Vandaag heb ik onverwacht afscheid moeten nemen van mijn liefste vriendje, mijn Chessie Pessie, Oop, Brombeer. Ik had vanmorgen echt niet kunnen denken dat jij er nu niet meer zou zijn.
Vanaf de allereerste keer dat ik je zag wist ik, jij hoort bij mij. Ik kwam puppyknuffelen bij je fokker. Je was net 5 weekjes oud. Je broers en zussen waren nog wat terughoudend om de wereld te ontdekken, maar jij kwam meteen met je schattige puppylijfje voor me zitten, deed je kop schuin en toen wist ik het. Jij moet bij mij komen wonen. Dat had nog wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk ging ook mijn toenmalige partner overstag.
Toen je 8 weken was kwam je bij ons. Sacha moest eerst niks van je hebben, maar al snel werden jullie de beste vriendjes. Slim was je ook, jou trainen was makkelijk, we oefenden een paar keer en je wist het. Maar dat was tegelijkertijd ook het moeilijke aan jou. Want je verveelde je snel. Aan het einde van een seizoen trainen deed je het ook allemaal niet meer, want je wist het lekker toch al. Ik kocht de moeilijkste denkspellen voor je, maar helaas, binnen 30 seconden wist jij hoe je het voer eruit kreeg
Je streken hebben nogal wat grijze haren bezorgd. Het begon al bij de fokker, zo klein als je was, zo ondernemend was je ook. Dus grote paniek, puppy kwijt. Je was een week of 4. Ze vonden je in de keuken, aan de andere kant van het huis. Je broers en zussen kwamen nog maar net de ren uit, maar voor jou was de woonkamer al te klein.
Ik heb je wat vervloekt in het begin. Maar nu denk ik terug aan je streken met een grote glimlach. Ik zie mezelf nog, samen met jouw fokker, door de struiken lopen. In paniek, want we hoorden je joelen, maar we zagen je nergens. Wij dachten dat je ergens vastzat aan je halsband ofzo. Maar niks bleek minder waar, je had een fazant gespot en daar zat je al joelend achteraan. Dat werd ons duidelijk toen we eerst de fazant lang zagen komen, en jou er vol gas achteraan. Het leek wel een slechte film.
Gedurende de jaren hebben we samen veel beleefd. We hebben getraind, zijn op heerlijke vakanties geweest en maakten ellenlange wandelingen. Jij vond alles leuk. Nou ja, behalve soortgenoten dan. Eigenlijk was jij het verlegen jongetje, gewoon een beetje angstig voor andere honden. Maar dat uitte je in een grote bek en niet zulk vriendelijk gedrag. Met wat hulp zijn we ver gekomen en de laatste jaren hadden we weinig problemen meer. Sowieso zijn we steeds meer naar elkaar toe gegroeid, we waren echt een team. Ik schikte me naar jou sterke karakter en jij werd wat milder met de jaren.
Helaas begon ik toch steeds meer de tekenen van ouderdom te zien. Je ooit zo slimme koppie snapte het niet altijd meer, je gewrichtjes werden steeds een beetje strammer. Maar met wat pijnstillers en af en toe de fysio was het prima te doen. Je bleef een blij hondje, vooral als ik in je buurt was. Mijn kleine schaduw. We pasten de wandelingen aan, jij bepaalde elke dag hoe lang we gingen. Maar tot het laatste liep je af en toe gewoon nog 5 kilometer mee. Jij genoot en dat vond ik belangrijk.
Ik kan niet geloven dat ik vanmorgen ineens gebeld werd, dat het niet goed met je ging. Ik had je gisteren naar je weekendbaasje gebracht, zodat jouw fokker je vandaag mee kon nemen naar de fysio. Ik was blij dat je ging, want je was gisteren wat traag, meestal een teken dat je ruggetje weer even los gemaakt moest worden. Eenmaal bij de fysio zakte je door je pootjes en ging het ademen al moeilijk. Met spoed zijn we naar de dierenarts gegaan. Daar konden ze jouw hartje al bijna niet meer horen. Je was al aan het sterven. De beslissing was snel gemaakt. Ik heb je nog een keer volgestopt met koek, daar draaide de laatste maanden van jouw leven om. Daar stond je zelfs nog even voor op. Daarna ben je gaan slapen. Maar ook dat ging op jouw eigenwijze manier, want het verbaasde mij niet dat er een tweede spuit nodig was, om jouw hartje te stoppen. Jouw geest was tot het laatst zoals je was, trots en sterk.
Ik ga je missen mijn vriend. Maar het is goed zo. 16 jaar hebben we lief en leed gedeeld. Ik kan nog een boek vol over je schrijven. Maar er zijn geen woorden om jouw unieke karakter te omschrijven. Je was een vrije geest, jouw vrijheid was je heilig. Lopen aan de lijn was stom, trimmen was stom. Allemaal belemmering van je vrijheid. Maar los in het bos, dat was jouw ding. Jouw eigen ding doen was jouw ding, maar wel het liefste dicht bij mij.
Rust zacht lieve, lieve Chester. Bedankt voor alles . Love you to the moon and back!
Zo ineens je maatje moeten missen zal niet makkelijk zijn, veel sterkte!
