Begraven of verassen ? Geef me jullie redenen aub !

[Caro.]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!
Ik zie het als het staartje waarmee hij naar me kwispelt, de tandjes waarmee hij mijn vingers stukgeknaagd heeft, het neusje wat hij tegen me aan duwt als hij wil spelen, en de vacht waarin ik mijn gezicht begraaf voor het slapen gaan, elke nacht weer.
Ook als Sjonnie overlijdt, zal ik dat lichaam nooit als "leeg" zien. Het is het expressie-kanaal van mijn Sjon, het lijfje dat ik heb leren lezen, dat ik heb geknuffeld, waar ik al die jaren vol liefde naar gekeken heb, wat ik verzorgd heb, het lijfje waar mijn katten bij het spelen in mochten hangen, het was de tastbare kant van de ziel die "vertrokken" is.

No way dat ik dat voor massacrematie in een oven laat gooien. Dat wordt netjes apart gedaan, en daarna komt hij weer met het vrouwtje mee naar huis. Zijn as zal (hoogstwaarschijnlijk) in een tatoeage verwerkt worden.

Bij merkt werkt het heel typisch...

Toen mijn vader was overleden, zag ik zijn lichaam ook echt als een 'leeg lichaam'. Er was iets (de ziel?) verdwenen en het lichaam zei me eigenlijk totaal niets
Daarna lag hij dan nog in de kist opgebaard, op een kanten kussentje Volkomen belachelijk voor een ieder die mijn vader had gekend om de man op een kanten kussentje te leggen.

Wel had ik graag een begraafplaats gehad, een plek waar ik naartoe kon gaan. Naar het veld waar hij uitgestrooid is (bij het crematorium) ben ik nooit geweest, dat zei me weer totaal niets.

Bij mijn honden die zijn overleden, en zeker bij Moritz, had ik toch een ander gevoel. Daar had ik niet meteen het gevoel dat 'de ziel' weg was.
Ik vond het ook niet eng, in tegenstelling tot bij mijn vader wat ik wel eng vond.
De honden, Tara en Moritz dan, heb ik zelf gedragen naar het crematorium. Dat was voor mij een hele belangrijke stap in de verwerking.

Dus heel maf, maar bij mij verschilt het blijkbaar ook nog of het een mens of dier is, al heb ik maar één keer meegemaakt dat iemand die heel dicht bij me stond overleed. Dus wellicht zou dat in de toekomst anders zijn.

[twinkeltje]

is ook best moeilijk uit leggen ik heb best wat mensen en dieren verloren
maar het lichaam is gewoon koud straalt niks meer uit meer als een wasse beeld

[Caro.]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ik zei laatst per ongeluk 'Moppie' tegen Puchu
Moppie was mijn troetelnaam voor Moritz en Puchu heet 'Apie'.

Ik kon wel door de grond zakken en janken: hoe kon ik een andere hond Moppie noemen?

[twinkeltje]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ik zei laatst per ongeluk 'Moppie' tegen Puchu
Moppie was mijn troetelnaam voor Moritz en Puchu heet 'Apie'.

Ik kon wel door de grond zakken en janken: hoe kon ik een andere hond Moppie noemen?

o dat heb ik ook geregeld dat ik perongeluk 1 van de dieren met een naam aanspreek van een overlede dier :N: maar ja zo zie je maar ze zijn wel uit het oog maar voor altijd in je hart

[Rea]

Een ieder doet datgene waar hij zich goed bij voelt.
Vroeger bleef alles bij de DA en dat was toen gewoon. De afgelopen jaren breng ik zelf alles naar 't crematorium en als ze klaar zijn gaat een vriendin de as ophalen.
Hier kan ik pas echt zeggen dat 't een plekje heeft als alles gedaan is wat ik wil. En da's na de crematie ergens uitstrooien. Vind die urnen gewoon een trieste aanblik ieder z'n eigen zin, maar voor mij wil ik dat niet.
Willem is nu nog in Belgie en komt denk ik deze week hier naar toe. Kan 't zelf nog niet opbrengen om hem daar op te halen omdat daar nu te veel jong grut rond loopt en ook zijn zus. Dat is iets wat ik nu nog niet ga opzoeken.
Zie ook niet tegen 't uitstrooien op. Maar voor mij is dat iets wat gewoon nog moet gebeuren. Ik hoop dat ik er dan een streep onder kan zetten.

[Rami]

Bij merkt werkt het heel typisch...

Toen mijn vader was overleden, zag ik zijn lichaam ook echt als een 'leeg lichaam'. Er was iets (de ziel?) verdwenen en het lichaam zei me eigenlijk totaal niets
Daarna lag hij dan nog in de kist opgebaard, op een kanten kussentje Volkomen belachelijk voor een ieder die mijn vader had gekend om de man op een kanten kussentje te leggen.

Wel had ik graag een begraafplaats gehad, een plek waar ik naartoe kon gaan. Naar het veld waar hij uitgestrooid is (bij het crematorium) ben ik nooit geweest, dat zei me weer totaal niets.

Bij mijn honden die zijn overleden, en zeker bij Moritz, had ik toch een ander gevoel. Daar had ik niet meteen het gevoel dat 'de ziel' weg was.
Ik vond het ook niet eng, in tegenstelling tot bij mijn vader wat ik wel eng vond.
De honden, Tara en Moritz dan, heb ik zelf gedragen naar het crematorium. Dat was voor mij een hele belangrijke stap in de verwerking.

Dus heel maf, maar bij mij verschilt het blijkbaar ook nog of het een mens of dier is, al heb ik maar één keer meegemaakt dat iemand die heel dicht bij me stond overleed. Dus wellicht zou dat in de toekomst anders zijn.

Ja, dat vond ik ook wel een verschil. Zowel mijn moeder als mijn vader waren 'echt' weg, toen ze eenmaal overleden waren. Ik vond dat aan de ene kant ook heel eng (maar ik was ook nog erg jong) maar 't maakte ook wel duidelijk dat ze echt dood waren. Het was echt mijn moeder en later ook echt mijn vader niet meer. Ik had, bij allebei, ook geen behoefte aan uitgebreid afscheid nemen van het lichaam.
Met dieren (poezen, honden, knaagdieren) ervaarde ik niet dat 'enge', ik wilde ze nog wel aaien en idd ook zelf dragen. Maar het waren toch 'omhulsels'.
Misschien is het gewoon het verschil in mensen en dieren. Het is ook een heel ander verdriet, een ander gemis. Het zijn (nu) ook andere herinneringen. Eigenlijk is (vind ik) de dood van een geliefd mens niet te vergelijken met de dood van een geliefd dier...

[Rami]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ja, dat is ook erg. Vooral die schijnbaar 'gewone' dingen, die raak je kwijt in de loop der tijd.

[Caro.]

Bij merkt werkt het heel typisch...

Toen mijn vader was overleden, zag ik zijn lichaam ook echt als een 'leeg lichaam'. Er was iets (de ziel?) verdwenen en het lichaam zei me eigenlijk totaal niets
Daarna lag hij dan nog in de kist opgebaard, op een kanten kussentje Volkomen belachelijk voor een ieder die mijn vader had gekend om de man op een kanten kussentje te leggen.

Wel had ik graag een begraafplaats gehad, een plek waar ik naartoe kon gaan. Naar het veld waar hij uitgestrooid is (bij het crematorium) ben ik nooit geweest, dat zei me weer totaal niets.

Bij mijn honden die zijn overleden, en zeker bij Moritz, had ik toch een ander gevoel. Daar had ik niet meteen het gevoel dat 'de ziel' weg was.
Ik vond het ook niet eng, in tegenstelling tot bij mijn vader wat ik wel eng vond.
De honden, Tara en Moritz dan, heb ik zelf gedragen naar het crematorium. Dat was voor mij een hele belangrijke stap in de verwerking.

Dus heel maf, maar bij mij verschilt het blijkbaar ook nog of het een mens of dier is, al heb ik maar één keer meegemaakt dat iemand die heel dicht bij me stond overleed. Dus wellicht zou dat in de toekomst anders zijn.

Ja, dat vond ik ook wel een verschil. Zowel mijn moeder als mijn vader waren 'echt' weg, toen ze eenmaal overleden waren. Ik vond dat aan de ene kant ook heel eng (maar ik was ook nog erg jong) maar 't maakte ook wel duidelijk dat ze echt dood waren. Het was echt mijn moeder en later ook echt mijn vader niet meer. Ik had, bij allebei, ook geen behoefte aan uitgebreid afscheid nemen van het lichaam.
Met dieren (poezen, honden, knaagdieren) ervaarde ik niet dat 'enge', ik wilde ze nog wel aaien en idd ook zelf dragen. Maar het waren toch 'omhulsels'.
Misschien is het gewoon het verschil in mensen en dieren. Het is ook een heel ander verdriet, een ander gemis. Het zijn (nu) ook andere herinneringen. Eigenlijk is (vind ik) de dood van een geliefd mens niet te vergelijken met de dood van een geliefd dier...

Ik durf het eigenlijk niet te vergelijken Ik vind verdriet en gemis ook iets 'onmeetbaars'.

Mijn vader was 73 jaar en zijn dood zat eraan te komen. Ik vond het uiteraard enorm verdrietig, maar ik had direct een acceptatie.
Zijn lijden vond ik vele malen erger dan zijn dood.
Hij is nu 13 jaar geleden overleden en ik mis hem nog steeds, maar enorm verdriet is er nooit geweest. Heel vreemd, want ik hield vreselijk veel van mijn vader. Ik kan het voor mezelf verklaren omdat hij al een beetje op leeftijd was en zeker omdat ik liever wilde dat hij dood was, dan dat hij zo moest lijden.

Nouschka, mijn eerste eigen hond die overleed, was ook op leeftijd. Uiteraard ook verdriet, maar direct ook de acceptatie.

De acceptatie had ik totaal niet bij Tara (4 maanden) en bij Moritz (5,5 jaar).Hun dood heeft me vreselijk veel pijn en verdriet gedaan en acceptatie is er nooit geweest.

Ik weet dus niet hoe of wat Van Tara en Moritz heb ik veel meer verdriet gehad dan van het overlijden van mijn vader, máár mijn vader mis ik al 13 jaar en Tara en Moritz (ondanks nog steeds veel verdriet) mis ik minder dan mijn vader terwijl ik er meer verdriet van heb.

Hmmm, warrig verhaal, maar gevoelens zijn ook moeilijk te beschrijven en te bevatten.
Ik denk wel dat het verdriet van een huisdier net zo 'serieus' genomen moet worden als het overlijden van een mens dat dichtbij je staat.

[Caro.]

Een dood dier heeft nog een vachtje, waardoor het er toch wat "aaibaarder" eruit blijft zien. Een mens wordt wit en koud en krijgt idd een wassenbeeldachtige uitstraling.
Misschien dat daarom een dood dier minder griezelig is.

Dat lijkt me een hele logische verklaring

[Rami]

Ik durf het eigenlijk niet te vergelijken Ik vind verdriet en gemis ook iets 'onmeetbaars'.

Mijn vader was 73 jaar en zijn dood zat eraan te komen. Ik vond het uiteraard enorm verdrietig, maar ik had direct een acceptatie.
Zijn lijden vond ik vele malen erger dan zijn dood.
Hij is nu 13 jaar geleden overleden en ik mis hem nog steeds, maar enorm verdriet is er nooit geweest. Heel vreemd, want ik hield vreselijk veel van mijn vader. Ik kan het voor mezelf verklaren omdat hij al een beetje op leeftijd was en zeker omdat ik liever wilde dat hij dood was, dan dat hij zo moest lijden.

Nouschka, mijn eerste eigen hond die overleed, was ook op leeftijd. Uiteraard ook verdriet, maar direct ook de acceptatie.

De acceptatie had ik totaal niet bij Tara (4 maanden) en bij Moritz (5,5 jaar).Hun dood heeft me vreselijk veel pijn en verdriet gedaan en acceptatie is er nooit geweest.

Ik weet dus niet hoe of wat Van Tara en Moritz heb ik veel meer verdriet gehad dan van het overlijden van mijn vader, máár mijn vader mis ik al 13 jaar en Tara en Moritz (ondanks nog steeds veel verdriet) mis ik minder dan mijn vader terwijl ik er meer verdriet van heb.

Hmmm, warrig verhaal, maar gevoelens zijn ook moeilijk te beschrijven en te bevatten.
Ik denk wel dat het verdriet van een huisdier net zo 'serieus' genomen moet worden als het overleden van een mens dat dichtbij je staat.

Nee, helemaal niet zo warrig hoor. En je hebt natuurlijk gelijk: het verdriet van een overleden huisdier moet je ook niet bagatelliseren.
Daarbij heb ik nog nooit een 'eigen' hond verloren (wel honden die we vroeger thuis hadden, maar dat is anders) en wel een 'eigen' kat.
Maar die kat was oud en ziek en hoewel ik daar echt wel een paar dagen om gehuild heb, was het ook bijna een ehm... 'zoet' verdriet. Omdat de kat een lang fijn leven had gehad en geen pijn meer had.
Bij mijn ouders speelde mee dat ik ze nog helemaal niet kon missen. Dat was meer een shock en een rauw verdriet.
Zo zie je maar dat het er idd aan ligt wat voor ervaringen je hebt met het sterven van mensen en dieren.
In die zin heb ik dus ook gewoon hartstikke ongelijk, je mag het verdriet best vergelijken.

[Maylala]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!
Ik zie het als het staartje waarmee hij naar me kwispelt, de tandjes waarmee hij mijn vingers stukgeknaagd heeft, het neusje wat hij tegen me aan duwt als hij wil spelen, en de vacht waarin ik mijn gezicht begraaf voor het slapen gaan, elke nacht weer.
Ook als Sjonnie overlijdt, zal ik dat lichaam nooit als "leeg" zien. Het is het expressie-kanaal van mijn Sjon, het lijfje dat ik heb leren lezen, dat ik heb geknuffeld, waar ik al die jaren vol liefde naar gekeken heb, wat ik verzorgd heb, het lijfje waar mijn katten bij het spelen in mochten hangen, het was de tastbare kant van de ziel die "vertrokken" is.

Maar het gekke is wel dat als je eenmaal een dood dier (of mens) gezien hebt, dat je dan beter begrijpt wat er bedoelt wordt met die 'lege omhulsel'.
Tenminste, zo verging het mij. Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

Ik snap ook wel wat er mee bedoeld wordt, ik zie het zelf alleen niet zo.

Een lichaam wat ik jaren lang elke dag verzorgd en geknuffeld heb kan ik niet ineens als "leeg" zien als het hartje niet meer klopt. Het blijft voor mij het lijfje van Sjon, ook al zit z'n zieltje er niet meer in.
Ik zal het dan ook nooit in een massacrematie mee laten branden, dat vind ik respectloos. Naar wie dat respectloos is weet ik niet, maar het voelt zo.
Ik wil de as ook bij me houden. Sjon is altijd het gelukkigst als hij bij mij is, dus daar zal hij rusten.

Ik hoop alleen dat ik daar nog heel lang niet over na hoef te denken.

[Pepie]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ik zei laatst per ongeluk 'Moppie' tegen Puchu
Moppie was mijn troetelnaam voor Moritz en Puchu heet 'Apie'.

Ik kon wel door de grond zakken en janken: hoe kon ik een andere hond Moppie noemen?

Dat vind ik juist mooi Ik zeg ook weleens drib tegen banjer,en dat is een groot compliment,alleen hij weet dat niet

[Chakka]

Tja ik heb onze Chakka laten cremeren ...zodat ik waar ik ook ga, en dan bedoel ik verhuizen ze ook mee kan gaan , ik denk ook dat het aan het type dier lig....ik bedoel Chakka was het gelukkest als ze bij mij in de buurt was dus staat ze ook in een urn hier in huis!!!
Dus ja ik zou altijd in de gedachten nou ja meer naar het type hond kijken ...maar in eerste instantie zeg mijn gevoel cremeren en dan mee naar huis nemen ...zijn ze toch in een andere hoedanigheid weer thuis....voor de duidelijkheid ieder zijn gevoel en daar heb in respect voor ...maar zo voelt het voor mij.....

[Frenk]

Ik heb geen grote tuin, dus begraven is geen optie. Bij mijn ouders thuis liggen wel veel huisdieren onder de grond. Alleen zonder bordjes of wat dan ook. Verder zie ik mijzelf niet met een urn of iets dergelijks. Ik geloof ook (zeker na een aantal overleden dierbaren (mensen en dieren) meegemaakt te hebben) dat een lichaam een stoffelijk overschot is. De ziel is inderdaad weg.

Ik ben opgegroeid met 12 honden en een keur aan katten, schapen, pony's, geiten, eenden, kippen, noem maar op. En onze buurman had (toen hij nog naast ons woonde) ook nog eens een stuk of dertig honden en pony's en geiten. De overige buren waren allemaal boeren. Ik denk dat in zo'n omgeving op een andere manier wordt omgegaan met dingen als dood en leven. En daarmee wil ik zeker niet zeggen dat er minder van de dieren gehouden wordt. Maar het is wel anders

Mijn moeder had een scalpel in huis om in geval van nood (na een noodlottig geval van eclampsie bij een hoogzwangere teckel) zelf eventueel pups te kunnen redden. Dat soort keuzes zelf moeten maken en uitvoeren (omdat de aanrijtijd van de DA gewoon te lang is) is andere koek. (Ik heb zelf ook tot aan mijn oksel in een geit gezeten om een stuitligging te verhelpen. En ik zat toen in groep 8. )

Soms gingen bevallingen goed en soms niet. Soms moest je afscheid nemen van een dier dat een mooi leven had gehad en soms was het echt de tijd nog niet en moest het toch Ik heb gemerkt dat eigenlijk elk geval anders is en je emoties ook anders zijn. Soms kun je heel nuchter reageren en in een andere situatie ben je gebroken...

Ik wil maar zeggen dat het voor iedereen anders is hoe hij/zij zoiets beleefd. Ik wens je heel veel sterkte de komende dagen/maanden en ik geloof erin dat je je maatje weer terug ziet als de tijd daar rijp voor is. Sterkte!

[margriet]

Timber ligt in de tuin bij mijn ouders omdat dat huis altijd in onze familie blijft.Er ligt zo'n grote boomstam op,die ligt er over 20 jaar nog!!
We hebben zijn naam er in gebeiteld en mooie bloemen erbij gezet en af en toe zoek ik denneappels voor hem en leg die bij hem neer.

Ik vind het erg prettig dat hij in de tuin begraven ligt.Ondanks dat ik er heilig in geloof dat er meer is na dit leven en dat ik hem niet in de grond gestopt heb maar dat hij gewoon bij ons is.Maar het idee dat zijn lichaam op een grote hoop gaat,het mooie zachte lijf waar we zo strots op zijn geweest.nee,dat blijft ook bij mij.

Ik vergelijk mensen wel met dieren,je hebt ergens een band mee en je houd ergens ziels veel van en daar heb je verdriet van.Ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad als ik nu van timber heb.Mens of dier maakt niet uit.

Ze blijven voor altijd bij je waar je ook heen gaat,ook al zien we ze niet ze zijn er wel,dat weet ik zeker.Alleen iets tastbaars is ook erg prettig vind ik.

[Chakka]

Timber ligt in de tuin bij mijn ouders omdat dat huis altijd in onze familie blijft.Er ligt zo'n grote boomstam op,die ligt er over 20 jaar nog!!
We hebben zijn naam er in gebeiteld en mooie bloemen erbij gezet en af en toe zoek ik denneappels voor hem en leg die bij hem neer.

Ik vind het erg prettig dat hij in de tuin begraven ligt.Ondanks dat ik er heilig in geloof dat er meer is na dit leven en dat ik hem niet in de grond gestopt heb maar dat hij gewoon bij ons is.Maar het idee dat zijn lichaam op een grote hoop gaat,het mooie zachte lijf waar we zo strots op zijn geweest.nee,dat blijft ook bij mij.

Ik vergelijk mensen wel met dieren,je hebt ergens een band mee en je houd ergens ziels veel van en daar heb je verdriet van.Ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad als ik nu van timber heb.Mens of dier maakt niet uit.

Ze blijven voor altijd bij je waar je ook heen gaat,ook al zien we ze niet ze zijn er wel,dat weet ik zeker.Alleen iets tastbaars is ook erg prettig vind ik.

Daar ben ik het helemaal mee eens , ik geloof ook heilig dat ze je op een andere manier volgen ...sterker nog ik heb een foto waar op staat dat onze Chakka nog wel degelijk bij ons is!!!

[margriet]

Daar ben ik het helemaal mee eens , ik geloof ook heilig dat ze je op een andere manier volgen ...sterker nog ik heb een foto waar op staat dat onze Chakka nog wel degelijk bij ons is!!!
[/quote]

Misschien een leuk nieuw onderwerp??!!Ik mag er altijd graag over praten.

[Suzan]

Maar het gekke is wel dat als je eenmaal een dood dier (of mens) gezien hebt, dat je dan beter begrijpt wat er bedoelt wordt met die 'lege omhulsel'.
Tenminste, zo verging het mij. Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

Toen een van onze honden aan het sterven was, hij was ruim 17, heb ik uren bij dat hondje gezeten. Aaien, voorzichtig knuffelen, bekje nog even vochtig maken, hij gaf aan dat hij dat fijn vond. Hij stierf van pure ouderdom zonder ziek te zijn. Ik zag dat hij steeds verder achteruit ging, de dood trok over zijn gezicht. Toen hij in mijn armen om 1 uur 's nachts zijn laatste adem uitblies en ik zijn oogjes zag breken, ja toen was het nog wel mijn hondje maar toch anders. Dat ''lege hulsel'' begrijp ik wel. Het was mijn hondje dat daar dood lag en toch ook weer niet. Ik heb hem toen in een doos in de schuur gelegd en de volgende dag hebben we hem begraven nadat eerst alle honden nog afscheid hadden genomen. Die laatste aanblik van een stijve hond, ze zien er toch anders uit dan dat ze leven, die is niet prettig om te zien. Ik vind een dode hond er wat wasachtig uitzien, de een wel wat meer dan de ander. Ik weet dat het mijn hond is maar het leven is eruit. Maar toch ben ik blij dat we in de gelegenheid zijn om ze in eigen tuin te begraven.

[Moos2007]

Toen Timo overleed heb ik hem individueel laten cremeren. Ik heb de as gevraagd om het zelf uit te strooien maar dat kon ik toch niet. Ik heb zijn as nu op de open haard staan met een plukje haar wat ik heb afgeknipt vlak nadat ie was overleden. ( dat heb ik overigens nog een hele tijd in een afgesloten bakje bewaard zodat ik zijn lekkere geurtje nog even op kon snuiven als ik daar behoefte aan had) Het zelfde met Gina, haar as staat nu ook op de openhaard met een pluk staarthaar.

[jidde]

Cremeren, kan ik Nanni altjd overal mee naar toenemen als ik verhuis

[Moos]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!
Ik zie het als het staartje waarmee hij naar me kwispelt, de tandjes waarmee hij mijn vingers stukgeknaagd heeft, het neusje wat hij tegen me aan duwt als hij wil spelen, en de vacht waarin ik mijn gezicht begraaf voor het slapen gaan, elke nacht weer.
Ook als Sjonnie overlijdt, zal ik dat lichaam nooit als "leeg" zien. Het is het expressie-kanaal van mijn Sjon, het lijfje dat ik heb leren lezen, dat ik heb geknuffeld, waar ik al die jaren vol liefde naar gekeken heb, wat ik verzorgd heb, het lijfje waar mijn katten bij het spelen in mochten hangen, het was de tastbare kant van de ziel die "vertrokken" is.

Maar het gekke is wel dat als je eenmaal een dood dier (of mens) gezien hebt, dat je dan beter begrijpt wat er bedoelt wordt met die 'lege omhulsel'.
Tenminste, zo verging het mij. Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

Ik vond dat bij Moos ook heel moelijk. Eenmaal overleden was hij echt weg. Dat lijfje wat van hem was geweest leek ook bijna zijn lijfje niet meer. Zo'n hondenlijfje waar het leven uit is is zo heel anders dan een slapend hondenlijfje bijvoorbeeld, voor mij dan.
Ik kon het dan ook niet handelen om daar verder nog iets mee te moeten. Ik weet ook nog dat ik zijn oogjes, die oogjes waar Moos eigenlijk niet eens meer in herkent kon worden, dicht wilde hebben, maar dat lukte me niet Toen heeft mijn moeder zijn kuif voor zijn ogen geaaid, maar dat wilde ik ook niet, Moos' kuif hoorde niet voor zijn ogen...
Ik ben heel blij dat de da ervoor gezorgd heeft dat hij gecremeerd werd. Toen zijn voetzooltjes kouder begonnen te worden ben ik ook weg gegaan. Dat dode lijfje wat opeens zo niet meer Moos was had ik het heel moelijk mee, en ik wilde dat ook pertinent niet kouder en stijfer voelen worden of zelf mee in de auto nemen.
Heel persoonlijk dus ook weer, want ik kan me ook heel goed voorstellen dat je dat juist wel wilt

[jip007]

de katten liggen in de tuin , de doggen zijn allemaal gecremeerd , en de meeste heb ik uitgestrooid over de wei. Vindt het gewoon een fijn idee , het is de plek waar ze altijd zoveel plezier hebben gehad. Lance zijn as strooi ik niet uit , PBtje moet ik nog uitstrooien maar ik kan het nu nog even niet

[Moos]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ja, dat is ook erg. Vooral die schijnbaar 'gewone' dingen, die raak je kwijt in de loop der tijd.

Ja...En dat je de eerste weken ze nog echt letterlijk kan voelen en bijna ruiken als je aan ze denkt, en dat dat dan langzaam ook verdwijnt...
Het eerste moment dat ik Moos in gedachten weer probeerde te voelen en te ruiken dan niet meer helemaal goed lukte..bah...

[Caro.]

Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.

en weet je wat ik nog zo erg vind? dat er na verloop van jaren ook stukjes van je herinnering weggeknabbeld worden en dat wil je helemaal niet .

Ja, dat is ook erg. Vooral die schijnbaar 'gewone' dingen, die raak je kwijt in de loop der tijd.

Ja...En dat je de eerste weken ze nog echt letterlijk kan voelen en bijna ruiken als je aan ze denkt, en dat dat dan langzaam ook verdwijnt...
Het eerste moment dat ik Moos in gedachten weer probeerde te voelen en te ruiken dan niet meer helemaal goed lukte..bah...

Erg is dat he?

Van Tara had ik haar kleedje bewaard waar haar lucht inzat.
Na een paar weken sproeide een kat er tegenaan, ik kon die kat wel bijna vermoorden

[Moos]

Erg is dat he?

Van Tara had ik haar kleedje bewaard waar haar lucht inzat.
Na een paar weken sproeide een kat er tegenaan, ik kon die kat wel bijna vermoorden

Oei ja, kan ik me voorstellen!

Ik heb mijn bed verschonen zo lang mogelijk uitgesteld omdat Moos de laatste tijd echt onder de dekens bij me sliep. De eerste nacht onder een ander dekbed dan dat waar Moos met me onder gelegen had vond ik ook zo naar.

Saar aaien heb ik ook een tijdje best moeilijk gevonden, haar oortjes voelen net zo als die van Moos voelden...

Gek eigenlijk, allemaal van die dingetjes waar je helemaal niet bij nadenkt totdat het er is..

[Caro.]

Erg is dat he?

Van Tara had ik haar kleedje bewaard waar haar lucht inzat.
Na een paar weken sproeide een kat er tegenaan, ik kon die kat wel bijna vermoorden

Oei ja, kan ik me voorstellen!

Ik heb mijn bed verschonen zo lang mogelijk uitgesteld omdat Moos de laatste tijd echt onder de dekens bij me sliep. De eerste nacht onder een ander dekbed dan dat waar Moos met me onder gelegen had vond ik ook zo naar.

Saar aaien heb ik ook een tijdje best moeilijk gevonden, haar oortjes voelen net zo als die van Moos voelden...

Gek eigenlijk, allemaal van die dingetjes waar je helemaal niet bij nadenkt totdat het er is..

Ja inderdaad.....

En hoe vaak neem je je hond niet voor lief, ben je hem/haar af en toe best even zat.
Maar gods wat mis je ze als ze er niet meer zijn

Maar goed, dat is allemaal menselijk natuurlijk. Je staat er alleen pas bij stil als het allemaal niet meer kan.

[Gipsy]

Bij merkt werkt het heel typisch...

Toen mijn vader was overleden, zag ik zijn lichaam ook echt als een 'leeg lichaam'. Er was iets (de ziel?) verdwenen en het lichaam zei me eigenlijk totaal niets
...
Bij mijn honden die zijn overleden, en zeker bij Moritz, had ik toch een ander gevoel. Daar had ik niet meteen het gevoel dat 'de ziel' weg was.
Ik vond het ook niet eng, in tegenstelling tot bij mijn vader wat ik wel eng vond.
De honden, Tara en Moritz dan, heb ik zelf gedragen naar het crematorium. Dat was voor mij een hele belangrijke stap in de verwerking.

Dus heel maf, maar bij mij verschilt het blijkbaar ook nog of het een mens of dier is, al heb ik maar één keer meegemaakt dat iemand die heel dicht bij me stond overleed. Dus wellicht zou dat in de toekomst anders zijn.

Ik begrijp je volledig...

In 1999 overleed mijn levensgezel totaal onverwacht en op tragische wijze...Ik moest hem gaan herkennen maar mocht enkel zijn hand zien...
Toen voelde ik dadelijk dat "hij" allang weg was...
Mijn mama overleed ook tragisch in 2005...toen ze lag opgebaard was "ze" er ook al lang niet meer...

Maar met Vita is het totaal anders...ik zou haar het liefst de hele tijd blijven vasthouden...er was immers niets aan haar veranderd en ze zag daarna er nog net zo uit als toen ze hier lag te zonnen die namiddag... Toen ze hier even opgebaard lag in de zetel (zodat de andere honden wisten wat er gebeurd was) was het net of ze lag te slapen...

Mijn band met Vita is ook anders...in die 11 1/2 jaar zijn we altijd samen geweest...Voor haar heb ik een groot domein gekocht en mijn kantoor thuis gehad...we waren echt altijd samen, dag en nacht...
Na het overlijden van mijn partner ben ik lang zwaar depressief geweest...elke morgen blafte ze me zo lang toe dat ik toch maar op zou staan om haar te voederen...Pineau was amper 5 maanden oud toen mijn partner stierf en beleefde dat anders...Vita was ook degene die me steeds pushte en me kwam troosten...

Vita ging vanochtend gecremeerd worden en om 8u ging ik haar ophalen bij de DA. Samen vertrokken we maar zijn nooit op de autosnelweg geraakt omwille van ellenlange file's (ongeval ofzo...)...45 min later moest ik haar terugleggen in de vriezer van de DA.(ook een trauma want ze was al aan het ontdooien...) :N: :N:
Na het oproepen van het crematorium moest ik wachten tot volgende dinsdag ...dan was er nog een plekje voor een individuele crematie ...Gelukkig hebben ze me zonet teruggebeld om te melden dat er morgen om 10u een plekje over is voor haar (goed dat ik had aangedrongen vanmorgen).

Ik weet wat er nu aan het gebeuren is...ik val weer in die diepe put ( waaruit het steeds moeilijker wordt om uit te kruipen)...en ik schaam me ook niet...ik zou idd. liefst Vita volgen...
Maar ja...ze zeggen dat zij die erover spreken...het niet doen dus zal ik er maar veel over spreken zekers...
Maar idd. er rest mij niets meer...mijn DA zorgt wel voor de plaatsing van de pups en Pineau...ach die is zo zelfstandig en ligt de hele dag bij de paarden...Die vindt ook wel zijn plek ...


Besluit dus: Vita wordt gecremeerd...maar het potje met de assen zal openstaan zodat ze vrij kan ademen en rondvliegen ...wat rest komt met me mee naar de volgende plek...maar wel in vrijheid...

[Caro.]

Bij merkt werkt het heel typisch...

Toen mijn vader was overleden, zag ik zijn lichaam ook echt als een 'leeg lichaam'. Er was iets (de ziel?) verdwenen en het lichaam zei me eigenlijk totaal niets
...
Bij mijn honden die zijn overleden, en zeker bij Moritz, had ik toch een ander gevoel. Daar had ik niet meteen het gevoel dat 'de ziel' weg was.
Ik vond het ook niet eng, in tegenstelling tot bij mijn vader wat ik wel eng vond.
De honden, Tara en Moritz dan, heb ik zelf gedragen naar het crematorium. Dat was voor mij een hele belangrijke stap in de verwerking.

Dus heel maf, maar bij mij verschilt het blijkbaar ook nog of het een mens of dier is, al heb ik maar één keer meegemaakt dat iemand die heel dicht bij me stond overleed. Dus wellicht zou dat in de toekomst anders zijn.

Ik begrijp je volledig...

In 1999 overleed mijn levensgezel totaal onverwacht en op tragische wijze...Ik moest hem gaan herkennen maar mocht enkel zijn hand zien...
Toen voelde ik dadelijk dat "hij" allang weg was...
Mijn mama overleed ook tragisch in 2005...toen ze lag opgebaard was "ze" er ook al lang niet meer...

Maar met Vita is het totaal anders...ik zou haar het liefst de hele tijd blijven vasthouden...er was immers niets aan haar veranderd en ze zag daarna er nog net zo uit als toen ze hier lag te zonnen die namiddag... Toen ze hier even opgebaard lag in de zetel (zodat de andere honden wisten wat er gebeurd was) was het net of ze lag te slapen...

Mijn band met Vita is ook anders...in die 11 1/2 jaar zijn we altijd samen geweest...Voor haar heb ik een groot domein gekocht en mijn kantoor thuis gehad...we waren echt altijd samen, dag en nacht...
Na het overlijden van mijn partner ben ik lang zwaar depressief geweest...elke morgen blafte ze me zo lang toe dat ik toch maar op zou staan om haar te voederen...Pineau was amper 5 maanden oud toen mijn partner stierf en beleefde dat anders...

Vita ging vanochtend gecremeerd worden en om 8u ging ik haar ophalen bij de DA. Samen vertrokken we maar zijn nooit op de autosnelweg geraakt omwille van ellenlange file's (ongeval ofzo...)...45 min later moest ik haar terugleggen in de vriezer van de DA.
Na het oproepen van het crematorium moest ik wachten tot volgende dinsdag ...dan was er nog een plekje voor een individuele crematie ...Gelukkig hebben ze me zonet teruggebeld om te melden dat er morgen om 10u een plekje over is voor haar (goed dat ik had aangedrongen vanmorgen).

Ik weet wat er nu aan het gebeuren is...ik val weer in die diepe put ( waaruit het steeds moeilijker wordt om uit te kruipen)...en ik schaam me ook niet...ik zou idd. liefst Vita volgen...
Maar ja...ze zeggen dat zij die erover spreken...het niet doen dus zal ik er maar veel over spreken zekers...
Maar idd. er rest mij niets meer...mijn DA zorgt wel voor de plaatsing van de pups en Pineau...ach die is zo zelfstandig en ligt de hele dag bij de paarden...Die vindt ook wel zijn plek ...


Besluit dus: Vita wordt gecremeerd...maar het potje met de assen zal openstaan zodat ze vrij kan ademen en rondvliegen ...wat rest komt met me mee naar de volgende plek...maar wel in vrijheid...

Och meid, wat een drama bij de dierenarts zeg dat je Vita weer terug moest brengen
Dat helpt ook allemaal niet bij de verwerking.

Ik snap (en ik snap het écht) dat je nu enorm verdrietig bent en alles somber en zwart is.
En toch weet ik uit ervaring dat er op een gegeven moment weer een zonnestraaltje doorbreekt..... en dan langzaamaan nog een straaltje.

Meid, huil, wees verdrietig en boos.... maar bedenk dat ergens straks weer het zonnetje voor je gaat schijnen. Er zijn bijvoorbeeld een heleboel honden, en zeker in Spanje, die zitten te smachten om een lief baasje.
Misschien is dat te zijner tijd een idee.

Maar voor nu het overlijden van je allerliefste hondenvriendinnetje proberen een plekje te geven.

Heel veel sterkte.....

[rose]

Ik kan het niet zo mooi verwoorden als Caro, maar ik kan mij heel goed voorstellen hoe je je voelt.
Je hebt mi een goed besluit genomen om haar te laten cremeren en haar mee te nemen als je gaat verhuizen.
Onze vorige hond is bijna 4 jaar geleden gecremeerd en zij staat nog in de kamer, al hebben we al bijna twee jaar een andere hond.
Ik heb daar op de een of andere manier heel veel aan gehad, maar wat hebben wij haar gemist.
Ik wil jou hier vandaan heel veel sterkte toewensen voor de komende tijd en ik hoop jij de zin van het leven toch een beetje blijft zien, want ik ben erg geschrokken van jouw verhaal.
Denk aan Vita, hoe zij jou er door heen gesleept heeft toen jouw partner overleed.
Toen vond zij dat jij een reden had om op te staan en dat zal zij nu ook zeker vinden al is zij er niet meer.
Praat veel over haar, jank, trap de boel kort en klein, maar geef het niet op!!!!!!

[margriet]

Elke keer als ik dit onderwerp open ben ik aan het huilen.
Maar het is zo fijn dat er hier zoveel mensen zijn die hetzelfde verdriet kennen en veel hetzelfde over dingen denken.

Heel veel sterkte!