Ja het was weer eens zover, iemand moest zich weer eens stoer voordoen

. ''De eerste hond waar ik bang voor ben moet nog geboren worden hoor

''.
We deden mee aan een georganiseerde wandeling (geen hondenwandeling, maar honden wel toegestaan). Bij de rustpost zochten we een plekje achteraf waarbij we de honden zoals altijd tussen ons en de muur parkeren zodat er niemand plots achter hen langs kan lopen. Mijn man gaat wat drinken halen en op een gegeven moment kruipt Willem weg, dus ik kijk om: er is een man op twee meter van ons bij het raam gaan staan die wat naar buiten staat te turen. Tsja, dat kan, niks aan de hand maar wel even goed op Lais letten. Even later hoor ik een lokgeluidje dus ik kijk naar de man en zeg: ''Doe maar niet, die ene is bang...'' - ''Ja dat zag ik'', onderbreekt die man me (okee, waarom ga je hem dan lokken dacht ik toen

). ''... en die andere (Lais) is niet zo lief'' maak ik af. En ja hoor, daar kwam het dan: ''Nou de eerste hond waar ik bang voor ben moet nog geboren worden''. ''Dat kan, maar doe toch maar niet'' herhaal ik maar.
Dus ik draai weer naar Lais om te checken of ze zich gedraagt en om haar goed bij me te houden en vervolgens zie ik aan haar houding dat ze iets helemaal niet fijn vindt. Staat GVD die eikel ineens (met zijn bierbuik) tégen onze tafel aan haar uitdagend en strak aan te kijken

. Dus ik zeg vrij pissig dat ik graag wil dat hij afstand neemt, maar meneer denkt mij weer van repliek te moeten dienen met ''Ik ben echt niet bang voor die hond hoor

''. Waarop ik héél pissig zeg ''Dat kan me niet schelen, ik wil dat u nú afstand neemt!''. Meneer twijfelde nog een seconde waarna hij toch maar afdroop, met een gekrenkt ego. Gelukkig was de correctie zodanig aangekomen dat hij de rest van de tijd dat we daar waren uit het zicht bleef (hij bleek bij het etablissement te horen zag ik toen ik hem pissig wegstuurde

).
Mijn man heeft het elke georganiseerde wandeling wel dat iemand Lais wil aaien, ze heeft blijkbaar een enorme aantrekkingskracht op mensen, maar zo obstinaat als deze had hij het nog niet meegemaakt. Waarom willen mensen toch altijd maar iets bewijzen ten koste van een ander? Ik geef aan dat ík het niet fijn vind, hij ziet zelf al dat mijn honden het niet fijn vinden en dan tóch blijven pushen

. En dan kan het heus zijn dat hij niet bang is, maar wie wint er wat mee als we het gaan uitproberen en mijn hond gigantisch uitvalt en daar eventueel bij snept of zelfs bijt? Ik niet en mijn hond ook niet hoor. Maar meneer misschien wel? Die heeft een stoer verhaal ofzo? Of wordt hij dan pissig en doet aangifte waarbij ik mijn hond straks kwijt ben? Ik had geen zin om het hem te vragen, achteraf was het misschien wel wijs geweest om nog even naar hem toe te lopen om een praatje met hem aan te knopen maar op dat moment was ik er in elk geval te pissig voor.
Jullie komen ze ook vast tegen, van die zogenaamde 'hondenmensen'?