blondie schreef:Ja, best wel Renée. Merk dat vooral het plotse en dat het zo onverwachts was mij nog steeds erg raakt. Dat gevoel zal jij wellicht ook herkennen.
Finn mis ik ook maar anders daar heb ik vrede mee, maar als ik aan haar dood denk dan krijg ik steeds nog die brok in mijn keel en voel de onmacht van toen gewoon.
Beter misschien om daar van af te stappen, het is gegaan hoe het is gegaan.
We genieten nu van Aki met zijn streken, zijn lieve karakter en zijn typische grappige eigenaardigheden (in de goede zin van het woord). Dat is het heden, maar af en toe gaan mijn gedachten naar het verleden.
niks mis mee.
finn en bluf zijn een onderdeel van dat verleden en daar mag je best nog eens aan denken en naar terug verlangen, waarom niet?
met verdrinken in verdriet en daarin blijven hangen is nog nooit een mens wat opgeschoten, maar de herinnering koesteren aan wat je lief is geweest en dat bij tijden ook nog missen is, in mijn ogen tenminste, alleen maar een teken dat de tijd samen ontzettend waardevol is geweest.
en dat is, als je het goed beschouwd, eigenlijk alleen maar mooi.