In ons vorige huis hadden we een woonkamer met ensuite-deuren en een lange ruime hal. Als jonge hond mocht Jip in de helft van de woonkamer waar de bank niet stond. Dat was slechts voor de momenten dat ik boodschappen ging doen of iets dergelijks, want ik werkte toen nog vanuit huis. Toen hij 10 maanden oud was, ging ik voor een andere werkgever aan de slag en was thuiswerken geen optie meer. Ik heb toen de eerste maand nog de schuifdeuren dicht gedaan, maar eigenlijk was hij altijd superbraaf en sloopte niets. Dus ik geloofde het wel en liet voortaan de deuren open zodat hij de hele woonkamer tot zijn beschikking had.
Abel... is een heel ander verhaal

Abel knaagde als pup aan álles. De plinten, de deurkozijnen, ... alles werd uitgeprobeerd. Hij was gemakkelijk te corrigeren, maar zonder toezicht durfde ik hem niet in de woonkamer te laten. Bovendien was ik bang dat Jip en Abel de hele ochtend zouden keten en dat ik bij thuiskomst een ravage zou aantreffen. Dus Jip (in de woonkamer) en Abel hield ik liever gescheiden. Abel kreeg een fijn ingericht plekje in de hal, met heel veel knaag- en sloopmateriaal in de vorm van: knuffels, kartonnen doosje, kauwsnacks, etc. Ik geloof dat we hem pas sinds een half jaar ofzo ook in de woonkamer laten. Dat is één keer goed misgegaan, en heeft Abel de bank compleet gesloopt. Daar vreesde ik al langer voor want er was een hoekje versleten en dat hoekje was erg verleidelijk om verder kapot te trekken.
Sinds een paar weken wonen we ergens anders en daar hebben ze samen de woonkamer tot hun beschikking.