
Het gebeurd vaak genoeg dat ik denk 'Wat een mooie hond'. Maar het gebeurd niet zo vaak dat ik pats boem verliefd ben en denk 'die moet hier'. En toch is het nu zover

Er kwam een berichtje voorbij op facebook van iemand vanuit de stichting waar ik voor opvang. Vraag naar ervaren gastgezinnen voor een aantal honden nog in Roemenië. Honden in het gemeenteasiel die niet terecht konden in een particuliere opvang (hebben ze al 13 honden kunnen onderbrengen) maar waarvoor ze hopen dat ze opvang vinden zodat ze weg kunnen daar.
En toen zag ik een foto en was het raak. Van die hond móet ik meer weten! Toen werd gezegd 'lief zachtaardig hondje, niet opdringerig maar heel blij met een beetje aandacht' met een tweede foto erbij. Degene die haar op de foto aait heb ik van de stichting het meeste contact mee en vertelde ook dat het een schat van een hond is. Nou, toen was ik helemaal om: Die moet naar mij!

Kijk die snoet, die ogen, die aftekening op de snoet, die sproetjes, die prikoren in standje twijfel, die vlekken



Ze zeiden nog: dit is geen klein hondje, weet je het zeker?

Maar nu ik verhuisd ben naar seniorenhuisje met tuintje en dus niet meer drie trappen op en af moet in een portiek naar een appartement, kan een grotere hond ook best. Dus ja, ik ben heel zeker!
Dus dit pareltje met nu werknaam 'oma' wordt klaargemaakt om te kunnen reizen naar Nederland. Entingen en testen etc. Ze heeft het wel zwaar daar in de opvang, dus het is wel te hopen dat ze fysiek sterk genoeg is en blijft dat ze het wel gaat halen. Want zodra het kan komt ze naar Nederland en bij mij in opvang.

Ik kan niet wachten tot het zover is en ik hoop zo erg dat ze hier heel leuk mee gaat draaien. Want mocht ze hier goed passen weet ik nu al dat ik haar niet zomaar meer laat gaan
