Je eerste hondenliefde

[wolvster]

Afgelopen week kwam ik mijn oud buurman tegen en dat bracht een hoop herinneringen terug.
Met name aan zijn labrador Beau.

Als peuter ben ik omver gelopen door een hond op het strand. Voor zover ik weet had t beest geen kwade bedoelingen, maar kleine ik was er enorm van onder de indruk, wat resulteerde in een hevige fobie voor honden.
Als ik wist dat er ergens een hond woonde durfde ik niet eens meer door die straat te lopen. Jaaaren is dat zo gebleven.
Totdat Beau bij ons in de straat kwam wonen.
Beau was een goedsul, een braver beest was er niet. Lomp, onbenullig, groot, zwart en wat mollig. Langzaam maar zeker veroverde hij mijn hart. Ik durfde hem op een gegeven moment te aaien en na een paar weken waren we onafscheidelijk!
Ik heb uren met hem gespeeld, geknuffeld en gewandeld. Als ik van de slager een plakje worst kreeg bewaarde ik die en gooide hem (tot groot verdriet van de buren) door de brievenbus voor Beau.

Toen de buren verhuisden was ik intens verdrietig. Maar mijn angst voor honden was volledig verleden tijd. Sterker nog: ik werd geobsedeerd door honden!
Twee jaar later kregen we een eigen hond, Axel.
Axel was speciaal. Mijn 'heartdog' zoals ze dat in Amerika zeggen. Ik denk dat geen enkele hond ooit nog die status krijgt. Murdock niet en ook Beau had m niet.
Maar Beau was heel bijzonder.

De buurman vertelde, met tranen in zijn ogen, dat Beau is ingeslapen op 13 jarige leeftijd.
Dat hij voor die tijd nòg een kindje van haar angst voor honden af heeft geholpen.
Wat een geweldig beest!
Ik vertelde de buurman dat ik zelf een hond heb, dat ik lesgeef op een hondenschool en op een asiel heb gewerkt. Hij kon het bijna niet geloven, haha!

Ik ga binnenkort eens kijken of ik nog een foto kan vinden.

Wat was jullie eerste bijzondere hondenliefde?

[Caro]

Mooi verhaal.

Mijn eerste hondenliefde was mijn hond (vuilnisbakkie) Rickie die ik kreeg toen ik 14 jaar was. Mijn ouders hadden altijd ruzie en ik vluchtte dan naar mijn kamer. Maar toen Rickie er was, had ik iemand om samen mee te vluchten en in een hoekje weg te kruipen. We werden namelijk allebei bang van het geschreeuw. Wat heeft dat warme hondenlijfje mij destijds getroost.

[mijke]

Wat een mooi verhaal! Zelf heb ik niet speciaal een eerste hondenliefde ofzo. In mijn directe familie hadden de meeste mensen wel honden en die vond ik allemaal ontzettend leuk. Het leukst waren natuurlijk de ruwharige teckelpuppies die mijn oom en tante fokten Maar er is er niet één die een speciale rol heeft vervuld ofzo. Ik ben volgens mij geboren met een voorliefde voor dieren, daar hoefden die honden verder niks voor te doen De eerste hond die we zelf kregen vond ik natuurlijk wel fantastisch. En nu de eerste hond die ik zelf heb als volwassene, dat is toch wel de meest bijzondere hond tot nu toe. Maar zo'n band is natuurlijk sowieso niet te vergelijken met de band met honden van familie, ook al zie je ze nog zo vaak en doe je nog zo veel met ze.

[Jackira]

Mijn eerste hondenliefde was Pukkie van mijn oma. Als we op bezoek kwamen was hij zo blij. En we bleven dan altijd logeren want mijn oma woonde in de provincie Groningen en wij in Den Haag. En zolang ik daar was liep Pukkie overal achter me aan. Dat ik alle plakjes cake die ik kreeg met hem deelde hielp daar wel bij

[Feather__]

Zuko. De duitse herder van mijn tante.
Het was een enorme schat. En we gingen vaak met hem wandelen in het bos. Mijn tante en oom waren daar niet zo van en wij wel. Dus Zuko ging mee.

Ik herinner me nog dat hij een konijn zag en dwars door het schrikdraad ging. Jankend en krijsend maar hij was erdoor. Konijn natuurlijk allang weg door al dat gekrijs en Zuko die niet meer terug durfde. Ik was 5 of 6 en stond te huilen om het gekrijs en dacht minstens dat hij doodging.
Mijn vader is uiteindelijk over het schrikdraad geklommen en heeft hem opgetild. Zuko was een flinke hond en aardig zwaar. Hij heeft hem aan mijn moeder gegeven en toen kwam Zuko meteen bij mij kroelen en mijn tranen weghalen
Wat een drama was dat voor mijn ouders. Jankende bange hond, jankend bang kind

Ik denk dat daar mijn liefde voor herders begonnen is. En mijn liefde voor honden, al vond ik als kind zijnde honden sowieso al erg leuk.

Vrienden van ons hadden ook een amerikaanse cocker. Een zwarte. Heerlijk beest waar ik ook altijd mee kroelde en speelde. En voila.. liefde voor cockers.

Wat ligt er hier op de bank? Een cocker en een herder..

[GrethavW]

Basco, de Rottweiler reu van mijn Oma.
Ik was dol op die hond en hij op mij.
Mijn oma heeft 2 nestjes Rottweilers gefokt (dacht ik) en Basco was daar een pup van die teruggekomen was.
Hij had een hele nare tijd gehad bij zijn eigenaren. Opgesloten in een kast, geslagen, enz.....

Blijkbaar was het een hond met een gouden karakter, want ik heb hem gekend als lief, rustig en enorm betrouwbaar.

Daar liep ik als klein meisje met een enorme Rottweiler reu en de lijn hing altijd slap.
Hij was ook behoorlijk beschermend tegenover mij. Zat ik op het potje en mijn moeder wilde mij eraf tillen, dan had ze een probleem.
Mocht niet van Basco. Hij ging er tussen staan.

Geweldig beest.
Ze had ook 2 teven, moeder en dochter (Hestia en Aife), maar daar had ik niet veel mee.

[Sandra&co]

Onze Jack Hussel Daisy die we in '96 kochten op de paardenmarkt (nou ja, daar lag het nestje en we zijn haar een week of 2 later op d'n boerderie op gaan halen). Dat was de eerste hond waar ik he-le-maal gek mee was en waar ik ook probeerde mee te trainen (natuurlijk wel zwaar achterhaalde tactieken - maar goed, het waren andere tijden en ik was 10). Eigenwijs als de neten en echt een bítch. Ze beet me als ze het ergens niet mee eens was en ik vond het lááiend interessant allemaal (wanneer bijt ze me? Wanneer niet?). Ja dat was echt m'n eerste liefde en heb veel van haar geleerd.

[-Lilo-]

Bolo

Ik ben in de binnenlanden opgegroeid waar ‘hond’ gelijkstaat aan ‘huu, eng’, omdat het allemaal erfhonden zijn. Spelen bij een vriendinnetje met een Duitse herder vond ik nooit leuk, vanwege dat beest. Dus toen ik een relatie kreeg en ik bij m’n schoonouders thuiskwam, moest ik even slikken.

Bolo was een kruising ridgeback X dobermann. Groot! Onbenullig! En bijterig bij enthousiasme. Maar dat beest was echt geweldig. Hij was niet al te slim en eigenlijk behoorlijk opdringerig, maar hij was zo lief vanwege hem hebben wij een teefje in huis, hij vrat andere reuen. Maar bij Lola probeerde hij te spelen, ging met z’n bijtring voor haar staan dansen en wilde graag samen rennen.

Oke, Lola lag ook weleens voor z’n opdringerigheid te schuilen in de struiken en hij vergat weleens iets in z’n bek te pakken als je binnenkwam, waardoor m’n bovenbenen weleens blauw waren, maar god wat was dat beest lief

Wij pasten altijd op hem als m’n schoonouders op vakantie waren. De Mini en Maxi vakantieweken.

[Fotogravinnetje]

Ik was bang voor honden. Alle honden. Dus ook voor Doberman Max van opa en oma. Grote zus was dol op honden, en met haar erbij durfde ik wel mee honden uitlaten.
Ik werd iets ouder, we verhuisden, grote zus ging studeren en blijkbaar was ik over m'n ergste angst heen, want ik liep regelmatig met Berkie, de labrador van een paar huizen verderop. Vreemde honden bleven spannend.
Toen gingen we, zoals elk jaar, op vakantie. Voor het tweede jaar op die camping. Zo'n beetje op de plek waar wij het jaar ervoor gestaan hadden stond nu een stel met hun caravan en ze hadden een onbesuisde Rottweiler-reu van zo'n 60 kilo. Beest zal een jaar of twee geweest zijn. Al vrij snel was ik vriendjes met hem en kreeg meer van hem gedaan dan z'n baasjes.
In het weekend gingen ze een paar dagen weg. Na het weekend kwamen ze terug. Ze komen rottie niet houden en ik werd door een hond die zwaarder was dan ik omver gegooid. En een lol dat we hadden! Beest bond overigens meteen wat in, want eigenlijk had hij best respect voor mij, alleen vergat ie dat even in z'n blijdschap.

Oh, een paar jaar ervoor, andere camping, zaten we vlakbij mensen die een vlinderhondje en een vlinderhondje-kruising hadden: Ricky en Rocky. Die mochten we op een gegeven moment uitlaten en ze luisterden zo goed! Sindsdien altijd een zwak gehouden voor dat type hondje

[DesireeB]

Onze eerste rottweiler teef Marscha. 2 jaar oud geschat uit het asiel. Ik was ook 2, uiteindelijk is ze overleden toen ik 14 of 15 was. Ondanks dat ik niet veel met hondenopvoeding bezig was geweest de eerste jaren(te jong), hadden we een prima band en kreeg ik alles van haar gedaan. Met verjaardagsfeestjes was wel al snel duidelijk dat peuter Desiree niet zomaar opgetild mocht worden door jan en alleman want ik was van haar. Dan stond ze even naar je te glimlachen en had je niet veel keus dan haar kroost los te laten. Al snel was dat wel goed te doen door te zeggen dat het goed was door mijn ouders en later door mijzelf.

Wij waren echt een eenheid, hele dagen lag ik met haar op de grond, tv te kijken, tekenen of te spelen. Tekeningen, speelgoed en noem maar op werden heel voorzichtig door haar weg gehaald als ze dichter bij me wilde komen liggen en ik lag weer eens tussen al die zooi.

Stuk was ik toen mijn aller beste vriendinnetje er niet meer was.

Na haar overlijden hebben we weer een rottweiler teef gehad. Daarbij kreeg ik wel meer verantwoording waaronder uitlaten. Trots dat ik was!! En keurig luisteren. De vorige mocht ik niet uitlaten wegen zware hondagressie, deze was ook lang niet altijd even vriendelijk maar sloeg niet door en hield het bij snauwen en daarbij had ik duidelijk de instructie om haar niet met andere honden te laten spelen dus zocht ik verlaten terreinen op waar we uren konden rennen en doen.

Tot ze helaas toch weg moest, ze had uitgehaald naar mijn broertje(dat denken mijn ouders, ik denk van niet). Ze stonden in de keuken de boodschappen uit te laden en hadden broertje een ijsje gegeven tot ze ineens m'n hoorde au roepen en hij had 2 krassen in zijn gezicht, ijsje weg en rottweiler die nog snel een ijsje aan het opeten was. Broertje was nog te jong om überhaupt uit te leggen wat er gebeurde, ze hadden ze niet zonder toezicht samen moeten laten, en 2 krassen vond ik niet op een beet lijken. Maar goed uiteindelijk is ze dus weg gegaan. Wederom kapot van verdriet, daarna ook nooit meer een rottweiler gehad. Ouders vonden het sindsdien toch wel eng, en sinds ik op mijn zelf woon wil ik er wel één maar vriend is er als de dood voor.

[Tineke]

Een Hollandse herder genaamd Wilson die bij ons in de buurt woonde. Ik was een jaar of negen en ging altijd met die hond op stap, mensen gaven hem ook zonder problemen mee met mij , los en dan schooierde ik door de buurt met hem.
Ook gingen ze regelmatig weekenden weg en dan kreeg ik de sleutel en zorgde voor hem en liet hem uit.
Nu zouden we dat totaal onverantwoord vinden maar toen beleefde ik enorm veel plezier met hem.

[S@ndr@]

Een herder, tja hoe kan het ook anders, genaamd lesco ( letsgo) en ik was als kind niet erg gelukkig( door heel veel omstandigheden- waar we verder over zwijgen) , en de hond zat in de schuur ( dat was toen zo- heel normaal) en ik dus ook, samen in het honden hok, uren en uren... daar ben ik altijd weer tot rust gekomen, honden zijn altijd belangrijk voor me gebleven, mijn hele leven lang..... en feitelijk zijn ze dat nog..... als ik honden bij me heb - is er rust, mensen bekijk ik toch vaak kritisch, heel vaak wordt ik positief verrast, maar ook komt het meer dan eens voor dat ik gelijk heb. honden heb ik nooit problemen mee gehad, ik kan ze lezen als een boek en er is vaak wederzijds respect, ik hou ervan, zonder voorbehoud

[bouvierpoedel]

Weet niet beter dat er altijd honden waren bij ons , familie ,buren en vrienden. Van klein tot groot en van africhting, valse kregen tot aan schoothondjes. Net als kippen en vee . Had ik geen huis vol honden gehad dan was het wel een hok vol kinderen of andere dieren.

[maart]

Lurke, de hond van het stamcafé van mijn vader.
Ik liep er dan rondjes mee rond de biljarttafel

Mijn pop heette zelfs ook Lurke

Ik herinner me echter totaal niet meer hou hij eruit zag.

[Paisley]

Mijn eerste hondenliefde was absoluut Deta. We hadden vroeger wel honden thuis, maar ik had er nooit zoveel mee. Ik deed wel leuke dingen met ze, wandelde dagelijks, maar mijn hart lag bij de paarden.
Deta was van een (thuiswonende) vriendin van mij en als ik daar was, had ik altijd die hond in mn armen hangen. De heer des huizes had losse handjes en Deta werd regelmatig belachelijk hard aangepakt, wat soms volledig uit de hand liep. Op den duur was het zo erg, dat we Deta zijn gaan ophalen. Gejat, dus eigenlijk. We zijn met haar naar de dierenarts geweest en konden het niet over ons hart verkrijgen om haar weer terug te brengen.
De eigenaar moest even afkoelen, maar daarna was hij blij dat hij van dr af was. We hebben nog 5 jaar van haar mogen genieten.

[Manuma]

Ik heb nooit een grote liefde gehad. Rinus, de bouvier van vrienden van mijn ouders stopte altijd zijn ondergekwijlde baard in mijn gezicht en die vond ik eng. En dan was er noh Blondie, de lab van onze buren. Ik mocht weleens mee naar het park en toen ik dan eindelijk de riem vast mocht houden werd ik over het grintpad gesleurd omdat ze naar de eenden rende
Barkey, de Duitse staande van mijn oom, was een oude chagrijn die niks van kinderen wilde weten en Kees, de boerderijmix, piste de vloer onder als je binnenkwam en mocht je niet aanraken want dan kon ze bijten.
Toch ben ik altijd verzot geweest op honden en vond ik ze machtig interessant. Ik wist altijd al dat ik ooit een hond wilde en het is mijn beste beslissing ooit geweest Manu mee te nemen hoewel ik er echt niet genoeg kaas van gegeten had. Ik denk dat ik wel een voorbeeld ben van hoe het niet moest Soms zie ik een jonge meid lopen met een pup van een pittig ras, helemaal gelukkig, en dan herken ik mezelf daarin. "Oh wacht maar" denk ik dan

[Laura84]

Mijn nicht fokte werklijn herders en ik kwam daar als klein kind al graag. Ze had één bijzondere Duitse Herder teef zitten, Aranka. Altijd als ik daar was ging ik met haar de dijk op om te spelen, spelletjes te doen etc. Ze kon salto's maken, echt onwijs gaaf! Liep ik daar als hummeltje van een jaar of 6 met een herder. Niet verantwoord maar wel hele mooie herinneringen.
Mijn ouders "verwijten" het mijn nicht nog steeds dat ik zo de honden ingegaan ben

[kooi]

Mijn eerste hondenliefde was zonder meer 'Belle', van Sebastian uit de gelijknamige televisieserie.
Een magnifieke Pyrenese berghond. Op de voet gevolg door Rin-Tin-Tin, de herder uit een Amerikaanse t.v.serie/ bioscoopfilm.

Ik moest het doen met televisiehonden want echte kwamen er bij mijn moeder pas in toen ik 13 jaar en dat was een draak van een poedel, zowel qua uiterlijk als qua karakter.

Maar dan was er Beertje, een klein bruinig hondje dat we zonder baasje vonden op de Berkhei in Wassenaar. We wisten de eigenares te achterhalen en we mochten hem af en toe ophalen voor een wandeling. Deed ik net of het mijn eigen hondje was en toen is ook het grote zeuren om een hond begonnen.
Dat hondje was ook de reden waarom ik zo totaal en hopeloos viel voor Yuna, ze lijkt op dat hondje van toen. Alsof die uiteindelijk toch echt van mij werd.

Maar mijn echte eerste eigen hondenliefde was Harvey Lee Oswald, door vrienden wel 'die moordenaar' genoemd.
Een rode, langharige standaard teckel zonder stamboom, die ik kocht in de Boogaard, een winkelcentrum in Voorburg. Helaas ben ik hem verloren vlak voordat hij 4 jaar werd, door een verkeersongeval.

[63673J]

Astrid, een ruwharige foxterriër. Ik zat nog op de kleuterschool toen ze bij ons kwam en Astrid en ik waren van haar eerste tot haar laatste dag onafscheidelijk.

[Lanavandevledders]

van huis uit hadden ze niks met dieren, alleen ik was gek op alles wat maar dier was,
mijn eerste kennismaking met honden was geen leuke, ik was een jaar of 10,
werd gebeten door de duitse herder van de opa en oma van een vriendinnetje,
bekoelde de liefde voor dieren hiermee, nee dus, juist niet,
bij de boerderij waar ik een paar jaar later de paarden reed, hadden ze een rottweiler, de liefste van de hele wereld.
heb altijd gezegd dat ik die later ook wilde, toch zijn we begonnen met een bouvier, toen staby's maar uiteindelijk heb ik
de hond die ik altijd graag wilde, een rottweiler.

[_Leonie]

Mijn tante had een bouvier x DH, Astor. Niet altijd een leuke hond maar ik was er gek op.

Tijdens een vakantie op een boerderij was ik niet weg te slaan bij Toska de HH ruwhaar, was er elke dag te vinden.

Verder Shelties, Dalmatiërs, en een Golden net als in de ongelofelijke reis.
Dat laatste is gelukt, al is die van mij meer een vrolijk ei

[thom]

Mijn eerste hondenliefde was Jorka de Duitse Herder waar ik als peuter en kleuter thuis mee opgroeide.

[Izzie_Anneke]

Als kind vond ik alle honden eng, met stip op 1 Wally de teckel

Mijn eerste grote hondenliefde was Luna. Nu is Izzie het. Ik vind mijn eigen honden altijd het leukst. Behalve Finn dan.

[Stapper]

De dobberman van de buren. Rond mijn twaalfde jaar met hem heb ik veel gewandeld. Ik heb toen nog een rijmpje gemaakt toen ik hoorde dat hij ingeslapen moest worden. Altijd bewaard.

Dag Jerry
Ik zal je missen
Je gaat weg en komt nooit meer terug
Binnenkort slaak jij je laatste zucht
Dit was het en je bent klaar met leven
Je kan de toekomst niet meer beleven
Dag Jerry
Ik zal je missen

[Lothian]

Ik ben niet echt opgegroeid met honden. Een oudoom had een golden retriever die ik wel eens zag op familieweekenden. Een intens lief dier.

Een vriendinnetje had een Schotse collie die onvriendelijk was naar vreemden, daar was ik niet dol op.

Een andere vriendin had een boerenfox die wel ok was en later een lieve flatcoat.

Maar mijn échte eerste hondenliefde, waardoor ik me realiseerde hoe leuk honden zijn, was onze eerste eigen hond Zorro alles daarvoor was meer van het niveau 'wel leuk'.

[Belle]

Mijn eerste hondenliefde was zonder meer 'Belle', van Sebastian uit de gelijknamige televisieserie.
Een magnifieke Pyrenese berghond.

Oh, wat vond ik dat een mooie serie, dat kleine jongetje met die grote witte hond. Van het verhaal kan ik me helemaal niks meer herinneren, maar dat beeld van dat kind met die hond zie ik nog zo voor me.
Het grappige is dat toen wij onze Belle (kruising sint Bernard x Pyreneese bergehond) kregen, ik haar Annabel wilde noemen en dat is toen Belle geworden en mijn zoon heet Sebastiaan. Pas veel later dacht ik aan de overeenkomst met de serie.

[Belle]

Mijn eerste hondenliefde was zonder meer 'Belle', van Sebastian uit de gelijknamige televisieserie.
Een magnifieke Pyrenese berghond.

Oh, wat vond ik dat een mooie serie, dat kleine jongetje met die grote witte hond. Van het verhaal kan ik me helemaal niks meer herinneren, maar dat beeld van dat kind met die hond zie ik nog zo voor me.
Het grappige is dat toen wij onze Belle (kruising sint Bernard x Pyreneese bergehond) kregen, ik haar Annabel wilde noemen en dat is toen Belle geworden en mijn zoon heet Sebastiaan. Pas veel later dacht ik aan de overeenkomst met de serie.

[Belle]

Mijn hondenliefde is begonnen toen ik een jaar of vijf was en mijn vriendinnetje een hondje kreeg, Teddy, een dwergpinschertje. Vanaf die tijd was mijn grootste wens een hond. Mijn ouders hadden niks met honden, dus er kwam nooit een hond, maar zodra ik op mezelf woonde was er binnen een paar weken een hond, Florian, een harige middelmaat onherleidbare kruising, die 16 jaar mijn trouwe maatje is geweest.

[Tiny]

Ik ben opgegroeid met katten, en in mijn familie waren alleen maar honden waar ik echt niets mee had.

Mijn hondenliefde begon bij Beau, een Lhasa Apso die in een kooitje in een dierenwinkel zat. Ik heb zo gehuild toen ik hem zag en heb hem gewoon gekocht.

Beau was perfect

[nomo]

Cindy, de stabij die vlakbij woonde. Ik weet nog steeds niet of dat echt haar naam was of dat wij haar zo hebben genoemd

Elke ochtend zat ze voor ons huis om ons naar school te brengen. Dan liep ze mee tot op het plein en ging dan weer naar huis. Om vervolgens weer bij school te wachten als we uitkwamen. 's Middags herhaalde dit zich weer. Op woensdagmiddag en in het weekend zat ze er niet. Dan wist ze dat we vrij waren. Met vakanties was ze altijd wel even een paar dagen van slag. Dan zat ze keurig op straat te wachten en dan kwamen we niet. Dan ging ze voor de deur zitten en dan moest mijn moeder haar vertellen dat het vakantie was. Dan ging ze naar huis

We zijn jarenlang door haar naar school gebracht. Nadat een paar grote jongens brandende lucifers naar haar hadden gegooid durfde ze niet meer het plein op te komen. Vanaf toen liep ze mee nog wel mee tot aan school, maar bleef ze op de hoek staan.
Als we buiten speelden was ze ook altijd wel ergens in de buurt. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ze er ineens niet meer was.