Het HondenForum

Ik kwam net deze tegen. Vond hem wel interessant.




Eens of niet eens?

Discussieer

Eens.

Zelf ben ik van nature een enorme stresskip/ controlfreak. Ik leer het gelukkig steeds meer los te laten, want het heeft me nog nooit iets positiefs opgeleverd. Alleen maar nog meer stress.

Wat wel opvallend is dat hoe meer ik de dingen los laat hoe paniekeriger mijn man lijkt te worden. Maar dat is een andere discussie.

Voorbeeld uit de praktijk is dat wij Skye de halve carnaval hebben meegesleept toen hij net een week bij ons was. En ik heb iets heel ergs gedaan. Ik heb hem opgetild en hij mocht alles vanaf mijn arm bekijken. Nu gaat hij kwispelen als hij een band ziet en is altijd blij als het druk is. Hadden we hem hiervoor afgeschermd en ervoor gezorgd dat hij er nooit mee geconfronteerd zou worden zou hij denk ik niet zo relaxed zijn in dit soort situaties.

Dus nogmaals eens. Als je altijd maar alles vermijd kunnen ze er ook niet mee om leren gaan.

Ook eens. Het is een illusie te denken dat je, als je alles steeds goed en gecontroleerd en voorzichtig doet, alle risico uit kunt sluiten. Vaak wordt er daarbij zo erg op een "probleem" ingezoomd dat we alle andere dingen vergeten. Niet alleen zonde, maar soms (vaak?) doet het volgens mij meer kwaad dan goed. Stress is niet per definitie ongezond!

Wat een spelfouten, en dat begint al bij de titel...ik heb dan gewoon moeite met dit inhoudelijk beoordelen.

Ik vind het wel een goed verhaal eigenlijk en ik ben het er ook mee eens. Ik zie het zo vaak dat mensen iedere scheet van hun hond gaan analyseren en in paniek schieten als de hond eens iets raars doet, want oh jee, straks wordt het een onhandelbaar monster.

Luna is twee keer in een klein vechtpartijtje gekomen met de hond van mijn ouders. Tja, hond van mijn ouders is nogal een chagrijnige regelteef. Doet niemand hier verder moeilijk over, uit elkaar halen, allebei een reprimande (want vechten doe je gewoon niet, punt) en gewoon weer normaal doen. Ik ga ook echt niets analyseren en trainen en nabespreken en doen, want die hond van mijn ouders gaat echt niet veranderen. Ze hoeven elkaar niet aardig te vinden, Luna blijft altijd een beetje zenuwachtig in haar buurt, maar dat is dan heel jammer. We zullen ze nooit zonder toezicht samen laten, maar de hond van mijn ouders heeft zich maar te gedragen. Echt niet dat ik daar meer energie in ga steken dan nodig is. Ik vind dat hondje pesten
Dat vechten is al jaren niet meer gebeurd, dus waarom ergens een probleem van maken terwijl er geen probleem is?

Hetzelfde met angst voor dingen. Luna is een schijterd en kan dingen heel eng vinden. Harde geluiden bijvoorbeeld zoals die boor ofzo in dat stuk. Ik loop daar niet voor om, geef haar de tijd en moedig haar aan er zelf langs te lopen. Noem haar een knap kind als ze het uiteindelijk doet en ga weer verder met ons leven. Ik snap best dat ze het eng vind, maar zie hier nog steeds geen probleem in? Ik zal zoiets ook nooit bewust trainen of opzoeken. Komen we het tegen dan overwinnen we het. Ik denk dat ik juist een probleem creëer als ik zulke situaties bewust op ga zoeken.

Jammer dat de tekst zo slecht geschreven is. In grote lijnen ben ik het er zeker mee eens, het is volgens mij belangrijker om je hond te leren omgaan met stress dan stress te vermijden (wat volgens mij ook nooit zou lukken). Ik vind het vooral belangrijk dat mijn honden leren op mij te vertrouwen, zodat ik ze door voor hen moeilijke situaties heen kan loodsen. En ik ga moeilijke situaties dus ook niet uit de weg, maar let wel op of mijn honden het nog kunnen handelen.
Blijven hangen in situaties die niet zo goed verliepen of die overanalyseren doe ik ook niet, maar afhankelijk van de situatie doe ik er wel meteen iets mee. Mila kan wel eens overgevoelig reageren als ze ergens van is geschrokken, en inmiddels weet ik ook dat het dan soms nodig is om daar meteen op te counterconditioneren, zodat ze binnen een paar minuten is vergeten dat het 'eng' was. Die heeft meer hulp nodig om te herstellen van schrik dan Amy en Amoz, die zich een keer uitschudden en het alweer vergeten zijn. Doe ik niets met zo'n situatie, dan kan Mila wel degelijk blijven hangen in een angstige ervaring. Evengoed betekent dat niet dat ik zulke situaties voortaan ga vermijden, ik vind het meer mijn taak om haar te leren dat er niets aan de hand is op de manier die bij de betreffende hond werkt.
Ik denk dat dat wel een valkuil is als ik zie hoe sommige mensen zo bang zijn om fouten te maken met hun pup/hond. Ik heb ook fouten gemaakt, maar daar leer ik alleen maar van dat ik het een volgende keer anders ga doen, mijn honden hebben er nog nooit iets aan overgehouden. Ze zijn er inderdaad ook geen onhandelbare monsters van geworden.

Met de essentie ben ik het eens, maar vind wel dat er lichtelijk overdreven wordt. Ik ken niemand die zijn hond het liefst in een vitrinekastje houdt zodat hij maar geen stress heeft.
En inderdaad, die tekstfouten maken het niet echt makkelijk te lezen.

Minna komt uit Zweden, vandaar de spelfouten. Neemt niet weg dat ze het beter even had kunnen laten controleren alvorens het te plaatsen.

Vind het een goed stuk. Mits gedoseerd en niet langdurig achter elkaar is stress helemaal niet erg. Het hoort bij het leerproces.

Hippo schreef:Minna komt uit Zweden, vandaar de spelfouten. Neemt niet weg dat ze het beter even had kunnen laten controleren alvorens het te plaatsen.

Vind het een goed stuk. Mits gedoseerd en niet langdurig achter elkaar is stress helemaal niet erg. Het hoort bij het leerproces.

Finland
En ja controle was misschien beter, maar dit is wel gewoon 100% Minna gewoon zoals ze is.

Nou, gelukkig ben ik niet zo stresskip, mijn man daarentegen. Hahahaha.
Die maakt zich druk om alles met de honden.
Nou Tama en Jarah er niet meer zijn let hij nog meer op Nikkie.

Dus Nikkie wordt door hem wel in een vitrinekast gezet. Hij vindt alles zielig voor haar, behalve zijn grote bek dan als hij last van haar heeft. Hahaha.

Ik ben niet zo iemand die het erg vindt als Nikkie eens ergens last van heeft. Het leven kan nu eenmaal niet alleen maar leuk zijn.
Gisteren in de gondel naar beneden (Oostenrijk) werd Nikkie helemaal gestresst.
Gerard wordt dan boos omdat het hem niet lukt om haar rustig te krijgen, ga ik geeneens moeite voor doen, als ik probeer om haar naast mij te laten zitten en zij wilt dat niet dan niet, als zij bibberend in die gondel wil zitten doet ze dat maar. Hoe bozer Gerard werd hoe gestresster Nikkie.

Ach haar nederlands is beter als mijn Fins .....
En het staat maar op gezichtboek hé niet in honden magazine of een wetenschapsblad.

Ze schrijft in ieder geval een leuk stukje waar ik het in grote lijnen best wel mee eens ben.

Ik vind het een mooi stukje, hier in de streek zie je net vaker dat mensen de stress te vaak op gaan zoeken.
We zien het regelmatig op de hondenschool: mensen die met hun uitvallende hond meteen midden op het terrein willen zodat de hond kan wennen aan andere honden. Een hond die niet van kinderen houdt laten aaien door allerlei kinderen. Onzekere hondjes worden door de baas naar allerlei drukke plekken meegenomen. Hondje durft geen hindernis nemen, die sleuren we gewoon de wip op.
Dat kan goed gaan en het kan ook resulteren in een tripje spoeddienst.

Ik had dat controlerige bij mijn eerste pup ook hoor. Wat heb ik vaak gedacht dat ik mijn hond compleet naar de haaien had geholpen.
Die zekerheid dat alles wel goed komt en het ontspannen laisser-faire kwamen pas bij de volgende honden.