Gijs is Gijs. Een ouwe, wat kwakkelende baas die veel slaapt maar wel blij is. Hij heeft een poos geleden ellende gehad met zijn voorpoten, maar dat is weer helemaal over. Op dit moment heerst er een virusje, dus hij was nogal ziek. Enorme plassen diarree (ook in de woonkamer
) en overgeven. We zijn er dus even tegenaan gegaan met veel vocht, rijst en kip en diarreeremmers. Gelukkig lijkt dat zijn vruchten te hebben afgeworpen, vandaag nog geen diarree 
Hij meurt wel als een bunzing 
Als er mensen binnenkomen pakt hij een speeltje en komt dat laten zien. Hij wil dan ook echt wel even erkenning, dat hij een mooi speeltje heeft. Negeer je hem dan gaat hij lopen mopperen
Hij geniet van zijn eten, van knuffelen, van bescheiden rondjes buiten en lekker liggen in zijn mand. Zijn wereldje is niet zo groot, want door zijn slechte heupen, rug en longen kan hij simpelweg niet echt goed wandelen. Maar hij heeft een zachte mand, de ruimte hierbinnen, hij sloft mee naar de tuin en hij kan soms als een pup zo blij doen. Gnorken, een soort drafje, zelfs een sprongetje of een huppeltje zien we weleens langskomen. Hij is zo doof als een kwartel, maar met een hoofdgebaar kun je hem meevragen, dan staat hij ook direct op
Ik kan me het niet meer voorstellen zonder hem en zolang hij blij kijkt vinden we het wel best, hij mag zijn ding doen en we verwachten niks van hem, alleen zijn knuffels en vieze kusjes.Tja en Halloumi...Wát een mormeltje
Het lijkt wel de pittige reïncarnatie van Tsuki. Pienter ding, er zit een aardige kop op, maar ze is heel makkelijk en lief. Voor mensen buiten gaat ze op haar rug, want ze eist aandacht. Ook van peuters, maakt niet uit, als ze maar naar haar kijken. Echt een aandachtssnolletje. We hadden allemaal kleine speeltjes voor haar gekocht, maar ze loopt gewoon rond met het halve meter flostouw of de zwarte kong van Gijs. Interesseert haar niks. Gijs zijn pluchen bal wordt dagelijks vakkundig geschud met een moordzuchtige blik. Overdag ligt ze op de bank, 's avonds ligt ze op mij en 's nachts gaat ze 'naar bed' in haar eigen mand. Ze keft niet overmatig, zelfs helemaal alleen thuis zijn (als ik slecht loop neem ik ze afzonderlijk van elkaar mee) is geen enkel probleem. Het is echt een portret en ik ben dolblij dat we haar hebben geadopteerd. Ik heb zelf denk ik een gespleten persoonlijkheid, want die 2 verschillen als dag en nacht, maar ze passen allebei perfect bij me. Heerlijke kinders
