Ach wat verdrietig zeg... sterkte
Ik denk dat dat per hond verschillend is en dat het te maken heeft met een hoop factoren.
Als de hond van zichzelf wat onzeker is en zich optrok aan de andere hond zal het vast langer duren voordat ze hun draai hebben gevonden...
Andersom kan dat net zo goed het geval zijn natuurlijk, want als jij als hond zijnde je altijd ontfermd hebt over een "kneusje" en dat kneusje valt dan weg, dan sta je daar met lege pootjes natuurlijk en val je als hond misschien wel in een soort van gat want je hoeft niet meer te hoeden en moederen over dat kneusje.
Ik denk wel dat in het tweede geval een hond sneller zijn draai gevonden heeft, want het duidt op een hond met wat meer zelfvertrouwen en hoewel ze dan wat onthand zijn pakken ze wel gauw de draad weer op.
En dan heb je nog honden die zo onwijs dol op elkaar waren, zo snip en snap , zo op elkaar gefocust, zo sam-sam...dat het echt een gapend gat achterlaat en honden echt even van het padje zijn, of zelfs blijven.
Als ik Rimpel en Muis als voorbeeld pak; Rimpel was zeg maar een soort van kneusje waarover Muis zich ontfermde.
Ze was altijd lief naar hem en accepteerde zijn wat bijzondere gedrag voor wat het was, ze legde geen druk op hem en als het erop aankwam nam ze het voor hem op of fungeerde als bliksemafleider.
In ruil daarvoor was Rimpel haar onderdaan en aanbad hij haar
Hij sopte haar oortjes, lebberde haar koppie af en Muis gaf 'bevelen' als het aankwam op aanslaan bij bezoek of onraad.
TOT Muis er was blafte Rimpel amper tot niet en toen kwam Muis
Die heeft hem geleerd wat blaffen is en hoe je dat inzet om je zin te krijgen of om aan te slaan.
De eerste jaren was het Muis die bij bezoek bvb aansloeg... op een bepaald moment zijn de rollen omgedraaid en als er dan bvb bezoek of een postbode kwam hoefde Muis alleen nog maar haar kop op te tillen en naar Rimpel te kijken met DE blik
die zoiets zei als : "He ouwe gek, ga jij eens kijken wat er aan de hand is, ik lig wel lekker"
Ze waren gek op elkaar, vonden elkaar lief en Muis tolereerde een hoop - achteraf gezien als ik zo kijk naar wat ze bvb van andere honden echt niet pikt of niks vindt -
Het was zo als baas vooral Rimpel die helemaal dol was op Muis, maar dat kwam omdat hij het meer toonde met dat gelebber...
Andersom was Muis wat subtieler, die was namelijk ook gek op hem, want ze is dol op contactliggen en deed dat bij Rimpel zo ongeveer de hele dag.
Toen Rimpel doodging was ze daarbij, ze heeft het allemaal meegekregen en ze heeft vanaf een uur of 4 s nachts tot doe 10 uur s ochtends braaf bij hem gelegen , op haar eigen kussen onder de open trap...
Daarna is ze bij hem weggegaan en vond ze het wel prima.
Hij is nog 1 dag thuis geweest en ook toen heeft ze naast hem gelegen op haar eigen kussen onder de trap, de volgende dag in het crematorium had ze eigenlijk genoeg afscheid genomen en was er geen interesse meer.
Eenmaal thuis merkte ik de eerste dagen dat ze wat uit haar doen was, maar ik denk dat dat ook gekoppeld zat aan ons verdriet en mijn gesnotter... een hond, en zeker Muis, voelt dat feilloos aan.
Ook buiten was er ander gedrag, want Rimpel was eigenlijk altijd degene die het rondje 'bepaalde' en die het grondige snuffelwerk verrichte en Muis hobbelde er wat achteraan en snoof nog wat mee links of rechts, maar HIJ deed het voorwerk
Nu moest ze dat dus weer zelf gaan doen en daar moest ze even aan wennen.
De eerste keren naar het bos bvb liep ze ook wel wat met haar ziel onder haar pootje, en ook met het naar bed gaan bvb..
Het is ook heel simpel; sinds Rimpel;s overlijden slaapt ze standaard bij ons op bed en niet meer in haar mandje naast het bed
Dat is haar privelege, want ook zij was toendertijd bijna 12 ...en inmiddels is ze 15 en mag ze ALLES
Uiteindelijk kan ik wl zeggen dat ze na een paar weken, zeg 2, haar draai wel aardig gevonden had hoor...
Toen na 10 weken Alex als pup kwam nam ze haar leiderschap weer op, ze bloeide ook nog meer op met de energie volle Alex 
. 
