Het HondenForum

Afgelopen maandag hebben we onze lieverd Ody in laten slapen.
Ody was tot op de laatste dag de leider van onze twee honden. Het was een heel zelfverzekerde en stabiele hond, heel prettig voor Sira onze andere hond die altijd onzeker is geweest.

Of Sira echt om haar treurt durf ik niet te zeggen, maar ze mist duidelijk een hond die haar 'helpt' als het buiten allemaal een beetje spannend is. Als ze los loopt is ze erg op haar hoede, soms zelfs wat schichtig, al kan ze dan wel ineens weer heel vrolijk achter een haas aan knallen.
Aan de lijn zou je denken dat ik met een hele oude hond aan het wandelen bent. Ze blijft klem naast me lopen, met haar kop laag en een bijna sloffende tred.

Hoe lang duurt het meestal voor een hond weer een beetje lekker in haar vel zit na het overlijden van haar maatje?
Ik vind het erg sneu om haar zo te zien tobben met haar onzekerheid.....

Sterkte nog met het verlies van Ody.
Wij gingen in 2014 in twee maanden tijd van drie naar één hond. De eerste paar maanden was het met Samica echt zwaan-kleef-aan. Ze leek de plek van Jelka overgenomen te hebben, die altijd mijn schaduw was, 24/7. Daarna werd het minder wat dat betreft en nadat na een jaar Pepe kwam, was ze weer helemaal haar zelfstandige zelf.

Ik denk dat het heel verschillend is van hond tot hond
Toen ik mijn hond liet inslapen, 12 jaar geleden, bleef Lady alleen (zij was ook de "leider" van de 2) ik had niet echt het gevoel da t ze hem miste wel was ze veel bij mij.
Ik ging met haar trainen en lange wandelingen maken, zij kreeg dus alle aandacht helemaal voor haar alleen Toen na 10 weken Alex als pup kwam nam ze haar leiderschap weer op, ze bloeide ook nog meer op met de energie volle Alex

Toen Lady in 2015 overleed was Alex wel meer triest, miste duidelijk zijn maatje Hij bloeide weel helemaal op toen Vusi kwam na 3 maanden
Nu na 2 jaar geloof ik dat hij haar af en toe kan wegkijken

Heel veel sterkte met het afscheid van Ody

Sterkte met het afscheid van Ody.

Ik denk nog altijd dat afleiding het beste geneesmiddel is. Lekker veel erop uit, leuke dingen doen.

Ach wat verdrietig zeg... sterkte

Ik denk dat dat per hond verschillend is en dat het te maken heeft met een hoop factoren.
Als de hond van zichzelf wat onzeker is en zich optrok aan de andere hond zal het vast langer duren voordat ze hun draai hebben gevonden...
Andersom kan dat net zo goed het geval zijn natuurlijk, want als jij als hond zijnde je altijd ontfermd hebt over een "kneusje" en dat kneusje valt dan weg, dan sta je daar met lege pootjes natuurlijk en val je als hond misschien wel in een soort van gat want je hoeft niet meer te hoeden en moederen over dat kneusje.
Ik denk wel dat in het tweede geval een hond sneller zijn draai gevonden heeft, want het duidt op een hond met wat meer zelfvertrouwen en hoewel ze dan wat onthand zijn pakken ze wel gauw de draad weer op.

En dan heb je nog honden die zo onwijs dol op elkaar waren, zo snip en snap , zo op elkaar gefocust, zo sam-sam...dat het echt een gapend gat achterlaat en honden echt even van het padje zijn, of zelfs blijven.

Als ik Rimpel en Muis als voorbeeld pak; Rimpel was zeg maar een soort van kneusje waarover Muis zich ontfermde.
Ze was altijd lief naar hem en accepteerde zijn wat bijzondere gedrag voor wat het was, ze legde geen druk op hem en als het erop aankwam nam ze het voor hem op of fungeerde als bliksemafleider.
In ruil daarvoor was Rimpel haar onderdaan en aanbad hij haar Hij sopte haar oortjes, lebberde haar koppie af en Muis gaf 'bevelen' als het aankwam op aanslaan bij bezoek of onraad.
TOT Muis er was blafte Rimpel amper tot niet en toen kwam Muis Die heeft hem geleerd wat blaffen is en hoe je dat inzet om je zin te krijgen of om aan te slaan.
De eerste jaren was het Muis die bij bezoek bvb aansloeg... op een bepaald moment zijn de rollen omgedraaid en als er dan bvb bezoek of een postbode kwam hoefde Muis alleen nog maar haar kop op te tillen en naar Rimpel te kijken met DE blik die zoiets zei als : "He ouwe gek, ga jij eens kijken wat er aan de hand is, ik lig wel lekker"
Ze waren gek op elkaar, vonden elkaar lief en Muis tolereerde een hoop - achteraf gezien als ik zo kijk naar wat ze bvb van andere honden echt niet pikt of niks vindt -
Het was zo als baas vooral Rimpel die helemaal dol was op Muis, maar dat kwam omdat hij het meer toonde met dat gelebber...
Andersom was Muis wat subtieler, die was namelijk ook gek op hem, want ze is dol op contactliggen en deed dat bij Rimpel zo ongeveer de hele dag.

Toen Rimpel doodging was ze daarbij, ze heeft het allemaal meegekregen en ze heeft vanaf een uur of 4 s nachts tot doe 10 uur s ochtends braaf bij hem gelegen , op haar eigen kussen onder de open trap...
Daarna is ze bij hem weggegaan en vond ze het wel prima.
Hij is nog 1 dag thuis geweest en ook toen heeft ze naast hem gelegen op haar eigen kussen onder de trap, de volgende dag in het crematorium had ze eigenlijk genoeg afscheid genomen en was er geen interesse meer.

Eenmaal thuis merkte ik de eerste dagen dat ze wat uit haar doen was, maar ik denk dat dat ook gekoppeld zat aan ons verdriet en mijn gesnotter... een hond, en zeker Muis, voelt dat feilloos aan.
Ook buiten was er ander gedrag, want Rimpel was eigenlijk altijd degene die het rondje 'bepaalde' en die het grondige snuffelwerk verrichte en Muis hobbelde er wat achteraan en snoof nog wat mee links of rechts, maar HIJ deed het voorwerk
Nu moest ze dat dus weer zelf gaan doen en daar moest ze even aan wennen.
De eerste keren naar het bos bvb liep ze ook wel wat met haar ziel onder haar pootje, en ook met het naar bed gaan bvb..
Het is ook heel simpel; sinds Rimpel;s overlijden slaapt ze standaard bij ons op bed en niet meer in haar mandje naast het bed
Dat is haar privelege, want ook zij was toendertijd bijna 12 ...en inmiddels is ze 15 en mag ze ALLES
Uiteindelijk kan ik wl zeggen dat ze na een paar weken, zeg 2, haar draai wel aardig gevonden had hoor...

Heel veel sterkte met het verlies van Ody.

Ik denk net als meerdere hier dat dit verschillend is per hond.

In januari bleef Balou alleen achter na het overlijden van Mowgli. Hij kreeg vreemd gedrag, hij kon tijden zitten staren naar de plek waar Mowgli altijd lag ook leek hij wat down. Ik heb na een paar weken pup Lotus in huis genomen in de hoop dat zij voor afleiding zou zorgen. Dit is ook gebeurd, al loopt Balou nog steeds niet weg met pup Lotus ze zorgt zeker voor afleiding. Het gaat nu veel beter met Balou al zit hij af en toe nog wel eens te staren.

Het verschilt per hond, maar ze kunnen ook op jouw houding reageren. Als jij blijft treuren, is de kans groot dat je hond dat ook doet

Sterkte met het verlies van Ody.

Zou het helpen, om nu met je andere hond wat meer spelletjes, bijvoorbeeld flosstouw trek spelletje tussendoor op de wandeling te doen?
Misschien dat dat de vrolijkheid wat te goede komt ?

Heel veel sterkte met het verlies van Ody allereerst.


Verder denk ik ook dat het per hond verschilt en hoe hecht hun band was. Sien is langere tijd van slag geweest na de dood van Rio , daar heeft ze echt flink weet van gehad. Haar opvrolijken had ook weinig zin want ze wilde niks en niets. Maar goed zij en Rio dan ook wel erg close en vaak lagen ze na de ochtendwandeling samen nog een uurtje op bed te tutten. Inmiddels gaat het gelukkig weer beter met haar en is ze weer vrolijk maar dat heeft best wel even geduurd.

Toen mijn herder overleed, raakte Lizzy ook helemaal depressief. Niets wat ik deed vrolijkte haar op en dat terwijl het helemaal niet zulke maatjes waren.
Ruim 2 maanden later kwam Amber en begon Lizzy aan haar tweede jeugd , een totaal andere hond!

Dus tja, het zal moeten slijten, net als bij ons. Sterkte!

Dat is per hond verschillend denk ik.
Toen onze eerste Pinscher dood ging heeft Bijou haar buiten constant gezocht, binnen niet.

Toen Bijou dood ging heb ik niks gemerkt aan de andere drie.

Heb eigenlijk nooit wat gemerkt van treuren bij onze honden hier als er een hond dood ging. Maar misschien kwam dat ook wel dat ik niet treurde. Tenminste niet zichtbaar. Had haast nog meer moeite toen Nikkie de laatste hond doodging. En zij was geeneens mijn lievelingshondje.

Nikkie vond het zelfs fijn om alleen te zijn, tenminste ze werd ineens een stuk gezelliger.

Sterkte na het overlijden van Ody.

Bij ons kwam de overgebleven hond pas weer tot leven toen er een andere pup kwam.

Daisy@ schreef:Bij ons kwam de overgebleven hond pas weer tot leven toen er een andere pup kwam.

Ja, een herplaatser in mijn geval dan. Charlie bleef depressief zonder tweede hond en leefde meteen helemaal op met een logee in huis.

Pfff, ik moet echt nog even niet aan een nieuwe hond denken.
Die komt er vast wel, door mijn vrijwilligerswerk bij een stichting komt er regelmatig allerlei leuks voorbij, maar ik wil dit verdriet eerst een plekje geven.

Is ook te begrijpen. Maar dit was mijn ervaring.