Het HondenForum

... is alweer een jaar braaf

Ik weet het, superdramatisch zulke terugblikken. Maar het houdt me nog steeds zo bezig en ik besef me nog steeds niet volledig in wat voor sneltreinvaart mijn leven op dat moment ging. Er zijn al een hoop herinneringen weggevaagd, vergeten of verdrongen.

Dat mijn telefoon de hele dag letterlijk gloeide van alle apps, Facebook notificaties, mails en telefoontjes. Ik weet nog dat ik na de eerste dagen zoeken al dacht dat ik haar nooit meer terug zou vinden en dat ik na twee weken al tegen Jonathan zei dat we Manu niet langer alleen konden laten. Ik weet nog dat ik Manu bij mijn ouders heb gezet omdat ik niet meer naar hem kon kijken zonder in tranen uit te barsten en dat ik 's avonds in bed lag en naar aanleiding van de zweverige bellers contact probeerde te maken in mijn gedachten. Dat ik probeerde of ik misschien kon praten tegen haar en of ik misschien een plek zou zien waar ze kon zijn als ik mijn ogen sloot.

Ik weet nog dat ik boos was. Dat ik ook in die periode moest verhuizen en mijn woning op moest leveren maar dat Uma naar mijn huis leek te lopen. Dat mensen niet begrepen waarom we haar niet gewoon vingen en ik weet nog dat ik mijn telefoon tegen een muur aan gegooid heb omdat ik gillend gék werd. Ik ben ook eens heel hard naar huis gerend toen ik op straat een bekende tegen kwam en ik wist dat ze zou gaan vragen hoe het met me ging, ik sloot de deur en heb mijn hoofd in een kussen gestopt om heel hard te schreeuwen en te huilen.

De paniek die ik die periode voelde is niet in woorden uit te leggen. Ik vergat gezichten, stemmen, andermans zorgen. Ik heb die periode in een waas geleefd en het enige dat telde was Uma naar huis te krijgen. Het is nu, ook voor mij, niet meer voor te stellen hoe we die periode geleefd hebben.

Ik weet nog dat mijn moeder huilend stond te vertellen dat ze het zo vreselijk vond dat iedereen maar steun betuigde aan mij en Jonathan. Maar zij houdt óók van Uma, waarom was er dan niemand die haar een klopje gaf en zei dat ze thuis zou komen? De paniek heerste bij vele mensen en Uma heeft half Nederland bezig gehouden met haar avontuur.

Dit is alweer een jaar geleden gestopt. Op 31 mei 2015 om 20:41 uur kwam Jonathan aangelopen in de duinen, in de stromende regen. Om 20:41 uur legde Uma haar kop weer in onze armen.

We vergeten nooit jullie hulp, zowel fysiek als de lieve woorden en steunbetuigingen

Uma tijdens een zichtmelding


Haar reis langs de kust


Agnes bezig met het vangen van Uma


Uma herkende ons weer



Uma in de Telegraaf




Hoe Uma terug kwam (na een bad en verwijderen van zo'n 30 teken)


En onze grote vriend hield haar goed in de gaten




Oké nu staan de tranen alweer in mijn ogen

Uma is wel wat veranderd sinds haar vermissing. Zo heeft ze sindsdien verlatingsangst en ze is vele malen aanhankelijker geworden. Alsof ze zeker wil weten dat ze ons nooit meer kwijt raakt. Ze loopt overigens gewoon weer los en dit doet ze (meestal ) erg braaf.

Niks rot aan de hond was alleen de weg kwijt

Ik zag de herinnering ook al op fb terug. Wat een achtbaan is het geweest, natuurlijk voor jou en al je naasten maar het is Uma ook gelukt om het HF bezig te houden.

Fijn dat ze alweer een jaar braaf is! Houden zo Uma

Brr Nikki ik krijg gewoon weer kippenvel als ik dit zo lees . Uma mag in haar pootjes knijpen met zo een geweldig baasje.

Pfff... wat een verhaal. Ik krijg gewoon spontaan tranen in mijn ogen als ik dit lees. En ik ben helemaal niet zo emo normaal. Ken jullie verder ook helemaal niet... maar toch...

Ik weet nog dat ik in Bonaire op vakantie was en bijna baalde dat ik daar zat en dat ik niet kon helpen zoeken.

Gelukkig heeft ze zich al weer een jaar goed gedragen. Lekker genieten met zijn allen.

Jeetje alweer een jaar gelden. Nog steeds ontroerend die foto dat jullie haar eindelijk terug hadden. Kippenvel moment was dat ook al heb ik dat normaal niet zo snel.

ik schiet meteen weer vol.

en ach..

Ik weet nog dat mijn moeder huilend stond te vertellen dat ze het zo vreselijk vond dat iedereen maar steun betuigde aan mij en Jonathan. Maar zij houdt óók van Uma, waarom was er dan niemand die haar een klopje gaf en zei dat ze thuis zou komen?

Nou wat jullie is overkomen met Uma is ook echt wel mijn grootste vrees met mijn honden. Kan mij niet voorstellen hoe jullie in de rats hebben gezeten voor 2 weken. Voer voor een echte mental breakdown.

Gelukkig is het goed afgelopen, Uma heeft jullie en vele anderen in grote spanning gehouden die 2 weken.

Nou, echt geen 'grootste rothond van Nederland', maar een enorm poepie die de weg even totaal kwijt was.
Ik geloof dat ik dit verhaal ook nooit meer vergeet en de foto waarop ze teruggevonden is en jouw zichtbaar aangedane gezicht,
dat vergeet ik ook nooit meer, tranen met tuiten heb ik meegehuild.

En nu is ze gewoon de braafste hond van Nederland

Edit: lelijke typo

Voor de tweede keer vandaag heeft het verhaal en de foto van een hond me aan het huilen gekregen.
Het was een vreselijke tijd voor jullie, de onzekerheid, frustratie, angst en wanhoop en hoop zullen elkaar afgewisseld hebben in razend tempo, tot aan het punt dat je niet meer wist wat te doen om die onzekerheid kwijt te raken.
Wat hoopten we tijdens de zoekactie in de Haagse duinen en bos dat iemand, wie dan ook, haar zou spotten, maar dat was ons die avond helaas niet gegund. Desondanks zal ik niet snel vergeten hoe bijzonder het was om met een groep hondenliefhebbers waar an de meesten elkaar niet kenden, te zoeken naar een hond die velen van ons nog nooit gezien hadden.
Ik zou het dus zó weer doen als het ooit nodig was.

Weet zelfs nog precies waar ik was toen het verlossende appje kwam dat jullie haar te pakken hadden, we waren onderweg van de Veluwe naar huis. Ik was zo blij, alsof het om mijn eigen hond ging, en zo hebben veel mensen zich gevoeld op dat moment.

Wat een vreselijke weken waren dat voor jullie. Kan me voorstellen dat je daar vaak aan terug denkt. En wat een hoopje ellende was Uma na die twee weken. Gelukkig allemaal verleden tijd en is het goed afgelopen.

Ik zag de foto al op FB langskomen, zat weer met kippenvel.
Nu weer met het hele verhaal erbij, heb ik toch echt weer natte ogen.

Ik reageer niet vaak, maar ook ik heb zitten huilen om DE foto van jullie allemaal weer samen.
En nu ook weer, de tranen rollen over mijn wangen.
Maar gelukkig is ze weer thuis, en kan ze nog vele, wat minder zenuwslopende, avonturen met jullie beleven!

twinkeltje schreef:Niks rot aan de hond was alleen de weg kwijt

Ja het arme meisje

Laura84 schreef:Ik zag de herinnering ook al op fb terug. Wat een achtbaan is het geweest, natuurlijk voor jou en al je naasten maar het is Uma ook gelukt om het HF bezig te houden.

Fijn dat ze alweer een jaar braaf is! Houden zo Uma

Nou, ze heeft inderdaad heel wat mensen in rep en roer gebracht

mirriejj schreef:Brr Nikki ik krijg gewoon weer kippenvel als ik dit zo lees . Uma mag in haar pootjes knijpen met zo een geweldig baasje.

Ik heb afgelopen weekend haar topic terug gelezen en zitten huilen Het was zo stom hoe het gebeurd is. Maar gelukkig hebben wij haar terug, vooral dankzij al die mensen die ons op de been hielden en moed inpraatten

*Skye* schreef:Pfff... wat een verhaal. Ik krijg gewoon spontaan tranen in mijn ogen als ik dit lees. En ik ben helemaal niet zo emo normaal. Ken jullie verder ook helemaal niet... maar toch...

Ik weet nog dat ik in Bonaire op vakantie was en bijna baalde dat ik daar zat en dat ik niet kon helpen zoeken.

Gelukkig heeft ze zich al weer een jaar goed gedragen. Lekker genieten met zijn allen.

Ons brave meisje Die wil ook wel naar Bonaire

anne_lies schreef:Jeetje alweer een jaar gelden. Nog steeds ontroerend die foto dat jullie haar eindelijk terug hadden. Kippenvel moment was dat ook al heb ik dat normaal niet zo snel.

Ik vind het pas een jaar geleden. Het is bijna niet meer voor te stellen dat we daar doorheen zijn gegaan en dat Uma er níet was. Het gevoel en die waas lijkt zo ontzettend lang geleden. En dan heb ik er nog echt weken voor nodig gehad om eindelijk uit die waas terug te kunnen keren.
Van stress, slapeloosheid, paniek, alle vrije minuten zoeken ga je ineens naar.. knuffelen op de bank? Heel vreemd.

Sas schreef:ik schiet meteen weer vol.

en ach..

Ik weet nog dat mijn moeder huilend stond te vertellen dat ze het zo vreselijk vond dat iedereen maar steun betuigde aan mij en Jonathan. Maar zij houdt óók van Uma, waarom was er dan niemand die haar een klopje gaf en zei dat ze thuis zou komen?

Mijn lieve moeder, zo'n gevoelsmens en ze heeft alle zeilen bij gezet om haar te vinden. Ze zakte direct door haar knieën midden op straat in de stromende regen zodra Uma uit de auto kwam. Het kon zo in een dramafilm

Hippo schreef:Nou wat jullie is overkomen met Uma is ook echt wel mijn grootste vrees met mijn honden. Kan mij niet voorstellen hoe jullie in de rats hebben gezeten voor 2 weken. Voer voor een echte mental breakdown.

Gelukkig is het goed afgelopen, Uma heeft jullie en vele anderen in grote spanning gehouden die 2 weken.

Zorg maar dat het je nooit overkomt. Ik heb er rimpels en grijze haren van gekregen

Caro. schreef:Nou, echt geen 'grootste rothond van Nederland', maar een enorm poepie die de weg even totaal kwijt was.
Ik geloof dat ik dit verhaal ook nooit meer vergeet en de foto waarop ze teruggevonden is en jou zichtbaar aangedane gezicht,
dat vergeet ik ook nooit meer, tranen met tuiten heb ik meegehuild.

En nu is ze gewoon de braafste hond van Nederland

Hihi we hebben heel wat mensen aan het huilen gemaakt En nu is ze inderdaad de braafste

LongFields schreef:Voor de tweede keer vandaag heeft het verhaal en de foto van een hond me aan het huilen gekregen.
Het was een vreselijke tijd voor jullie, de onzekerheid, frustratie, angst en wanhoop en hoop zullen elkaar afgewisseld hebben in razend tempo, tot aan het punt dat je niet meer wist wat te doen om die onzekerheid kwijt te raken.
Wat hoopten we tijdens de zoekactie in de Haagse duinen en bos dat iemand, wie dan ook, haar zou spotten, maar dat was ons die avond helaas niet gegund. Desondanks zal ik niet snel vergeten hoe bijzonder het was om met een groep hondenliefhebbers waar an de meesten elkaar niet kenden, te zoeken naar een hond die velen van ons nog nooit gezien hadden.
Ik zou het dus zó weer doen als het ooit nodig was.

Weet zelfs nog precies waar ik was toen het verlossende appje kwam dat jullie haar te pakken hadden, we waren onderweg van de Veluwe naar huis. Ik was zo blij, alsof het om mijn eigen hond ging, en zo hebben veel mensen zich gevoeld op dat moment.

Jeetje wat was ik toen blij met die opkomst, allemaal voor Uma
Ik weet nog dat ik die avond door het mulle zand stampte en ik Agnes belde die zei dat mensen al naar huis gingen. Logisch, want het werd donker en we liepen al een paar uur. En ik was zó in paniek. Zie je wel? Die mensen denken ook dat ze niet gevonden wordt. Zo gek hoe je dan gaat denken.
Het zal voor jullie op de app ook zo spannend geweest zijn. Ik heb dat gesprek nog steeds bewaard en ik heb het al een paar keer teruggelezen.

Al weer een jaar geleden.

Geef je moeder maar een

ik zit ook alweer met tranen in mijn ogen...wat zag ze eruit he?

Maar gelukkig weer helemaal blij en happy bij jullie thuis met 2 grote broers die op haar passen

Het staat ook zó in mijn geheugen gegrift, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het alweer een jaar geleden is.
Wat een afschuwelijke periode is dat geweest voor jullie en voor Uma. En wat een opluchting en ontlading toen het allemaal voorbij was en ze weer veilig thuis was. Voor mij ook een moment om nooit te vergeten.

Ja dat zal ik ook niet snel meer vergeten denk ik... wat duurde dat lang...

Alweer een jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel. Het is wel een van de ergste nachtmerries van elke hondenbezitter om je hond zo kwijt te raken. Maar het blijft een ontroerend verhaal en super fijn dat ze alweer een jaar braaf is! Ik kan me best voorstellen dat je er nog vaak aan terug denkt. Wat was ze mager op de foto's. En hoe goed ziet ze er nu uit!

ik zit inderdaad ook al weer met tranen in mijn ogen, vooral bij de foto waar jullie elkaar weer in de armen sluiten

Wat een opluchting was het voor velen dat ze weer terecht was.

Wat gaat zo'n jaar snel.
Het was een van de eerste verhalen die ik op HF las en met spanning volgde
Hier ook even een traantje weg gepinkt

Serieus, een jaar geleden alweer? Ik schiet nog steeds een beetje vol als ik de foto zie waar Uma weer in jullie arme terug is. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.

Het blijft een ongelooflijk ontroerend verhaal. Zoooo fijn dat het dappertje veilig thuis is gekomen

Tjonge niet voor te stellen dat het alweer een jaar geleden is en ja hoor, ook ik moest vechten tegen mijn tranen toen ik DE foto weer zag.
Gelukkig is het nu alleen maar een herinnering en kunnen jullie Uma knuffelen zo vaak jullie willen.

Een "vreemde" hond is nog nooit zo lang in mijn gedachten geweest als zij. Bij het opstaan en het naar bed gaan spookte zij door mijn hoofd. Inderdaad het zoeken met zoveel mensen was hartverwarmend en voelde heel fijn dat er naar haar uitgekeken werd.

De eerste foto waar ze gefotografeerd werd toen ze nog ergens liep gaf tranen van opluchting en dan de foto waar jullie weer samen waren gaf een waterval. Zoveel emoties wisselende elkaar af. Maar toch blijft zij voor mij een bijzonder hondje

Als ik toentertijd in staat was geweest om mee te zoeken, had ik het acuut gedaan. En dat voor een 'vreemde'. Ik ken het gevoel zelf zo goed.
Oké, wij waren onze dame 'maar' een dag kwijt, maar god, wat er dan allemaal door je hoofd spookt. Je ziet de ergste beelden voor je.
Wat heb ik met jullie meegeleefd. Vreselijk vond ik het. En de foto, toen ze weer terug was...echt tranen. Emotiedoos dat ik ben.

Uma heeft toen veel mensen bezig gehouden wat een opluchting toen ze er weer was en pfff die foto van de hereniging meteen weer kippenvel

Ze kwam van de week al veel in mijn facebook herinnering naar boven. Ik kan zo weer huilen bij de foto dat ze er weer is.

Ik heb tranen in mijn ogen. Die foto's zeggen meer dan duizend woorden.
Fijn dat het zo goed is afgelopen.