Herplaatsen of niet?

[Evenalsgast]

Beste allemaal,

Wij hebben nu al dik 2 jaar een Yorkshire terriër x Shih Tzu.
Eerst ging alles heel goed maar er komen steeds meer problemen om de hoek kijken.
We hebben een gedragstherapeut ingeschakeld maar hebben nog niet veel verandering kunnen bereiken.

In oktober begon ze 's avonds als we naar boven gaan ineens te blaffen. Dat was dan 5 of 10 min en dan was ze stil. Dat groeide uit tot een half uur.
Ondertussen is het vaak weer 5 of 10 min maar ze blaft nu ook regelmatig snachts. En dan soms gewoon een uur lang.
Waar ze eerst bezoek heel leuk vond staat ze nu vaak bang te blaffen of te grommen.
Als wij koken kruipt ze vaak heel angstig onder de bank.
Vroeger sliep ze 's avonds lekker bij mij op schoot. Nu komt ze af en toe eens knuffelen en geniet dan wel van het aaien, maar ze gaat nooit meer slapen. Daarvoor gaat ze na een kort tijdje knuffelen weer naar haar mand. Of heeeel soms naast mij op de bank.
Vroeger schrok ze nooit van geluid van de kinderen, tegenwoordig schrikt ze regelmatig.

Daarom hebben we er een gedragstherapeut bij gehaald. Die ziet ook een hoog angst/stress gehalte.
We zijn aan de slag gegaan met haar therapiepunten.

Maar nu het volgende:
Mijn man krijgt steeds meer een afkeer van haar. Ik vind het blaffen irritant maar bij hem roept het echt iets van boosheid /agressie op. Die uit hij natuurlijk niet maar het vreet echt aan hem.

Hij komt hierdoor op een punt dat hij zegt dat ze beter weg kan.
Ik heb altijd geroepen dat als je voor een hond gaat je een hond hebt tot aan zn dood en dat vind ik nog steeds.
Maar ik ben niet de enige in mijn gezin. Ik zie hoe naar het voor hem is en ik zie hoe ons lieve hondje op de een of ander manier steeds angstiger wordt. Als we met de gedragstherapeut terugdachten ontdekten we dat ze altijd al angstig is geweest in aanleg. Nu vraag ik me steeds meer af of zij wel op het beste plekje is in ons drukke gezin. Ze is maar 1 dag in de week alleen thuis, ze krijgt knuffels en aandacht en spelletjes en wandelingen maar alle prikkels en onvoorspelbaarheid van onze kids lijken haar alleen maar angstig en onzeker te maken.

Wat moet ik nu doen?
Ik voel me zo verantwoordelijk voor ons lieve hondje en zou het vreselijk vinden om zelf zomaar op te geven omdat ze ' te lastig' wordt. Maar wat als ze zelf gewoon niet gelukkig is bij ons?

Als we haar moeten herplaatsen komt er ook geen nieuw huisdier want dat kan ik niet nog een keer over mijn hart verkrijgen, dat we nog een keer het risico zouden nemen om een beestje weg te moeten doen.
Daarmee is dus de keus voor mijn kinderen ook heel definitief: afscheid nemen van hun hondje en niet opgroeien met een huisdier. Wat natuurlijk ontzettend jammer is.

[ranetje]

Welkom hier.
Wat een moeilijke situatie voor je

Heeft de gedragstherapeut ook geadviseerd om haar door de dierenarts grondig te laten nakijken of een medisch probleem misschien de oorzaak is van het veranderende gedrag?

[twinkeltje]

Je zou zeggen dat het toch een oorzaak moet hebben is ze APK nog helemaal in orde
Heeft die gedragstherapeut ook geen optie kunnen geven wat de rede kan zijn dan?
Wand er zijn natuurlijk ook genoeg zelfbenoemde gedragstherapeuten, want als iets na 2 jaar ineens begint zou er toch een rede moeten zijn voor de verandering

[Evenalsgast]

Ranetje:
Ons hondje is een paar maanden terug nog bij de dierenarts geweest en toen leek alles nog in orde.
We hebben het daar wel ook over gehad met de gedragstherapeut.


Twinkeltje:
Ze heeft medisch gezien geen bijzonderheden.
Volgens de gedragstherapeut ligt haar adrenaline en dopamine level vrij hoog door weinig zelfvertrouwen (al te zien in haar gedrag toen we haar als puppy kregen) doordat ze van zichzelf angstig is aangelegd. Dit proberen we dus te verlagen met genoeg slaap, wat hersenwerk voor het verbeteren van het zelfvertrouwen, op straat proberen verbeteren van zelf vertrouwen naar andere honden toe. Alles vermijden wat jachtinstinct triggert zoals gooien met balletje of speelgoed. We hebben gedrag in balans aangeschaft en in laat mijn hempje die ik die dag heb gedragen bij haar achter in haar mand. We doen dit nu een paar weken en hopen dat we nog verschil gaan merken natuurlijk.

Toen we ons hondje een maand of 8 hadden werd ik zwanger. Ivm vermoeidheid ging ik wat eerder naar bed en mijn man bleef langer dan ik beneden. Ze ging dan al in de ren en in een slaapstand en dan ging hij later naar boven en sliep ze gewoon door. Na de bevalling waren we beiden moe en ging mijn man ook wat eerder naar bed. Dit ging nog prima.
Ik moest 's nachts meestal 1 of 2x naar beneden om een flesje te maken en ze gaf geen kik dus dat ging ook heel goed. Na een maand of 2 stopte ik daarmee en nog waren er geen problemen.
Een maand nadat ik ben gestopt met de nachtelijke flessen is het blafgedrag 's avonds begonnen en sinds een paar maanden is ze dus ook minder open naar visite toe (mensen die ze kent zijn geen probleem, nieuwe mensen zijn spannend). Op straat blaft ze ook ineens naar andere honden (na eerst snuffelen). Ze is ieniemienie (2,5 kg), vaak zijn dit van die hondjes die op straat naar grote honden blaffen maar dit deed ze nooit. Nu ook meestal niet vanaf een afstand maar na het snuffelen ineens.

[Fotogravinnetje]

Een lastig dilemma waar zo op afstand niet goed advies voor is te geven. Een aantal dingen die mij opvalt: er zijn grote veranderingen geweest in jullie gezin. Een gevoelig hondje kan daar zeker op reageren. Mentaal en emotioneel zijn jullie waarschijnlijk niet extreem stabiel geweest, zeg maar, en dat kan invloed op het gedrag hebben. Zeker bij een gevoelig, wat onzeker hondje kan de balans tussen de hoeveelheid prikkels, rust en bij de hond passende mentale uitdaging een hele uitdaging zijn. Wat daarbij ook van invloed kan zijn is hoe duidelijk jullie voor de hond zijn (soms denken mensen heel duidelijk te zijn voor de hond, maar is voor de hond helemaal niet zo duidelijk wat de bedoeling is).
Wat het geblaf in de nacht betreft: kan er iets in de nacht gebeurd zijn waar ze erg van geschrokken is? En ziet ze nu bijvoorbeeld bewegingen/licht/schaduw in de nacht door ze gekoppeld heeft aan die gebeurtenis? In dat geval kan het helpen om die trigger weg te nemen. Bijvoorbeeld als je nooit gordijnen dicht hebt nu wel de gordijnen dicht doen

[twinkeltje]

(al te zien in haar gedrag toen we haar als puppy kregen) doordat ze van zichzelf angstig is aangelegd.
Deze periode heeft bijna elke pup juist in die tijd id het heel belangrijk ze kennis te laten maken met van alles, zoals een houten brug en dergelijk

Maar ik denk wel dat het de vele veranderingen zijn geweest zoals een baby in huis en zo dat dat ook van invloed is geweest.
Ik denk dat jullie redelijk bezig zijn nu en dat je met veel geduld wel veel kan bereiken
Ik heb wel zulke herplaatsen gehad met zulk gedrag die al ouder waren en ook die kwamen weer goed maar dat kost wel tijd
misschien zijn er nog mensen met goede tips

[ranetje]

Alles vermijden wat jachtinstinct triggert zoals gooien met balletje of speelgoed.

Ik weet het natuurlijk niet zeker want ik ken jouw hondje niet.
Maar ik zou juist wel van die spelletjes doen.
Dat leidt af van beweging op straat en het verbetert het contact met jou als je haar kunt leren om die speeltjes ook weer terug te brengen naar jou.

Als ze uit onzekerheid/angst blaft naar al die bewegingen heeft dat toch niks met jachtinstinct te maken?

[Evenalsgast]

Hoi twinkeltje,

Haar onzekere gedrag als puppy was dat ze een brokje uit de bak haalde, er heel hard mee weg rende en in een hokje op at met haar staart tussen de benen. We vermoeden dat ze in het nestje op die manier moest eten omdat het anders van haar werd afgepakt ofzo.
Dus ik doelde niet op het gedrag van puppys die alles spannend vinden.

We zijn zeker emotioneel en mentaal niet stabiel geweest. Deze laatste zwangerschap was voor ons heel spannend. Wij hebben ons 3e kindje in de zwangerschap verloren en deze volgende zwangerschap was dus ook echt vol angst. Gelukkig is alles goed gedaan en hebben wij een gezond en levend 4e kindje mogen ontvangen.
Mijn man is in de periode van rouw onze stabiele factor geweest en sinds het eind van deze laatste zwangerschap is hij nu een beetje ingestort. Vandaar ook dat hij het blaffen zo slecht kan hebben want hij zit zelf al niet goed in zijn vel (werkt hij aan). Ik ben er inderdaad van overtuigd dat dat niet helpend is geweest voor haar.
Ik hoop dat we snel wat veranderingen bij haar gaan zien. Ik zou het vreselijk vinden als het niet beter wordt en we haar weg moeten doen.
Ik ben heel bang voor dat ons drukke gezin dus inderdaad niet de plek blijkt te zijn waarin zij haar rust weer terug kan vinden.


@fotogravinnetje:
Er is bij onze buren een keer 's nachts ingebroken en bij ons stond de poort ook open dus waarschijnlijk zijn ze ook in onze tuin geweest. Maar we hebben de gordijnen altijd goed dicht zitten om voor zo weinig mogelijk prikkels 's nachts te zorgen

[Fotogravinnetje]

Zo'n (poging) inbraak kan zeker het nachtelijke geblaf getriggerd hebben! Als de gordijnen altijd dicht zaten, kan het juist helpend zijn om te zorgen dat ze naar buiten kan kijken. Dat ze iets hoort, zelf kan kijken wat er is en vervolgens niet zo'n behoefte heeft om te blaffen omdat alles in orde is. Dat kan ze met die dichte gordijnen niet checken

[krullie]

een heel vervelend probleem zowel voor jouw als de hond. maar soms zit een hond gewoon niet op de juiste plaats. kan je de hond niet geven wat hij nodig heeft. dat hoeft niet uit te sluiten dat een ander hondje prima op zijn plek zit bij jullie. dus kijk goed wat voor de hond goed is. misschien is een gezien met meer rust wel beter. het moet voor de hond en voor jullie wel leuk zijn. ik wens je veel wijsheid toe.

[yvon]

Welkom

[Evenalsgast]

Beste allemaal,

In ieder geval erg bedankt voor het meedenken. Jullie hebben me verbaasd. Ik verwachtte veroordelende reacties maar jullie zijn allemaal heel open en respectvol!

We hopen dat we haar weer meer vertrouwen kunnen geven. Momenteel komt ze soms zelfs angstig en op haar hoede op ons af als we haar roepen om te knuffelen of aaien of om aan
De riem te doen.
Dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling.
Toen ze laatst een weekend te logeren was bij een stel dat geen kinderen meer in huis heeft en met pensioen was merkten we de avond nadat we haar hadden opgehaald meer rust. Ik houd mn hart vast maar het zou me niets verbazen als we over een paar maanden toch moeten besluiten dat wij niet het juiste thuis voor haar zijn.

[twinkeltje]

Ik hoop heel erg voor jullie dat het niet nodig is, maar soms is het nu eenmaal het beste, daar kan jij ook niks aan doen zo te lezen doen jullie je best