Ik ging ze gisteravond ophalen bij mijn ouders na mijn werk, werd door beide gewoon begroet. Nog geen 10 min later een piepje en hij laat zn plas lopen. Mn vader wil hem uitlaten, maar kwam niet verder dan het pad bij de voordeur.
Ik dacht nog aan een verkramping van spieren, dat heeft hij wel eens een paar minuten.
Maar helemaal van de wereld, staren, geen reactie op ogen of op ons.
Meer dood dan levend naar de dierenarts, waarbij we onderweg al dachten dat hij overlen was.
Shock, maar waarvan, van plotse pijn, hoe dan.
Foto's van longen en hart gemaakt maar niets te zien. Zaak om eerst shock te behandelen en dan verder zien.
En dan moet je, 4 maand na de horror van de aanval met de rottweilers, weer een hond achterlaten bij een dierenarts.
Gisteravond laat werd ik gebeld door de dienstdoende arts dar hij eigenlijk niet verbeterd was, 37 graden, en de vraag was of hij de nacht zou overleven.
Optie was dus of erheen, Inslapen, of tot de ochtend wachten waarbij hij daar alleen zou kunnen overlijden.
Uiteindelijk overlegd en echo geëist omdat ze een bloeding vermoedden. (maar tot de ochtend wilden wachten), na aandringen is dit toch gedaan. Vocht of bloed in buik, maar voor punctie moest hij onder sedatie. Daar was hij te slecht voor.
Na overleg en nadenken dan toch gekozen voor de nacht afwachten, hopend dat shock zou zakken, waarna pas verder onderzoek nut zou hebben, arts is toch hele nacht gebleven.
Vanmorgen 9 uur konden we bij hem, klaar voor een dag onderzoeken en vooral nadenken wat je een 13,5 jarige hond nog wilt aandoen.
Loopt hij daar gewoon rond alsof er niets aan de hand is, artsen voor een raadsel, die hadden niet verwacht dat hij het zou halen.
En nu? Er zat nog iets vocht, wellicht door shock, en doordat hij zoveel vocht heeft gehad geeft bloedonderzoek nu een vertekend beeld.
Hij is mee naar huis, lekker slapen en in de gaten houden, maandag terug voor echo om naar vocht te kijken en een bloedonderzoek om de organen te checken.
Met haviksogen houden we hem tot die tijd in de gaten.
Wat reëel is doen we, voor nu lijkt hij alleeb erg moe, logisch. Maar het moet ergens door komen. Dat is nog een raadsel.
Mijn lieve eerste hond, mijn oudje, ik ben niet klaar om 4 maand na peer weer een hond in te laten slapen dus duimen dat dat nog even niet nodig is.
Pff
Bah, ik zal duimen dat het gewoon iets mysterieus en eenmaligs was en dat Milo vanaf nu gewoon nog een hele tijd lekker mee kan! 
