Dan neem je toch gewoon een nieuwe

[Caro]

Ik heb daarnet het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe" van Antoinette Scheuldermann besteld over onbegrip van veel mensen over hoeveel verdriet je kunt hebben na overlijden van een huisdier. Ik ben benieuwd. Ik merk het in mijn omgeving ook vaak zat en dat zit me altijd behoorlijk dwars.

[Sandra&co]

Zoiets kan me toch echt niet dwars zitten. Ik zou me toch al ellendig voelen als een beest zou overlijden, daar kan wat een ander zegt echt niet overheen. Dus ze gaan hun goddelijke gang maar.

Maaruh, wel slim van die vrouw om over zoiets een boek te schrijven. Dat soort onderwerpen verkopen altijd wel lekker

[S@ndr@]

tja, ik denk dat mensen die van een huisdier hebben gehouden.. allemaal wel kunnen invoelen hoe dat is....... en van de rest zul je misschien niet zoveel moeten verwachten op de front..... scheelt teleurstellingen ..

[Caro]

Ik had deze reacties wel verwacht. Maar voor mij is mijn hond belangrijker dan alle mensen in mijn leven. Daar heb ik mijn redenen voor maar niet zo'n zin om hier helemaal uit te gaan leggen wat ik heb meegemaakt. Ik zal wel commentaar krijgen maar juist vanwege mijn gevoelens voor mijn hond, kwetst het onbegrip van mensen me regelmatig. Natuurlijk kan ik roepen dat ik daar schijt aan heb maar als ik eerlijk ben vind ik dat onbegrip toch moeilijk.

[blondie]

Een boek daarover aanschaffen, ben dan wel benieuwd wat dat boek inhoudelijk te vertellen heeft?

In mijn omgeving, ook mensen zonder honden of andere huisdieren hebben ze eigenlijk nooit zo gereageerd. Ik had na het overlijden van mijn eerste hond juist "moeite" met de reacties van mensen (ook voor mij onbekenden) die me vroegen waar hij was, en als ik zei dat hij er niet meer was gingen benoemen hoe erg ze het wel niet vonden omdat ze altijd zo konden genieten van hoe we met elkaar omgingen.
Dat hakte er altijd enorm in, ook al bedoelden ze het goed.

En we hebben eigenlijk ook nooit rare reacties gekregen toen we ineens met een pup liepen terwijl mijn tweede hond nog niet eens koud was, om even bot te zeggen.
Nu was dat ook niet gepland, en ik weet ook niet of ik zo snel na de dood van een ander weer een "nieuwe" aan zou schaffen, maar daar heeft niemand anders in mijn ogen iets over te zeggen.

Even off topic, ik merk juist dat een beslissing over de naderende dood van een hond voor veel mensen moeilijk is. Hier lees ik dat en ook in mijn omgeving heb ik best vaak dat andere mensen willen praten over die soms onvermijdelijk te nemen beslissing.
Dan vind ik dit boekje weer verhelderend: http://www.hethazewinkel.nl/service/zij ... -te-vroeg/

[Caro]

Blondie, ik weet ook niet wat ik van het boek ga vinden maar ik las in een artikel dat het ook handvaten geeft aan mensen die ermee bezig zijn dat ze op een dag afscheid moeten nemen. Mijn hond is nu 12, dus niet meer de jongste. Ik ben daar nu dus wel meer mee bezig.

[dagmar88]

Wat heb je aan dat begrip? Was er hier wel hoor, vooral van vrienden en familie die zelf honden hebben.
Een oude, versleten hond inslapen hoort vind ik tot de normale orde van dingen. Het moment bepalen is lastig, het inslapen zelf ook, maar daarna is het grootste leed wel weer geleden.
Ik wist dus niet zo goed wat ik met alle steunbetuigingen en bezorgde mensen moest.
Een hond veel te vroeg of op een nare/onverwachte manier verliezen heb ik wel even last van.
Maar als je dat al niet zelf kunt verwerken ben je toch wel een beetje van het padje.

En ja, ik neem gewoon een nieuwe. Mijn ex heeft de "nieuwe" dezelfde dag dat niko is ingeslapen gebracht. Een volgende hond brengt troost, afleiding en vrolijkheid, dus die komt ook zodra ik het juiste exemplaar gevonden heb.
Ga mezelf niet god weet hoelang zitten martelen met intense rouw. M'n leven draait voor het grootste deel om de dieren, maar uiteindelijk is een hond een hond.

[Caro]

Dagmar; dan ben ik blijkbaar van het padje.
Nanna: dat doe ik zeker wel hoor, genieten van alle leuke momenten samen en nu veel bewuster dan vroeger.

[Wolfsblut]

Eerlijk gezegd kan het me geen reet schelen wat een ander er van vindt. Als je totaal geen dieren gewend bent en er niets mee hebt kan ik nog wel snappen ook dat je zo denkt.
Ik zou wel uit empathie mijn bakkes houden dan

Mensen die dit soort uitspraken doen, "dan neem je toch gewoon een nieuwe", weten niet wat empathie betekent. Van een kras op hun auto of een vieze vlek in hun Dubarry laarzen, kunnen ze in tegenstelling tot het overlijden van een hond, weken lang over hun toeren zijn.

[Tineke]

Soms zeggen mensen ook onhandige dingen maar niet met de bedoeling om kwetsend te zijn. Al meerdere mensen hebben mij na de dood van Micron gevraagd of er weer een nieuw hondje zou komen. Dat was niet naar bedoeld en ze wisten wat Micron voor mij betekende maar meer omdat zoals iemand het zei, ik z kaal was zonder zo'n klein hondje aan mij zijde.

Ik denk dus eerder dat mensen iets onhandig brengen maar dat het wellicht niet zo bedoeld is.

[blondie]

Ik had deze reacties wel verwacht. Maar voor mij is mijn hond belangrijker dan alle mensen in mijn leven. Daar heb ik mijn redenen voor maar niet zo'n zin om hier helemaal uit te gaan leggen wat ik heb meegemaakt. Ik zal wel commentaar krijgen maar juist vanwege mijn gevoelens voor mijn hond, kwetst het onbegrip van mensen me regelmatig. Natuurlijk kan ik roepen dat ik daar schijt aan heb maar als ik eerlijk ben vind ik dat onbegrip toch moeilijk.

Maar Caro, mensen die dan blijkbaar zo reageren kennen jou dan toch helemaal niet?
En ik weet niet welk negatief commentaar je hierop denkt te krijgen?
Mijn huisdieren zijn mij heel veel waard, en de dood van Finn mijn eerste hond heb ik een plek gegeven maar ik kan nog emotioneel worden en toch nog steeds een gevoel van enorm gemis hebben. Mijn partner kan nog steeds niet praten over de dood van Bluf, mijn tweede hond, en over Joe de kat kunnen we het ook niet hebben.
En ik heb ook verdriet over verlies van familieleden, maar onze huisdieren waar we dag en dagelijks mee samen zijn en waren, daar is het verdriet in mijn geval ook soms rauwer om.

Gelukkig in mijn omgeving kennen mensen mij en weten hoeveel de huisdieren voor mij betekenen, bij de plotselinge dood van mijn konijn heb ik pa gebeld. In een mum stonden ze op de stoep bij me, ook bij het afscheid nemen van mijn honden of in ieder geval op de vooravond ervan waren ze erbij, en anderen die ik vergeten was te bellen omdat ik dacht dat ze er niet zoveel mee hadden waren wat verbolgen dat ze pas achteraf hoorden dat mijn huisdier er niet meer was.

Soms moet je mensen ook wel durven vertellen hoeveel je huisdier voor je betekent, dan kunnen ze ook meer invoelend reageren is mijn gedachte dan ook

[hewi]

Ik mis mijn donna. Gruwelijk. Maar wat een lol en plezier heb ik van de andere 2.
Ik zou ook zo een nieuwe hebben denk ik als ik hun niet had gehad. Mijn hart is groot genoeg.
En waarom zou je jezelf niet een eindje helpen om met het verlies om te gaan?

Ik had trouwens hetzelfde als dagmar. Zo ontzettend veel lieve mensen die allemaal mooie dingen zeiden. Ik had bijna het idee dat ik hun moest steunen.
Want ze was op. Het was klaar. Hoezeer ik dr ook mis

[S@ndr@]

ja ik begrijp er alles van toen in anderhalf jaar tijd 2 bullen in laten slapen die veel te jong waren, en dat hakt er in, en eigenlijk vind ik dat nog moeilijk... 4 jaar beiden..... dat is toch nauwelijks weg te krijgen hoor....

[Caro]

Ik had deze reacties wel verwacht. Maar voor mij is mijn hond belangrijker dan alle mensen in mijn leven. Daar heb ik mijn redenen voor maar niet zo'n zin om hier helemaal uit te gaan leggen wat ik heb meegemaakt. Ik zal wel commentaar krijgen maar juist vanwege mijn gevoelens voor mijn hond, kwetst het onbegrip van mensen me regelmatig. Natuurlijk kan ik roepen dat ik daar schijt aan heb maar als ik eerlijk ben vind ik dat onbegrip toch moeilijk.

Maar Caro, mensen die dan blijkbaar zo reageren kennen jou dan toch helemaal niet?
En ik weet niet welk negatief commentaar je hierop denkt te krijgen?
Mijn huisdieren zijn mij heel veel waard, en de dood van Finn mijn eerste hond heb ik een plek gegeven maar ik kan nog emotioneel worden en toch nog steeds een gevoel van enorm gemis hebben. Mijn partner kan nog steeds niet praten over de dood van Bluf, mijn tweede hond, en over Joe de kat kunnen we het ook niet hebben.
En ik heb ook verdriet over verlies van familieleden, maar onze huisdieren waar we dag en dagelijks mee samen zijn en waren, daar is het verdriet in mijn geval ook soms rauwer om.

Gelukkig in mijn omgeving kennen mensen mij en weten hoeveel de huisdieren voor mij betekenen, bij de plotselinge dood van mijn konijn heb ik pa gebeld. In een mum stonden ze op de stoep bij me, ook bij het afscheid nemen van mijn honden of in ieder geval op de vooravond ervan waren ze erbij, en anderen die ik vergeten was te bellen omdat ik dacht dat ze er niet zoveel mee hadden waren wat verbolgen dat ze pas achteraf hoorden dat mijn huisdier er niet meer was.

Soms moet je mensen ook wel durven vertellen hoeveel je huisdier voor je betekent, dan kunnen ze ook meer invoelend reageren is mijn gedachte dan ook

Ik merk dat vooral de mensen in mijn omgeving die zelf ook honden hebben wel dat begrip hebben. De meeste van mijn collega's gelukkig ook. Toen ik laatst mijn dienst niet wilde werken omdat Shep ziek was, waren er een paar collega's die zeiden; dan blijf je toch thuis want als één van de moeders hier een ziek kind zou hebben, zou die ook thuis blijven, dus dat is erg fijn. Zij snappen wel dat Shep voor mij net zo belangrijk als een kind is.
Het is vooral mijn familie die er niks van snapt. Blijkbaar is het veel erger je man te verliezen maar Shep is mijn levenspartner.

[Caro]

Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

[S@ndr@]

ik hoop juist het omgekeerde dat als Van Gils zou gaan dat ik hem in de ochtend vind en niet dat ik het moet gaan beslissen voor hem .. liever dat hij het zelf doet...... dan regel ik de rest wel..

[malinois]

Mijn overleden honden hebben enorm veel voor mij betekend en mijn huidige honden doen dat nog steeds. Minstens zoveel als jouw honden voor jou betekenen al geloof je dat misschien niet. Maar elke keer als ik met zo'n lief puppeding in mijn armen sta weet ik ook dat hij mij als het goed is niet gaat overleven en er dus een moment komt dat ik afscheid zal moeten nemen. De één veel te vroeg en onverwacht, de ander voor t niet meer gaat op een respectabele leeftijd. En ja ik was woest toen Xito plots overleed met 8 jaar... woest op alles en iedereen want die hond was in de bloei van zijn leven, enorm verdrietig omdat ik hem niet kwijt wilde... zeker niet zo vroeg en nee ik heb er heel lang geen vrede mee gehad. Maar daar schiet niemand iets mee op incl mijn andere honden niet. Xena was op een week of wat na 15 jaar. Die was op en ik wilde t niet nog verlengen alleen voor mijn ego. Natuurlijk zou ik willen dat ze er nog was maar dat gaat niet, punt.
En wat anderen er van vinden... t zal me een zorg zijn. Ik heb overigens heel fijne reacties gehad zelfs van niet hondenmensen waar ik het niet van verwacht had. Zelfs een 'gratis' vrije dag op de dag van overlijden van mn toenmalige werkgever omdat hij wist hoe gek ik met ze was.

[Caro]

Ik vond destijds het overlijden van teckeltje Simone heel moeilijk. Ze had de leeftijd er voor hoor maar ik stond voor een voldongen feit. Ze lag 's morgens dood op de bank.
Sommige mensen zeggen 'daar teken ik voor' maar voor mij hoeft het niet. Ik ga liever een hond in laten slapen; dan kun je aan het idee wennen en voor je gevoel afscheid nemen.

Dat vind ik een lastige, aan de ene kant denk ik wel fijn voor de hond als die wellicht rustig is ingeslapen maar aan de andere kant is wel erg onverwachts en je kan geen afscheid nemen. Wat een schrik als je dan 's morgens beneden komt en je hondje ligt daar.

[blondie]

Blondie, ik weet ook niet wat ik van het boek ga vinden maar ik las in een artikel dat het ook handvaten geeft aan mensen die ermee bezig zijn dat ze op een dag afscheid moeten nemen. Mijn hond is nu 12, dus niet meer de jongste. Ik ben daar nu dus wel meer mee bezig.

Dan is dat andere boekje wat in de link staat wellicht ook goed om door te lezen.

Maar welke handvatten denk je te krijgen, welke antwoorden denk je te krijgen? Serieuze vraag overigens.

[dagmar88]

Dagmar; dan ben ik blijkbaar van het padje.

Ik denk dat iedereen die zo'n boek aanschaft dat wel een beetje is. Mensen die je kennen weten wel hoe belangrijk je hond is.
Huisdieren gaan dood. Dat weet je wanneer je er aan begint, hoort er bij.
Als je na een paar dagen brullen jezelf niet op kunt pakken en verder gaan ligt dat niet aan (onbegrip van) je omgeving.

[Caro]

Blondie, ik weet ook niet wat ik van het boek ga vinden maar ik las in een artikel dat het ook handvaten geeft aan mensen die ermee bezig zijn dat ze op een dag afscheid moeten nemen. Mijn hond is nu 12, dus niet meer de jongste. Ik ben daar nu dus wel meer mee bezig.

Dan is dat andere boekje wat in de link staat wellicht ook goed om door te lezen.

Maar welke handvatten denk je te krijgen, welke antwoorden denk je te krijgen? Serieuze vraag overigens.

Om eerlijk te zijn weet ik dat niet. Ben eigenlijk gewoon heel benieuwd naar dat boek. Ook vind ik het interessant om ervaringen van andere mensen te lezen.

[S@ndr@]

ik hoop juist het omgekeerde dat als Van Gils zou gaan dat ik hem in de ochtend vind en niet dat ik het moet gaan beslissen voor hem

Zo zie je maar dat iedereen daar anders in staat Ik heb geen moeite met beslissen van wanneer. Dat moment is er wanneer het voor de hond niet meer leuk is. Wat ik er verder van vind of moeite mee heb mag geen rol spelen; het belang van de hond staat voorop. En zodra ik die beslissing genomen heb word ik heel rustig.
Als je je hond dood vindt weet je niet of ie nog geleden heeft. En ik ben er liever zelf bij als ze de pijp aan Maarten geven.

als een hond toch gaat in zijn slaap is dat toch prachtig, ...... veel beter dan het hele gedoe met een dierenarts die ze toch al kennen van onaangenaamheden ..... en natuurlijk als het niet meer leuk is zal ik hem dat besparen,... maar ik teken er voor dat hij t zelf doet.....

[Caro]

Dagmar; dan ben ik blijkbaar van het padje.

Ik denk dat iedereen die zo'n boek aanschaft dat wel een beetje is. Mensen die je kennen weten wel hoe belangrijk je hond is.
Huisdieren gaan dood. Dat weet je wanneer je er aan begint, hoort er bij.
Als je na een paar dagen brullen jezelf niet op kunt pakken en verder gaan ligt dat niet aan (onbegrip van) je omgeving.

Met een paar dagen brullen zal het bij mij niet over zijn nee. Maar iedereen voelt anders en iedereen heeft ook recht op zijn eigen gevoelens. Als jij er na een paar dagen brullen overheen bent is dat alleen maar heel erg fijn voor jou maar zo werkt dat helaas niet bij iedereen.

[blondie]

Ik vond destijds het overlijden van teckeltje Simone heel moeilijk. Ze had de leeftijd er voor hoor maar ik stond voor een voldongen feit. Ze lag 's morgens dood op de bank.
Sommige mensen zeggen 'daar teken ik voor' maar voor mij hoeft het niet. Ik ga liever een hond in laten slapen; dan kun je aan het idee wennen en voor je gevoel afscheid nemen.

Dat vind ik een lastige, aan de ene kant denk ik wel fijn voor de hond als die wellicht rustig is ingeslapen maar aan de andere kant is wel erg onverwachts en je kan geen afscheid nemen. Wat een schrik als je dan 's morgens beneden komt en je hondje ligt daar.

Dat vind ik ook weer een moeilijke, met Finn hoopte ik echt dat hij in zijn slaap zou komen te overlijden, hij ging dan ook achteruit en ik wist dat ik een beslissing moest gaan maken als hij niet uit zichzelf zou komen te overlijden.
Dus in mijn geval had ik er vrede mee gehad als ik op een ochtend mijn hand naar beneden had laten hangen en zijn natte neus niet tegen mijn hand aangedrukt zou voelen worden.
Maar ons afscheid wat gepland was is ook goed geweest, dat dan weer wel.

[dagmar88]

Dagmar; dan ben ik blijkbaar van het padje.

Ik denk dat iedereen die zo'n boek aanschaft dat wel een beetje is. Mensen die je kennen weten wel hoe belangrijk je hond is.
Huisdieren gaan dood. Dat weet je wanneer je er aan begint, hoort er bij.
Als je na een paar dagen brullen jezelf niet op kunt pakken en verder gaan ligt dat niet aan (onbegrip van) je omgeving.

Met een paar dagen brullen zal het bij mij niet over zijn nee. Maar iedereen voelt anders en iedereen heeft ook recht op zijn eigen gevoelens. Als jij er na een paar dagen brullen overheen bent is dat alleen maar heel erg fijn voor jou maar zo werkt dat helaas niet bij iedereen.

Nee, dat zeg ik niet, maar ik pak m'n normale dingen wel weer op ja.

[Sandra&co]

Ik teken ervoor om afscheid te kunnen nemen, ik wil niet zien dat ze er stiekempjes tussen uit piepen Maar goed, daar kun je helaas weinig aan eisen.

[Caro]

Dagmar; dan ben ik blijkbaar van het padje.

Ik denk dat iedereen die zo'n boek aanschaft dat wel een beetje is. Mensen die je kennen weten wel hoe belangrijk je hond is.
Huisdieren gaan dood. Dat weet je wanneer je er aan begint, hoort er bij.
Als je na een paar dagen brullen jezelf niet op kunt pakken en verder gaan ligt dat niet aan (onbegrip van) je omgeving.

Met een paar dagen brullen zal het bij mij niet over zijn nee. Maar iedereen voelt anders en iedereen heeft ook recht op zijn eigen gevoelens. Als jij er na een paar dagen brullen overheen bent is dat alleen maar heel erg fijn voor jou maar zo werkt dat helaas niet bij iedereen.

Nee, dat zeg ik niet, maar ik pak m'n normale dingen wel weer op ja.

Bepaalde dingen zal ik ook gewoon op moeten pakken, zoals naar het werk gaan. Daar zal ik minder tegenop zien omdat mijn collega's Shep ook goed kennen omdat ze regelmatig mee gaat werken met mij.

[dagmar88]

Daarom is het eigenlijk ook het beste om een andere hond te nemen die de volle aandacht opeist.

Dat is hier gelukt

En verrek, ik houd al weer net zo veel van die rotbeesten.

[blondie]

Ik denk ook dat een andere hond het verdriet zou kunnen verzachten maar ik zou die andere hond dan al gehad willen hebben. Het was ook altijd de bedoeling om wanneer Shep 10 jaar was, alvast een andere hond erbij te nemen maar door omstandigheden is dat nooit gebeurd.

Ik reageer veel, en meerderen, zo zie je maar dat het "leeft" en ieder heeft daar zo zijn eigen ervaringen en meningen over.

Toen ik alleen was met mijn eerste hond was het fantastisch.
Gisteren zag ik nog een man met zijn inmiddels bejaarde herder, alles doen ze samen, net als ik dat deed met Finn in het begin. Ik merk dat er dan toch een andere band onderling ontstaat dan dat je er een hond bij hebt.
Een op een en alles samen doen is gewoon anders.
Toen bij Finn een diagnose werd gesteld die niet ok was kwam mijn tweede hond op mijn pad. Absoluut geen spijt van gehad, maar het leven werd toch anders. Een hond alleen kon je makkelijker overal mee naar toe nemen dan twee van die grote, die ook nog eens 2 totaal verschillende karakters hadden.
De ene rustig en heel erg gericht op mij, en de ander wat baldadiger en lang leve de lol .
Gedrieën hebben we een goede tijd gehad, maar met alleen Finn had het ook prima geweest. En Bluf was zo anders dan Finn dat het fijn was dat ze na de dood van Finn er was als maatje, maar ook dat maakte het verlies om mijn maatje niet minder.
Net zo min als dat Aki op dezelfde dag van het overlijden van Bluf zijn intrede deed.
Het is geen vervanging.

[Sandra&co]

Maar als je echt jarenlang overstuur blijft en hier topics post van 'het is nu 7 jaar geleden dat die en die stierf'

"...en ik mis je nog iedere dag."