door kan blijven gaan, maar dat komt dus ook doordat mijn honden er niet blij op reageren. Zelfs stoere Moos vond het overigens ook zelden een geslaagde actie van een andere hond, dat besluipen. Dus wellicht ben ik daar weer nogal eenzijdig in
Nu met Vera erbij gaat het overigens uiteindelijk altijd wel goed. De hond komt op een gegeven moment aanstormen, Vera rent dan even achteruit, bedenkt zich, en komt de hond onderdanig begroeten. Saar staat dan nog steeds naast mij, haar grote zus op haar blote knietjes te danken
Wat vinden jullie daarvan? Gewoon normaal hondengedrag wat je lekker moet laten gaan en gaan en gaan...? Of toch iets waar je als baas wel even op in kan grijpen (net als op overmatig patseren bijvoorbeeld)?
maar misschien is dat omdat hij het niet bij andere honden doet. 
Je kan veel van Vera zeggen, maar ze is geen ongeleid projectiel naar andere honden in losloopgebied 
en gaan dan doen wie het hoogste kan plassen 
en Rana laat dan duidelijk blijken geen zin te hebben. 
als Ita weer eens die houding aanneemt. 
