Pearl Drift Go Venice Finn
23 maart 2007 - 26 januari 2018
Na ruim een half jaar wachten werd je op 23 maart 2007 geboren en bij hoge uitzondering mochten mam en ik van de fokker al bij het nest kijken toen jullie net 3 weken oud waren. Het reutje met het rode bandje viel ons toen al op. Twee weken later was dat nog steeds het reutje dat ons het meeste aansprak. En dat was jij.
Gelukkig vond de fokster dat jij het beste bij ons paste en toen jullie naar de nieuwe baasjes mochten gingen pap en mam je ophalen. Tot die tijd vond pap het wel best en zou hij wel zien welke pup het was. Maar op dat moment leek hij je in zijn hart te sluiten. Op de foto van dat moment heeft hij je in zijn armen en kijkt naar je met een blik van “mannetje, we gaan goed voor je zorgen!”
Vrijwel meteen ging je mee kamperen. Een bomvolle caravan door de bedden, bench en oude Tagor. Maar het zorgde er wel voor dat je binnen een paar dagen al de hele nacht doorsliep, zo veilig tussen iedereen in.
Tagor viel weg toen je een half jaar oud was, maar hij had je in de korte tijd al veel meegegeven.
Ons liet je met je tomeloze energie wel eens wanhopig zuchten. Je was lief, maar een stuiterbal. Nergens van onder de indruk. Tijdens de hondentraining was opletten niet je sterkste kant, alles om je heen was veel te interessant om op het vrouwtje te blijven letten. Ondanks je dat wel graag wilde.
Je danste door het leven, jouw staart stond nooit stil. Altijd vrolijk. Altijd blij.
Ons adhd-pupje noemde pap je liefkozend.
Onze stuiterbal was mijn bijnaam voor je.
In 2010 kwam pap onverwacht te overlijden. De extra wandelingetjes als hij een sigaartje ging roken waren er niet meer. Maar je was voor mam de reden om een dagelijks ritme vast te houden, naar buiten te blijven gaan en zo onder de mensen te blijven komen. Je was echt haar maatje en ging overal mee naar toe. Met z’n 2-en in de auto naar Italië. Ver, maar je was gek op mee in de auto gaan. Dus dat vond je heerlijk.
Tot voor kort leek het eruit te zien alsof je gewoon rustig oud zou worden. De dierenarts zag je alleen voor de entingen. Tot je een poosje terug steeds slechter ging eten en afviel. Omdat je wel vaker kieskeurig was gingen niet meteen de alarmbellen rinkelen. Maar toen je echt te mager werd, je niets lekker meer leek te vinden en ook begon te spugen moesten we wel naar de dierenarts. Ondanks dit alles bleef je je vrolijke zelf en liep je nog vrolijk kwispelend rond. De dierenarts stond voor een raadsel want uit de eerste onderzoeken kwam niets. Daarom geprobeerd om het spugen te verhelpen zodat je weer kon eten en aankomen. Helaas hielp dat niet en werden de medicijnen geven een gevecht.
Het was overduidelijk flink mis met je en daarom gingen we vrijdag weer met je naar de dierenarts. Vrezend voor het onvermijdelijke. En de dierenarts deelde onze vrees.
Uit de foto werd duidelijk dat je inderdaad doodziek was. Maag, lever en darmen zagen er goed uit, maar alvleesklier niet. En omdat de medicijnen die je al had gekregen niet hielpen werd duidelijk dat dit niet meer goed kon komen. De dierenarts gaf ook aan dat je hier beslist veel meer pijn van had dan je liet merken.
Daarom hebben we je laten gaan en ben je in ons midden ingeslapen.
Elke hond is bijzonder maar Finn was voor ons een ‘once in a lifetime-hond’. Vriendelijk, stabiel, zelfverzekerd, maar ook conflicten vermijdend. Voor mij een schat, voor mijn moeder een maatje voor het leven. Hij laat een enorme leegte na.
