Het kan soms raar lopen...dit is Minttu
Geplaatst: 11 sep 2019 16:19
Afgelopen juni werd Bizzy's nest van 5 pups geboren. Of nouja, in eerste instantie dacht ik dat ze een viertal had gekregen. Na de geboorte van 4 pups werd Bizzy rustig, begon haar pups te poetsen en alles wees erop dat ze klaar was. Dus de werpkist verschoond en we maakten ons klaar voor de nacht. Terwijl ik m'n tanden stond te poetsen hoor ik Biz een enorme gil geven 
Daarop ren ik naar de werpkist en tel...vijf pupjes 
Een laatste, donkerrood meisje werd uren na de rest nog geboren, gezond en wel.
Alle pups hadden al direct een baasje, voor dit nest had iedereen die uiteindelijk aan bod kwam lang gewacht, minstens 9 maanden wel. Het zat helemaal goed, want stuk voor stuk hadden ze leuke plannen voor hun toekomstige pup. De schok was dan ook best groot toen ik werd gebeld toen de pups ruim 6 weken waren. Een huilende vrouw aan de lijn die met pijn in haar hart moest bekennen dat een pup voor hen gewoon echt niet uit kwam nu, vanwege medische problemen binnen het gezin. Vreselijk, maar ze hadden wel gelijk dat een pup nu niet past. En dus ging ik op zoek naar een ander thuis voor één van de teefjes. Ik had na de geboorte wat mensen moeten teleurstellen omdat er te weinig pups waren, maar die waren inmiddels allemaal voorzien. Ofwel ze hadden inmiddels een Tollerpup van een andere fokker, of ze waren voor een ander ras gegaan. En ook van de zogenaamde reservelijst viel iedereen af, om verschillende redenen. Een stel moest nee zeggen omdat hun volwassen Toller precies die week z'n kruisbanden scheurde en lang moet revalideren, weer een andere had zojuist te horen gekregen dat één van hun honden botkanker blijkt te hebben, dan nog één waarbij verhuisplannen roet in het eten gooien. Het was verbazingwekkend hoe veel pech en slechte timing er aan te pas kwam Na de puppytest met 7 weken volgde de verdeling van de pups, en ik had me voorgehouden om de pups te plaatsen bij het gezin dat nu ideaal voor ze was, en dan te bekijken welke er "over" zou blijven, om daar vervolgens een nieuw, passend gezin bij te vinden. En uiteraard was het kleine, donkerrode Zipfizz die ik niet kon plaatsen bij de gezinnen die ik al had. Ze was wat pittiger dan de rest in de zin van werklust, en geen van allen hadden dezelfde ambities als ik bij haar vond passen.
Na wat rondvragen kwam ik voor 2 weken geleden in contact met een stel dat was doorverwezen door een collegafokker. Ze klonken precies als dat wat kleine Zipfizz nodig had: veel tijd en energie voor de hond en de wil om er mee aan de slag te gaan in de hondensport. Welke sport wisten ze nog niet, maar samenwerking stond voorop
Na een kennismaking bleek het ook te klikken tussen hen en de pup, het hele beeld klopte gewoon. Ze waren voorbereid op een pup, want al met al waren ze ook al ruim een jaar aan het wachten, waarbij ze bij andere fokkers steeds net pech hadden gehad. Hun geplande vakantie werd met liefde geannuleerd voor de komst van een pup, de puppycursus werd geregeld en iedereen was er klaar voor. Precies een week geleden verhuisde ze, op de leeftijd van 10.5 week. Ze was ondertussen al een heel eind omdat ze iets langer is gebleven dan haar nestgenootjes. De zindelijkheidstraining ging goed, ze liep al keurig mee aan een riem, kon al even alleen blijven, sliep de nachten door etc. De eerste berichten waren dan ook positief, ze deed het heel goed!
Tot ik gister een appje kreeg van haar nieuwe eigenaar. Wederom positieve berichten, en de vraag of ze me 's avonds even kon bellen. Ik had er een raar gevoel over, maar vertelde mezelf dat ik niet zo moeilijk moest doen, gewoon even wat vragen van een nieuwbakken puppy-eigenaar, want alles gaat super verder! Maar niet dus..ik nam de telefoon op en sprak een geëmotioneerde puppybaas. Na wat doorvragen bleek het niet het gebruikelijke gevoel dat pups je soms wel geven, omdat pups in huis heus niet altijd leuk zijn
Het gevoel was er niet (meer), en ze zag het niet voor zich om de komende +- 13 jaar voor een hond te zorgen, laat staan zo intensief als ze van plan was. En zo gebeurde het dat Zipfizz vanmiddag, na precies een week, weer hier de drempel over liep. Met alle spullen waar ze mee was vertrokken en meer, want er is echt de intentie geweest om goed en lang voor haar te zorgen. Ze werd hier gelukkig echt binnen enkele seconden weer opgenomen in de roedel. Bizzy begon haar direct van top tot teen te poetsen en de andere twee stonden er ook geïnteresseerd omheen te dansen
En nu...nu blijft ze toch. Ondanks dat ik 4 honden echt veel vind. Ik heb mezelf voorgenomen om altijd te handelen in het belang van de pup. Ze werd geplaatst omdat ik overtuigd was dat ze het daar beter zou hebben dan hier, dat ze daar meer tijd en aandacht voor haar zouden hebben. Dat blijkt niet zo te zijn, en er zit een limiet aan hoe vaak ik een hond wil laten verhuizen. Dus ze blijft, ze past naadloos in de roedel hier, en dan heb ik zelf in de hand dat het goed met haar gaat
Daar hoort nog wel een laatste naamsverandering bij. Zipfizz/Zippy bekt niet lekker in combinatie met Bizzy, dus het wordt nu heel iets anders: Minttu.
Net thuis, weer even in de roedel voegen
Lief Minttu-meisje..
Daarop ren ik naar de werpkist en tel...vijf pupjes Een laatste, donkerrood meisje werd uren na de rest nog geboren, gezond en wel.Alle pups hadden al direct een baasje, voor dit nest had iedereen die uiteindelijk aan bod kwam lang gewacht, minstens 9 maanden wel. Het zat helemaal goed, want stuk voor stuk hadden ze leuke plannen voor hun toekomstige pup. De schok was dan ook best groot toen ik werd gebeld toen de pups ruim 6 weken waren. Een huilende vrouw aan de lijn die met pijn in haar hart moest bekennen dat een pup voor hen gewoon echt niet uit kwam nu, vanwege medische problemen binnen het gezin. Vreselijk, maar ze hadden wel gelijk dat een pup nu niet past. En dus ging ik op zoek naar een ander thuis voor één van de teefjes. Ik had na de geboorte wat mensen moeten teleurstellen omdat er te weinig pups waren, maar die waren inmiddels allemaal voorzien. Ofwel ze hadden inmiddels een Tollerpup van een andere fokker, of ze waren voor een ander ras gegaan. En ook van de zogenaamde reservelijst viel iedereen af, om verschillende redenen. Een stel moest nee zeggen omdat hun volwassen Toller precies die week z'n kruisbanden scheurde en lang moet revalideren, weer een andere had zojuist te horen gekregen dat één van hun honden botkanker blijkt te hebben, dan nog één waarbij verhuisplannen roet in het eten gooien. Het was verbazingwekkend hoe veel pech en slechte timing er aan te pas kwam
Na de puppytest met 7 weken volgde de verdeling van de pups, en ik had me voorgehouden om de pups te plaatsen bij het gezin dat nu ideaal voor ze was, en dan te bekijken welke er "over" zou blijven, om daar vervolgens een nieuw, passend gezin bij te vinden. En uiteraard was het kleine, donkerrode Zipfizz die ik niet kon plaatsen bij de gezinnen die ik al had. Ze was wat pittiger dan de rest in de zin van werklust, en geen van allen hadden dezelfde ambities als ik bij haar vond passen.Na wat rondvragen kwam ik voor 2 weken geleden in contact met een stel dat was doorverwezen door een collegafokker. Ze klonken precies als dat wat kleine Zipfizz nodig had: veel tijd en energie voor de hond en de wil om er mee aan de slag te gaan in de hondensport. Welke sport wisten ze nog niet, maar samenwerking stond voorop
Na een kennismaking bleek het ook te klikken tussen hen en de pup, het hele beeld klopte gewoon. Ze waren voorbereid op een pup, want al met al waren ze ook al ruim een jaar aan het wachten, waarbij ze bij andere fokkers steeds net pech hadden gehad. Hun geplande vakantie werd met liefde geannuleerd voor de komst van een pup, de puppycursus werd geregeld en iedereen was er klaar voor. Precies een week geleden verhuisde ze, op de leeftijd van 10.5 week. Ze was ondertussen al een heel eind omdat ze iets langer is gebleven dan haar nestgenootjes. De zindelijkheidstraining ging goed, ze liep al keurig mee aan een riem, kon al even alleen blijven, sliep de nachten door etc. De eerste berichten waren dan ook positief, ze deed het heel goed! Tot ik gister een appje kreeg van haar nieuwe eigenaar. Wederom positieve berichten, en de vraag of ze me 's avonds even kon bellen. Ik had er een raar gevoel over, maar vertelde mezelf dat ik niet zo moeilijk moest doen, gewoon even wat vragen van een nieuwbakken puppy-eigenaar, want alles gaat super verder! Maar niet dus..ik nam de telefoon op en sprak een geëmotioneerde puppybaas. Na wat doorvragen bleek het niet het gebruikelijke gevoel dat pups je soms wel geven, omdat pups in huis heus niet altijd leuk zijn
Het gevoel was er niet (meer), en ze zag het niet voor zich om de komende +- 13 jaar voor een hond te zorgen, laat staan zo intensief als ze van plan was. En zo gebeurde het dat Zipfizz vanmiddag, na precies een week, weer hier de drempel over liep. Met alle spullen waar ze mee was vertrokken en meer, want er is echt de intentie geweest om goed en lang voor haar te zorgen. Ze werd hier gelukkig echt binnen enkele seconden weer opgenomen in de roedel. Bizzy begon haar direct van top tot teen te poetsen en de andere twee stonden er ook geïnteresseerd omheen te dansen En nu...nu blijft ze toch. Ondanks dat ik 4 honden echt veel vind. Ik heb mezelf voorgenomen om altijd te handelen in het belang van de pup. Ze werd geplaatst omdat ik overtuigd was dat ze het daar beter zou hebben dan hier, dat ze daar meer tijd en aandacht voor haar zouden hebben. Dat blijkt niet zo te zijn, en er zit een limiet aan hoe vaak ik een hond wil laten verhuizen. Dus ze blijft, ze past naadloos in de roedel hier, en dan heb ik zelf in de hand dat het goed met haar gaat
Daar hoort nog wel een laatste naamsverandering bij. Zipfizz/Zippy bekt niet lekker in combinatie met Bizzy, dus het wordt nu heel iets anders: Minttu.
Net thuis, weer even in de roedel voegen
Lief Minttu-meisje..
veel plezier met haar 
Ze hebben zich echt goed voorbereid, maar uiteindelijk is theorie anders dan praktijk denk ik.
