Je voor een ander aanzien?

[Miezemuis]

Onze oude lab was fan van een chagerijnige oude dame die in het park wandelde. Deze dame was helemaal niet aardig tegen hem (tegen niemand eigenlijk) maar zodra hij haar zag ging hij aan de lijn want anders ging hij als een debiel op haar af. Zo blij als jij normaal alleen bij gezinsleden was .... wij zeiden altijd voor de grap dat deze vrouw heel erg op mijn moeder leek en daar hij het daarom deed.

[Laura84]

Laicka heeft die vergissing wel eens gemaakt. Mijn tante was op bezoek bij mijn ouders, ik kom binnen met de meiden en Laicka springt op alsof ze haar beste vriendin al jaren niet had gezien. Kleine vergissing, ze had mijn tante nog nooit gezien.

[blondie]

Ik heb het met Finn gehad. Ik had hem net een paar weken en hij was toen al vier jaar. Op een behendigheidstraining waar ik voor de 2de keer kwam liep ons een man tegemoet. Finn, die in die begin periode niet veel meer van mannen moest hebben, en normaliter wat stoïcijns was naar vreemde mensen toe, werd dol enthousiast. De man haalde hem daarop aan, en Finn kroop tegen hem aan . Toen vroeg ik die man ook maar of hij de hond toevallig kende, maar dat was absoluut niet het geval .

[Jits90]

Noa heeft dat eens met een meisje op straat gehad. Normaal is madam de grootste schijtluis van de stad, houdt van iedereen afstand en van kinderen al helemaal. Maar dat meisje was haar grote liefde Oren plat, het soort kwispel waar een heel lijf aan mee doet en half bij dat meisje op schoot klimmen. Helemaal idolaat haha. Ik heb ze maar even laten doen, vond het wel een goeie sosjalisasie

[Ramiek]

Veel mensen hebben moeite onze tweeling uit elkaar te houden maar onze honden hebben zich nog nooit vergist. Dus een beetje het tegenovergestelde.

[DeDiana]

Ik heb het ook meegemaakt met Mila en met Amy. Ik denk ook dat ze die persoon dan voor iemand anders aanzagen, aangezien de personen flinke gelijkenis vertoonden met iemand op wie ze heel dol zijn. Mila en Amy zijn allebei totaal geen allemansvrienden, dus dan valt het inderdaad erg op als ze ineens een wildvreemde uitzinnig van blijdschap begroeten

[laeken]

Wuilus heeft een keer in haar leven een hond ontmoet die iets met haar deed. Ze was zeker 12 jaar en ik liep in Amsterdam met haar. Kwam er een podenco aan waar Dapper oorlog mee had. Wuilus ziet die hond die overigens Ludo heette en begint me te gillen....

Ik dacht dat ze door haar spindylose schoot of een infarct kreeg. Krijsen en gillen en over de grond kruipen. Ludo begon ook te piepen en te doen en Wuilus kroop om hem geen. Geen idee wat dat was...

Maar elke keer als Ludo op het balkon stond en ik langs liep en ze lucht van elkaar kregen begon dat weer.
Bizar. En Wuilus en Ludo waren allebei oude honden van 12. Er was iets chemisch tussen die twee. Twee zielen die letterlijk gingen gillen en hysterisch werden als ze elkaar zagen. Extreem bijzonder. Gaat wel niet over mensen maat is ook een bizarre vorm van herkenning. Beide honden waren totaal geen allemansvriendjes en deze reactie heb ik nooit eerder of daarna gezien. En die met Ludo de podenco bleef tot ze dood waren. Ik had hem zo genomen als ze er vanaf hadden gewild. Alleen al om Wuilus gelukkig te maken.

[Sterre]

Mijn eerste hond was een weimaranerteef. Ze werd weleens de koningin genoemd omdat ze met haar neus in de lucht langs mensen liep. Ze was heel lief maar absoluut geen allemansvriend. Tot ik op een keer een man met een poolhond tegen kwam. Zijn hond stond gewoon rustig naast hem en mijn hond gaat ineens op haar rug op de voeten van die man liggen. Ik stond echt zo ze was helemaal weg van die man. Ze had hem nog nooit gezien. En haar verdere leven heeft ze ook nooit meer zoiets bij iemand gedaan.

[mijke]

Oor denkt tijdens het wandelen wel eens dat ze Marinus ziet. Dan gaat ze ook heel debiel doen en de hele tijd omkijken. Maar dat is altijd op enige afstand, als we dan echt langs die persoon lopen heeft ze wel door dat ze in de war was.

En Skittles had trouwens soms echt enorme voorkeuren. Zitten er drie tieners op een bankje, vliegt ie echt doelbewust op de middelste af en stort zich in haar armen alsof ze zijn lang vermiste vrouwtje was. De rest keurde die dan geen blik waardig. Hij had dit regelmatig met random mensen en ik denk niet dat hij dacht die mensen te herkennen, volgens mij leken sommige mensen hem gewoon heel leuk en anderen niet. Maar ik kan me voorstellen dat die "uitverkorenen" wel net als jij dachten dat Skittles hen zogenaamd herkende.

[Paisley]

Nee ik herken het niet. Honden herkennen mij niet en mijn honden lijken zich ook nooit te vergissen met andere mensen.

Wel is het hilarisch dat de hond van mijn moeder iedere stabij voor Mayke aanziet. En hij is stapelgek op Mayke op een beetje hysterische manier. Dus iedere keer als hij een stabij ziet, gaat ie door t lint.
Dat draait wel eens op een teleurstelling uit, het arme schaap.

[fredje]

De hond van mijn avatar rende heel vaak dolgelukkig naar langharige blonde vrouwen,terwijl ik (lang blond haar) haar uitliet.
En kabelgravers, grondwerkers ed met een groen of oranje jasje moesten bijna piesend begroet worden,tot zover een stoere herder. De meeste van die mannen waren ook niet zo stoer trouwens