Een van onze katten (Nala) was haar maatje en tevens dochter. Nala voedde zij op als haar eigen kindje en Nala kwam ook afscheid van haar nemen door bij haar te gaan zitten en toen kwam de ergste nachtmerrie, namelijk dinsdagavond.....
Wij zitten een keer op de bank te eten en onze andere hond zit vlak voor ons en Nala kwam ons troosten zoals ze dat altijd deed. Nala sprong op de salontafel, omdat ze wilde gaan eten ofzo denk ik. In een split second hapte mijn andere hond richting Nala en had haar (ik denk) 1 seconde vast. Ze schoot naar boven, maar had GEEN schade. Ze was enkel totaal ondersteboven.
Een dag later (woensdag) at en dronk ze nog steeds niet en hebben we direct de DA gebeld. Uiteindelijk heeft ze pijnstillers gekregen en het zou toch wel beter moeten gaan zouden wij denken. Tot afgelopen donderdagochtend. Ik vertrouwde het voor geen meter, ondanks dat ze nog NOOIT bij de DA is geweest en nooit wat mankeerde. Naar de DA gereden waar ze direct een infuus gingen aanleggen. De DA zag haar wonderwel opknappen! Maar dat was van hele korte duur. Slechts 5 minuten nadat ze opknapte overleed ze op 11-jarige leeftijd aan de gevolgen van bloedstollingen door de shock van de aanval van de andere hond.
Het was de liefste kat die ik mij kon bedenken. Jarenlang heb ik gevochten tegen een depressie en zij was altijd daar samen met Layka. Grappig genoeg liep Nala altijd mee met de honden en ging ze altijd - als een ware krijger - voor de honden staan als er een andere hond aankwam en ze ging nog niet opzij voor een Deense Dog. ALTIJD wilde ze ONS beschermen en vooral ons als baasje en om dan op zo'n lullige manier aan je einde te komen kan ik met geen pen beschrijven. Layka zagen we toch wel aankomen, maar Nala is onbeschrijflijk. Ik zit er echt aan te denken psychische hulp te zoeken voor dit verlies en vooral de manier waarop. Bijkomend probleem is dat ik met de andere hond nooit meer zo'n band kan opbouwen (ook al is hij al 10 jaar bij ons). Een deel van mij geeft hem de schuld en dat is indirect ook zo natuurlijk. Waarom moest dit zo gebeuren? Ik weet wel dat ik niets kon doen om haar te redden. Deed hij dat nou maar niet, dan was die kroelekont nog bij ons. Aan de andere kant kan ze nu weer fijn met haar Laykatje spelen die haar zo graag waste, knuffelde en ook corrigeerde.
Het leven is hard, keihard.
Layka en Nala voor altijd samen.
.