je was zo lief, direct eigenlijk op je plaats bij ons
je had je eigenaardigheden, maar ik hield zoveel van je
je was uit je zelf zo braaf, we hebben je niks hoeven afleren
wandelen vond je fijn, maar op de dagen dat ik moest werken waren een paar rondjes ook prima
af en toe naar iets nieuws vond je wel fijn, lekker snuffelen, want dat deed je het liefst
je rende niet, op zijn best een flinke draf, je speelde ook nauwelijks, maar dat was jij gewoon
je ging bijna overal mee naar toe, naar familie, naar de camping, op vakantie kamperen
we hadden bepaalde ritueeltjes, en vooral die mis ik nu vreselijk
het was je tijd, de afgelopen maanden ging je steeds meer achteruit
je nieren werden slechter en de rondjes werden steeds korter, het tempo steeds langzamer
dinsdagmorgen wilde je je vlees niet meer, dat was heel raar, want voor eten kwam je nog altijd van je stoel af
het was tijd
een afspraak gemaakt voor euthanasie thuis, dat kon pas woensdag aan het eind van de middag
je lag alleen maar waar ik je neer had gelegd, er zat geen leven meer in, je wilde niet meer lopen
na het even aangekeken te hebben besloot ik dat dit niet nog meer dan 24 uur mocht duren
's avond om half acht konden we bij de da terecht
ik heb je nog uitgebreid geknuffeld, iets wat je anders niet zo wilde, dan was je binnen een minuut weer naar je stoel vertrokken
je viel gewoon in slaap in mijn armen, iets wat normaal ondenkbaar was
bij de da heb je in mijn armen met ons zitten wachten (het spreekuur liep een beetje uit), je vond alles wel best
nog even werd je onrustig, toen ik je op de grond zette deed je een flinke plas
in mijn armen kreeg je het narcose middel en viel je in slaap
we hebben nog zitten lachen omdat je behoorlijk ging snurken
je was op, het is goed zo
dag meissie, dag lieverd, dag moppie
Eerste foto, 11 dagen bij ons
2012
2013
2015
2017 Zo lag ze altijd op "haar" stoel te slapen
