Zo kort na Stef....
Ik ben kapot nu.....
Het verhaal in het kort:
In oktober heeft Dax tijdens het wandelen een schop van iemand gehad, waardoor ze een blessure op liep.
We dachten dat het in haar nek of haar rug zat, dus de dierenarts gaf een verwijzing naar een orthomanueel therapeut.
Zij heeft wat wervels in nek en rug recht gezet, daarna ging het weer best goed, tot Dax een kluif kreeg waar ze met haar voorpoten op ging staan om eens flink te kluiven.
Toen had ze meteen weer veel pijn. Dus weer op de pijnstillers en terug naar de therapeut.
Ook ben ik toen begonnen met Omega3 olie en vitamine d3.
Brokken kon ze haast niet kauwen dus over op alleen vers vlees.
En vanaf dat moment ging het steeds slechter eigenlijk.
Ik heb nog een röntgenfoto laten maken door een specialist omdat ze links voor steeds moeilijker ging lopen en daar was op te zien dat ze teveel ruimte in haar schoudergewricht had.
Wat ik daar het beste aan kon doen was zorgen dat ze bespierder werd.
En daar zat nu het hele grote probleem, want door het letsel van de schop werd ze met de week minder gespierd.
Na een tijdje kon ze helemaal niks meer kauwen, zakte ze af en toe door haar achterpoten en stond ze gewoon te trillen op haar poten als we even stil stonden tijdens een wandeling.
Dus vorige week weer terug naar de dierenarts, en als laatste probeersel nog op de phen-pred omdat ze ook spierontstekingen bij haar kaken en op haar hoofd had.
Haar achterpoten waren al erg dun, haar ruggengraat te voelen, haar ribben te zien, haar schouders staken al erg uit.
Ik heb toen gezegd: dit is het laatste wat ik wil doen, want ze heeft erg veel pijn en geen lol meer.
Afgelopen dinsdag heb ik het moeilijke besluit genomen dat het echt niet eerlijk meer was, ze kon eigenlijk alleen nog maar slenteren en heel soms een stukje draven tijdens een wandeling.
Woensdag heeft mijn buurvrouw nog foto's gemaakt tijdens de laatste wat langere wandeling.
Daar liet ze al heel duidelijk zien dat het genoeg was voor haar.
Woensdagavond kon ze nog geen 500 meter meer lopen, dus heb ik haar naar huis gedragen.
Donderdagmiddag is Dax op 5 jarige leeftijd ingeslapen...
En nu? Nu is het leven gewoon even heel kut.
Dag meisje, dag allerliefst teckeldametje van me....
Dax in december, nog vol levenslust en ik nog vol hoop dat het allemaal goed zou komen:
Dax afgelopen woensdag, ze deed nog haar best, maar ze was zoooo moe:
Wat ontzettend oneerlijk, de tranen staan in mijn ogen. Heel veel sterkte 
Vreselijk! Heel erg veel sterkte, zo oneerlijk inderdaad 
Jezus wat erg. 5 jaar 
en ontzettend oneerlijk.
