http://www.hillsemastiffs.nl/wp-content ... goed-1.pdfDe rashond als cultureel erfgoed
Waar Baudet de boreale wereld tot leven brengt, is er een nieuwe kreet binnen de rashondenwereld
‘cultureel erfgoed’.
Ik heb het de afgelopen weken meerdere malen voorbij horen komen.
Kaatje gebruikte de volgende woorden in de uitzending van Nieuwsuur. ‘Minister Schouten zou zich
moeten schamen om een ras wat 2.500 jaar oud is en notabene Willem van Oranje van de dood
heeft gered, dat zij dat uit gaat moorden.’ (Rassen bestaan pas zo’n 120 jaar, maar dat is ook lang).
Tamas Jakkel, voorzitter van de FCI, gebruikte de term in zijn presentatie waarin hij liet zien dat een
rashond een grotere kans heeft om daadwerkelijk ziek te worden dan een kruising.
Pieter Oliehoek, geneticus, riep de rashond maar liefst 3 keer uit tot cultureel erfgoed tijdens zijn
presentatie op het seminar van de hondenbescherming. Hij zei er telkens bij dat dat zijn mening was,
maar bij de 3de keer vond ik het redelijk dwingend worden.
En zo geeft iedereen op zijn eigen manier aan dat een rashond cultureel erfgoed is. Een hond lijkt
niet meer gewoon een leuke, gezellige, aanvulling op je gezin maar je haalt blijkbaar een stukje
historie in huis, een cultureel erfgoed! Jemig, best spannend…
Cultureel erfgoed
Wat is dat nou eigenlijk? Er zijn verschillende definities. Het komt er op neer dat het iets is uit de
oudheid wat we graag willen behouden zodat we een stukje geschiedenis over kunnen dragen aan de
huidige generatie. Er is zelfs een verdrag getekend door 191 landen. Zij hebben met elkaar
afgesproken dat zij zich zullen inzetten voor identificatie, behoud, bescherming, het toegankelijk
maken en het overdragen aan de komende generaties van cultureel erfgoed in hun land.
Ik heb in geen enkele definitie een ‘rashond’ teruggevonden maar wellicht moeten we de hen
scharen onder cultuur, kunst of schepping?
De overeenkomst tussen de verschillende vormen van cultureel erfgoed is dat we het in tact willen
houden zodat huidige generaties een beeld krijgt van het verleden.
KyNOlogie
Als we een rashond, die zo’n 120 jaar bestaat, uit willen roepen tot cultureel erfgoed, dan is het dus
van wezenlijk belang ‘dat het roerend goed in tact is/gehouden wordt om de huidige generatie een
beeld te geven van het verleden’. M.a.w. dat zijn functie en uiterlijk niet gewijzigd zijn, sinds het
bestaan. Wat dragen we anders over aan de huidige generatie?
We nemen even het romantische verhaal van Pompey. Deze ‘mopshond’ zou ons koningshuis gered
hebben, was recentelijk nog bij Nieuwsuur te horen.
Pompey – 1572
Kampioen Mopshond 2018
Als we Pompey en de huidige kampioen mopshond zo naast elkaar bekijken, lijkt het erop dat we wat
onzorgvuldig zijn omgegaan met ons cultureel erfgoed. Het hoofd van de huidige mopshond is in
ieder geval wat gekreukeld en de neus is afgebroken, zo lijk het.
Op internet zijn tientallen video’s te vinden m.b.t. de ‘evolutie’ van de rashond, ofwel de impact van
de mens op ons ‘cultureel erfgoed’. Een video 100 jaar rashond kun je bekijken als je de link aanklikt.
Binnen de taxonomie (biologie) worden diersoorten benoemd; bv een hond. Er is geen ruimte voor
ondersoorten als rassen. Een ras is een bedenksel van fokkers van landbouw- en huisdieren. We
hebben ons als mens bemoeid met de natuur, omdat we het zoveel beter weten. We hebben een
creatie gemaakt die aan een bepaald ontwerp moet voldoen en dat hebben we benoemd tot een ras.
Een ras of wel die creatie, volgt in de regel het modebeeld. Dit heeft geleid tot honden met
extremiteiten als te veel vel, te lange ruggen, te korte snuiten, te lange oren etc.
Restauratie van het cultureel erfgoed
En nu gaan we die rashond uitroepen tot cultureel erfgoed?
Voor 1900 waren er niet eens rassen, enkel type honden die gefokt werden voor een bepaalde
functie. Waarschijnlijk is ook jouw ras na WOII opnieuw samengesteld uit een paar overgebleven
rashondjes en een aantal honden met een soortgelijk uiterlijk. Het streng selecteren om te komen tot
het de gewenste hond, heeft geleid tot het verlies van genetische diversiteit en/of een extreem
uiterlijk. Dat heeft weer gezondheidsproblemen tot gevolg. Nou en die honden noemen wij nu een
cultureel erfgoed.
Maar hé, ik ga even mee in de gekte die aangejaagd wordt door een aantal belangrijke, slimme
mensen: De rashond is een cultureel erfgoed!
Er is al geconcludeerd dat dat erfgoed behoorlijk verwoest is aangezien de Raad van Beheer 5 jaar
geleden een restauratieplan heeft opgesteld, Fairfok. Helaas zit dit plan voor een groot deel nog
ergens in een pijplijn. Iets met ICT en cultuur was het geloof ik.
De Minister heeft daarom ingegrepen en criteria aan de wet verbonden zodat het erfgoed niet
verder verwoest kan worden. Nu zijn de criteria gericht op kortsnuitige hondjes maar de verwachting
is dat het hier niet bij blijft.
Dus beste fokkers hoe je het ook noemt of benoemd; we gaan restaureren, want dat hoort bij
cultureel erfgoed; conserveren en restaureren. Aan de slag!
Dit is van een fokker die wel verschil durft te maken door middel van outcross. Als ik een Mastiff zocht (wie weet in de toekomst), dan klop ik bij haar aan.
