
Ik (vrouw, 36 jaar) heb een boxer, een reu, van 5 jaar, meegenomen uit mijn vorige relatie. Ben nu 4 jaar alleen met hem.
Hij is heel mooi en lief, maar ik kan hem eigenlijk niet zo goed aan. Als ik bv moe ben, luistert hij niet en hij heeft véél meer energie dan dat dat hij bij mij kwijt kan.
Vaak denk ik dus wel dat het voor hem beter is om een ander huisje te zoeken. Iemand die meer thuis is (ik werk 38 uur en ben ook zeker 3 avonden in de week wel even weg), iemand die meer wandelt, meer ravot met hem (of met meer mensen thuis, die wat meer met hem doen) en meer ruimte hebben in en om het huis.
Hij wordt altijd heel erg blij als er meer mensen zijn en gaat gelijk bij hen liggen/zitten.'
Hij kan trouwens wel heel goed alleen thuis zijn (is ie heel rustig), maar hij vindt het veel fijner als er wel iemand thuis is.
Ik hou veel van hem en als ik zijn koppie zie, dan wordt ik gelijk verdrietig als ik eraan denk dat hij weg zou gaan. Aan de andere kant, denk ik echt dat het wel beter is voor hem (en soms ook voor mij)
Ik denk dat er met hem zeker een uur per dag echt met hem gelopen moet worden, maar dat komt er bij mij echt niet van.
Ik kan me wel gaan voornemen dat ik dat wel ga doen, maar heel eerlijk: ik ken mezelf: dat trek ik niet.
Ik kan hem helaas ook niet meenemen naar andere mensen (visite bv), aangezien hij daar te druk voor is.
Dan de volgende vraag: stel: ik besluit om hem wel naar een ander baasje te doen: wordt een hond daar verdrietig van of juist blij?
Volgens een (goede) boxerfokker lig ik er wakker van, maar hij niet. Ik twijfel of dat zo is.
en nog een vraag: hoe kun je nou zeker weten dat je je hond naar een juist, nieuw baasje zal doen? Als ik 100% zeker weet dat hij het beter krijgt, dan zou ik het hem gunnen. Houden van is ook durven loslaten....,
maar hoe kun je dat nou zeker weten? Zijn er regels/dingen waar je op kan letten?
Alvast heel erg bedankt voor jullie antwoorden (en svp niet boos worden en roepen dat ik meer mijn best moet doen voor hem, want dat doe ik echt wel)