Dag lieve Amber... een jaar later
Geplaatst: 05 mar 2020 15:36
Wat was 2013 een gitzwart jaar, waarin onder andere mijn moeder door een bizar ongeluk om het leven kwam en 2 maanden later mijn eerste hond Douscha onverwacht stierf. Ik voelde me leeg, ontzettend verdrietig, en Lizzy werd een zombie die nergens meer zin in had nu haar grote zus er niet meer was. Ik wist dat ik Douscha nooit zou kunnen vervangen, maar ook dat dat grote gat zo snel mogelijk moest worden opgevuld om me weer compleet te voelen. Omdat we een paar maanden later naar Nederland zouden gaan voor een operatie van mijn man (ook nog), keek ik in Nederlandse asielen naar herders want daarvan is er helaas keuze genoeg.
Al vanaf het begin stond daar Amber met haar lieve, pittige koppie
; ze zat al een paar maanden in het asiel en toen ze er na een maand nog zat, ben ik toch maar eens gaan bellen. Veel wisten ze niet over haar te vertellen want ze was gevonden, dus heb ik mijn man die in Nl werkt op voorwaartse verkenning gestuurd 
. Volgens hem had ik haar direct meegenomen zo lief, leuk , makkelijk en sociaal was ze . Met het asiel spraken we af dat we onmiddellijk zouden langskomen als we met z'n allen in Nl zouden zijn en mocht er in de tussentijd een goed huisje worden gevonden, dan moest ze daar uiteraard heen want het asielleven deed haar niet bepaald goed. Ze was gestressed en had al die tijd een chronische blaasontsteking die maar niet genas.
Maar in al die 4 maanden was er niemand geweest voor dit geweldig leuke meisje
dus toen eindelijk de dag kwam dat ik haar zou ontmoeten, was ze al lang in mijn hart gekropen en die liefde bleek wederzijds. Met Lizzy klikte het gelukkig direct en eindelijk waren we weer compleet. Haar blaasontsteking was op slag genezen! Die avond liep ze ons appartement binnen, zag een kussen, viel er met een diepe zucht, die ik nooit zal vergeten, op neer en werd na een lange diepe slaap pas de volgende dag weer wakker.
(haar oogjes zijn hier zwaar geïrriteerd door de AB)
Ik nam haar aan de flex mee naar het bos, waarbij ze continue op en neer stuiterde; ze barstte van de energie. En omdat ze telkens mij daarbij in het vizier hield, liet ik haar op het hondenstrandje los. Ze spoot er vandoor, àlle opgekropte energie en frustratie kwamen er in een keer uit
en Lizzy rende heerlijk met haar mee 
. Met Ambers komst was voor ons allemaal eindelijk weer de zon doorgebroken; 'Amber' betekent zoveel als geschenk uit de hemel, en dat was ze ook 
Er volgde een tijd van totaal uitzinnige uitbarstingen van energie, wandelen, spelen, elkaar ontdekken, spierpijn en heeeel lang en diep slapen. Ze sloopte niks, luisterde perfect (dat wil zeggen ik hoefde haar nooit te roepen want ze hield altijd focus op mij) en was simpelweg het allerleukste liefste hondje wat ik me had kunnen wensen. Lizzy beleefde haar tweede jeugd, was zooo blij met haar supertolerante vriendinnetje
. Het zal me altijd een raadsel zijn hoe iemand zo'n hond op straat heeft kunnen zetten 
Bij de dierenwinkel gingen we kijken voor een halsbandje. We probeerden er verschillende, en toen ik een rood-geruite pakte ging ze ineens kwispelen en blij doen; die werd het!
Toen ik afscheid aan het nemen was van haar, vertelde ik dit verhaal nog eens (al was ze doof), en geloof het of niet, ze begon weer te kwispelen
Eenmaal in Frankrijk moest ze even overschakelen van dagen met veel structuur en wandelingen op gezette tijden, naar het vrije buitenleven dat iedere dag anders was. De lange, afwisselende wandelingen vond ze heerlijk maar verder wist ze niet zo goed wat er van haar verwacht werd. Gelukkig had ze altijd een uitgebreide collectie ballen om mee rond te sjouwen. Iets anders bliefde ze niet
Ze verzamelde ze als puppies om zich heen
hield me van mijn werk af in de tuin
en liet zich door niets afleiden; haar bal was serious business
Regelmatig trokken we er een paar dagen met de camper op uit. Binnen drie uur rijden lag een enorm scala aan landschappen binnen ons bereik.
Het hoogste duin in Europa
Het vulkanengebied in de Auvergne
De gorges van de Ardeche
De indrukwekkende Pyreneeën
En vooral favoriet bij Amber, en daarom gingen we er ook minstens een keer per jaar naar toe: het strand
Waar we ook naar toe gingen en wat we ook deden, Amber gaf zich altijd voor 200%. De overgave waarmee ze alles deed, zelfs als ze het weleens spannend vond, was een van haar leukste en meest kenmerkende eigenschappen
Al vrij snel na haar komst, begonnen we ook weer met honden opvangen, zoals deze prachtige witte herder Sioux
Echter, hoe pittig en dapper ze ook kon zijn (we gaven haar bijnamen als Haai, Piranja en Raptor), ze had ook een hele onzekere en gevoelige kant. Zodra de opvanger zijn plaatsje op begon te eisen, trok Amber zich terug en werd daar heel onzeker van. Ze moest echt weten waar ze aan toe was, dan was ze op haar best. Duidelijkheid en regelmaat. Daarom besloten we te stoppen met opvangen en uit te kijken naar een stabiele, evenwichtige, beschermende 'grote broer' om de roedel aan te vullen. Ook een beetje waaks type voor ons, want aan Ambertje hadden we wat dat betreft niet veel
En zo kwam na een jaar Kailen erbij, ook weer uit een Nederlands asiel. Manlief was wederom op voorwaarste verkenning gestuurd
, en Kailen leek ons aan alle eisen te voldoen. Het werd echt een dreamteam, onze 3 musketiers 
Echt spelen deden ze helaas nooit, behalve heel even in het begin. Daarom is deze foto mij heel dierbaar; het toont een Amber die ik daarna nooit meer gezien heb maar die ik graag vaker zo had willen zien
Kailen had daar iets op gevonden. Als grote broer hoor je natuurlijk je kleine zusje een beetje te plagen, dus stal hij haar kostbaarste bezit, dat waarvan hij al snel wist dat hij gegarandeerd succes zou hebben: de bal. Hij pakte hem af, ging er mee vandoor, liet zich uiteindelijk pakken, deed er een trekspelletje mee en liet uiteindelijk Amber altijd winnen. Amber zou zich namelijk NOOIT gewonnen geven en ze konden rustig 10 minuten aan die bal staan sjorren tot ik ingreep of Kailen opgaf
Nooit sloeg de vlam in de pan of kregen ze mot. Sterker nog: door dit spelletje (voor Kailen dan, Amber nam het altijd heel serieus
) leerde Amber voor zichzelf opkomen, haar plaatsje in te nemen en kreeg ze steeds meer zelfvertrouwen. De herdertjes waren extreem tolerant ten opzichte van elkaar. In de camper gebruikte ze elkaar als kussen, ze deelden soms elkaars bed, aten rustig samen uit dezelfde bak (al stond ik dat niet toe) of likten samen de pan uit
Lizzy hield zich altijd wat meer afzijdig van al dit herdergeweld, maar ook zij profiteerde van Kailens aanwezigheid, en vond in hem een ideaal jachtmaatje
Nog één foto van mijn geweldige harmonieuze roedel van toen
Tot op een dag, oktober 2017, het noodlot in de vorm van een besmette teek, toesloeg bij mijn lieve meisje. De ene dag rende ze nog krijsend over het strand, de volgende dag spoot ze uit alle gaten bloed en balanceerde ze op het randje van de dood. Er volgde opname, bloedtransfusie, vele AB kuren en langzaamaan herstelde ze. Maar nooit werd ze meer de oude. Ze hoorde (vrijwel) niets meer en kon veel dingen niet meer begrijpen of verwerken. Buitenstaanders zagen vaak niets aan haar, zelfs de da niet, maar wij moesten machteloos toezien hoe ze was veranderd
. Dit is de laatste foto die ik van haar heb van voor haar ziekte, en zo wil en zal ik me haar ook altijd blijven herinneren
Misschien had zij beter die dag kunnen sterven, alleen weet je dat van tevoren niet. Echter ondanks alles wat ze had doorstaan, en het feit dat ze regelmatig iets ging mankeren, bleef Amber zo vreselijk lief en vrolijk. Ik zou er eigenlijk toch geen seconde van hebben willen missen.
Vele veranderingen volgden hierna. Zo verhuisden we, en breidde de roedel zich uit met de komst van Maverick en later Mara.
Begin dit jaar hebben we Lizzy in laten slapen. Zij had een mooi, lang en gezond leven gehad. Amber bleef kwakkelen, en na verschillende dierenartsen geraadpleegd te hebben, kwam aan het licht dat ze een tumor aan haar lever had. Twee weken later was ze duidelijk ziek, en bleek de tumor zo groot te zijn geworden, dat ik haar ter plekke in heb laten slapen
Amber is ongeveer 12 jaar geworden.
Mijn lieve, lieve meisje, mijn Baby, Schoffie, Kip en Bambie, mijn geschenk uit de hemel is er niet meer en ik mis haar verschrikkelijk. Nooit meer je knorretjes, je kusjes, niet meer (voor mijn voeten) rollen, je nek masseren of mijn vingers afbijten als je iets lekkers kreeg, Je balletjes liggen nog overal onaangeroerd in en om het huis.
Maar wat ben ik blij dat ik je in mijn leven heb gehad, mijn zonnestraaltje, lieve Brave Ballen-Boef. Je houdt altijd die grote speciale plek in mijn hart.
Al vanaf het begin stond daar Amber met haar lieve, pittige koppie
; ze zat al een paar maanden in het asiel en toen ze er na een maand nog zat, ben ik toch maar eens gaan bellen. Veel wisten ze niet over haar te vertellen want ze was gevonden, dus heb ik mijn man die in Nl werkt op voorwaartse verkenning gestuurd . Volgens hem had ik haar direct meegenomen zo lief, leuk , makkelijk en sociaal was ze . Met het asiel spraken we af dat we onmiddellijk zouden langskomen als we met z'n allen in Nl zouden zijn en mocht er in de tussentijd een goed huisje worden gevonden, dan moest ze daar uiteraard heen want het asielleven deed haar niet bepaald goed. Ze was gestressed en had al die tijd een chronische blaasontsteking die maar niet genas.Maar in al die 4 maanden was er niemand geweest voor dit geweldig leuke meisje
dus toen eindelijk de dag kwam dat ik haar zou ontmoeten, was ze al lang in mijn hart gekropen en die liefde bleek wederzijds. Met Lizzy klikte het gelukkig direct en eindelijk waren we weer compleet. Haar blaasontsteking was op slag genezen! Die avond liep ze ons appartement binnen, zag een kussen, viel er met een diepe zucht, die ik nooit zal vergeten, op neer en werd na een lange diepe slaap pas de volgende dag weer wakker.(haar oogjes zijn hier zwaar geïrriteerd door de AB)
Ik nam haar aan de flex mee naar het bos, waarbij ze continue op en neer stuiterde; ze barstte van de energie. En omdat ze telkens mij daarbij in het vizier hield, liet ik haar op het hondenstrandje los. Ze spoot er vandoor, àlle opgekropte energie en frustratie kwamen er in een keer uit
en Lizzy rende heerlijk met haar mee . Met Ambers komst was voor ons allemaal eindelijk weer de zon doorgebroken; 'Amber' betekent zoveel als geschenk uit de hemel, en dat was ze ook Er volgde een tijd van totaal uitzinnige uitbarstingen van energie, wandelen, spelen, elkaar ontdekken, spierpijn en heeeel lang en diep slapen. Ze sloopte niks, luisterde perfect (dat wil zeggen ik hoefde haar nooit te roepen want ze hield altijd focus op mij) en was simpelweg het allerleukste liefste hondje wat ik me had kunnen wensen. Lizzy beleefde haar tweede jeugd, was zooo blij met haar supertolerante vriendinnetje
. Het zal me altijd een raadsel zijn hoe iemand zo'n hond op straat heeft kunnen zetten Bij de dierenwinkel gingen we kijken voor een halsbandje. We probeerden er verschillende, en toen ik een rood-geruite pakte ging ze ineens kwispelen en blij doen; die werd het!
Toen ik afscheid aan het nemen was van haar, vertelde ik dit verhaal nog eens (al was ze doof), en geloof het of niet, ze begon weer te kwispelen
Eenmaal in Frankrijk moest ze even overschakelen van dagen met veel structuur en wandelingen op gezette tijden, naar het vrije buitenleven dat iedere dag anders was. De lange, afwisselende wandelingen vond ze heerlijk maar verder wist ze niet zo goed wat er van haar verwacht werd. Gelukkig had ze altijd een uitgebreide collectie ballen om mee rond te sjouwen. Iets anders bliefde ze niet
Ze verzamelde ze als puppies om zich heenhield me van mijn werk af in de tuin
en liet zich door niets afleiden; haar bal was serious business
Regelmatig trokken we er een paar dagen met de camper op uit. Binnen drie uur rijden lag een enorm scala aan landschappen binnen ons bereik.
Het hoogste duin in Europa
Het vulkanengebied in de Auvergne
De gorges van de Ardeche
De indrukwekkende Pyreneeën
En vooral favoriet bij Amber, en daarom gingen we er ook minstens een keer per jaar naar toe: het strand
Waar we ook naar toe gingen en wat we ook deden, Amber gaf zich altijd voor 200%. De overgave waarmee ze alles deed, zelfs als ze het weleens spannend vond, was een van haar leukste en meest kenmerkende eigenschappen
Al vrij snel na haar komst, begonnen we ook weer met honden opvangen, zoals deze prachtige witte herder Sioux
Echter, hoe pittig en dapper ze ook kon zijn (we gaven haar bijnamen als Haai, Piranja en Raptor), ze had ook een hele onzekere en gevoelige kant. Zodra de opvanger zijn plaatsje op begon te eisen, trok Amber zich terug en werd daar heel onzeker van. Ze moest echt weten waar ze aan toe was, dan was ze op haar best. Duidelijkheid en regelmaat. Daarom besloten we te stoppen met opvangen en uit te kijken naar een stabiele, evenwichtige, beschermende 'grote broer' om de roedel aan te vullen. Ook een beetje waaks type voor ons, want aan Ambertje hadden we wat dat betreft niet veel
En zo kwam na een jaar Kailen erbij, ook weer uit een Nederlands asiel. Manlief was wederom op voorwaarste verkenning gestuurd
, en Kailen leek ons aan alle eisen te voldoen. Het werd echt een dreamteam, onze 3 musketiers Echt spelen deden ze helaas nooit, behalve heel even in het begin. Daarom is deze foto mij heel dierbaar; het toont een Amber die ik daarna nooit meer gezien heb maar die ik graag vaker zo had willen zien
Kailen had daar iets op gevonden. Als grote broer hoor je natuurlijk je kleine zusje een beetje te plagen, dus stal hij haar kostbaarste bezit, dat waarvan hij al snel wist dat hij gegarandeerd succes zou hebben: de bal. Hij pakte hem af, ging er mee vandoor, liet zich uiteindelijk pakken, deed er een trekspelletje mee en liet uiteindelijk Amber altijd winnen. Amber zou zich namelijk NOOIT gewonnen geven en ze konden rustig 10 minuten aan die bal staan sjorren tot ik ingreep of Kailen opgaf
Nooit sloeg de vlam in de pan of kregen ze mot. Sterker nog: door dit spelletje (voor Kailen dan, Amber nam het altijd heel serieus
) leerde Amber voor zichzelf opkomen, haar plaatsje in te nemen en kreeg ze steeds meer zelfvertrouwen. De herdertjes waren extreem tolerant ten opzichte van elkaar. In de camper gebruikte ze elkaar als kussen, ze deelden soms elkaars bed, aten rustig samen uit dezelfde bak (al stond ik dat niet toe) of likten samen de pan uit Lizzy hield zich altijd wat meer afzijdig van al dit herdergeweld, maar ook zij profiteerde van Kailens aanwezigheid, en vond in hem een ideaal jachtmaatje
Nog één foto van mijn geweldige harmonieuze roedel van toen Tot op een dag, oktober 2017, het noodlot in de vorm van een besmette teek, toesloeg bij mijn lieve meisje. De ene dag rende ze nog krijsend over het strand, de volgende dag spoot ze uit alle gaten bloed en balanceerde ze op het randje van de dood. Er volgde opname, bloedtransfusie, vele AB kuren en langzaamaan herstelde ze. Maar nooit werd ze meer de oude. Ze hoorde (vrijwel) niets meer en kon veel dingen niet meer begrijpen of verwerken. Buitenstaanders zagen vaak niets aan haar, zelfs de da niet, maar wij moesten machteloos toezien hoe ze was veranderd
. Dit is de laatste foto die ik van haar heb van voor haar ziekte, en zo wil en zal ik me haar ook altijd blijven herinneren Misschien had zij beter die dag kunnen sterven, alleen weet je dat van tevoren niet. Echter ondanks alles wat ze had doorstaan, en het feit dat ze regelmatig iets ging mankeren, bleef Amber zo vreselijk lief en vrolijk. Ik zou er eigenlijk toch geen seconde van hebben willen missen.
Vele veranderingen volgden hierna. Zo verhuisden we, en breidde de roedel zich uit met de komst van Maverick en later Mara.
Begin dit jaar hebben we Lizzy in laten slapen. Zij had een mooi, lang en gezond leven gehad. Amber bleef kwakkelen, en na verschillende dierenartsen geraadpleegd te hebben, kwam aan het licht dat ze een tumor aan haar lever had. Twee weken later was ze duidelijk ziek, en bleek de tumor zo groot te zijn geworden, dat ik haar ter plekke in heb laten slapen
Amber is ongeveer 12 jaar geworden.
Mijn lieve, lieve meisje, mijn Baby, Schoffie, Kip en Bambie, mijn geschenk uit de hemel is er niet meer en ik mis haar verschrikkelijk. Nooit meer je knorretjes, je kusjes, niet meer (voor mijn voeten) rollen, je nek masseren of mijn vingers afbijten als je iets lekkers kreeg,
Je balletjes liggen nog overal onaangeroerd in en om het huis. Maar wat ben ik blij dat ik je in mijn leven heb gehad, mijn zonnestraaltje, lieve Brave Ballen-Boef. Je houdt altijd die grote speciale plek in mijn hart.
