Gedragsverandering bij pijn?

[Soooof]

Ik ben vandaag geïntrigeerd door Rex zijn gedrag en ik ben benieuwd wat de ervaringen van het alwetende hondenforum in deze kwestie zijn. Dus een topic.

Korte achtergrond; Rex, herderreu, 2,5. In de normale situatie kan hij het bijna met iedereen goed vinden. Degenen met wie hij het niet goed kan vinden, zijn inmiddels voor mij al mijlenver vooruit te voorspellen en dat zijn altijd dezelfde type reuen. Prima. Rex is niet echt van de afdeling dat ie een punt wil maken. Soms wordt er een beetje stijfpotig om iemand heen gedraaid, beetje binnensmonds gemopperd en mannelijk de mouwen opgestroopt in het uiterste geval, maar er wordt nooit geknokt. Hij is blij als ik dan gewoon doorloop, roep dat hij ook moet doorlopen en dat is dan dat. Hij lijkt het in het leven gewoon niet zo heel erg belangrijk te vinden om ruzie te maken of uit te zoeken wie hier nou precies de opperhond is en hij geeft die status dan ook graag af aan een ander. Als hij maar lol kan maken en rond kan racen vindt ie het al snel wel best.

Dan een tijdje geleden (paar maanden, weet het niet meer exact); hij had een schaafwond aan zijn poot en het kussentje was stuk. Een flinke wond, paar dagen echt gehinkeld, toen mank gelopen en daarna weer voorzichtig belast, na twee weken volledig genezen en niets meer aan de hand. Maar in die tussentijd, dat hij die wond had en rondhinkte in het bos deed ie chagrijnig tegen (bijna, hij maakt graag een uitzondering voor knappe teefjes ) iedereen die we tegenkwamen. Niet dat er nu wel echt geknokt werd, maar hij begon wel tegen iedereen te brommen die het maar waagde in zijn buurt te komen, wegblaffen van andere honden, gewoon chagrijnig gemopper zonder aanleiding van de andere hond. Ik vermeed dus maar gewoon iedereen zo veel mogelijk en toen de wond genas ging het gedrag ook weer weg.

En dan nu; het eerste signaal (achteraf..) was dat Rex begon te brommen tegen twee honden hier in de buurt, waar hij het normaal prima mee kan vinden. Niks heel spannends, gewoon een beetje mopperen en wegblaffen. Blaffen is niks geks in Rex zijn wereld, dus ach. Dacht ik. Daarna begon hij met het flink uitkafferen van Manu, die daar ook al geen aanleiding voor gaf en gister deed ie hetzelfde tegen een andere hond hier in de wijk. Punt is; hij doet niet écht iets, maar hij doet wel alsof ie dat van plan is. En dan bedoel ik; woest blaffend achter de hond in kwestie aangaan en zijn PUNT! maken. Met Manu dacht ik even echt dat ze zouden gaan vechten, maar Manu is 0,0 onder de indruk van Rex en doorzag zijn show. Daarmee ging het dus goed, maar je kan het natuurlijk slechter treffen. Nou was ik vanochtend met hem bij de dierenarts omdat man en ik vonden dat ie af en toe raar liep en die vermoed een verrekte spier die waarschijnlijk al een tijdje geleden bezeerd is. Geen schokkende dingen, rust, pijnstilling indien nodig en dan gaat het wel weer over. Ik vermoed dus nu -met het oog op de vorige keer- dat meneer zijn wangedrag wederom voortkomt uit pijn. Zeker weten doen we het natuurlijk niet, maar de tijd zal het leren. Als ie zich weer normaal gaat gedragen als de pijn weggaat ben ik tevreden en loop ik gewoon tot die tijd weer om iedereen heen. Kan ik mee leven.

Mijn eigenlijke vraag is; waaróm doen we zo chagrijnig? Wat is de reden? En daarnaast vraag ik me af of het voor jullie herkenbaar is?

Ik verdenk Rex ervan dat ie zich wanneer hij pijn heeft op de een of andere manier zwakker voelt dan normaal en dat een soort over-compenseert naar anderen door een punt te maken dat hij echt, heus, zeker, geen watje is. Of hij dan daarmee iets aan die ander wil bewijzen of aan zichzelf weet ik niet. Overigens; als jullie andere verklaringen of ideeën hebben hoor ik het ook graag.

[sbientje]

Dat laatste zou goed kunnen denk ik ja, hij voelt zich zwakker dus hij begint maar vast te meppen zodat het tenminste nog wat lijkt? Of hij is bang dat ie meer pijn krijgt als een hond in de buurt komt, dat kan ook.
Ik zit al een week onder de processierupsenbulten en ik ben ook niet te genieten, dus ik snap het wel. Als je neit lekker in je vel zit ben je logischerwijs wat korter aangebonden. Het is niet dat ik de hele dag op iedereen loop te tieren maar ben wel sneller snibbig haha

[Soooof]

Pijn of niet, woest blaffend achter een hond aanrennen om je punt te maken mag niet.
En al helemaal niet als je een herder bent want die hebben op dat gebied al een slechte naam.
Als hij zich dus niet wil gedragen dan zou ik hem mooi aangelijnd houden.

Ja, daar sta ik hetzelfde in hoor. Als je je misdraagt ga je aan de lijn en als je je dan nog steeds niet weet te gedragen ga ik net zo makkelijk weer naar huis.

[Soooof]

Dat laatste zou goed kunnen denk ik ja, hij voelt zich zwakker dus hij begint maar vast te meppen zodat het tenminste nog wat lijkt? Of hij is bang dat ie meer pijn krijgt als een hond in de buurt komt, dat kan ook.
Ik zit al een week onder de processierupsenbulten en ik ben ook niet te genieten, dus ik snap het wel. Als je neit lekker in je vel zit ben je logischerwijs wat korter aangebonden. Het is niet dat ik de hele dag op iedereen loop te tieren maar ben wel sneller snibbig haha

Ja dat is mijn verklaring dus een beetje. Maar dat is uiteraard wel mijn menselijke interpretatie.
Overigens zou ik ook chagrijnig van die rupsen... Sterkte ermee!

[Dennenappel]

Ik denk dat hij gewoon anderen uit z'n buurt wil houden omdat hij pijn heeft/niet lekker is.
Zo van, ik kan niets, ik wil niets dus wegwezen.
Kan dat me wel voorstellen, logisch eigenlijk.
Als iets zeer doet wil je ook niet spelen of iets.

[dagmar88]

Niko werd lelijk en onberekenbaar op het moment dat het van normaal bejaardenongemak naar pijn ging.
Hij voelde zelf dat hij met twee poten in het graf stond en vond opeens de aanval de beste verdediging.
Een rare gewaarwording met een sociale oude sukkel.

[DesireeB]

Droef zijn lontje is ook korter met pijn. Er zijn een paar honden waar hij echt niet mee kan en waarbij hij wel echt wil knokken. Ik houdt hem dan wel, maar kost best wel even wat moeite.

Toen hij net aan zijn oog geopereerd was reageerde hij ook een stuk meer op honden waar hij normaal geen moeite mee heeft. Dat koste dan ook geen moeite, het was vooral schijnvertoon dat ze uit zijn buurt moesten blijven, zag er heel woest uit maar stelde niks voor.
Ik heb toen zelfs een meneer gevraag of hij zijn boomertjes even wilde meenemen die ons stonden te blokkeren op de brug. Die waren ook uit op narigheid en ik durfde op dat moment de gok niet te nemen terwijl ik dat soort hondjes normaal met Droef gewoon kan passeren hoe erg ze ook uitvallen, hij reageert er dan niet op maar nu zag ik dat Droef het allemaal niet heel geslaagd vond.

Sinds de hechtingen eruit zijn en zijn oog nu wel goed aan het herstellen is, is hij gewoon weer de oude. Droef piepte tijdens spel ook geregeld als zijn vrienden aan de verkeerde kant stonden en bijna in de buurt van zijn oog kwamen. Dus ik denk een soort van onzekerheid in combinatie met chagrijnig door de pijn.

[JustJoyce]

Sinds Chef een hernia heeft gehad is hij vreselijk onzeker naar andere honden want zich uit in luid geblaf en soms uitvallen. Hij wil iedereen uit de buurt van zijn rug houden, ook al is hij bij laatste controle weer helemaal goedgekeurd. Dus hij koppelt nog steeds die pijn aan honden ofzo.

[Ramiek]

Toen Rana de eerste keer uitviel bleek dat ook door pijn te komen. Ze viel nooit uit daarom heb ik er toen gelijk een dierenartsbezoek achteraan gedaan.

[Caro]

Ik maakte zoiets afgelopen week mee. Ik kom tijdens mijn wandeling regelmatig een andere vrouw tegen die ook een tervueren teefje heeft net als ik en dan kletsen we altijd even of we lopen een stuk samen. De honden snuffelen altijd heel even aan elkaar en dat is het, verder niet veel belangstelling, altijd goed gegaan. Maar deze keer kreeg mijn Shep een flinke grom toen ze even voorzichtig ging snuffelen maar die andere hond heeft net de diagnose botkanker in beide heupen gekregen. Heeft wel pijnstilling maar toch ook nog pijn. Ik en het bazinnetje gingen er ook vanuit dat ze dat deed vanwege pijn omdat ze echt nooit gromt naar andere honden. Ikzelf kon haar wel gewoon aanhalen, dat vond ze prima. Dus denk inderdaad dat het toch iets is van zwakker voelen naar de andere hond toe. Want als het uit chagrijn zou zijn, zou ze toch ook naar mij hebben moeten grommen.

[Soooof]

Dank allen! Interessant om jullie ideeen te lezen. En dat het dus vaker voorkomt.

[ranetje]

Het is niet voor niets dat een (goede) gedragsdeskundige die bij een probleem wordt geroepen altijd beging met een medische check-up.
Er is voor mij niets logischer dan gedragsverandering door pijn

[DeDiana]

Het is niet voor niets dat een (goede) gedragsdeskundige die bij een probleem wordt geroepen altijd beging met een medische check-up.
Er is voor mij niets logischer dan gedragsverandering door pijn

Klopt. Maar hoe dat zich bij honden kan uiten, is wel heel verschillend.
Mila had jaren geleden eens heel erg afwijkende leverwaardes. Daarvan was ze niet ziek, hooguit een fractie slomer, maar het eerste wat ik merkte is dat ze opeens onzekerder werd naar andere honden. Dat was vond ik heel vreemd, want Mila is nooit onzeker naar andere honden. Ze ging niet uitvallen of snauwen, maar haar lichaamstaal was opeens veel minder zelfverzekerd. Later bleek dus dat ze die enorm afwijkende leverwaarden had. Toen dat was opgelost, was haar gedrag naar andere honden ook weer als vanouds.

Toen Amy nog ziek was, maakte ze zich een beetje onzichtbaar bij andere honden en koos ze eerder voor alles uit de weg gaan. Hoe sterker ze zich voelde, hoe meer ze durfde (dus ook 'enge' honden proberen op afstand te houden met geblaf). Nu merk ik het daaraan ook meteen als ze zich niet zo lekker voelt, dan laat ze alles over zich heen komen en komt niet meer voor zichzelf op. Als ze zich lichamelijk niet goed voelt, valt ze dus ook niet uit naar vreemde honden, terwijl ze zich zeker net zo ongemakkelijk voelt bij een toenadering.

Taartje heeft wel duidelijk een korter lontje als ze pijn heeft. Die kan dan opeens snauwen naar een kat of andere hond, wat ze normaal echt nooit zou doen zonder heel goede reden.

[Manuma]

Het was echt niks voor Rex nee.
Ik dacht ook even dat het moment nu daar was dat ze elkaar niet meer zouden kunnen zien maar Manu had blijkbaar al door dat het een show was
Normaal, als een hond zo op hem af komt, wordt Manu echt heel kwaad en pakt hij terug maar hij gaf Rex heel veel tijd zich te bedenken. Die Rex heeft toch stiekem wat privileges bij hem hoor

Ik hoop dat zijn poot gauw beter gaat, arm ding. Al die stokken die nou gewoon maar stil op de grond moeten liggen. Hij snapt er vast niks van

[ranetje]

Het is niet voor niets dat een (goede) gedragsdeskundige die bij een probleem wordt geroepen altijd beging met een medische check-up.
Er is voor mij niets logischer dan gedragsverandering door pijn

Klopt. Maar hoe dat zich bij honden kan uiten, is wel heel verschillend.
Mila had jaren geleden eens heel erg afwijkende leverwaardes. Daarvan was ze niet ziek, hooguit een fractie slomer, maar het eerste wat ik merkte is dat ze opeens onzekerder werd naar andere honden. Dat was vond ik heel vreemd, want Mila is nooit onzeker naar andere honden. Ze ging niet uitvallen of snauwen, maar haar lichaamstaal was opeens veel minder zelfverzekerd. Later bleek dus dat ze die enorm afwijkende leverwaarden had. Toen dat was opgelost, was haar gedrag naar andere honden ook weer als vanouds.

Toen Amy nog ziek was, maakte ze zich een beetje onzichtbaar bij andere honden en koos ze eerder voor alles uit de weg gaan. Hoe sterker ze zich voelde, hoe meer ze durfde (dus ook 'enge' honden proberen op afstand te houden met geblaf). Nu merk ik het daaraan ook meteen als ze zich niet zo lekker voelt, dan laat ze alles over zich heen komen en komt niet meer voor zichzelf op. Als ze zich lichamelijk niet goed voelt, valt ze dus ook niet uit naar vreemde honden, terwijl ze zich zeker net zo ongemakkelijk voelt bij een toenadering.

Taartje heeft wel duidelijk een korter lontje als ze pijn heeft. Die kan dan opeens snauwen naar een kat of andere hond, wat ze normaal echt nooit zou doen zonder heel goede reden.

Natuurlijk kan zich dat verschillend uiten, daarom schreef ik ook verandering

Uit jouw verhaal blijkt dus weer hoe belangrijk het is je honden goed te kunnen lezen

[DeDiana]

Het is niet voor niets dat een (goede) gedragsdeskundige die bij een probleem wordt geroepen altijd beging met een medische check-up.
Er is voor mij niets logischer dan gedragsverandering door pijn

Klopt. Maar hoe dat zich bij honden kan uiten, is wel heel verschillend.
Mila had jaren geleden eens heel erg afwijkende leverwaardes. Daarvan was ze niet ziek, hooguit een fractie slomer, maar het eerste wat ik merkte is dat ze opeens onzekerder werd naar andere honden. Dat was vond ik heel vreemd, want Mila is nooit onzeker naar andere honden. Ze ging niet uitvallen of snauwen, maar haar lichaamstaal was opeens veel minder zelfverzekerd. Later bleek dus dat ze die enorm afwijkende leverwaarden had. Toen dat was opgelost, was haar gedrag naar andere honden ook weer als vanouds.

Toen Amy nog ziek was, maakte ze zich een beetje onzichtbaar bij andere honden en koos ze eerder voor alles uit de weg gaan. Hoe sterker ze zich voelde, hoe meer ze durfde (dus ook 'enge' honden proberen op afstand te houden met geblaf). Nu merk ik het daaraan ook meteen als ze zich niet zo lekker voelt, dan laat ze alles over zich heen komen en komt niet meer voor zichzelf op. Als ze zich lichamelijk niet goed voelt, valt ze dus ook niet uit naar vreemde honden, terwijl ze zich zeker net zo ongemakkelijk voelt bij een toenadering.

Taartje heeft wel duidelijk een korter lontje als ze pijn heeft. Die kan dan opeens snauwen naar een kat of andere hond, wat ze normaal echt nooit zou doen zonder heel goede reden.

Natuurlijk kan zich dat verschillend uiten, daarom schreef ik ook verandering

Uit jouw verhaal blijkt dus weer hoe belangrijk het is je honden goed te kunnen lezen

Het was ook meer een toevoeging bij jouw advies om bij gedragsverandering een medische check-up te doen Die gedragsverandering kan dus veel gezichten hebben. Zeker bij plotselinge gedragsveranderingen waarvoor geen duidelijke oorzaak is, breng ik ook meteen een bezoekje aan de dierenarts.

[Soooof]

Het was echt niks voor Rex nee.

Voor een hond die normaal gesproken de vrolijkheid in hoogst eigen persoon is... Nee, dat vond ik ook niet.

Ik dacht ook even dat het moment nu daar was dat ze elkaar niet meer zouden kunnen zien maar Manu had blijkbaar al door dat het een show was
Normaal, als een hond zo op hem af komt, wordt Manu echt heel kwaad en pakt hij terug maar hij gaf Rex heel veel tijd zich te bedenken. Die Rex heeft toch stiekem wat privileges bij hem hoor

Ja Manu was heel tolerant, hij had volkomen gelijk gehad als ie Rex op zn donder had gegeven.

Het is niet voor niets dat een (goede) gedragsdeskundige die bij een probleem wordt geroepen altijd beging met een medische check-up.
Er is voor mij niets logischer dan gedragsverandering door pijn

Klopt. Maar hoe dat zich bij honden kan uiten, is wel heel verschillend.
Mila had jaren geleden eens heel erg afwijkende leverwaardes. Daarvan was ze niet ziek, hooguit een fractie slomer, maar het eerste wat ik merkte is dat ze opeens onzekerder werd naar andere honden. Dat was vond ik heel vreemd, want Mila is nooit onzeker naar andere honden. Ze ging niet uitvallen of snauwen, maar haar lichaamstaal was opeens veel minder zelfverzekerd. Later bleek dus dat ze die enorm afwijkende leverwaarden had. Toen dat was opgelost, was haar gedrag naar andere honden ook weer als vanouds.

Toen Amy nog ziek was, maakte ze zich een beetje onzichtbaar bij andere honden en koos ze eerder voor alles uit de weg gaan. Hoe sterker ze zich voelde, hoe meer ze durfde (dus ook 'enge' honden proberen op afstand te houden met geblaf). Nu merk ik het daaraan ook meteen als ze zich niet zo lekker voelt, dan laat ze alles over zich heen komen en komt niet meer voor zichzelf op. Als ze zich lichamelijk niet goed voelt, valt ze dus ook niet uit naar vreemde honden, terwijl ze zich zeker net zo ongemakkelijk voelt bij een toenadering.

Taartje heeft wel duidelijk een korter lontje als ze pijn heeft. Die kan dan opeens snauwen naar een kat of andere hond, wat ze normaal echt nooit zou doen zonder heel goede reden.

Natuurlijk kan zich dat verschillend uiten, daarom schreef ik ook verandering

Uit jouw verhaal blijkt dus weer hoe belangrijk het is je honden goed te kunnen lezen

Het was ook meer een toevoeging bij jouw advies om bij gedragsverandering een medische check-up te doen Die gedragsverandering kan dus veel gezichten hebben. Zeker bij plotselinge gedragsveranderingen waarvoor geen duidelijke oorzaak is, breng ik ook meteen een bezoekje aan de dierenarts.

Rex is dus duidelijk van het snauw-type. In die zin leert dit topic me ook wel om dan beter (/sneller) op mijn gevoel te vertrouwen dat er misschien iets mis is. Als in; ik vond hem zich echt anders gedragen dan anders dus wellicht had ik daar eerder op moeten vertrouwen. Voelde me sowieso al schuldig dat ik hem dus blijkbaar met pijn heb laten rondlopen.. Maar goed, nu weten we het, hebben we pijnstilling en houden we rust (niet zijn specialiteit) dus komt het allemaal heus weer goed.

[Mary O]

Waarschijnlijk een late reactie, maar ik plaats het toch
Wij hadden het ook met Joep. Hij veranderde in een chagrijnig oud mannetje, maar hij is net 7 jaar. In mijn ogen niet zo oud voor een kruising teckel/jr. van 6.5 kilo. In tegenstelling tot Rex vond Joep het altijd wel nodig om even te laten weten dat hij er was, door te grommen Hij wist trouwens precies bij wie hij dat kon maken. In de loop van de jaren wist ik hoe hij op bepaalde honden reageerde. Tot de laatste weken. Zijn grommen werd erger en zijn lontje steeds korter. Ook naar onze andere honden. Vorige week besloten om hem eerst lichamelijk na te laten kijken voor we verder stappen zouden nemen. Als klap op de vuurpijl was er afgelopen zaterdag een heuse teckel gevecht en ondanks zijn grommen was Joep geen vechter.
Afgelopen maandag bij de dierenarts geweest en hij bleek zijn rechter schouder gekneusd te hebben
Wij hebben bij Joep nooit pijn gemerkt, hij bleef rennen en graven. Hij krijgt nu pijnstillers en maar zien of zijn gedrag weer beter wordt.

[Droppie]

Het wisselt, mijn eerste eigen hond werd bang en wilde weg, die moest ik na zware operatie echt uitdagen om letterlijk weer naar buiten te gaan.

Mijn hond daarna trok wat meer naar binnen, ging wat vaker liggen, maar verder geen echte gedragsverandering, pas later ging ik terugkijkend denken, ohhhh.

Nu, die lijkt zich helemaal niks aan te trekken van pijn.

Het wisselt ook wel per soort pijn, ik heb het idee dat als het meenus is, de hond zich meer terug trekt en dat de rest wat meer karakter is maar ook, is het plotseling, dan kan drama meespelen, terwijl ze anders niet zoveel laten merken.

[Soooof]

Om het topic maar even af te ronden met een update... Rex is weer zijn eigen blije zelf (al een tijdje) en daarmee is het dus wel duidelijk dat het gedrag echt door de pijn aan zijn poot kwam. De honden in onze straat kunnen weer langslopen zonder risico op gehoorschade en de laatste keer dat hij Manu zag heeft ie die ook niet willen opvreten. Dat laatste kan overigens ook komen omdat hij te zeer onder de indruk was van een teefje dat hém juist graag wilde opvreten.

[DeDiana]

Fijn dat zijn poot weer in orde is en zijn gedrag ook weer als voorheen!