Bij de keuze voor het materiaal zou ik dan zeker gaan voor iets wat echt niet stuk kan. Want anders heb je de as overal liggen als zo'n ding een keer van de kast valt. Hout lijkt me dan nog het minst kwetsbaar, hoewel ook dat kan breken uiteindelijk. Of rubber?Keramiek, klei of glas lijkt me niet verstandig.
Jorla's as staat nog steeds in de strooikoker op mijn slaapkamer, met een foto van haar in het gras van mijn volkstuin. De koker sluit qua afdruk daar mooi op aan, het lijkt alsof de zon die daarop door de bomen schijnt precies op haar plekje in het gras straalt.
Het is hier nu 7 maanden sinds het afscheid en ik merk dat ik er veel meer afstand van heb genomen.
Het maakt me al een stuk minder uit of hij daar nog staat of niet. Uiteindelijk heb ik de as van mijn dieren altijd uitgestrooid. Dat maakte een einde aan de zorg of het ooit zou komen te vallen, of dat ik plots zou overlijden of anderszins niet meer in staat om er iets over te zeggen zou raken. Dat iemand het dan in de container zou gooien.
Mij gaf het rust, want niemand kon dan de resten nog schaden of uit elkaar halen. Dan was het voor mij ook echt afgerond. Ik ben er bijna aan toe Jorla's as uit te strooien op de plek waar we veel liepen, even ervan af staat een mooi groepje enorme kastanjes. Die geven bij hoge temperaturen een idyllisch schaduwplekje.
Mijn eigen as wil ik daar ook uitgestrooid hebben.
Ik zou jou bijna willen adviseren om nog een half jaartje te wachten met beslissen wat je wil. Je schrijft over ' de rest van zijn leven'. Dat roept de gedachte op dat je zijn dood -begrijpelijkerwijs- nog lang niet geaccepteerd hebt. En dat klopt ook met je andere topic.
Hier is het dilemma dat mijn zoon heeft aangegeven dat hij een deel van de as wil om in een kokertje om zijn nek te dragen. En ik wil dat niet, ik wil dat haar resten bij elkaar blijven, het idee dat er deel blijft rondzwerven geeft me een onrustig gevoel. Dat grenst aan bijgeloof, ik weet het, maar het is gewoon zo.
