. Aangezien het drie uur rijden was naar de ophaalplaats, en dat ook nog eens midden in de nacht 
besloten we met de camper te gaan, de hele hondenbunch mee, zodat we tenminste terplekke konden overnachten.Wat een ukkie en wat een schatje, was het eerste dat ik dacht
. Eerst maar eens haar de pootjes laten strekken op de parkeerplaats, na een lange rit vanuit zuid-Spanje. Ze vond het best en ging lekker aan de snuffel. Ik ben toen met haar een eindje van de camper verwijderd blijven wachten, terwijl manlief Mara ging halen. Die kennismaking verliep heel rustig en zonder enig gedoe. Mara aan een paal gebonden en toen eerst Maverick en tenslotte Kailen gehaald. De honden waren al zo moe inmiddels van alles, dat het heerlijk tam verliep 
en we nog even een gezamenlijk rondje konden lopen. Daarna sprongen ze allemaal de camper in of het de normaalste zaak van de wereld was. Ik had in het badkamertje een slaapplekje voor Liza gemaakt, zodat ze wel in contact met ons stond (deur op een kier) maar afgescheiden was van de rest. Ze heeft geen kik gegeven en diep liggen slapen 
De volgende ochtend voelde juffie zich al helemaal bij ons thuis. Ze klauterde op de banken, lag op onze schoot en was (na een eerste schroom) prima op haar gemak tussen de groterds. Die laatsten lieten het zich, tot mijn blijdschap en opluchting, allemaal zonder problemen welgevallen
Eerst reden we naar een rustige plek voor een wandeling zodat ze zich even wat konden ontladen, daarna met wat pauzes naar huis. Best een spannend momentje , want op eigen terrein kunnen ze weer anders gaan reageren, maar ze waren al echt een groepje en bovendien moe, dus Liza kon ongestoord huis en terrein gaan verkennen. Ook het eten verliep probleemloos, en hierna ging het lichtje uit (dit is trouwens het enige moment dat ze op een hondenbed lag, want verder wenst madam uitsluitend op schoot/de bank te slapen
)
Ook de eerste nacht in huis verliep voorbeeldig. Geen geluid, geen gedoe, niks slopen en helemaal zindelijk en dat na een jaar in een asiel
. Maar daar waar ik had verwacht de kleine Kruimel te moeten beschermen tegen mijn lomperiken , blijkt het eerder andersom het geval. Juffie vindt het namelijk nodig te gaan grommen als een andere hond zich in de buurt waagt van hààr bank en hààr mensen 
, en die Softies van mij pikken dat nog ook . Eerst dus maar eens duidelijk maken dat zij daar niet over gaat, en nu mag ze er pas als laatste bij. Het is wel heerlijk hoe snel ze alles oppikt en mee wil werken; een geweldig leuke mix van eigengereidheid en bereidwilligheid.
kijk wie er vooraan staat met snoepjes uitdelen
Maverick vindt het prachtig als ze achter hem aanzit, of hij achter haar, waarbij Liza bijval krijgt van haar grote zus
Wandelen gaat eigenlijk ook al prima; ze loopt perfect mee, verliest je geen moment uit zicht, lijkt totaal niet te willen jagen vooralsnog en luistert zelfs al als je haar roept! Echt wonderbaarlijk hoe snel ze zich hier heeft aangepast en nu al haar plaatsje heeft veroverd. In de roedel en in ons hart
