Aangelijnde chagrijn

[Manuma]

Je kunt niet om de mannelijkheid van Manu heen. Hij stáát er. Er is niet zoveel waar hij onzeker in is.
Desondanks is hij altijd vrij gemakkelijk geweest met andere honden. Hij is soms irritant doordat hij met andere honden kennis gaat maken, ook als ik denk dat het beter is als hij dat niet doet en dus ook drie keer aangeef Maar toch gaat dat allemaal altijd goed.
Los is er vrijwel nooit een probleem want hij kiest zijn contacten. Ook aangelijnd ging het altijd prima.

Vooral het afgelopen jaar heb ik regelmatig problemen gehad met andere honden. Als Manu aangelijnd was, zijn er een aantal reuen geweest die er bovenop zijn geklapt. Alle keren kon ik het niet voorkomen omdat het bakbeesten van honden waren en ik nogal verrast werd. Er is slechts één keer schade geweest wat gelukkig ook meeviel.

Maar helaas merk ik vooral de laatste paar weken dat Manu een veel korter lontje heeft. Ik kan aangelijnd nog maar moeilijk reuen passeren. Hij zet al zijn haar overeind en begint opgewonden te piepen. Soms gromt hij zelfs. Hij valt niet uit, hij fixeert niet, hij loopt gewoon aan een doorhangende riem naast me. Maar het is duidelijk dat hij het heel spannend vindt. Ik probeer hem in zo'n situatie af te leiden wat eigenlijk altijd wel lukt. Tenzij de andere hond dus los loopt.

Normaal had ik lang de tijd. Manu laat namelijk voor mij heel duidelijke taal zien als hij het contact niets vindt en weg wil.Als een loslopende hond kennis komt maken en ik kan niet weg, ga ik aan de kant staan en laat de riem lang want met doorlopen ben ik bang dat hij weer gegrepen wordt. Dat gebeurt namelijk altijd bij het de rug toekeren. En soms kan ik ook simpelweg niet wegkomen.
Maar nu krijg ik de tijd niet meer. Zodra een hond neus-neus contact maakt is er niets aan de hand maar wordt het meer dan dat (jolige honden die direct naar zijn achterste huppelen bijvoorbeeld) dan wordt hij meteen heel boos. Meestal ben ik het voor, maar die ene keer niet.
Laatst schoot er een pup van een half jaar zo door onze riem heen en die kreeg echt flink op zijn donder Dat ben ik echt niet gewend van hem, hij is normaal heel kalm en geduldig. Vooral met pups.

Manu wordt volgende maand vijf jaar. Kan hij nog omgeslagen zijn of kan het iets te maken hebben met mij?
Toen we aan het verhuizen waren en ik dacht dat ik daarnaast ook nog gewoon door kon gaan met alles had ik enorm veel stress en Manu was echt een vreselijke chagrijn met een heel kort lontje. Geen hond mocht in mijn buurt komen. Ik heb het de laatste weken niet zo naar mijn zin als normaal, kan het zijn dat hij daar weer op reageert? Of is dit iets wat echt kan komen door een onzekerheid ontstaan door die aanvallen?
Ik heb hier totaal geen ervaring mee Weten jullie hoe ik hem hierin wat zekerder kan maken/in bescherming kan nemen?
Als ik aan de kant kan of contact kan hebben met degene van de loslopende hond (altijd aanlijngebied maar niet altijd een eigenaar in de buurt) voorkom ik contact gemakkelijk maar het is toch een aantal keer per week dat ik in een dergelijke situatie kom. Echte incidenten zijn er gelukkig nooit geweest omdat ik de hond kon blokkeren. Hooguit een keer schelden. De pup werd echt op de grond gelegd en flink afgesnauwd met heel veel luid gebrul

Kan een hond op latere leeftijd toch nog zo veranderen?
Het is niet dat hij nu vals is ofzo, maar ik herken dat korte lontje van mijn eigen hond gewoon helemaal niet.

Edit: het zijn trouwens altijd grote honden waar hij stom tegen doet. Kleintjes en middelgrote zijn nooit een probleem.

[Manuma]

Kan het niet door de verhuizing komen ?Nieuwe buurt nieuwe geurtjes en nieuwe reuen ? Is het drukker om te wandelen ?

Ja, daar heb ik ook aan gedacht. Het is wel sinds we hier wonen dat hij dus regelmatig gegrepen is. Mensen nemen aanlijnplicht niet zo serieus hier en de aanval met schade was gewoon een aangelijnde hond die zijn baas meesleurde Het is hier juist veel rustiger wandelen, zowel qua mensen als qua honden en we wonen hier toch alweer 8 maanden. Het is de laatste paar weken dat hij nu heftiger reageert. Ik dacht ook dat de hormonen misschien opspelen? Maar dan zou hij los toch ook wat vervelender doen denk ik?
Er lopen hier denk ik wel minder reuen dan in onze vorige (stads)wijk. We wonen nu in een doodlopende straat in een dorp en tot vorig jaar zomer woonden we in een drukke stadswijk waar wel 6x meer woningen staan.

Ik denk me helemaal suf hoe ik dit aan kan pakken. Want het is niet hoe ik hem ken dus wie weet is het wel iets tijdelijks of ligt het bij mij.
Of is hij nu gewoon volwassen en heeft zich bedacht dat dit zijn eigen ik is, de brompot Ik kan er vrede mee hebben hoor, maar ik moet bekennen dat ik het toch wel jammer zou vinden.

[Lief]

Hij is een beetje Malamute natuurlijk. Die hebben een niet mis te verstane geldingsdrang.
Misschien ben je het zelf ook spannender gaan vinden door de recente ervaringen en dat pikken ze feilloos op.

Wat ik zelf wel veel merkte bij mijn honden was dat de mate van tolerantie die ze hadden naar jolig en ander in hun ogen druk en onnodig gedrag lager werd naarmate ze meer van die idioten waren tegengekomen in de afgelopen tijd. Dus net als wanneer je zelf heel de dag alleen maar irritante mensen spreekt en je aan het eind van de dag wat meer kortaf reageert dan aan het begin van de dag.

[Manuma]

Hmm, dat klinkt heel logisch.

Ik loop 's ochtends voor ik naar mijn werk ga, graag nog even met hem door het park bij de wijk. Op weg naar dat park komen we vrijwel altijd al de patsende en loslopende Berner sennen tegen. Dan de twee krijsende pekinezen, de twee beaucerons die ik nog nooit heb durven passeren. Die eigenaren zetten de deur open en laten de honden los door de wijk lopen om te plassen en gaan weer naar binnen. Dan hebben we nog de krijsteckel en de boxer samen, die zijn verder wel braaf maar rennen ook los door de straat voor hun ochtendplas.
Nog twee krijsteckels, Manu's vriendje de boomer en een schuimbekkende Grote Münsterländer (althans, daar lijkt ie op) en ik vrees voor de dag dat dat beest ooit los komt In het parkje komen we dan weer bijna niemand tegen.

Dan gaat hij mee met mijn vriend naar kantoor middenin de stad. Vol pitbulls van enorm formaat en Ambulls en krijsende minihondjes. Vriend is als de dood voor vechthonden en hij zegt ook dat hij niet ontspannen wandelt. Vandaar dat ik uit werk ook nog eens de honden langer uitlaat. Gelukkig komen we dan nog zelden iemand tegen en zo wel, kunnen we dat ook wel handelen. Ik kijk uit naar de dagen met langer daglicht, dan kan ik hem gewoon weer loslaten. Ik durf dat nu niet.

[Manuma]

Ik heb verder geen verstand van het ras en of ze laat volwassen zijn ofzo maar 5 jaar was wel ongeveer de leeftijd bij Jip dat ik met mijn handen in het haar zat en hem heb laten castreren . Niet dat het daardoor veranderd / verbeterd is hoor

Misschien gewoon niet meer aangelijnd lopen maar in de auto gooien en plekje opzoeken waar hij los kan ?

Ja, toch wel? Hoe merkte je dat het aan zijn hormonen lag? Ik vind dat zo moeilijk te bepalen.

Ik zou graag willen maar ik heb helaas veel reistijd voor mijn werk. Ik moet 's ochtends half 8 wegrijden en ik ben vaak pas half 8 's avonds weer terug. En in het donker Manu loslaten, ook al is het op het strand, vind ik niet prettig omdat ik dan de omgeving niet kan scannen i.v.m. zijn jaaggedrag Ik doe het weleens, maar ik vind het toch niet zo prettig.

[Hylos]

Denk dat het er zeker mee te maken kan hebben dat het emmertje op een gegeven moment vol is.
Met Xavi is dat wel zo.
Tis maar net hoe zijn bui/humeur is.
Soms valt hij uit.. en 2 dagen later valt hij naar datzelfde niet uit maar is het wat spannend.

Over een chip; daar ging Xavi júist van uitvallen.
Maargoed Manu klinkt niet onzeker dus de uitwerking zal wel anders zijn.
Het duurt alleen wel 9 maanden voordat de chip uitgewerkt is dus bereid je dan voor op een eventuele nare periode.
Al moet ik zeggen dat ik wat dat betreft aan Xavi nog niks negatiefs merk nu hij gecastreerd is.

[wolvster]

Hmm, dat klinkt heel logisch.

Ik loop 's ochtends voor ik naar mijn werk ga, graag nog even met hem door het park bij de wijk. Op weg naar dat park komen we vrijwel altijd al de patsende en loslopende Berner sennen tegen. Dan de twee krijsende pekinezen, de twee beaucerons die ik nog nooit heb durven passeren. Die eigenaren zetten de deur open en laten de honden los door de wijk lopen om te plassen en gaan weer naar binnen. Dan hebben we nog de krijsteckel en de boxer samen, die zijn verder wel braaf maar rennen ook los door de straat voor hun ochtendplas.
Nog twee krijsteckels, Manu's vriendje de boomer en een schuimbekkende Grote Münsterländer (althans, daar lijkt ie op) en ik vrees voor de dag dat dat beest ooit los komt In het parkje komen we dan weer bijna niemand tegen.

Dan gaat hij mee met mijn vriend naar kantoor middenin de stad. Vol pitbulls van enorm formaat en Ambulls en krijsende minihondjes. Vriend is als de dood voor vechthonden en hij zegt ook dat hij niet ontspannen wandelt. Vandaar dat ik uit werk ook nog eens de honden langer uitlaat. Gelukkig komen we dan nog zelden iemand tegen en zo wel, kunnen we dat ook wel handelen. Ik kijk uit naar de dagen met langer daglicht, dan kan ik hem gewoon weer loslaten. Ik durf dat nu niet.

Ik denk dat je hier je eigen vraag beantwoordt. De situatie is meer gespannen, jij en je vriend zijn meer gespannen en is dus ook Manu meer gespannen. Hij pikt dat waarschijnlijk feilloos op en de andere honden reageren vervolgens weer op hem.
Qua oplossing zou ik zelf denken aan op andere tijden of plekken gaan wandelen totdat bij jullie allemaal de spanning wat is gezakt.

[Jackira]

Ik denk zeker dat je eigen houding een rol speelt. Zelf heb ik dat met Shira gemerkt. Dat is een hond waar je niet zo snel iets verkeerd mee kunt doen want ze is heel stabiel normaal gesproken. De laatste tijd was ze heel fel en heeft twee keer "gevochten". Was snel weer over hoor maar toch was het niks voor haar om zo te doen. Ik weet het aan de aankomende loopsheid. Maar dat is ze nu nog steeds niet dus dat was het niet.

Wel hebben we een tijd terug een vervelend incident gehad. Waarbij Shira gebeten is en naar de d.a. moest omdat de wonden toch wel gingen ontsteken, de andere hond had niks en degene die haar hand er tussen had gestoken was flink in haar hand gebeten. Zij wilde dus Shira daar de schuld van geven maar gelukkig had ik een getuige dat haar eigen hond haar had gebeten. Het is een hele toestand geweest en daardoor liep ik zelf helemaal verkrampt omdat ik dus had gemerkt dat door een andere onnozele hondenbaas het nog een heel lelijk verhaal voor je eigen hond kan gaan worden.

Die vechtpartijenkwamen dus na dit verhaal en de felheid nam ook toe.Totdat iemand na mijn zoveelste ergernis in het ergernissen topic zei "maar jij hebt toch nooit zoveel incidenten?" En dat was eigenlijk net wat ik nodig had om te beseffen dat het aan mezelf ligt. Mijn vertrouwen was weg. En nu loop ik weer heel relaxed. Net als voorheen met de gedachte dat ik zelf mijn honden wel uit de shit kan houden en dat de eerste de beste die mijn hond problemen bezorgd nog niet klaar met me is. En dat maakt een verschil joh. Voor Shira wel in ieder geval. Ze is weer heel braaf.

[Emma]

Ik denk overigens wel dat honden juist met ongeveer 5 jaar hun gedrag nog kunnen veranderen.
Zeker de wat grotere rassen (reuen) ontwikkelen zich langer door dan de kleinere is mijn ervaring.
En andere reuen gaan juist ook anders reageren op reuen die wat ouder en volwassen worden. Zeg maar de wat "rijpere" reu. Is mijn ervaring dan.

En ja, grotere honden van 4 jaar vind ik vaak nog broekies

Dat wil niet zeggen dat honden natuurlijk behoorlijk kunnen reageren op veranderingen van hun baas. Dat sowieso.
Maar ouder worden kan ook echt wel meespelen.

[grover]

Die van mij werd juist met een jaar of 5 echt zoveel milder, dus dat er nog iets kan veranderen op die leeftijd sluit ik niet uit.. Maar pas geleden was Oll ook zo onwijs irritant. Laagvliegend door de wijk (en trékken dat ie dan kan), brullen tegen ALLES wat voorbij loopt op straat, zowel binnen als buiten.. Ineens schijnbaar "uit het niets" uitvallen tegen Jamie die gewoon naast de bank zat.. En na anderhalve maand was t ineens over, was ie weer zijn eigen blije pretbek, geen laagvliegen meer, geen brulleritis op straat en binnenshuis..

Oorzaak? De buurhonden waren loops En nou is de oudste buurteef een jaar of 4 dus die is écht vaker loops geweest dat ik er lang niet zoveel van merkte, maar er spelen denk ik 2 zaken mee hier thuis: a. ze heeft er sinds een poosje ofzo een hondje bij die volgens mij voor het eerst hier loops werd en b. het is sowieso de 1e loopsheid met een ándere geslachtsrijpe en inmiddels jongvolwassen reu in het huishouden. Merkte echt dat ie er dánig chagrijnig van was.

Je bent pas verhuisd, da's al spannend zat, als de hormonen nu ook opspelen vanwege een loopse teef of wat, dan is het niet onwaarschijnlijk dat ie daar zo op reageert denk ik.. Wat je moet doen is aan jezelf, maar je zou er inderdaad een chip in kunnen douwen, dan weet je meteen of de hormonen er debet aan zijn. Je kunt het ook nog even afwachten, maar als het na verloop van tijd met of zonder chip niet duidelijk beter is dan speelt er vast meer dan alleen een paar loopse teven in de wijk

[*Wolf*]

Ik had ook zo'n uitvaller, 2,5 jaar vol spanning de straat op. Sinds een paar weken is de chip gaan werken. Hij is 80% makkelijker geworden. Zó interessant ook om te zien wat hormoongebonden was en wat niet. Nu moet ik zeggen dat ik daar van tevoren heel goed over heb nagedacht en precies vermoedde dat veel van het irritante gedrag hormoongebonden was. Klopt precies.

Maar sommige dingen zijn dus vooralsnog gewoon gebleven. Ik vind het echt heel boeiend om dit te kunnen vergelijken en inzicht te krijgen in hormoongebonden gedrag bij reuen. En dat werkt dus gewoon voor elke hond anders, dat kan alleen de eigenaar bepalen, of iemand die de hond goed kent.

[Izzie_Anneke]

Mijn vorige hond was een absoluut sekreet naar andere honden, vooral aan de lijn. Dat werd 9 van de 10 keer gelazer. Ik liet haar gewoon nooit kennis maken aan de riem. Veel omlopen en veel naar andere baasjes roepen "Ja maar de mijne is niet lief" . Het hielp niet dat ze er superschattig uitzag... Ook met een klein hondje in haar bek
Door dit consequent vol te houden, steeds haar aandacht te vragen en haar te belonen voor negeren is het hele felle eraf gegaan maar ik maakte dan ook nooit een uitzondering. Luna was een kruising malamute.

[dagmar88]

Dan gaat hij mee met mijn vriend naar kantoor middenin de stad. Vol pitbulls van enorm formaat en Ambulls en krijsende minihondjes. Vriend is als de dood voor vechthonden en hij zegt ook dat hij niet ontspannen wandelt. Vandaar dat ik uit werk ook nog eens de honden langer uitlaat. Gelukkig komen we dan nog zelden iemand tegen en zo wel, kunnen we dat ook wel handelen. Ik kijk uit naar de dagen met langer daglicht, dan kan ik hem gewoon weer loslaten. Ik durf dat nu niet.

Merk het bij niko zelfs. En die is hartstikke braaf (met ballen), maar na de zoveelste uitvallende krijslel of schreeuwende baas zorgt aangelijnd passeren toch voor een spanningsmomentje.
Mensen en honden zijn hier de afgelopen jaren zo opgefokt geworden.
Ben inmiddels blij met de kirrende labrador mevrouw "kijk, vriendje!" Even blij snuffelen voor de verandering, terwijl ik dat normaal aangelijnd niet deed.

[Zamunda]

Hmm, dat klinkt heel logisch.

Ik loop 's ochtends voor ik naar mijn werk ga, graag nog even met hem door het park bij de wijk. Op weg naar dat park komen we vrijwel altijd al de patsende en loslopende Berner sennen tegen. Dan de twee krijsende pekinezen, de twee beaucerons die ik nog nooit heb durven passeren. Die eigenaren zetten de deur open en laten de honden los door de wijk lopen om te plassen en gaan weer naar binnen. Dan hebben we nog de krijsteckel en de boxer samen, die zijn verder wel braaf maar rennen ook los door de straat voor hun ochtendplas.
Nog twee krijsteckels, Manu's vriendje de boomer en een schuimbekkende Grote Münsterländer (althans, daar lijkt ie op) en ik vrees voor de dag dat dat beest ooit los komt In het parkje komen we dan weer bijna niemand tegen.

Dan gaat hij mee met mijn vriend naar kantoor middenin de stad. Vol pitbulls van enorm formaat en Ambulls en krijsende minihondjes. Vriend is als de dood voor vechthonden en hij zegt ook dat hij niet ontspannen wandelt. Vandaar dat ik uit werk ook nog eens de honden langer uitlaat. Gelukkig komen we dan nog zelden iemand tegen en zo wel, kunnen we dat ook wel handelen. Ik kijk uit naar de dagen met langer daglicht, dan kan ik hem gewoon weer loslaten. Ik durf dat nu niet.

Dan zou ik het daarin zoeken. Ik zou voor je werk een andere route zoeken, eentje waar je (hopelijk) niet allemaal gespuis tegenkomt. Als dat niet naar het parkje leidt, jammer dan, maar zo te lezen weegt dat parkje voor hem niet op tegen al die vervelende situaties (waar jij ook spanning bij hebt).
Misschien moet je vriend het overdag in de stad ook even houden bij enkel plas&poeprondjes ipv wat langer wandelen als het daar ook zoveel spanning geeft. Even de cirkel doorbreken en kijken hoe dat uitpakt. Misschien kun jij 's ochtends een klein rondje fietsen met Manu? Of even met hem aan het werk in de tuin (voor zover je hem aan het werk krijgt )?

[DeDiana]

Hmm, dat klinkt heel logisch.

Ik loop 's ochtends voor ik naar mijn werk ga, graag nog even met hem door het park bij de wijk. Op weg naar dat park komen we vrijwel altijd al de patsende en loslopende Berner sennen tegen. Dan de twee krijsende pekinezen, de twee beaucerons die ik nog nooit heb durven passeren. Die eigenaren zetten de deur open en laten de honden los door de wijk lopen om te plassen en gaan weer naar binnen. Dan hebben we nog de krijsteckel en de boxer samen, die zijn verder wel braaf maar rennen ook los door de straat voor hun ochtendplas.
Nog twee krijsteckels, Manu's vriendje de boomer en een schuimbekkende Grote Münsterländer (althans, daar lijkt ie op) en ik vrees voor de dag dat dat beest ooit los komt In het parkje komen we dan weer bijna niemand tegen.

Dan gaat hij mee met mijn vriend naar kantoor middenin de stad. Vol pitbulls van enorm formaat en Ambulls en krijsende minihondjes. Vriend is als de dood voor vechthonden en hij zegt ook dat hij niet ontspannen wandelt. Vandaar dat ik uit werk ook nog eens de honden langer uitlaat. Gelukkig komen we dan nog zelden iemand tegen en zo wel, kunnen we dat ook wel handelen. Ik kijk uit naar de dagen met langer daglicht, dan kan ik hem gewoon weer loslaten. Ik durf dat nu niet.

Dan zou ik het daarin zoeken. Ik zou voor je werk een andere route zoeken, eentje waar je (hopelijk) niet allemaal gespuis tegenkomt. Als dat niet naar het parkje leidt, jammer dan, maar zo te lezen weegt dat parkje voor hem niet op tegen al die vervelende situaties (waar jij ook spanning bij hebt).
Misschien moet je vriend het overdag in de stad ook even houden bij enkel plas&poeprondjes ipv wat langer wandelen als het daar ook zoveel spanning geeft. Even de cirkel doorbreken en kijken hoe dat uitpakt. Misschien kun jij 's ochtends een klein rondje fietsen met Manu? Of even met hem aan het werk in de tuin (voor zover je hem aan het werk krijgt )?

Dit denk ik ook. Ik merk bij Amy, die veel moeite heeft met honden die op haar af komen, vooral als ze aangelijnd is, dat dit echt een wereld van verschil maakt. Nu ik niet meer op plekken wandel met haar waar (vaak) onaangelijnde honden op haar af komen of er maar heel weinig ruimte is om te passeren, kan ze ook veel beter omgaan met die situaties als die zich wel een keer voordoen. Het wordt op een gegeven moment een negatieve spiraal waarbij de hond al gaat anticiperen op een vervelende ontmoeting. Als je die spiraal kunt doorbreken, verdwijnt na een tijdje ook die anticipatie en wordt de reactie weer neutraler. Vooral met voldoende afstand passeren en prettige kennismakingen aan een losse lange lijn hebben daarin bij Amy ook veel verbetering gebracht, daardoor is dat aangelijnd zijn voor haar nu niet meer iets wat automatisch spanning veroorzaakt bij een kennismaking.

[Manuma]

Echt, probeer die Suprelorinchip. Als het niet werkt is het jammer maar geen man overboord. Dan laat je hem uitwerken en klaar.
Nu is natuurlijk ook weer de tijd van de loopse teven en dat speelt ook mee.
Die chip brengt de testosteronlevels omlaag en daarmee ook het geagiteerde gedrag. En reuen zullen veel minder met 'er op klappen' reageren. Misschien dat ze hem hooguit willen dekken maar daar helpt een goed gerichte mep/schop wel tegen.

Misschien toch een idee. Ik kijk het nog heel even aan en als het stabiel blijft ga ik toch eens zo'n chip proberen. Het speelt wel vaker door mijn hoofd, dankjewel.

Denk dat het er zeker mee te maken kan hebben dat het emmertje op een gegeven moment vol is.
Met Xavi is dat wel zo.
Tis maar net hoe zijn bui/humeur is.
Soms valt hij uit.. en 2 dagen later valt hij naar datzelfde niet uit maar is het wat spannend.

Over een chip; daar ging Xavi júist van uitvallen.
Maargoed Manu klinkt niet onzeker dus de uitwerking zal wel anders zijn.
Het duurt alleen wel 9 maanden voordat de chip uitgewerkt is dus bereid je dan voor op een eventuele nare periode.
Al moet ik zeggen dat ik wat dat betreft aan Xavi nog niks negatiefs merk nu hij gecastreerd is.

Nee, Manu is niet onzeker, dat durf ik wel te stellen. Ik denk ook dat hij juist daarom wel goed met andere honden overweg kan. Hij weet ook heel goed in te schatten wanneer hij een hond ruimte moet geven of dat hij juist even 'in your face' moet zijn omdat de hond anders zelf plannen gaat bedenken waar ze niks van willen weten. Voor Uma is het ook perfect een hond als Manu erbij te hebben, ze heeft nooit last van opjagende honden als hij erbij is. Neem ik haar alleen mee, wordt ze al gauw gepest.
Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe zo'n chip zou werken voor hem. Toch wil ik eerst graag zien of dit gedrag met iets anders te maken heeft.

Ik denk dat je hier je eigen vraag beantwoordt. De situatie is meer gespannen, jij en je vriend zijn meer gespannen en is dus ook Manu meer gespannen. Hij pikt dat waarschijnlijk feilloos op en de andere honden reageren vervolgens weer op hem.
Qua oplossing zou ik zelf denken aan op andere tijden of plekken gaan wandelen totdat bij jullie allemaal de spanning wat is gezakt.

Mijn vriend draagt altijd al een haat richting klapkaken Dat is niet iets van de laatste tijd... Ik ben misschien wel meer gespannen sinds hij dit gedrag laat zien want ik probeer hem uit aangelijnde ontmoetingen te houden wat nog best lastig blijkt. Hij kwispelt zachtjes, mensen vinden hem mooi, ze laten gewoon hun hond er naartoe gaan. Als ik dan vraag of ze hun hond willen roepen wordt er vaak laconiek gereageerd en ik moet dan best onaardig doen wil ik alsnog contact vermijden Dat kost me veel energie want ik vind het naar.
Als ik nu een loslopende hond zie kan ik echt al gaan trillen, en er is nog nooit iets vreselijks gebeurd Dus dat dat spanning oplevert bij hem snap ik wel. Maar mijn reactie is een gevolg van zijn gedrag.. Nu moet ik bekennen dat ik al een paar weken veel stress ervaar en echt heel weinig kan hebben. Manu is wel een hond die dat feilloos doorheeft en ik vermoed dat hij zichzelf de taak opgelegd heeft mij te moeten beschermen/claimen. Dat heeft hij zich in het verleden ook wel opgelegd. Hoewel ik met wandelen juist heel rustig ben of word. Tenzij er dus een grote, loslopende hond op onze route komt.
Andere tijden wandelen kan helaas niet voor mij. Plekken wel hoor maar dat is qua tijd ook weer lastig want zoveel heb ik dat niet en hij moet toch best lopen. Ik zit helaas aan veel te veel werktijd vast door veel reistijd dankzij file Ik móet voor mijn werk met hem wandelen (we gaan dan zonder Uma) anders ben ik de hele dag chagrijnig Dus dat is 's ochtends voor half 8. En als ik terug ben van werk heb ik vanaf ongeveer 21 uur de tijd (dan kom ik ook zelden iemand tegen). Vroeger ging ik rond etenstijd wandelen, lekker rustig. Maar ik red dat niet meer door alle file

Ik denk zeker dat je eigen houding een rol speelt. Zelf heb ik dat met Shira gemerkt. Dat is een hond waar je niet zo snel iets verkeerd mee kunt doen want ze is heel stabiel normaal gesproken. De laatste tijd was ze heel fel en heeft twee keer "gevochten". Was snel weer over hoor maar toch was het niks voor haar om zo te doen. Ik weet het aan de aankomende loopsheid. Maar dat is ze nu nog steeds niet dus dat was het niet.

Wel hebben we een tijd terug een vervelend incident gehad. Waarbij Shira gebeten is en naar de d.a. moest omdat de wonden toch wel gingen ontsteken, de andere hond had niks en degene die haar hand er tussen had gestoken was flink in haar hand gebeten. Zij wilde dus Shira daar de schuld van geven maar gelukkig had ik een getuige dat haar eigen hond haar had gebeten. Het is een hele toestand geweest en daardoor liep ik zelf helemaal verkrampt omdat ik dus had gemerkt dat door een andere onnozele hondenbaas het nog een heel lelijk verhaal voor je eigen hond kan gaan worden.

Die vechtpartijenkwamen dus na dit verhaal en de felheid nam ook toe.Totdat iemand na mijn zoveelste ergernis in het ergernissen topic zei "maar jij hebt toch nooit zoveel incidenten?" En dat was eigenlijk net wat ik nodig had om te beseffen dat het aan mezelf ligt. Mijn vertrouwen was weg. En nu loop ik weer heel relaxed. Net als voorheen met de gedachte dat ik zelf mijn honden wel uit de shit kan houden en dat de eerste de beste die mijn hond problemen bezorgd nog niet klaar met me is. En dat maakt een verschil joh. Voor Shira wel in ieder geval. Ze is weer heel braaf.

Haha ja het hondenforum zorgt vaak weer voor nieuwe inzichten!
Hmm, ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk dat het bij mij ligt. Ik heb er gisteravond na het lezen van jullie reacties ( thanks! ) nog eens over nagedacht en ik denk dat ik de oorzaak ben. We kunnen met elkaar lezen en schrijven wat heel fijn is maar soms ook een nadeel Ik heb vorig jaar zomer in één week drie incidenten gehad met andere honden waar hij toen echt duidelijk een aandeel in had. Ik snapte er niks van en ben gaan analyseren en analyseren. Mijn zus was bij twee van de incidenten en trok mijn oogkleppen af. Ik was in die week verhuisd, weer werken en nog verder reizen, ik moest en zou ook mijn vriendinnen zien en een feestje geven en nog mijn honden dezelfde beweging geven Honden mochten niet tegen mij opspringen, niet opdringerig zijn want dan kwam hij je even een beuk verkopen. Ik heb mezelf toen overeind gehesen en dat hielp heel fijn, binnen een paar dagen was hij al veel kalmer.

Ik denk overigens wel dat honden juist met ongeveer 5 jaar hun gedrag nog kunnen veranderen.
Zeker de wat grotere rassen (reuen) ontwikkelen zich langer door dan de kleinere is mijn ervaring.
En andere reuen gaan juist ook anders reageren op reuen die wat ouder en volwassen worden. Zeg maar de wat "rijpere" reu. Is mijn ervaring dan.

En ja, grotere honden van 4 jaar vind ik vaak nog broekies

Dat wil niet zeggen dat honden natuurlijk behoorlijk kunnen reageren op veranderingen van hun baas. Dat sowieso.
Maar ouder worden kan ook echt wel meespelen.

Ja, hij is sowieso wel brommeriger geworden. Hij is niet meer zo sociaal makkelijk als toen hij 2 jaar oud was natuurlijk.. Toen was het zelfs een veldjeshond

Die van mij werd juist met een jaar of 5 echt zoveel milder, dus dat er nog iets kan veranderen op die leeftijd sluit ik niet uit.. Maar pas geleden was Oll ook zo onwijs irritant. Laagvliegend door de wijk (en trékken dat ie dan kan), brullen tegen ALLES wat voorbij loopt op straat, zowel binnen als buiten.. Ineens schijnbaar "uit het niets" uitvallen tegen Jamie die gewoon naast de bank zat.. En na anderhalve maand was t ineens over, was ie weer zijn eigen blije pretbek, geen laagvliegen meer, geen brulleritis op straat en binnenshuis..

Oorzaak? De buurhonden waren loops En nou is de oudste buurteef een jaar of 4 dus die is écht vaker loops geweest dat ik er lang niet zoveel van merkte, maar er spelen denk ik 2 zaken mee hier thuis: a. ze heeft er sinds een poosje ofzo een hondje bij die volgens mij voor het eerst hier loops werd en b. het is sowieso de 1e loopsheid met een ándere geslachtsrijpe en inmiddels jongvolwassen reu in het huishouden. Merkte echt dat ie er dánig chagrijnig van was.

Je bent pas verhuisd, da's al spannend zat, als de hormonen nu ook opspelen vanwege een loopse teef of wat, dan is het niet onwaarschijnlijk dat ie daar zo op reageert denk ik.. Wat je moet doen is aan jezelf, maar je zou er inderdaad een chip in kunnen douwen, dan weet je meteen of de hormonen er debet aan zijn. Je kunt het ook nog even afwachten, maar als het na verloop van tijd met of zonder chip niet duidelijk beter is dan speelt er vast meer dan alleen een paar loopse teven in de wijk

Ohh, haha! Er zijn nu inderdaad ook véél loopse teven. Hormonen maken mij ook bloedchagrijnig Dus heel gek is het niet misschien. Ik ga inderdaad doen wat jij voorstelt. Even afwachten, dealen met de situatie, en als het niet verandert kunnen we altijd nog die chip proberen. Is dat het ook niet, dan is het gewoon zo. Ik kan het me ook wel voorstellen, er zijn ook veel irritante honden. Ik ben soms ook mensenmoe

Ik had ook zo'n uitvaller, 2,5 jaar vol spanning de straat op. Sinds een paar weken is de chip gaan werken. Hij is 80% makkelijker geworden. Zó interessant ook om te zien wat hormoongebonden was en wat niet. Nu moet ik zeggen dat ik daar van tevoren heel goed over heb nagedacht en precies vermoedde dat veel van het irritante gedrag hormoongebonden was. Klopt precies.

Maar sommige dingen zijn dus vooralsnog gewoon gebleven. Ik vind het echt heel boeiend om dit te kunnen vergelijken en inzicht te krijgen in hormoongebonden gedrag bij reuen. En dat werkt dus gewoon voor elke hond anders, dat kan alleen de eigenaar bepalen, of iemand die de hond goed kent.

Uitvallen lijkt me inderdaad heel vervelend, gelukkig doet Manu dat echt nooit. Hij wil ook nooit naar de andere hond toe, als hij los loopt zou hij een labiele patsreu dus vermijden maar aan de lijn kan dat lastig. Hij maakt zich groter en loopt met een doorhangende riem naast mijn been. Hij is altijd kalm.
Fijn dat je reu nu zo verbeterd is! Zal voor hem ook heel prettig zijn

Ik snap trouwens wel dat je je rot voelt over die uitval naar de pup . Dat heeft Jip ook een keer gedaan en toen was ik ook erg geschrokken. Was niks aan de hand alleen maar een hoop overdreven gebrom en gesnauw en op de grond pinnen.

Achteraf bedacht ik me dat een hond van een half jaar geen pup meer is in de hondenwereld en dat Jip op die leeftijd zelf ook wel eens flink op de grond is gepint omdat hij veel te vrolijk en jolig een hond begroette .

Oudere honden kunnen minder verdragen en zijn door slechte ervaringen ook gevormd natuurlijk dat kun je niet voorkomen of je moet op de noordpool wonen. Ik vind niet dat een hond dan verpest is . Het hoort bij het volwassen worden en opgroeien.

Sommige reuen blijven doetjes en laten alles toe maar de meeste toch niet . Ik kom weinig honden tegen tijdens het wandelen. Maar een paar slechte ervaringen met een reu en Jip is op zijn hoede . Al van ver ruikt hij een reu en ik hoef ook niet te vragen of het een reu of teef is dat zie ik duidelijk aan zijn gespannen houding .

Daar veranderd castratie niks aan

Ik moest daar gisteravond ook aan denken, Manu heeft op die leeftijd ook flink op zijn falie gekregen omdat hij met een plaat voor zijn kop op alle honden afrende en veel te hoog in zijn energie zat Hij heeft niet gebeten ofzo maar het was wel een flinke correctie naar mijn mening, die hij dus normaal ook nooit gaf. Hij is juist een hond die zich in zijn oren liet bijten en omver liet kegelen door hyperpups. Nouja, die periode is dus voorbij Als ik het van een ander zou horen zou ik denken 'ach dat is normaal' maar nu het mijn eigen hond is ga ik weer zo twijfelen of ik iets verkeerd aanpak.

Mijn vorige hond was een absoluut sekreet naar andere honden, vooral aan de lijn. Dat werd 9 van de 10 keer gelazer. Ik liet haar gewoon nooit kennis maken aan de riem. Veel omlopen en veel naar andere baasjes roepen "Ja maar de mijne is niet lief" . Het hielp niet dat ze er superschattig uitzag... Ook met een klein hondje in haar bek
Door dit consequent vol te houden, steeds haar aandacht te vragen en haar te belonen voor negeren is het hele felle eraf gegaan maar ik maakte dan ook nooit een uitzondering. Luna was een kruising malamute.

Ik lees dat vaker, omlopen, maar hoe doe je dat? Want dat kan voor mij op maar weinig plekken. In onze wijk lopen honden ook regelmatig los en ik kan dan gewoon niet weg. Meestal draai ik om en laatst heb ik me verstopt tussen geparkeerde auto's zodat de hond maar van twee kanten naar ons toe kon komen en ik gemakkelijker kon blokkeren. Als ik omdraai krijg ik vrijwel altijd de hond achter ons aan en levert het eigenlijk nog meer spanning op. Het is dat Manu zo zwaar is maar anders zou ik hem gewoon op willen tillen We wonen in een woonwijk met veel blokken, waardoor je niet altijd overzicht hebt op de volgende straat.

Merk het bij niko zelfs. En die is hartstikke braaf (met ballen), maar na de zoveelste uitvallende krijslel of schreeuwende baas zorgt aangelijnd passeren toch voor een spanningsmomentje.
Mensen en honden zijn hier de afgelopen jaren zo opgefokt geworden.
Ben inmiddels blij met de kirrende labrador mevrouw "kijk, vriendje!" Even blij snuffelen voor de verandering, terwijl ik dat normaal aangelijnd niet deed.

Schreeuwende bazen? Oh dat zou hem helemaal pissig maken
Manu heeft een paar vrienden hier en ik zie het ook meteen dat dat goed gaat en soms laat ik dan de lijn zelfs los zodat ze even kunnen beuken. Zo is er een kleine boomerreu die he-le-maal weg is van hem en die jankt al op meters afstand als hij Manu ziet Toen ik in de stad woonde hadden we vlakbij een klein losloopgebiedje. Daar waren veel meer honden en (onwetende) eigenaren maar toch ging dat zelden verkeerd. Ook als hij aangelijnd moest blijven voor de meerkoetkuikens.

Dan zou ik het daarin zoeken. Ik zou voor je werk een andere route zoeken, eentje waar je (hopelijk) niet allemaal gespuis tegenkomt. Als dat niet naar het parkje leidt, jammer dan, maar zo te lezen weegt dat parkje voor hem niet op tegen al die vervelende situaties (waar jij ook spanning bij hebt).
Misschien moet je vriend het overdag in de stad ook even houden bij enkel plas&poeprondjes ipv wat langer wandelen als het daar ook zoveel spanning geeft. Even de cirkel doorbreken en kijken hoe dat uitpakt. Misschien kun jij 's ochtends een klein rondje fietsen met Manu? Of even met hem aan het werk in de tuin (voor zover je hem aan het werk krijgt )?

Ja dat klopt, ik had dat zelf ook al bedacht, helaas is dat de enige groene plek met verlichting in de buurt De rest is gewoon zo saai wandelen... dus ik hoopte het zo. Vriend laat ze al niet lang meer uit door al het tokkenvolk met honden daar. Het is hink-stap-sprong over de hondenstront en fixerende vechthonden overal.
Fietsen kan wel, maar heel egoïstisch, hoop ik op samen wandelen. Het geeft me gewoon veel meer rust in mijn hoofd voordat ik die ellendige file in moet. Bovendien rennen loslopende honden vooral achter rennende honden naast de fiets aan Of ik moet over de landweggetjes fietsen waar ze als debielen rijden en ik dus weer vol frustratie van die verkeerseikels terug thuis kom en me er weer anderhalf uur tussen moet begeven in de file
Ik zal er wel aan moeten vrees ik...
Ik doe met Manu en Uma nu al vrij veel hersenwerk, en we zijn weer een cursus gestart. Maar dat is wel meer een aanvulling want hij moet gewoon echt wel kilometers maken om voldaan te raken. Het hersenwerk is wel een superleuke aanvulling, we hebben er heel veel plezier in

[*Wolf*]

Ik had ook zo'n uitvaller, 2,5 jaar vol spanning de straat op. Sinds een paar weken is de chip gaan werken. Hij is 80% makkelijker geworden. Zó interessant ook om te zien wat hormoongebonden was en wat niet. Nu moet ik zeggen dat ik daar van tevoren heel goed over heb nagedacht en precies vermoedde dat veel van het irritante gedrag hormoongebonden was. Klopt precies.

Maar sommige dingen zijn dus vooralsnog gewoon gebleven. Ik vind het echt heel boeiend om dit te kunnen vergelijken en inzicht te krijgen in hormoongebonden gedrag bij reuen. En dat werkt dus gewoon voor elke hond anders, dat kan alleen de eigenaar bepalen, of iemand die de hond goed kent.

Wat was dan hormoongebonden gedrag bij hem?

Dwangmatig naar elke hond toe om kennis te maken ('wat ben jij, reu/teef? gecastreerd of niet, ouder dan ik of niet? hoe hoog sta jij in de hiërarchie? etc). Als het zo uitkwam wegen over rennen om naar een aangelijnde hond te gaan. Hond zien was wegwezen, onbereikbaar. Een leuke gecastreerde reu of ongecastreerde teef kon aanleiding zijn om mee te lopen en niet meer terug te komen, kon makkelijk honderden meters zijn en dan moest ik hem gaan halen. Jonge ongecastreerde onzekere reuen onderschoffelen.

Veel snuffelen en kwijlen, weg over rennen als hij aan de overkant zojuist een luchtje had geroken waar hij nog niet klaar mee was.

Uitvallen, al spanning als er een minihond 50 meter aan de overkant liep. Heb ik een privétraining voor gevolgd die werkte maar het gedrag keerde terug tot het oude niveau.

Weinig aandacht voor spelletjes of om dingen samen te doen. Steeds afgeleid door honden en geurtjes. Liep altijd heel ver weg, vaak uit zicht.

Dit was allemaal hormoongebonden hoewel sommig gedrag nog in zwakke mate aanwezig is. Honden zijn veel minder interessant geworden, hij is nu in elk geval bereikbaar, dingen samen doen is leuk, hij blijft ook veel meer in de buurt. Uitvallen is ook nog niet helemaal over maar veel minder en ook hier weer beter af te leiden. Sommige ongecastreerde teefjes blijven lekker ruiken maar dat is maar sporadisch.

Bange honden opjagen is gebleven, maar dat is niet hormonaal, eerder een herderdingetje. Katten blijven de vijand, maar dat is niet zo vreemd.

Het is nog geen heel makkelijke hond, maar wel heel veel verbeterd sinds de chip. Een veel aangenamere versie van zichzelf in elk geval, ben er echt heel blij mee

[dagmar88]

Schreeuwende bazen? Oh dat zou hem helemaal pissig maken
Manu heeft een paar vrienden hier en ik zie het ook meteen dat dat goed gaat en soms laat ik dan de lijn zelfs los zodat ze even kunnen beuken. Zo is er een kleine boomerreu die he-le-maal weg is van hem en die jankt al op meters afstand als hij Manu ziet Toen ik in de stad woonde hadden we vlakbij een klein losloopgebiedje. Daar waren veel meer honden en (onwetende) eigenaren maar toch ging dat zelden verkeerd. Ook als hij aangelijnd moest blijven voor de meerkoetkuikens.

Los is ie de meest makkelijke keutel ooit. Aangelijnd met vriendelijke honden gaat ie dolle sprongen maken

En schreeuwende bazen ja. Een met een hussel en een dh reu, die altijd los loopt.
Die begint al te schreeuwen en trappen naar de herder als hij ons aan de overkant van het park ziet.
Zielig voor die herder, maar niko is daarna dus ook helemaal van het padje Gelukkig kunnen we snel verhuizen.

Denk dat het bij manu ook eerder spannings dan hormoongerelateerd is. Als je maar genoeg lomperiken tegen komt...
Maar goed, je kunt het altijd proberen natuurlijk. Niko werd van de chip wel een stuk koeler in z'n kop.

[Alfilillo]

Vervelend, vooral omdat veel mensen blijkbaar hun hond er alleen op uit sturen. Daar is weinig aan te doen. De bazen die wel bij hun loslopende hond zijn, kun je vragen om bij Manu hun hond echt even bij zich te roepen. Maak er een leuk verhaal van; dat hij een speciale training doet of zo.
Het is een husky, maar vindt hij het fijn om op jouw te focussen? Ik heb een uitvalprobleem aan de lijn gehad met Alfil. Het is nagenoeg verdwenen door te trainen om op mij te focussen en een simpele oefening te doen (zit) en dan kreeg hij iets lekkers. Dat kun je ook tijdens de wandeling doen als er geen hond in zicht is, want het doorbreekt spanning zowel bij de hond als bij jezelf. Nou is Alfil wel een hond die graag dingen doet voor de baas en het geweldig vindt als ik trots op hem ben. Bij mijn podenca werkt dit niet echt. Die grist het koekje uit mijn hand en is weer met haar omgeving bezig ( maar gelukkig heb ik met haar nooit problemen van deze aard gehad).

[Manuma]

Vervelend, vooral omdat veel mensen blijkbaar hun hond er alleen op uit sturen. Daar is weinig aan te doen. De bazen die wel bij hun loslopende hond zijn, kun je vragen om bij Manu hun hond echt even bij zich te roepen. Maak er een leuk verhaal van; dat hij een speciale training doet of zo.
Het is een husky, maar vindt hij het fijn om op jouw te focussen? Ik heb een uitvalprobleem aan de lijn gehad met Alfil. Het is nagenoeg verdwenen door te trainen om op mij te focussen en een simpele oefening te doen (zit) en dan kreeg hij iets lekkers. Dat kun je ook tijdens de wandeling doen als er geen hond in zicht is, want het doorbreekt spanning zowel bij de hond als bij jezelf. Nou is Alfil wel een hond die graag dingen doet voor de baas en het geweldig vindt als ik trots op hem ben. Bij mijn podenca werkt dit niet echt. Die grist het koekje uit mijn hand en is weer met haar omgeving bezig ( maar gelukkig heb ik met haar nooit problemen van deze aard gehad).

Ik heb nu maar tegen een aantal gezegd dat hij meteen bijt Ik weet niet of dat zo is, maar dan heeft hij in elk geval die spanning niet meer van hen want hij is gelukkig wel indrukwekkend en imposant genoeg om daarin serieus genomen te worden.
Gelukkig is hij zowaar behoorlijk baasgericht met wandelingen aan de lijn. Ik kan hem ook wel gemakkelijk afleiden gelukkig. Ik doe nu vaak een volgoefening waarbij hij mijn hand moet volgen en dan doen we een touch. Waarbij ik dus de focus verleg naar puur en alleen mijn hand, dat werkt fijn. Hij krijgt daar ook altijd wat lekkers voor.
Als een loslopende hond dichtbij is en ik kan mezelf rustig houden kan ik hem vaak nog wel uit het grote spanningsmoment halen door even oogcontact te vragen (= commando) en de aandacht te verleggen naar een volgoefening. Maar laatst zijn we echt achtervolgd door een patsende reu die niet veel goeds in de zin had en dan krijg ik die opgestroopte mouwen van hem niet meer naar beneden.

Ik bedacht me net iets
Achter ons huis loopt een voetpad waar veel mensen hun hond uitlaten.
Manu ligt graag op de vlonder naar dat pad te kijken, hij blijft gewoon rustig liggen als op de foto, ook als er honden langskomen, ook als die honden uit hun plaat gaan. Vrijwel alle honden uit onze wijk lopen daar weleens. Nu is hij redelijk erfvast, want ook onze oprit is heilig en wat er ook langswandelt, Manu blijft bij huis. Zou hij een soort territoriumdrift opgebouwd kunnen hebben waarbij hij vindt dat de honden die langs ons huis lopen indringers zijn en dat dus ook een paar straten verder in stand houdt? Of is dat te ver gedacht?

Aan de overkant van het water (zo'n 3 mtr breed) loopt een voetpad en dan ligt hij letterlijk heel graag zo. De hele dag

[Branka]

Wat ik zo lees is het vooral jouw eigen gemoedsrust en spanning die spelen. Manu zijn gedrag vind ik op zich niet extreem. Aan de riem laat hij zijn grenzen duidelijk merken. Duidelijker van voorheen. Ben eerlijk gezegd niet anders gewend dan dat een aangelijnde hond, zeker een reu, aan de riem meer reageert dan los. Hij kan tenslotte niet kiezen om een conflict te vermijden. Voor mij is het dan ook standaard dat een loslopende hond op moest donderen. Baas die riep dat zijn hond niets deed kreeg reactie dat de mijne dat mogelijk wel deed en ik daar geen zin in heb.
Zou het eerlijk gezegd erg jammer vinden als je hierom een chip zou plaatsen. Want op zich doet Manu echt weinig, onze eerste Golden zou heel wat minder hebben geïncasseerd. En ik denk dat hij ook al een leeftijd heeft dat dit gedrag niet meer hormoongestuurd is. Verder zou een veranderde Manu ook iets zijn waar Uma aan moet wennen. Als hij zoals hij nu is haar stabieler maakt zou ik dat wel in mijn achterhoofd houden. Want je verandert hem voor andere honden, maar dus ook voor haar.
Denk dat je zoals al aangegeven is nu eerst weer de rust en ontspanning op moet zoeken bij jezelf. Gelukkig worden de dagen al langer zodat je hopelijk binnenkort weer voor of na je werk met daglicht een andere route kan zoeken waarop je niet allerlei honden tegenkomt die je liever uit de weg gaat. Als het vertrouwen er weer is (en minder loopse teven) kan je mogelijk wel weer de route die je nu loopt nemen zonder alle spanning.

[blondie]

Dat denk ik niet. Dan zou hij vanuit huis ook al fel reageren op de amokmakers.
Ik denk echt dat het puur te maken heeft dat aangelijnd er nu al een paar honden op hem zijn geklapt, dat jij daar nu alerter op bent en dat hij nu ook zo iets heeft dat het hem niet weer gebeurd.
Hij is een grote krachtige hond die in basis geen ruzie wil, maar nadat er "out of the blue" wat honden op hem zijn geklapt is zijn reactie veranderd, wantrouwt hij met recht andere grote reuen, en helemaal diegenen die los op hem af komen zetten.
Het is nu eenmaal geen hond die het over zich heen laat komen en zich gaat verschuilen achter zijn bazen, dat zit in zijn aard, denk ook niet dat castratie die reactie gaat veranderen.

[Alfilillo]

Gelukkig is hij zowaar behoorlijk baasgericht met wandelingen aan de lijn. Ik kan hem ook wel gemakkelijk afleiden gelukkig. Ik doe nu vaak een volgoefening waarbij hij mijn hand moet volgen en dan doen we een touch. Waarbij ik dus de focus verleg naar puur en alleen mijn hand, dat werkt fijn. Hij krijgt daar ook altijd wat lekkers voor.
Als een loslopende hond dichtbij is en ik kan mezelf rustig houden kan ik hem vaak nog wel uit het grote spanningsmoment halen door even oogcontact te vragen (= commando) en de aandacht te verleggen naar een volgoefening. Maar laatst zijn we echt achtervolgd door een patsende reu die niet veel goeds in de zin had en dan krijg ik die opgestroopte mouwen van hem niet meer naar beneden.

Maar dat is dan toch al supergoed eigenlijk?
En ja, die losse patsende reu...ik snap dat dat teveel gevraagd is. Daar werkt misschien alleen de paraplu-methode.