Mijn meisje, haar verjaardag zelfs vandaag. 19 februari, ze zou pas 7 jaar oud worden. Door heel veel pech heeft ze dat niet mogen halen.
Begin 2011 werd ik verliefd op een foto op een website van een stichting. Die lieve, zachte uitstraling, ergens wist ik gelijk dat dat mijn hondje zou worden. Midden in de nacht heb ik haar met mijn moeder opgehaald, een zielig hoopje hond was het. Lief zeker maar angstig voor alles en iedereen. We hebben samen zo veel overwonnen, ze ging overal met me mee heen. Kiwi was ook het gelukkigst als ze bij mij was. Of ze nou een hele dag op een kantoor moest liggen, maakt niet uit, als ze maar mee mocht. Langzaamaan ontwikkelde ze zich tot een perfect, makkelijk hondje. Ze kon met iedereen overweg en stal ieders hart. Samen met Jamie en Teun was het een perfect roedeltje, zij beschermde de kleintjes wel als dat nodig was.
En nu is ze er gewoon niet meer, het dringt nog niet altijd tot me door. En als het wel weer even doordringt dan kan ik alleen maar huilen. Wat doet dit zeer, mijn lieve, mooie meisje.
Rust zacht lieve Kiwi, je hebt nu geen pijn meer. Ik mis je vreselijk meisje
. 
