Coda
Geplaatst: 17 okt 2016 17:23
Veel te vroeg moet ik hier een topic starten met haar naam, en dat doet zo verdomde pijn 
Toen ze werd geboren, als één van de 5 teefjes in het nest, had ik een duidelijk idee over wat ik wilde. Ik wilde showen, werken en eventueel fokken. De hond moest dus geschikt zijn, en ik zou de pup kiezen die de meeste potentie heeft. Geen gezeur over subjectieve gevoelens, maar een verstandige keuze maken. Tot ik de pups bezocht op de leeftijd van 3 weken, en kleine Coda mij uitkoos door me te volgen en eenmaal in m'n armen direct met een zucht tegen me aan ging liggen. Ik zei meteen: dit is mijn pupje! En na de karaktertest op 7 weken kreeg ik gelijk, Coda was mijn hondje.
Wat een indruk heeft ze gemaakt. Als jong pupje al zo vreselijk zelfverzekerd, mensgericht en heel serieus in het leven staand. Ze was nog geen 4 maanden toen ze een patsende Dalmaten reu wegjoeg bij Nilo vandaan, tot grote verbazing van de eigenaar van de Dalmaat. Fysiek redde ze dat niet, de hond had haar makkelijk omver kunnen lopen maar haar uitstraling was genoeg om hem te laten afdruipen. En zo is het geweest tot de dag dat ze insliep. Nilo, die best een softie is en daarom nogal eens te maken kreeg met macho reuen die hun punt wilden maken, heeft in de jaren met Coda geen één keer last gehad van pesterijen. Overal waar we kwamen wierp ze zich als vanzelfsprekend op als de roedelleidster zonder dat daar een kwaad woord aan te pas kwam.
Hoe sterk en hard ze was in het contact met andere honden, zo ontzettend zachtaardig, gevoelig en lief was ze voor mij. De band die ontstond toen ik haar in het nest bezocht is alleen maar sterker geworden en Coda werd mijn schaduw. Soms iets te letterlijk, als m'n gezondheid kwakkelde lag zij bij me op bed, soms weken achtereen met eigenlijk veel te weinig beweging en uitdaging voor een Toller, maar nooit liet ze merken daar last van te hebben. Last had ze wel als ik weg was naar de arts, en later toen ik weer voorzichtig ging werken. Wij waren één en hoorden bij elkaar, het klopte niet als ik weg ging zonder haar. Met behulp van gedragstherapie leerden we haar toch kalm te blijven in mijn afwezigheid, en hoewel ze het nooit leuk heeft gevonden kon ze het.
Haar eerste nestje vorig jaar was een droom, zowel voor haar als voor mij. Haar gelukzalige blik toen ze na de geboorte in de werpkist lag met haar pupjes, ze was zó trots! Waar ze er normaal voor koos om onbekenden te negeren kon ze bij bezoek van pupkopers niet wachten om haar schatjes te laten zien en trok mensen soms letterlijk naar de werpkist toe. Ze ontpopte zich tot strenge, maar enorm toegewijde moeder die vanaf dat de pups een week of 4 waren de meeste tijd in de puppyren doorbracht om met haar kleintjes te spelen en ze op te voeden. Een voor een gingen ze op hun rug als ze te ruw werden met haar of elkaar, waarna alles weer goed was. De pups verhuisden en Bizzy groeide op onder een streng Coda-regime, ik heb haar een aantal keer bewust alleen mee moeten nemen omdat Coda niet van plan was andere honden contact te laten maken met haar. Ook puberstreken van Biz werden de kop ingedrukt voor ze goed en wel tot uiting kwamen, voor mij verliep de opvoeding van een leien dakje! Ondertussen leerde Coda spelen, iets wat ik haar nog nooit echt had zien doen maar waar ze mee begon met Bizzy.
Toen Bizzy de laatste tijd bijzonder opstandig en druk werd voor haar doen, had dat al een teken moeten zijn. Iets wat ik toen niet kon plaatsen, maar nu vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Coda was succesvol gedekt door een prachtige reu en we waren de laatste weken druk met het ontmoeten van gezinnen die graag een pup wilden uit het toekomstige nestje. Coda kreeg zwangerschapskwaaltjes, maar dat leek ook logisch. Zo was ze af en toe misselijk, moest wat hoesten en haar blaf klonk anders, hees. De alarmbellen gingen pas rinkelen toen ze verlammingen kreeg in haar poten. Tijdens het lopen zakte ze in elkaar en keek verdwaasd om zich heen. Na een paar seconden stond ze weer op, maar goed was dit niet. In slechts een week verergerde haar situatie, van een ogenschijnlijk gezonde hond naar een apathisch, zieke Coda die niet meer kon staan, lopen, eten of ontlasten Nadat de diagnose Myasthenia Gravis was bevestigd wist ik dat dit heel slecht nieuws was. De behandeling zou zwaar zijn, met een hoog risico op dodelijke complicaties en een slechte prognose. Bovendien zou ze minimaal een week moeten worden opgenomen in de kliniek om aan te sterken voor ze een abortus/castratie kon ondergaan en de behandeling kon beginnen. Mijn lieve meisje, mijn schaduw een week lang alleen in een kliniek. Alleen dat was al onmogelijk om in te denken. Ook de kans op verstikking bij verdere verlamming maakte me bang, dat had ze verre van verdiend. De afgelopen dagen zijn naar geweest voor haar en ik vind het vreselijk dat ik niet eerder wist wat er was, zodat ik haar dit had kunnen besparen.
En nu is de roedel hier het belangrijkste lid kwijt, en ik een deel van mij. De band die we hadden heb ik met geen enkele andere hond gehad, en ga ik ook nooit meer hebben denk ik. We hoefden elkaar maar aan te kijken en wisten het, waren naadloos op elkaar ingespeeld en er was altijd vertrouwen. Samen trainden we, liepen we vele kilometers, bezochten shows en wedstrijden en waakten over de andere 2 tijdens de gezamenlijke wandelingen. Nu ligt die taak alleen in mijn handen en dat voelt zo vreselijk oneerlijk. Vier jaar en vier maanden mocht ze worden. In mijn gedachten zag ik haar altijd als kras, fel oudje naast me sjokken over een jaar of 10, maar dat gaat nooit zo zijn. Ik heb altijd gezegd geen urnen van overleden dieren in huis te willen, dat vind ik naar en bovendien kan je dan een ware verzameling opbouwen in de loop der jaren. Maar Coda was anders. Coda zou in een urn komen zodat haar as te zijner tijd weer herenigd kan worden met het mijne. Maar verdomme, dat dat moment nu al moest komen kan ik echt niks mee
Dag meisje, dank je zo'n belangrijk onderdeel was van m'n leven. Ik mis je godsgruwelijk en heb op dit moment geen idee hoe ik dit ooit ga accepteren, maar ik ga goed voor ons roedeltje zorgen
Toen ze werd geboren, als één van de 5 teefjes in het nest, had ik een duidelijk idee over wat ik wilde. Ik wilde showen, werken en eventueel fokken. De hond moest dus geschikt zijn, en ik zou de pup kiezen die de meeste potentie heeft. Geen gezeur over subjectieve gevoelens, maar een verstandige keuze maken. Tot ik de pups bezocht op de leeftijd van 3 weken, en kleine Coda mij uitkoos door me te volgen en eenmaal in m'n armen direct met een zucht tegen me aan ging liggen. Ik zei meteen: dit is mijn pupje! En na de karaktertest op 7 weken kreeg ik gelijk, Coda was mijn hondje.
Wat een indruk heeft ze gemaakt. Als jong pupje al zo vreselijk zelfverzekerd, mensgericht en heel serieus in het leven staand. Ze was nog geen 4 maanden toen ze een patsende Dalmaten reu wegjoeg bij Nilo vandaan, tot grote verbazing van de eigenaar van de Dalmaat. Fysiek redde ze dat niet, de hond had haar makkelijk omver kunnen lopen maar haar uitstraling was genoeg om hem te laten afdruipen. En zo is het geweest tot de dag dat ze insliep. Nilo, die best een softie is en daarom nogal eens te maken kreeg met macho reuen die hun punt wilden maken, heeft in de jaren met Coda geen één keer last gehad van pesterijen. Overal waar we kwamen wierp ze zich als vanzelfsprekend op als de roedelleidster zonder dat daar een kwaad woord aan te pas kwam.
Hoe sterk en hard ze was in het contact met andere honden, zo ontzettend zachtaardig, gevoelig en lief was ze voor mij. De band die ontstond toen ik haar in het nest bezocht is alleen maar sterker geworden en Coda werd mijn schaduw. Soms iets te letterlijk, als m'n gezondheid kwakkelde lag zij bij me op bed, soms weken achtereen met eigenlijk veel te weinig beweging en uitdaging voor een Toller, maar nooit liet ze merken daar last van te hebben. Last had ze wel als ik weg was naar de arts, en later toen ik weer voorzichtig ging werken. Wij waren één en hoorden bij elkaar, het klopte niet als ik weg ging zonder haar. Met behulp van gedragstherapie leerden we haar toch kalm te blijven in mijn afwezigheid, en hoewel ze het nooit leuk heeft gevonden kon ze het.
Haar eerste nestje vorig jaar was een droom, zowel voor haar als voor mij. Haar gelukzalige blik toen ze na de geboorte in de werpkist lag met haar pupjes, ze was zó trots! Waar ze er normaal voor koos om onbekenden te negeren kon ze bij bezoek van pupkopers niet wachten om haar schatjes te laten zien en trok mensen soms letterlijk naar de werpkist toe. Ze ontpopte zich tot strenge, maar enorm toegewijde moeder die vanaf dat de pups een week of 4 waren de meeste tijd in de puppyren doorbracht om met haar kleintjes te spelen en ze op te voeden. Een voor een gingen ze op hun rug als ze te ruw werden met haar of elkaar, waarna alles weer goed was. De pups verhuisden en Bizzy groeide op onder een streng Coda-regime, ik heb haar een aantal keer bewust alleen mee moeten nemen omdat Coda niet van plan was andere honden contact te laten maken met haar. Ook puberstreken van Biz werden de kop ingedrukt voor ze goed en wel tot uiting kwamen, voor mij verliep de opvoeding van een leien dakje! Ondertussen leerde Coda spelen, iets wat ik haar nog nooit echt had zien doen maar waar ze mee begon met Bizzy.
Toen Bizzy de laatste tijd bijzonder opstandig en druk werd voor haar doen, had dat al een teken moeten zijn. Iets wat ik toen niet kon plaatsen, maar nu vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Coda was succesvol gedekt door een prachtige reu en we waren de laatste weken druk met het ontmoeten van gezinnen die graag een pup wilden uit het toekomstige nestje. Coda kreeg zwangerschapskwaaltjes, maar dat leek ook logisch. Zo was ze af en toe misselijk, moest wat hoesten en haar blaf klonk anders, hees. De alarmbellen gingen pas rinkelen toen ze verlammingen kreeg in haar poten. Tijdens het lopen zakte ze in elkaar en keek verdwaasd om zich heen. Na een paar seconden stond ze weer op, maar goed was dit niet. In slechts een week verergerde haar situatie, van een ogenschijnlijk gezonde hond naar een apathisch, zieke Coda die niet meer kon staan, lopen, eten of ontlasten
Nadat de diagnose Myasthenia Gravis was bevestigd wist ik dat dit heel slecht nieuws was. De behandeling zou zwaar zijn, met een hoog risico op dodelijke complicaties en een slechte prognose. Bovendien zou ze minimaal een week moeten worden opgenomen in de kliniek om aan te sterken voor ze een abortus/castratie kon ondergaan en de behandeling kon beginnen. Mijn lieve meisje, mijn schaduw een week lang alleen in een kliniek. Alleen dat was al onmogelijk om in te denken. Ook de kans op verstikking bij verdere verlamming maakte me bang, dat had ze verre van verdiend. De afgelopen dagen zijn naar geweest voor haar en ik vind het vreselijk dat ik niet eerder wist wat er was, zodat ik haar dit had kunnen besparen.En nu is de roedel hier het belangrijkste lid kwijt, en ik een deel van mij. De band die we hadden heb ik met geen enkele andere hond gehad, en ga ik ook nooit meer hebben denk ik. We hoefden elkaar maar aan te kijken en wisten het, waren naadloos op elkaar ingespeeld en er was altijd vertrouwen. Samen trainden we, liepen we vele kilometers, bezochten shows en wedstrijden en waakten over de andere 2 tijdens de gezamenlijke wandelingen. Nu ligt die taak alleen in mijn handen en dat voelt zo vreselijk oneerlijk. Vier jaar en vier maanden mocht ze worden. In mijn gedachten zag ik haar altijd als kras, fel oudje naast me sjokken over een jaar of 10, maar dat gaat nooit zo zijn. Ik heb altijd gezegd geen urnen van overleden dieren in huis te willen, dat vind ik naar en bovendien kan je dan een ware verzameling opbouwen in de loop der jaren. Maar Coda was anders. Coda zou in een urn komen zodat haar as te zijner tijd weer herenigd kan worden met het mijne. Maar verdomme, dat dat moment nu al moest komen kan ik echt niks mee
Dag meisje, dank je zo'n belangrijk onderdeel was van m'n leven. Ik mis je godsgruwelijk en heb op dit moment geen idee hoe ik dit ooit ga accepteren, maar ik ga goed voor ons roedeltje zorgen
