Polly is het zwarte hondje uit mijn onderschrift, een kruising tibetaanse terrier.
Met ongeveer zes maanden is ze bij ons gekomen.
Een zwart bolletje met prachtige ogen.
Helaas heeft ze haar hele leven pech gehad.
Het begon er al mee dat ze met zes maanden niks van de wereld wist.
En ondanks dat ze van ons de tijd kreeg, aanmoediging, een tweede hondje erbij als steun, niks mocht baten.
Tot de laatste dag is het een bang, schrikkerig hondje gebleven.
Helaas werd ze, als gevolg van problemen met de oogdruk, ook nog eens blind aan één oog en zag ze niet veel met het andere oog.
Dit in combinatie met incontinentie sinds haar castratie (7 jaar pillen gehad die nu niks meer voor haar deden) zorgde ervoor dat het voor haar geen leven meer was.
En ondanks dat ik haar nog lang niet kon missen hebben we toch besloten om haar te laten gaan.
Wat mis ik haar verschrikkelijk.
Een lievere hond zal ik nooit meer krijgen. Voor alles en iedereen was ze lief. Ze wist niet eens hoe ze anders zou moeten zijn.
Dag lieverd, dag mooie meid.
wat een dotje was ze 
. 
